Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op

Pas 1 week op school en voetbal, nu al gepest?

Sinds begin augustus hebben wij een pleegzoon van 9 in huis. We zijn nieuwbakken ouders, hebben geen eigen kinderen. Pleegzoon aardt heel goed hier, hij is heel open, dapper, maakt snel contact en is heel vrij in zijn doen en laten. Eigenlijk ging het al heel snel ontzettend goed, hij lijkt zijn draai en zijn plekje gevonden te hebben. Uiteraard zijn er issues, ook door zijn verleden, maar dat zijn geen ernstige dingen. Wat wij aan hem merken is vooral zijn extreme vergeetachtigheid, dat wordt vooral veroorzaakt door trauma's. Verder lijkt het een jochie met een enorm zelfvertrouwen, zo presenteert hij zich, maar in werkelijkheid is zijn zelfvertrouwen niet zo groot. Compensatiegedrag. Geweld, zowel verbaal als lichamelijk hebben wij nog niets van gemerkt. Het is een lief jochie, en alle volwassenen om ons heen hebben hem al snel in hun hart gesloten. So far so good dus.

Maar nu lijkt er toch trouble in paradise te zijn. Pleegzoon is vorige week gestart op zijn nieuwe school in ons dorp, en ook op de voetbalclub. Gisteren, na de tweede voetbaltraining, kwam na een "hoe was het sessie" het hoge woord eruit: de kinderen op de voetbal en in de klas doen heel naar tegen hem. Volgens hem spannen ze tegen hem samen, beschuldigen hem van dingen die hij niet heeft gedaan en treiteren ze hem enorm, zowel verbaal als lichamelijk (op de voetbal). Een aantal jongens op de voetbal zitten ook in zijn klas op school. In eerste instantie was hij heel enthousiast over zijn nieuwe school, maar gisteren bleek dus dat hij het nu na 1 week al niet meer zo leuk vind. Het is niet leuk als iedereen je negeert, je geen vriendjes hebt, en iedereen om je heen naar doet. Zover ik kan nagaan liegt hij niet over zijn eigen gedrag, en op de voetbal zijn een aantal jongens ook door de trainer het veld uit gestuurd.

Ik vind het zo verdrietig voor hem. Hij heeft al moeilijk genoeg, hij heeft ontzettend veel meegemaakt, en hij wil zo heel graag nieuwe vriendjes maken en plezier maken op voetbal en school. Het snijdt echt door mijn ziel om dit te horen en hem te zien. Hij houdt zich heel groot, maar ik kan merken dat hij het echt heel moeilijk vindt.

Vanmiddag heb ik samen met hem een gesprek met zijn juf op school (hij wilde dat graag samen doen), en mijn man -die zelf voetbaltrainer is bij de voetbalclub in een ander team- gaat woensdag het gesprek aan met de trainer van het team van pleegzoon.

Toch wil ik het ook even delen, en ben ik benieuwd wat ervaren ouders erover te zeggen hebben. Is dit normaal, moeten we gewoon geduld hebben? Wat moeten we nog meer doen? Kortom, een beetje wijsheid en ervaring is wel gewenst. Ik zou het heel graag voor hem willen oplossen, maar ik weet ook wel dat dat niet altijd goed is.

Misschien doet het mij extra zeer, omdat ik zelf op de lagere school geen fijne tijd heb gehad, en veel werd gepest door andere kinderen.

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Fransien

Fransien

11-09-2012 om 13:43

Ingrijpen

Het enige wat je kunt doen is met de juf en trainer gaan praten. Je pleegzoon is een lief en kwetsbaar kind, moet dus even extra in de gaten gehouden worden in de groep. Je pleegzoon is geen heilig boontje en zal misschien zelf ook iets doen wat niet handig is, waarschijnlijk zonder het te weten, als je zo'n signaal van de juf/trainer krijgt kun je daarover met hem praten. Wat je nooit moet doen is het kind het gevoel geven dat het aan hem ligt, dat hij niet goed genoeg is. Het kind heeft steun nodig, en jullie steunen hem. Misschien is er ook bijsturing nodig, maar dan DOET hij iets onhandig, hij IS niet fout. Enne, het overschreeuwen van de eigen onzekerheid ken ik, dat doet mijn jochie ook.

