Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
ayla

ayla

23-08-2011 om 18:27

Praten over kinderen [waar het kind bij is]

zoals bekend zit ik regelmatig met oudste bij artsen cq therapeuten of psychologen. Heeft het niet te maken met haar coeliakie dn wel haar slecht slapen of de motoriek. En waar ik steeds meer tegen aan loop is dat ik over ayladochter moet praten waar ayladochter bij is terwijl ik dat niet prettig vindt. Er zijn bepaalde dingen waarvan ik niet wil dat zij die hoort. Maar hoe ouder ze wordt hoe meer ze begrijpt en hoe meer ze mee luistert. Het valt me ook op dat artsen ook mij altijd vragenhoe het gaat waar dochter bij zit en dat dan van mij verwacht wordt een openhartig antwoord te geven waar zij bij zit. Hoe lossen andere ouders dan op, telkens aparte afspraken maken gaat ook niet, ik zou haar hoogstens even de kamer uit kunnen sturen


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Alcedo atthis

Alcedo atthis

23-08-2011 om 19:35

Herkenbaar

Ja, herkenbaar. Wij zitten morgen weer voor een gesprek bij de kinderpsycholoog - met zoon. Terwijl wij sommige dingen ook zonder zoon willen bespreken.
Wat wij bij eerdere gesprekken hebben gedaan, is eerst even praten met zoon erbij en bepaalde vragen/onderwerpen even 'parkeren'. Daarna gaat zoon naar de wacht/speelruimte, en praten wij nog even zonder hem verder. Ik denk dat we dat morgen ook weer zo gaan doen.

Tijd voor gesprek met je dochter

Ayla, dokters doen dat omdat het over je dochter gaat en omdat je dochter oud en wijs genoeg is om te snappen waar het over gaat.
"En waar ik steeds meer tegen aan loop is dat ik over ayladochter moet praten waar ayladochter bij is terwijl ik dat niet prettig vindt."
Daar zou ik me dan maar over heen leren zetten. Misschien kun je uitleggen waar je precies moeite mee hebt. Dan kunnen anderen wellicht vertellen hoe zij dat juist wel met hun kind hebben besproken.
Groet,
Miriam Lavell

ayla

ayla

24-08-2011 om 07:41

Bijvoorbeeld

vanochtend naar de oefentherapie voor de motoriek die achterblijft. Ik wil daar aangeven dat het paardrijden moeizaam gaat omdat ze evenwicht en balansproblemen heeft. Ze is echter zo trots op haar paardrijden dat ik niet wil dat ze weet dat de juf vindt dat ze er niet goed in is. Misschien ben ik trouwens nu heel naief dat ik denk dat dochter dat nog niet weet maar oke. Ik wil haar plezier erin niet vergallen. Bij de psychologe wil ik het over bepaalde gedragingen hebben waarvan ik me afvraag of die 'normaal' zijn en hoe ik daar mee om moet gaan. Ook dat hoeft ze niet te horen. Dat zijn eigenlijk twee voorbeelden maar er zijn er meerdere

Lizelotje

Lizelotje

24-08-2011 om 08:01

Ayla

Ik snap je,ik heb hetzelfde 'probleem'.
Zoon is nogal onzeker en jong voor zijn leeftijd,dus hij loopt achter,meer in zijn gedrag,hij is kinderlijk.Maar maakt hij vorderingen dan geven we hem een compiment,dan is het raar om ons tegen een ander te horen zeggen dat hij op dat punt achter loopt.Dat kan gewoon niet.Ik wil ook niet dat hij zich overal over bewust raakt,hij voelt zich al anders,waarom dan nog de bevestiging steeds horen.Of steeds horen dat hij iets niet kan,werkt niet bevordelijk.Nu is mijn zoon al iets ouder en wordt er al rekening mee gehouden.Ik zou toch eerst kind in wachtkamer laten en even alleen naar binnen gaan.Als ik bij de huisarts kom vraagt hij weleens tussen neus en lippen door hoe het met mijn zoon gaat ,waar zoon bij is,dan is mijn standaard antwoord :Goed of prima.Ik ga er dan niet op in.
Verder is mijn ervaring dat zoon altijd even meegenomen werd door een medewerkster als het gesprek over hem ging.Gewoon aangeven dat je dit niet wil.Zoon vindt het nu zelf al lastig als ik eerst naar binnen ga,hij weet dat het over hem gaat.Bij zijn laatste onderzoeken werden de afspraken apart gemaakt,dat was fijn.Maar ik zou het zeker aangeven.

