Onzekerheid binnen de opvoeding

Schoolopdrachtje?

Voor welk vak?
En wat zijn jouw onzekerheden in de opvoeding?

Taboe?

We kennen ze allemaal wel? Ik niet, ik ben nooit onzeker (geweest) over de opvoeding van mijn kinderen. En ik ervaar onzekerheden (bij anderen dus ) al helemaal niet als een taboe. Sinds wanneer kan je daar niet meer gewoon over praten? Dat is toch juist van alledag? Bij je moeder, je vriendinnen of hier natuurlijk. Zonder zulke vragen zou Ouders Online waarschijnlijk niet hebben bestaan...

Ik vraag me bij dit soort 'algemene' vragen wel af wat erachter zit. Bezig met een artikel of website?

He bah

wat een warm welkom weer

L,

Ik ben zeker weleens onzeker geweest over hoe ik bepaalde opvoedsituaties aan moest pakken. Sommige situaties besprak ik alleen met mijn beste vriendin of met mijn zus omdat ik soms wel degelijk het gevoel had dat bepaalde onderwerpen taboe waren. Ook las ik veel op internet over zaken die me bezig hielden en vond de openheid die mensen gaven omdat ze volledig anoniem hun zorgen konden uitten vaak herkenbaar en geruststellend.

Huh

Ja maar daar is dit forum toch voor? Hier worden toch regelmatig kwesties voorgelegd. Ik zou zeggen. Kom maar op

hoi L

Welkom op het forum hoor!☺

Ik heb een zoon van inmiddels bijna 16! Hij heeft gedragsproblemen en een laag gemiddeld IQ en is in bepaalde opzichten dus een veel-vragend-kind, hoe wel hij ook zeker een veel-gevend-kind is.Misschien dat dit daarom bij ons als ouders anders is dan bij andere ouders, hoewel ik denk dat deze items op alle niv's een rol kunnen spelen.
Twee dingen waar ik me het meest onzeker over voel:

Zijn we te streng of geef ik juist precies genoeg structuur? Mede ingegeven door het feit dat ik een speciaal kind heb, die veel structuur nodig heeft. Vaak mag hij van alles niet wat andere kinderen wel mogen. Daar heb ik meestal heel gegronde redenen voor, vind ik meestal, maar toch is het lastig om mee om te gaan. Ook omdat andere kinderen, andere ouders niet inzien dat mijn kind anders is. Het lijkt dan alsof wij belachelijk streng zijn maar we weten uit ervaring ook hoe moeilijk dingen teruug te draaien zijn als je eenmaal iets hebt toegestaan. En in sommige gevallen zie ik duidelijk zaken uit de hand lopen bij anderen waarvan ik dan later denk dat ik blij ben dat we daar altijd strak in zijn geweest. En dan bedoel ik soms hele simpele regeltjes als moeten vragen of de televisie aanmag, of er iets lekkers gepakt mag worden. Eerst kamer op moeten ruimen waarna je pas je zakgeld krijgt, afgesproken tijden voor computergebruik, taakjes in huis moeten doen. Als je hiermee wil beginnen, met regel stellen in het algemeen, als ze puber zijn ben je gewoon te laat. Dan ben je geen baas meer in eigen huis!

Een ander ding waar ik me onzeker over voel, is de mate waarin ik zoon gestimuleerd heb tot leren. Hij heeft behoorlijk wat leerproblemen en geen hoog IQ. Een klein beetje huiswerk maken kost al enorm veel moeite. Wij moeten als ouders enorm erachter aan zitten, anders gebeurt het niet. Voor een deel is dit dus echt geen doen omdat ik er echt constant bij moet blijven en naast moet zitten: er is gewoon geen intrinsieke motivatie. Dit leidde in de periodes dat we dat wel probeerden tot veel strijd en gedoe. Voor een groot deel heb ik het opgegeven zeg maar. Nu zit hij op een praktijkschool en zie ik heel veel dingen die hem mislukken. Waar ik dan toch onzeker over ben, had ik daar toch meer achteraan moeten zitten? Had ik toch.......
Ik weet het niet. Het is ook zo moeilijk, omdat ik ook vind dat een kind gewoon gelukkig moet kunnen zijn, moet kunnen spelen en niet constant gedwongen tot van alles. Dat zijn de twee grote dingen die mij wel eens bezig houden over de opvoeding.

Tja, euh.

Nou, ik doe eigenlijk maar wat. Ik vertrouw op mijn gezond verstand en een stapeltje opvoedboeken dat ik heb gelezen. Bij twijfels zet ik een vraag op het forum. Mensen die denken dat ze hun kinderen uitstekend opvoeden, vind ik eigenlijk een beetje eng. Enige onzekerheid bij het opvoeden lijkt me normaal, niet iets om een probleem van te maken. Oja, liefde is ook een heel belangrijk ingrediënt bij de opvoeding. Ik denk dat kinderen die liefdevol zijn opgevoed, later altijd wel op hun pootjes terecht komen.