Karmijn

Karmijn

11-09-2012 om 14:13

Zelfbeeld

Hoi,
Zou het kunnen dat je pleegzoon een negatief zelfbeeld heeft? Onze zoon heeft dat gehad (het gaat nu alweer beter, maar ik vraag me af of het ooit helemaal weggaat). Ik kan me dat namelijk gezien zijn verleden heel goed voorstellen.
Bij onze zoon merkte je dat hij de houding had: als je niet voor mij bent, ben je tegen mij. Hij dacht erg zwart-wit. Het was of heel erg leuk en fantastisch (dat wilde hij ook) of het was een tranendal. En als iets heel leuk was, dan hoefde er ook maar een klein ding mis te gaan, of het was gelijk helemaal niets meer. 'Ik ga van deze sport af.''Ik ga nooit meer met hem spelen.' 'Ze zitten mij altijd te pesten.'
Mijn zoon had heel veel moeite, om de reacties van kinderen op hem, naar waarde te schatten. Kinderen (vooral jongens) in groepen hebben vaak een bepaalde manier van met elkaar omgaan, die een beetje plagerig is. Als apen op een apenrots. Wie mag er vandaag bovenop de rots zitten? Het plagerige, uitdagende gedrag dat daarbij hoort, was voor onze zoon heel moeilijk te relativeren. Dan wilde een jongetje met hem stoeien (rangorde bepaling) en dat werd dat bij hem gelijk vechten. Hij werd echt boos en het liep uit de hand. Hadden ze een opmerking over hem, dan werd dat bij mijn zoon gelijk schelden. Ik weet niet of ik het duidelijk zeg, ik hoop dat je snapt wat ik bedoel.
Uit de onzekerheid en negativiteit van mijn zoon, kwam voort dat hij al het 'normale' gedrag van jongetjes van negen jaar, interpreteerde als bedreigingen. Hij reageerde dus aangevallen en daarop kreeg hij ruzie.
Het heeft heel erg geholpen dat wij thuis aan zijn zelfbeeld werkten, dat wij met hem gingen oefenen in het maken van grapjes en geven van weerwoorden en dat wij hem deze uitleg gaven.

Karmijn

Karmijn

11-09-2012 om 14:17

Aanvulling

Ik lees mijn post terug, en merk dat ik wel heel erg bagatelliseer. Dat bedoel ik niet.
Ik bedoel dat je met zoiets als ik beschrijf, ook rekening kunt houden, zo kan het ook zijn. Snappie?

dc

dc

11-09-2012 om 15:06

Ken je wat ouders?

Als ouder zou ik namelijk heel graag willen weten dat mijn zoon zich naar gedraagt naar een ander. Dan kun je die namelijk ook nog even bijsturen, want vaak is het onhandigheid en zich niet beseffen wat de gevolgen zijn.

Wat ook helpt is met een ouder van een klasgenootje regelmatig iets na school afspreken, zodat de kinderen met z'n tweeen kunnen spelen. Zo heb je geen groepsgedrag, en worden verhoudingen binnen de groep verandert.

Annet

Annet

11-09-2012 om 18:13

Vraag tips aan de juf

De juf kent de klas (of de vorige juf misschien nog beter). Vraag of ze een tip kunnen geven welke kinderen in de klas bij pleegzoon zouden passen. En of de ouders hier open voor zouden staan. Als je één of twee namen hebt, kun je zoon stimuleren met deze kinderen een speelafspraak te maken. Of je belt de ouders (of laat juf het vragen) met de vraag of hun zoon jullie een beetje op weg kunnen helpen door een speelafspraak. Een soort buddy dus.

Jasmino

Jasmino

11-09-2012 om 20:15 Topicstarter

Bedankt voor de reacties

Ontzettend bedankt voor jullie reacties allemaal! Het is wel fijn om het even van je af te schrijven, en jullie reacties helpen enorm. Ik heb vanmiddag na school samen met hem en de juf gepraat, en die gaat er iets aan doen. In elk geval een gesprek voeren met de grootste boosdoener, en verder gaat ze in de kring aandacht besteden aan sociale vaardigheden. Gelukkig hebben ze ook kanjertraining op school –toevallig afgelopen vrijdag gehad- en dat kunnen ze ook als een kapstop gebruiken.

@ Fransien: aan dat overschreeuwen kun je goed merken dat zijn zelfvertrouwen helemaal niet zo groot is als hij wil doen geloven. Ook merk je dat hij regelmatig behoefte heeft aan bevestiging. We geven hem zeker niet het gevoel dat het aan hem ligt, al zal hij zeker misschien onhandig communiceren. Ook dat heb ik met de juf besproken, en ze zal me signalen geven als ze dat merkt. Nu merkt ze daar nog niets van.

