ongehoorzaam/koppig kind
Hallo,
Ik ben intussen al 6 jaar pluspapa van een meid met een stevig karakter van 6.
Ze had al van jongsaf driftbuien en kon toen al serieus koppig zijn (we wisten toen al dit is een karakterke). Nu is de situatie aan het escaleren en is er steeds minder tijd om te genieten van elkaar (naast extreem koppig kan ze ook extreem lief zijn). Het gaat van moeilijk eten en moeten smeken van iets in haar mond te steken. (haar lievelingseten dat ze eerst zegt vies mag ik niet en een uur later gewoon helemaal op eet en bijvraagt). We scheppen niet te veel op en forceren haar niet van alles op te eten. (aardappelen vleesje en groentjes waarvan ze van alle drie minstens een hap moet eten en dat ze in totaliteit voldoende gegeten heeft voor een volle maag) Juist croque monsieurs en boterhamen met choco gaan er met zekerheid vlot in. tot driftbuien voor haar huiswerk te maken, haar klaar te moeten maken om ergens naartoe te gaan, gewoon zonder in mijn ogen echte reden. Het slapengaan is voor de moment ook geen succes (we hebben haar misschien om er makkelijk vanaf te zijn lang wijsgemaakt dat we allemaal samen gaan slapen en ja nu is die kleine meid natuurlijk ook al slimmer). Hoe we ermee omgaan is tussen mij en mijn vrouw hard verschillend. Ik heb een kort lontje en na 5-10 minuten het aanschouwd te hebben (dat ze me geslagen heeft , met deuren gezwierd te hebben) ben ik het grondig beu en wordt ik (weet ik van mezelf te boos (roepen, tieren schelden) vooral als er nog is tijdsdruk bijkomt voor ergens te geraken (op school). Op andere momenten lukt het mij soms al om gewoon in bed te gaan liggen en haar te negeren en het aan mijn vrouw over te laten. Mijn vrouw kan er rustig onder blijven/haar negeren/dit tot soms zelfs een uur en haar driftbui over is. (dochter slaagt tiert roept gooit met spullen slaagt met de deuren,..)
Maar met mijn vrouw haar manier en met de mijne blijven de driftbuien wel komen, of we er nu alleen mee zijn of samen. We zijn hiermee al naar een psycholoog geweest zonder in mijn ogen succes. driftbuien zijn erger geworden en ook lastig voor haar bij de psycholoog krijgen (opstand van haar) eens ze er is kan ze wel praten. Iemand tips of raad wat we eventueel kunnen proberen?
Due-scimmie schreef op 12-05-2022 om 10:43:
[..]
En dan leer je kind dat het geen zak uitmaakt wat anderen vinden als zij in pyjama prima vindt dan is dat ook prima natuurlijk
.
Dat leer ik mijn kind zeker, maar bij sommige dingen moet je niet heel raar opkijken als mensen je uitlachen. Er had ook onderbroek of blote kont kunnen staan. Dat is ook niet 'prima'. En de gemiddelde zesjarige voelt echt wel een bepaalde ongemakkelijkheid bij in de pyjama naar school gaan. School accepteert het hier trouwens niet als je in de pyjama komt.
A12345 schreef op 12-05-2022 om 09:54:
[..]
Je kunt ook weer niet alles aan kinderen van 6 over laten natuurlijk.
Ik heb het dan ook niet over ‘alles’. Ik gaf een specifiek voorbeeld. De centrale vraag is: waar trek je de grens (op leeftijd? op onderwerp?) en hoe doe je dat vervolgens.
ToetieToover schreef op 12-05-2022 om 07:12:
Wat me opvalt, is dat je schrijft dat ze zegt na vertrek bij de psycholoog dat ze het toch niet zo gaat doen. En dan? Hoe reageer je daar dan op?
Ja eerst heb ik haar 5 minuutjes op een rustige manier proberen te overtuigen, luisteren waarom ze het niet wil. Dan voor de bezorgdheden die zij heeft een mogelijk oplossing geven. Dan was het nog neen langs haar kant en heb ik het zo gelaten. Je kan ze moeilijk iets laten doen waar ze echt niet in gelooft daarmee wordt het niet beter he en is de strijd niet waard.
ikweethetnietmeer schreef op 12-05-2022 om 14:46:
[..]