Laatst

Was ik op een verjaardag waar ook een vrouw was met haar dochter. Die vrouw begon op een gegeven moment te vertellen (nav gesprek over opvoeden in het algemeen) dat haar dochter beleefd was én sociaal etc. Eigenlijk kwam het erop neer dat ze haar opvoeding zelf erg geslaagd vond. Het dochtertje (enig kind) was drie.... Ik moest echt op mijn tong bijten om niet iets te zeggen over dat ze nog ff een poosje te gaan had qua opvoeden.

Hoe zou het eigenlijk zitten met de invloed van opvoeden vs de invloed van voorleven?

Brunette

haha, ik wou ook al schrijven dat we altijd maar wat doen. Tot nu toe pakt het goed uit (geen problemen, leuke kinderen, tenminste.... dat zegt iedereen altijd. Tja, verder.... opscheppen over het goede gedrag je eigen kinderen dat is wel een beetje suf. Maar er wordt toch collectief aan zelfoverschatting gedaan? Was het niet zo dat 80% van de ouders vond dat andermans kinderen niet goed werden opgevoed?

Misschien doen ze dat om te verbergen wat ze fout doen?

Je weet het pas als je het goed hebt gedaan als ze rond de twintig zijn. En het hangt ook van het karakter van het kind af. Opvoeden blijft een uitdaging! Als het kind geboren wordt krijg je geen gebruiksaanwijzing, je moet het allemaal maar zelf ontdekken. Ook is elk kind anders, ze hebben hun eigen karakter.

Elke fase brengt zijn onzekerheden mee. Je groeit als ouder daarin mee. Ik weet nog dat ik verschrikkelijk onzeker was toen mijn zoon (nu 19) nog een baby was... ik had nog nooit kinderen verzorgd..! Ik kreeg veel hulp van mijn moeder, zus en vriendin. En dan is nog het consultatiebureau en de huisarts die ook goede raadgevers waren. Wat ik wel moeilijk vond was dat iedereen met verschillende adviezen kwam. En dan moet je jouw eigen intuïtie gebruiken om daaruit de juiste keuze te maken. Fouten werden gemaakt, maar daarvan heb ik geleerd. Wat ik wel lastig vond was dat buitenstaanders het vaak beter dan jou denken te weten (ze hebben zogenaamd meer ervaring omdat zij toen grotere kinderen hadden). Jaren later ontdekte ik Ouder Online, waar ik mijn twijfels kon uitspreken en vragen kon stellen. En het is allemaal goed gekomen.
Ik moet wel zeggen dat mijn kinderen redelijk makkelijk door de fases (met name de puberfase) heen hebben gerold. Ik ken ook verhalen van ouders bij wie de kinderen een hele lastige puberteit hadden! Dan is het opvoeden helemaal een uitdaging en het is ook niet raar om daarbij hulp te vragen als je het niet meer weet.

Wat ik ook heb gemerkt is dat kinderen ook de ouders kunnen "opvoeden". Dat betekent dat je ook kritisch naar jezelf moet kijken en ook toe moet geven dat je ook fout bent geweest. Dat wordt heel erg gewaardeerd. Je bent ouder, maar ook een mens!

Groetjes van Monique moeder van zoon (19) en dochter (17).

Ik dacht altijd dat het wel goed deed

Niet dus. Heb zomaar 15 jaar niet opgemerkt dat mijn kind autisme had.

katniss

... maar heb je het dan niet juist heel goed gedaan, als dat 15 jaar onopgemerkt is gebleven? Even gesteld dat de eerste 15 jaar zonder problemen verliepen natuurlijk.

Maan, ignorance is bliss

Ik dacht ook dat het voornamelijk aan mijn uitstekende opvoedkwaliteiten te danken was dat mijn driejarige zo'n voorbeeldig exemplaar was. Maar toen kreeg ik een tweede. Je kan het ook moeilijker in perspectief zien als je één jong kind hebt.

skik

Creabea

Zonder problemen is een groot woord. Ik dacht dat ik gewoon een heel pittig kind had, of dat het misschien wel aan mijn energielevel o.i.d. lag dat ik opvoeden veel zwaarder leek te vinden dan anderen.

Maar Katniss

Heb je haar nu laten testen dan? En wat was daar dan de aanleiding voor? Ben ik wel benieuwd naar.

Maar zit er niet in ons allemaal een autist? Te minste dat roep ik altijd al wil ik het hier niet mee bagatelliseren.