@Karmijn: dat zwart-witte herken ik trouwens wel heel erg, maar of hij echt een negatief zelfbeeld heeft weet ik eigenlijk nog niet zo goed. Daarvoor is hij nog te kort bij ons denk ik. Hoe kan ik daar achter komen? Ik ga het wel eens bespreken met mijn man en met onze begeleiders van de pleegzorg. Ontzettend bedankt voor je openheid, ik ga er zeker eens op letten. En trouwens, jouw reactie kwam helemaal niet bagatelliserend over op mij, integendeel.

@dc: nee dus, ik ken nog helemaal geen ouders. Over 2 weken is er een informatie-avond op school, ik hoop dat iets meer ouders te ontmoeten. Voor nu wil ik het eigenlijk even overlaten aan de juf, maar als er niets verandert wil ik zelf inderdaad wel met de ouders spreken. En wat dat afspreken na school betreft, daar heb ik dus helemaal geen ervaring mee. Pleegzoon heeft wel vriendjes in de straat, maar die gaan allemaal naar een andere school. Dat is wel een beetje sneu, maar dat kon niet anders (de groep op de andere school is namelijk vol, daar schrijven ze niemand meer in). Ik zal eens kijken of ik zo’n speeldate kan regelen binnenkort.

@Annet: Dank voor de suggestie, klinkt ook wel goed. Ik ga het eens vragen aan de juf. Nu geeft pleegzoon eigenlijk aan dat hij niet wil spelen met iemand uit de klas. Zo sneu....

koentje

koentje

12-09-2012 om 10:48

Je hebt even

genoeg tips maar toch: sterkte met de situatie!
Je wilde het zelf zo graag helemaal goed doen en nu gaan er toch din gen fout waar je moeilijk controle over krijgt...

Jasmino

Jasmino

13-09-2012 om 19:57 Topicstarter

Update

@Koentje: bedankt! Inderdaad.... je kunt nooit alles plannen. In de realiteit gaat het met de regels en afspraken eigenlijk heel goed en relaxt. Ik was vantevoren een beetje bang dat ik dat allemaal helder moest hebben. Blijkt niet nodig geweest. In de praktijk wordt vanzelf duidelijk wat heel belangrijk is, en wat minder belangrijk is.

Het is trouwens echt wel een heel lastig iets, deze situatie. Jemig zeg, ik merk dat ik het echt moeilijk vind, ook emotioneel. Vandaag kreeg ik ook een vreemde e-mail van de juf van pleegzoon, over indianenverhalen die de ronde doen over pleegzoon, zonder daarbij concreet te vertellen welke verhalen dan.... Heel frustrerend. Ook vertelde ze over een incident waarbij hij betrokken zou zijn, zonder te vertellen wat dat incident inhoudt. Grrrr........ Maak je je zorgen, zonder concreet te weten wat er speelt. Pleegzoon vanavond gevraagd wat er was gebeurd, en die zegt zich niets te kunnen herinneren.... Lijkt me onzin, maar dat weet ik ook niet zeker natuurlijk. Juf zegt dat ze met hem gepraat heeft, en afspraken gemaakt, en opeens kon hij zich die wel herinneren: als hij zich van binnen boos voelt, moet hij meteen naar de juf, dan regelen ze een time-out. Maar waarvoor die afspraak nodig was, weet hij dus niet meer. Neemt hij ons in de maling nu?

Deze week heeft mijn man gesproken met de vader van de jongen die het meest pest, zowel op voetbal als in de klas, en die pakte het uitstekend op! Echt heel fijn. Pleegzoon meldde vandaag dat die jongen opeens aardig deed tegen hem. Echt heel fijn! Maar we hebben ook gehoord van een andere trainer op voetbal dat pleegzoon dingen wel snel verkeerd opvat, daar moeten we dus wel iets mee. Pleegzoon is alleen heel selectief in het vertellen over zijn eigen aandeel, en vertelt alleen over wat anderen "fout" doen. En als je dan doorvraagt, is hij subiet alles vergeten.

Dat hij wordt gepest wordt wel herkend op de voetbal, en gelukkig ook goed opgepakt. Op school ook trouwen! Daar ben ik wel blij om. Nu zou ik graag de vinger willen krijgen achter wat pleegzoon's eigen aandeel is daarin, en wat er nog meer speelt. Dat er meer speelt is wel duidelijk, maar wat dan?

Ik wacht de reactie van school nog maar even, heb in een antwoord op de mail nog wat vragen gesteld.

