opdringerig vriendje
Mijn zoontje van 5 heeft een vriendje dat nogal de aandacht van hem opeist. 's Ochtends als we de school in lopen staat het jongetje al zowat letterlijk op de tenen van mijn zoontje om hallo te zeggen en hij eist bijna dat zoon naast hem komt zitten in de kring. Ook vraagt hij elke dag of hij met mijn zoontje kan spelen. Af en toe spreken ze wel af. Op zich kunnen ze best leuk samen spelen, maar ook in het spel eist vriendje dat dingen gaan zoals hij het wil hebben, hij is eigenlijk in alles vrij dwingend. (ook vraagt hij niet, maar zegt hij bijvoorbeeld: "Mijn veter is los. JIJ MOET mijn veter strikken!" tegen mij. Natuurlijk accepteer ik dat niet, maar ik vind het wel vervelend onderhand.)
Zoontje geeft best wel aan dat hij het opdringerige van vriendje niet leuk vindt (wordt soms boos en zegt dat hij niet met vriendje wil spelen, en gaat niet naast hem zitten in de kring). Het lijkt alleen niet veel te helpen. Wat kunnen we verder nog doen? Moet ik me ermee bemoeien, moet ik de moeder aanspreken, of heeft iemand nog tips wat zoontje kan doen? Ik weet het zelf niet zo goed, vroeger was ik ook altijd de klos met kinderen die achter me aan liepen en die ik eigenlijk niet zo leuk vond.
leeftijd
Dat jochie doet heel normaal voor zijn leeftijd. Hij komt in ieder geval uitstekend voor zichzelf op! Nu jouw zoon nog, die moet (nog) leren Nee te zeggen als hij iets niet wil. Ik zou blijven herhalen: als je iets niet wil, zeg maar nee. In een benarde situatie kan je er best tussen springen en je zoon vragen: wil je dat? Als hij dan nee zegt, laat het hem dan zeggen tegen z'n vriendje.
Als ik word gecommandeerd zei ik (iets in de trant van): "zeg meneer de commandeur, ik moet helemaal niets. oh je bedoelt: Wil jij mijn veters strikken? Oke." Telkens verbeteren, op den duur valt het kwartje.
ik-boodschap
Als ik jou was, zou ik met mijn zoontje gaan oefenen. Ik-boodschappen geven. 'Ik vind het niet leuk als je zo dicht bij me staat, ga weg.' 'Ik wil dat je me met rust laat.' 'Ik vind het niet leuk als je zo bazig doet.' 'Ik wil niet iedere dag naast je zitten, morgen ga ik weer naast je zitten.' En als hij daar niet naar wens op reageert, dwingend zeggen: 'geef me ruimte', 'laat me met rust', 'ik mag ook beslissen wat we gaan doen.' 'ga maar ergens anders zitten.' (etc.)
Dus geen discussie aangaan, maar 'ik vind' en 'ik wil'. Dat kun je hilarisch leuk in rollenspellen oefenen. Mijn kinderen zijn daar dol op. Mijn man kan heel goed irritant spelen.
Ik zou de juf vragen om je zoon te helpen met het aangeven van zijn grenzen, want het probleem doet zich voor een groot deel op school voor. En daar is de juf bij.
Het is een mooie gelegenheid voor je zoon om dit te leren.
En het jongetje heeft ook een hele hoop te leren, maar daar kun je niet zo heel veel mee. Je kunt jouw stukje doen als hij bij jullie is en dan houdt het op. Dat is ook jouw verantwoordelijkheid verder niet.
zoon komt wel voor zichzelf op
even voor de duidelijkheid (kwam net misschien niet zo goed naar voren), mijn zoontje komt al wel voor zichzelf op. Dus hij zegt al dingen als "ik wil niet met jou spelen" en "ga weg" als hij geen zin heeft in het jongetje, of "ik mag dat zelf weten hoor" als ze samen spelen en vriendje doet bazig.