even zo

even zo

24-08-2011 om 09:03

Niet mee eens

"Ayla, dokters doen dat omdat het over je dochter gaat en omdat je dochter oud en wijs genoeg is om te snappen waar het over gaat".

Dat kunnen die artsen wel vinden, maar het kind gaat zich hierdoor anders, vreemd of misschien heel speciaal voelen. Het blijft toch een kind.
Het is nooit leuk als er over jou gepraat wordt; zelfs voor volwassenen is dat niet prettig als er over hun gepraat wordt terwijl ze erbij zitten. Dat geeft op zijn minst een zeer ongemakkelijk gevoel. Ik vind het respectloos naar het kind toe en zou het zeker niet accepteren.

Gewoon even bepaalde vragen 'parkeren' (zoals eerder genoemd) en pas bespreken als het kind even buiten de spreekkamer iets anders gaat doen. Ik doe dat zelfs op school als ik de juf wil spreken over zoon.

Henriette123

Henriette123

24-08-2011 om 10:17

Alya

Ik kan mij voorstellen dat je sommige dingen alleen met de therapeut wil bespreken maar het lijken mij wel dingen die even opgespaard kunnen worden. Een goede fysiotherapeut, snapt bijvoorbeld echt wel dat jouw dochter geen ster in paardrijden is als ze moeite met haar evenwicht heeft.Misschien kun je daarom eens per zoveel tijd een keer apart afspreken zonder je dochter erbij. Het lijkt mij niet prettig voor je dochter als ze elke keer wordt weggestuurd, en dan weet dat er over haar gepraat gaat worden.

Annet

Annet

24-08-2011 om 10:40

Ik denk dat je te voorzichtig bent

Je wilt niet dat je dochter weet dat ze niet goed is in paardrijden. Jij hoort dat van haar juf. Ze is bij een fysio voor haar motoriek.
Ik vind deze combi niet logisch. Je dochter komt qua leren op school alles aanvliegen. Maar net zoals een kind met extra leesbegleiding, heeft zij ook iets waarin ze begeleiding nodig heeft. Volgens mij is ze oud genoeg om deze boodschap te horen. Zij zou juist deel moeten nemen aan het gesprek bij de fysio.

Als jij vragen hebt aan een psycholoog over welk gedrag van haar wel/niet 'normaal' is, dan kan ik me wat meer voorstellen dat je dat niet doet waar ze bij is.
Hoewel op termijn denk ik dat ook daar een open gesprek (met dochter als deelnemer in plaats van over haar hoofd heen praten) mogelijk moet zijn.