Chippie

Chippie

13-09-2012 om 20:42

Wil je niet teveel?

Deze jongen is een pleegkind omdat dat voor hem beter is. Dat betekent nogal wat... Ik denk dat het goed is dat je regelmatig face tot face contact hebt met de juf. En dan denk ik aan 1 x per week. Misschien kan de IB-er ook nog iets betekenen. Maak het niet groter dan het is. Je kunt je focussen wat nog niet helemaal goed gaat maar ik vind eigenlijk dat hij het geweldig doet. Uit zijn omgeving gerukt: nieuw gezin (een gezin dat het perfect wil doen), nieuwe school, nieuwe voetbalclub, nergens iemand kennen en dan ook nog komend vanuit een achtergrond waar een positief zelfbeeld, zelfvertrouwen, onvoorwaardelijke liefde etc waarschijnlijk niet vanzelfsprekend zijn en waarschijnlijk veel minder vaardigheden om met moeilijke situaties/agressie/boosheid om te gaan (want niet aangeleerd). Ik meen het: petje af!

"Neemt hij ons nu in de maling" en "niets te kunnen herinneren...onzin", "pleegzoon is alleen heel selectief in het vertellen over zijn eigen aandeel.... vergeten". Dat komt over alsof hij het niet goed doet. En echt, ik denk dat veel dingen moeten groeien.

En je zult zien dat bij juf, vader, voetbalvereniging, andere ouders - ondanks zijn misschien wat minder gewenste gedrag af en toe - er ook zo over denken. Hoe hij zich gedraagt is gezien de situatie echt normaal. Je zult hem daarin moeten begeleiden maar ik zou dat op een hele positieve manier doen. Focus op wat wel goed gaat! Niet te veel focussen op wat niet goed gaat, wat er speelt, etc. Gewoon even laten geworden... en veel zelfvertrouwen geven!

Een band

Belangrijk is dat je een band opbouwt met je pleegkind. Gewoon ook van mens tot mens. Wat vind hij leuk, wat vind hij lekker, wanneer en hoe zoekt hij contact en wanneer wil hij even met rust gelaten worden. Wat wil hij voor jou doen zodat de relatie wederkerig is. Taakjes in huis, samen de boodschappen, eerst samen een lijstje maken en dan zoon de boodschappen uit de vakken laten zoeken (ik maak hier lijstjes die het pad volgen). Dat kan ook veel zelfvertrouwen geven. Vaste dingen op de dag die voorspelbaar en behapbaar voor hem zijn als even opruimen en je kleding uitzoeken en klaarleggen voor de volgende dag samen. De gewone dingen dus.
En dan een waarschuwing van mijn kant. Je zult niet de eerste pleegouder zijn die een kind krijgt dat ongediagnosticeerd een ontwikkelingsstoornis heeft als autisme, adhd, een angststoornis, dyslexie, afijn noem ze maar op. Een gezin kan nogal in de knel komen als zulke zaken spelen bij een kind, mogelijk ook bij een ouder en onbegrepen kan dat een grote stressfactor zijn. Dat wordt niet altijd goed begrepen door de hulpverlening en in plaats van hulp in het gezin wordt het dan een gebed zonder eind met als toetje een uithuisplaatsing. En mislukking in opvolgende pleeggezinnen. Je had mijn kinderen kunnen krijgen als de hulpverlening haar zin had gekregen. Zonder gebruiksaanwijzing. Wat je daartegen kunt doen is denk ik scherp observeren en een goede band opbouwen met je pleegkind zodat je weet wie die is, en je op de hoogte stellen van zaken die aan de orde zijn, en hier vragen stellen. Dat is ouderschap denk ik, afstemmen op je kind en jezelf en je kind scholen. Tekst vinden bij het uitpluizen van situaties waar je kind even nog geen beeld bij heeft en die je samen uitpuzzelt. Vergeet niet dat je kind ook mee kan denken hoe je zaken kunt oplossen.