Daar zit dus het probleem. Ik merk ook dat het jongetje zich niet erg populair maakt met zijn gedrag en dat vind ik dan weer sneu. Hij heeft achteraf gezien al twee andere kinderen 'versleten'; daar was hij eerst dikke vriendjes mee (en nu niet meer zo geloof ik), maar nu trekt hij dus naar mijn zoon. Eigenlijk vind ik dat gedrag van het kind best wel vervelend (verder heeft hij ook geweldig leuke kanten!), maar om hem nu bot af te wijzen dat is ook niet aardig toch?
De juf
Lastig als je er zelf niet bij bent.
Ik zou de juf ook vragen of ze het in de gaten wil houden en wil begeleiden.
Superkans voor jouw kind om niet ze te worden als jij vroeger 
. En voor dat andere jongetje dé kans om te leren hoe hij we vriendjes maakt, in plaats van ze afstoot.
Jij kunt meer niet doen denk ik! Hoogstens grappige rollenspelletjes.
Au (ot)
Ik snap dat het lastig is, en ik hoop dat je wat met bovenstaande reacties kunt. Maar ik word nogal geraakt door je laatste zin, dat je "de klos" was omdat de kinderen die achter je aan liepen niet zo leuk waren. Maar weet je, ik liep vroeger ook achter kinderen aan om maar ergens mee te kunnen spelen. En die vonden mij niet leuk, omdat ik sociaal niet zo handig was. En dan kreeg ik weer de zoveelste scheldkanonade of klap, omdat ze het vervelend vonden dat ze weer de klos waren.
Waarmee ik uiteraard niet wil zeggen dat jij dat ook zo deed! Maar ik voel wel met de kinderen die achter je aan liepen.
Zelfde gehad
Toen mijn zoon die leeftijd had. Al klinkt jouw zoon al wel wat assertiever dan de mijne. Hier een jongetje dat elke dag wilde afspreken, heel dwingend, ook op school moest zoon altijd met hem spelen, en 'nee, ik wil niet' was alleen maar een trigger om nog harder te zeuren en manipuleren. Speelden ze eenmaal, dan kon het best leuk zijn. Maar ook tijdens het spelen werd er soms gedwongen.
Heel assertief zijn met ik-boodschappen, het is misschien wat veel gevraagd op deze leeftijd. Na enkele rollenspelen die leuk waren om te doen maar niet echt hielpen, heb ik zoon zelf gevraagd wat ik voor hem zou kunnen doen. In eerste instantie heb ik een vaste, wekelijkse afspraak gemaakt. Dit was de enige dag waarop er gevraagd mocht worden om te spelen. Dit hielp even, al nam de moeder het mij niet in dank af.
Later heb ik alle contact buiten school verboden. Zoon moest huilen, ik dacht van verdriet maar het bleek opluchting.
Tijgeroog
Dat is jammer voor je, ik weet hoe het voelt. Ik heb het zelf ook gehad met een vriendin op de middelbare school die mij bezwoer dat ik haar (enige) steun en toeverlaat was (ze had een moeilijke pubertijd), en vervolgens opeens een keer tegen me uitviel dat ik niet zo achter haar aan moest lopen. Ik werd aan de kant gezet voor een groepje waar de mensen een stuk stoerder en hipper waren dan ik. Zag ik totaal niet aankomen
Ik denk zelf dat ik (te) aardig was. Waar andere kinderen inderdaad die klap uitdeelden of gingen schelden, deed ik zulke dingen niet, dat zit niet in mij. En ik was zelf ook een beetje een buitenbeentje, dus. Ik denk dat het vervelende van kinderen die achter iemand aanlopen is dat ze zich afhankelijk opstellen. Een "maakt niet uit wat je doet, ik wil hetzelfde als jij" idee. En dat kan best irritant zijn. Ik denk dat die vriendin op de middelbare destijds dat toen ook zo ervaren heeft, dat ik alles deed wat zij deed (dat was niet zo volgens mij, we waren vriendinnen geworden omdat we beide buiten de groep vielen en deels dezelfde interesses hadden). Het is ook best lastig: waar ligt de grens van dikke vriendinnen vanalles samen doen of dat andere?