Ja eerst heb ik haar 5 minuutjes op een rustige manier proberen te overtuigen, luisteren waarom ze het niet wil. Dan voor de bezorgdheden die zij heeft een mogelijk oplossing geven. Dan was het nog neen langs haar kant en heb ik het zo gelaten. Je kan ze moeilijk iets laten doen waar ze echt niet in gelooft daarmee wordt het niet beter he en is de strijd niet waard.
En die psycholoog begeleidt alleen haar en niet jullie als ouders?
Doemijdieglazenbol schreef op 12-05-2022 om 07:47:
je lijkt een magisch knopje te willen. Na 1 tip van een psycholoog die toch niet direct opgepakt/uitgevoerd wordt, lijkt de moed weer in je schoenen te zakken
Ik vond het gewoon op een of andere manier grappig (groen lachen) dat een psycholoog met veel meer ervaring dan ik kei enthousiast is en zegt we weten hoe we het gaan aanpakken en ze ziet het volledig zitten en 3 minuten later zegt die klein zonder iets erover gezegd te hebben neen hoor.
ToetieToover schreef op 12-05-2022 om 14:49:
[..]
En die psycholoog begeleidt alleen haar en niet jullie als ouders?
Er is een echt gesprek geweest met de ouders. Maar als er echt wordtGezegd aan de ouders zet ik een stap opzij als pluspapa. Heb het gevoel dat dit gevoelig kan liggen bij de echte papa als ik erbij ben en wil niet de foede band die de ex partners nu hebben gaan schaden. Ik en mijn vrouw besprek en natuurlijk wel wat er gezegd is geweest
Ik vind wel dat als een kind afspraken (let wel, afspraken zijn met wederzijds goedvinden, dus geen regels) maakt, dat je je kind daar aan mag houden.
Als ze afspreekt dat ze na school met vriendinnetje X gaat spelen, is het niet netjes om na schooltijd toch niet te willen of liever met vriendinnetje Y te gaan spelen.
Je spreekt iets af, dan houd je je daar aan. Dus als zij met de psycholoog afspreekt dat ze iets gaat doen, is het niet fair om vijf minuten later te zeggen 'nee doe ik toch niet'.
ToetieToover schreef op 12-05-2022 om 12:51:
[..]
Ik heb het dan ook niet over ‘alles’. Ik gaf een specifiek voorbeeld. De centrale vraag is: waar trek je de grens (op leeftijd? op onderwerp?) en hoe doe je dat vervolgens.
Sommige dingen moeten kinderen van 6 gewoon doen. Zoals naar school, op tijd naar bed, aankleden, omkleden, eten, etc. En ook niet met deuren smijten, niet slaan, etc.
ikweethetnietmeer schreef op 12-05-2022 om 14:46:
[..]
Ja eerst heb ik haar 5 minuutjes op een rustige manier proberen te overtuigen, luisteren waarom ze het niet wil. Dan voor de bezorgdheden die zij heeft een mogelijk oplossing geven. Dan was het nog neen langs haar kant en heb ik het zo gelaten. Je kan ze moeilijk iets laten doen waar ze echt niet in gelooft daarmee wordt het niet beter he en is de strijd niet waard.
Op mij komt dit echte heel bijzonder over. Een psycholoog die een soort afspraken maakt met het kind of zo?? en dan zegt je dochter eerst ja en vervolgens ik ga het toch niet doen.
Ik weet niet of ik het allemaal goed begrijp maar dat ik vind dat raar bij een kind van 6.
Volgens mij is speltherapie of de al eerder genoemde opvoedondersteuning veel beter. Vaak veranderd de situatie ten goede als ouders op een andere manier reageren. Nu lijkt het alsof ze wéér van een andere volwassene, nml de psycholoog bepaalde afspraken of regels krijgt. Dat werkt toch niet?
Is er een verschil in het gedrag van je kind wanneer ze vakantie heeft en goed uitgerust is?