Jasmino

Jasmino

13-09-2012 om 22:38 Topicstarter

Reactie

@Chippie: ik begrijp niet precies wat je bedoelt met teveel willen. Wat wil ik dan teveel? Misschien is mijn verhaal niet helemaal duidelijk. Ik probeer alleen uit te leggen dat ik het best lastig vind om een vinger te krijgen achter wat er nu precies aan de hand is. Ik ben niet boos op hem, ik verwijt hem niets. Maar ondanks dat denk ik dat hij meer weet dan wat hij ons vertelt en dat hij selectief dingen vergeet die hem goed uitkomen, en ik probeer te begrijpen wat daarachter zit. Opgeteld bij alle achtergrondinformatie die ik al heb, van professionals, denk ik dat hier wel degelijk iets aan de hand is dat we niet moeten negeren. Natuurlijk is voor al zijn gedrag een –waarschijnlijk heel goede- reden, maar het is ook wel een signaal. Ik wil hem zo goed mogelijk helpen, maar daarvoor moet ik toch ook enigszins begrijpen wat er speelt en welke impact de trauma’s hebben gehad op hem? Maar buiten dat gun ik hem ook een fijne tijd nu. Zowel op de voetbal als de school, met vriendjes en leuke contacten. Ik ben het met je eens dat dingen moeten groeien, maar nu lijkt het echt te ontsporen, en ik ben niet de enige die dat denkt. Op school denken ze dat, en willen ze contact met de pleegzorgorganisatie, en ook op de voetbal is aangegeven dat er iets moet gebeuren o.a. om pleegzoon te beschermen. Buiten dit focussen wij heel veel op wat goed gaat, zijn we heel royaal met complimenten en we zien zijn zelfvertrouwen groeien. Maar hij heeft nu eenmaal een leeftijd dat hij niet meer 100% van de tijd bij ons is, en we kunnen niet negeren wat er buiten ons huis gebeurt nu. Hij geeft zelf namelijk ook aan dat hij veel last heeft van het feit dat de klas zich samenspant tegen hem, dat hij wordt gepest en getreiterd en dat er steeds nare opmerkingen naar zijn hoofd worden geslingerd. Maar goed, ik moet het ook op mijn gevoel doen, en dat wat nu gebeurt kan ik niet voorbij laten gaan zonder reactie. En ja, als nieuwbakken ouder, vind ik het heel lastig om hiermee te dealen. Het doet me verdriet om hem zo te zien, ik gun hem iets anders, maar ik vind het ook moeilijk om te dealen met iets dat grotendeels buiten mezelf ligt en waar ik dus moeilijk grip op krijg. Pffff.........

@AnneJ: ik ben heel blij met je reactie. Een band opbouwen tussen pleegzoon en ons lijkt heel goed te gaan. We leren hem al aardig kennen. We hebben veel rituelen waarvan we merken dat hij er wel bij vaart, en vooral de regelmaat en de rust lijken hem goed te doen. Afgelopen week heb ik een middag met hem gebakken en gekookt, en dat vond hij echt geweldig. Ik ook trouwens, het was zo gezellig. Dat gaan we dus vaker doen! Boodschappen doen en taakjes doen, daaraan heeft hij een grote hekel, dus dat introduceren we langzaam. Soms doen we boodschappen met z’n allen, soms ga ik alleen. Taakjes heeft hij nauwelijks in huis, het enige dat hij eigenlijk doet is soms de tafel dekken en we ruimen samen af. Wat betreft de ongediagnosticeerde stoornissen: we –lees: hulpverleners en ook wij- hebben een vermoeden dat er trauma’s spelen waar hij hulp bij nodig heeft, maar verder heb ik geen zicht op dat wat er bij hem zou kunnen spelen. Tegelijk merk ik ook dat ik het best lastig vind: wat hoort gewoon bij een 9-jarige en moet ik laten gaan omdat het vanzelf wel goed komt, waar moet ik in de opvoeding iets mee doen, en wat heeft te maken met zijn verleden en zijn reactie daarop? Ik weet bijna zeker dat wat er deze week allemaal speelt op voetbal en school ook te maken heeft met zijn verleden, en ook zijn vergeetachtigheid –zowel de selectieve variant als de “echte” vergeetachtigheid- hebben te maken met zijn verleden en zijn trauma’s. Dat hij heel veel moeite heeft met emoties weten we ook, en kunnen we ook goed merken. Maar tegelijk heb ik geen vergelijkingsmateriaal, val ik ook nieuw in alle systemen die er al zijn –zoals een groep op school die al jarenlang samen functioneert- en heb ik geen ervaring in ouderschap. Ook ben ik geen expert, en ik merk dat ik dat voor het eerst deze week best moeilijk vind allemaal. Dat wil ik dus even van me af schrijven...

Ik ben blij met alle reacties, en ik hoop dat ik hier ook even die uitlaatklep mag gebruiken. Want ondanks dat het mijn eigen keuze is om te gaan voor pleegouderschap, ervaar ik deze week ook heel sterk mijn eigen onzekerheid en “waar ben ik aan begonnen?”.... Jullie reacties helpen me relativeren.

dc

dc

13-09-2012 om 23:07

“waar ben ik aan begonnen?”

Daar leeft dit forum op

Ik vind het super dat je je zo inzet voor hem en wens je heel veel sterkte, liefde en wijsheid toe. En volgens mij is vooral de tweede belangrijk!

Ouderschap

Elk ouderschap is uniek. En het begint bij de relatie die je met je kind opbouwt. Of dat nu vanaf de geboorte is of later. Dat is jullie unieke situatie en unieke band. Het is een gezamenlijke zoektocht waarin je kind jou leert om ouder te zijn en jij je kind helpt de wereld te ontdekken en er mee om te gaan. Ik snap dat je daar wat onzeker door bent maar dat is niet nodig hoor. Je pleegkind is vast ook onzeker. Die onzekerheid is gewoon onbekendheid met elkaar. Dat heeft tijd nodig om te groeien. Jij leert van je pleegkind en je pleegkind leert van jou. En als die band groeit en het lukt je dan groeit je zelfvertrouwen. Juist vaak niet door commentaar van de buitenwereld, opvallend hoeveel mensen een mening hebben over de juiste manier van opvoeden, maar juist door je eigen groei. Hopelijk zijn er genoeg mensen om jullie heen die positief reageren. De reacties op school en op het voetbalveld lijken mij al heel positief.

Chippie

Chippie

13-09-2012 om 23:51

Ik bedoel het niet aanvallend...

Ik bedoel dat je eigenlijk niet kunt verwachten dat het vanaf het begin soepeltjes verloopt. Zijn achtergrond, het gebeurde, alle nieuwe situaties... Natuurlijk wil je dat het goed gaat - je liefdevolle zorg spat van het scherm - maar het is goed om er rekening mee te houden dat dat bijna onmogelijk is.

Als de klas en het voetbalteam echt samenspant 'en dat je het gevoel hebt dat de situatie en/of hij echt aan het ontsporen is dan verwacht ik dat morgen de pleegzorgorganisatie op de stoep staat om jullie bij te staan. Want dit hoef je niet alleen te doen...

En die afweging - wat is normaal negatief gedrag en wat is niet-normaal negatief gedrag - is lastig. Zeker als je zelf geen kinderen hebt gehad in die leeftijd. Het is lastig om van een afstandje te beoordelen: maar mijn zoon zal ook vanuit zichzelf niet vertellen wat zijn aandeel is. En eigenlijk ken ik geen enkele 9-jarige die dat zal doen. Houd er rekening mee dat hij mogelijk een heel andere manier heeft aangeleerd om zich te handhaven. En in deze stressvolle situatie (nieuw gezin, nieuwe school, nieuwe klas, nieuwe voetbalclub, etc) komt zijn overlevingsstrategie bovendrijven omdat hij het nooit anders heeft geleerd, omdat hij veel minder basiszelfvertrouwen heeft, etc

Keep up the good work!

Trauma

"hulpverleners en ook wij- hebben een vermoeden dat er trauma’s spelen waar hij hulp bij nodig heeft, maar verder heb ik geen zicht op dat wat er bij hem zou kunnen spelen."
Ik heb mijn exman weleens rechtstreeks gevraagd of hij iets heel naars had meegemaakt in zijn jeugd. Hij keek mij stomverbaasd aan. Tja, ook hulpverlener is dat blijkbaar je eerste gedachte als je geconfronteerd wordt met vreemd, voor jou onbegrijpelijk en stressvol gedrag. Later begreep ik dat het trauma vooral ligt in het onbegrepen zijn door anderen en het onbegrip dat ze zelf voor anderen hebben. De communicatiestoornis die mijn exman en kinderen ervaren in hun autisme. Mensen die heftig op hen reageren, hen buitensluit, pesten en soms zelfs, voor hen onverwacht, te lijf gaan. Dat is traumatiserend. Dus ik wil je ook waarschuwen dat het makkelijk leidt tot ongefundeerde beschuldigingen richting de ouders. Iedere ouder heeft weleens gedrag dat minder geschikt is, zeker onder stressvolle omstandigheden, dat wil niet zeggen dat het dan zin heeft om de ouder te beschuldigen. Het ligt in de onbegrepen interactie en daar kun je wat mee doen.

Jasmino

Jasmino

14-09-2012 om 11:17 Topicstarter

Geen oordeel over ouders

Bedankt voor je reactie AnneJ. Ik heb geen enkel oordeel over de ouders van pleegzoon, ik weet alleen dat er dingen gebeurd zijn die voor pleegzoon traumatiserend werken en tot een hechtingsstoornis hebben geleid. Wie daaraan schuld is laat ik volledig in het midden, dat is niet aan mij om daar iets van te vinden. Maar het neemt niet weg dat pleegzoon er last van heeft en wellicht hulp nodig heeft bij de verwerking daarvan. Gelukkig hebben wij met de biologische moeder een goed contact, en heeft zij ook heel positief gereageerd naar pleegzoon over plaatsing bij ons. Dat is één van de redenen dat het tussen pleegzoon en ons zo goed gaat, het loyaliteitsconflict is daarmee voor hem een stuk kleiner en gemakkelijker hanteerbaar.

Karmijn

Karmijn

14-09-2012 om 12:34

Verwachtingen

Hoi Jasmino,

Als ik verder lees in je draadje, lijkt het gedrag van je pleegzoon nog steeds op het gedrag van onze zoon.
Vanuit zijn negatieve zelfbeeld, wilde hij almaar het heft in handen hebben. Als het fout gaat, laat het dan allemaal maar goed fout gaan, want 'het lukt toch niet'.
Hij heeft dan liever dat het door hem fout gaat, dan dat hij afhankelijk zou zijn van anderen.
Dit resulteerde in zulk negatief gedrag naar anderen, als jij beschrijft.
Hij verwachtte van de buitenwereld dat-ie of perfect is, of dat het een verschrikking is. De grijstinten bestaan niet meer. En als de buitenwereld dan niet aan zijn perfecte verwachtingen voldeed, dan zorgde hij er zelf voor dat het een rotplek werd. Omdat hij dan in ieder geval nog de controle had.
Ik weet niet of dit herkenbaar is?
Onze zoon is hier wel uit gekomen. Wij hebben heel veel gehad aan het boek 'Het explosieve kind' van Ross Greene. Ik weet niet of ik daar al eerder naar verwezen heb?
De methode in het boek, dwingt je erover na te denken wat je verwachtingen zijn. En je leert naar je kind kijken vanuit zijn vaardigheden. Misschien een aanrader?
En dat gevoel: 'Waar ben ik aan begonnen?' Oh, dat heb ik nog zo vaak. Deze roerige weken met het wennen aan het schoolritme, denk ik het heel vaak.
Als het je helpt, kun je hier je zorgen delen, toch?

Jasmino

Jasmino

14-09-2012 om 12:48 Topicstarter

Wel herkenbaar, ik ga het zeker bespreken met begeleiders

@Karmijn: inderdaad wel herkenbaar, maar de periode is ook nog heel kort voor ons, hij gaat nu pas 2 weken naar school ook en hij woont pas sinds begin augustus bij ons. Zijn zwart-witte kijk op de wereld herken ik zeker heel goed. We hebben binnenkort weer overleg met de begeleiders, dan zal ik het zeker ook bespreken met hen. Dank nog voor de tip over het boek. Ik heb wel een ander boek van Greene gelezen, ik zal deze ook eens opzoeken!

Even zo

Even zo

14-09-2012 om 15:22

Wauw karmijn

Dat is enórm herkenbaar!
Maar dan voor mezelf. Wat een eye-opener.

Karmijn

Karmijn

14-09-2012 om 16:37

Lieve even zo

Wat goed dat je een eye-opener ziet. Maar ook wel confronterend misschien? Kun je er verder iets mee?
Ik vond het bij onze zoon heel erg moeilijk om een omkeer in dat zwart-witte te brengen. Als je volwassen bent, lijkt het me nog moeilijker, je bent het dan al zoveel jaren gewend om zo te denken.
Onze zoon heeft veel aan de theorie van helpende gedachten gehad. Dat je bij iedere gedachte die woorden als 'altijd', 'nooit', 'iedereen', 'niemand' bevat, een oranje lampje op laat lichten waardoor je denkt: 'Klopt het wel wat ik denk?' Wij noemen het 'extreme gedachten' (om het een beetje stoer voor hem te houden. Die extreme gedachten missen de nuance en kunnen vaak vervangen worden door realistische gedachten.
Maar dat is best lastig. Het is handig om hiervoor een vertrouwenspersoon hebben, waarbij je je niet hoeft te schamen en die makkelijk bereikbaar is. Want voor een ander is het namelijk heel erg makkelijk om die niet-helpende gedachten te vertalen in helpende-gedachten. Maar voor onze zoon zelf was het op dat moment schier onmogelijk.
Na veel oefening lukt het hem nu wel.

Syl

Syl

14-09-2012 om 17:48

School en zo

Allereerst wil ik zeggen dat ik bewondering heb dat je de zorg op je neemt voor een pleegkind. Lijkt me vreselijk moeilijk zeker als je zo opeens zonder ervaring in de schoolperikelen valt van een 9 jarige! Vandaar dat ik reageer, want oh oh wat hebben wij op school lopen aanmodderen met ons kind. We hadden een totaal verkeerde school uitgezocht voor hem. Want echt niet elke school is hetzelfde, er zijn grote verschillen hoe men om gaat met de wat 'meer uitdagende' kinderen.
Ons kind is een tikkie anders en we stuurden hem naar de gewone dorpsschool om de hoek. Als beginnende ouders wisten wij niet beter. Fout dus. School was een uitstekend presterende school die goed aangeschreven stond maar bleek in praktijk niet open te staan voor 'anders zijn'. Alles moest zo en zo. Dat zoon zich niet aanpaste, was iets wat zijn 'schuld' was en waar zij niets mee konden (want nog 30 kinderen in de klas) enz.

Ik zou dus heel alert zijn hoe de school waar hij op zit met de situatie om gaat. Treden ze goed op tegen het pesten? (op veel scholen wordt het gelukkig echt niet meer getolereerd!) Hoe ruimdenkend is school/juf? Wordt van elk kind verwacht dat het zich gedraagt binnen het algemene stramien? Is er ruimte voor 'andere' kinderen?
Zet juf zich in om het kind te helpen of 'klaagt' ze alleen maar over zijn gedrag? Mooi als ze problemen signaleert, maar wat gaat ze er mee doen? Wat wordt het plan van aanpak?
Een echt goede school is een waar verschil tussen kinderen mogelijk en geaccepteerd is. Waar men de uitdagende kinderen goed begeleid en de kinderen zelf een open mind hebben naar elkaar toe. Als dit op jouw school niet de praktijk is, dan kun je er een harde dobber aan hebben. Je moet over bakken geduld en diplmatie beschikken, want een juf in het harnas jagen is niet de juiste manier! Been there done that zeg maar.

Jasmino

Jasmino

14-09-2012 om 18:30 Topicstarter

Schoolkeuze

Ik heb een heel goed gevoel bij de school! Er is veel ruimte voor anders zijn, en ik vind zelf dat ze goed met dingen omgaan. Wat iets beter kan is de manier van communiceren, zoals die mail van gisteren (te weinig concreet), maar desgevraagd had ik vandaag uitgebreid antwoord. Er is veel ruimte voor overleg, ze melden alle incidenten niet alleen, maar doen er ook iets mee. Pesten krijgt gelukkig veel aandacht, heb ik deze week gemerkt. Mijn signalen zijn heel serieus genomen en er is al een verandering merkbaar. Echt heel fijn! Juist het feit dat pleegzoon een kwetsbaar en beschadigd kind is pakken ze heel goed op, en er is ook ruimte voor extra communicatie en extra begeleiding. Tot nu dus zeker een positief gevoel, maar we blijven het monitoren!

Jasmino

Jasmino

14-09-2012 om 18:30 Topicstarter

Fijn dat dit forum er is

En wat ik nog vergat: wat is het toch fijn om over deze onderwerpen hier te kunnen schrijven, en jullie feedback en eigen ervaringen te horen. Echt fantastisch!

even zo

even zo

15-09-2012 om 07:09

Karmijn (o.t.)

Ik loop al jaren op verschillende manieren in de hulpverlening, en dit is er eigenlijk pas de laatste tijd naar voren gekomen. Ik denk inderdaad niet dat ik er helemaal af kom. Het maakt zaken regelen met school of clubjes voor mijn kinderen erg lastig. Mijn moeder had het ook al. Ik weet niet beter. Op mijn werk doe ik het zelf, daar ga ik saboteren.
Ik denk dat ik nu bewust onbekwaam ben. Ik trek alles in twijfel wat ik denk. Ik voel me dan gewoon verlamd. Ik durf niet meer te handelen.
Het oranje lichtje zal ik meenemen. Helaas ben je als volwassene nog verder van huis want ik denk heel veel zinnen zonder altijd, nooit of dergelijke woorden. Toch zet ik daarin wel dingen vast.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.