Karmijn

Karmijn

24-08-2011 om 11:27

Normatief

Mij valt op, dat het zo normatief klinkt. Zo zwart-wit. Alsof er een tweedeling is in mensen 'die goed ergens in zijn' en mensen 'die niet goed ergens in zijn'. En dat daar niets tussen zit. 'dat ze weet dat de juf vindt dat ze er niet goed in is.'
Zij kan voor de normen van Ayladochter, heel goed paardrijden. Vergeleken met een toekomstig paardrijdtalent niet misschien, maar voor Ayladochter wel. En dat zou ik dan ook zo aan de fysiotherapie vertellen, waar je kind bij is. Bij mij zou het een boodschap worden van: 'Paardrijden gaat hartstikke goed. Pietje vindt het leuk, hij doet erg zijn best. De paardrijd juf is daar erg tevreden over. Knap he? van Pietje. Wel vertelde de juf mij laatst, dat het evenwicht houden en balans vinden nog moeilijk is voor Pietje, daar moet hij nog mee oefenen. Kun jij daarbij helpen, fysiotherapeut, heb jij nog ideeën?'
Op die manier verlopen eigenlijk alle gesprekken die wij over onze zoon bij therapeuten, docenten of de buren hebben. Heel vaak vertel ik het ook aan zowel de vragensteller als zoon, dan richt ik me op beiden en vertel ik aan beiden mijn mening.
Bij de psycholoog ging het vaak in de vorm van: 'Pietje, weet je nog dat .... gebeurde? Wat vind jij daar nu van Psycholoog?'
Ik denk dat het wel moeilijk is voor een kind, om een realistisch zelfbeeld op te bouwen, als je geheimen voor het kind hebt. En voor je kind verbergen dat het paardrijden niet 100% gaat, lijkt mij niet zo slim. Hierdoor kunnen er twee dingen gebeuren: Het kind weet zelf donders goed dat het niet zo geweldig gaat als jij wilt doen geloven en verliest het vertrouwen in wat je zegt. De complimenten die je maakt zijn holle frasen geworden. Of het kind denkt werkelijk dat hij de sterren van de hemel rijdt en valt een keer keihard op zijn gezicht, omdat hij ineens een spiegel voorgehouden krijgt van een onschuldige criticus, die er verstand van heeft en zegt wat hij ziet. En ook dan raakt het kind het vertrouwen in de ouder (en in zichzelf) kwijt.
Mijn streven is altijd om mijn kinderen te vergelijken met zichzelf. 'I am in competition with no-one.' http://www.nick-cave.com/mtv/mtv.shtml Prachtig, vind ik dat.
Nou ja, misschien lees ik wel teveel in wat je schrijft, maar misschien is het zinvol om het eens van deze kant te bekijken.

Dop

Dop

24-08-2011 om 11:40

Wisselend

Toen zoon nog jonger was, begonnen we meestal het gesprek samen en ging zoon op een gegeven moment naar de wachtkamer met boek/DS. Hij hield en houdt er niet erg van om over zichzelf te praten. Als hij erbij was, dan gingen de gesprekken zoals Karmijn ze omschrijft. Dat werd ook door kinderpsycholoog/psychiater gedaan op die manier (en iemand die met kinderen werkt, zou het sowieso omzichtig moeten inkleden).
Nu zoon ouder wordt, zit hij er steeds bij en neemt hij ook steeds meer deel aan het gesprek. Hij heeft inmiddels een redelijk beeld van zichzelf gekregen, kan daar ook steeds beter mee omgaan.
En ik heb nooit al te geheimzinnig over dingen gedaan. Zoon had niet veel zelfvertrouwen en door geheimzinnigheid werd hij alleen maar onzekerder.Wel heb ik het altijd op een voor zoon begrijpelijke manier uitgelegd.

Ook niet

ik vind niet dat Ayladochter al de leeftijd heeft waar zij toehoorder moet zijn van al de problemen die er rondom haar zijn. Als het nu op 1 vlak was, nou ok, iedereen heeft wel wat. Maar op school voelt ze zich anders, haar motoriek is niet goed, spelen met andere kinderen vlot niet altijd. Dit kind voelt zich al vreemd. Ze mag wel weten dat ze geen ster is in fijne motoriek maar om dat botweg te horen door 'een expert' dat vind ik niet nodig. Het is al een kind dat zich steeds zo'n zorgen maakt.

Bv. dat paardrijden, dat wil je toch niet echt gaan afbreken? Je kan wel zeggen dat ze voor haar doen erg goed doet en dat er kinderen zijn die er (veel) beter in zijn, dat dat niet erg is. Maar dat ze zo /slecht/ zou rijden dat haar moeder het met een professioneel moet bespreken, zou er meteen voor kunnen zorgen dat zo'n faalangstig kind meteen niet meer wil. Wat heb je dan bereikt?

Ik maak deze situaties trouwens ook mee met zoon met ASS, hij is nu 10 geworden en ik vind het niet nodig dat hij alles zo botweg over zichzelf zou moeten horen, alles op zijn tijd.

Tirza G.

Tirza G.

24-08-2011 om 12:43

Precies sasvangent

Ayladochter ís al anders en dat weet ze ook al. En dat zal altijd zo blijven. Misschien toch niet onaardig om haar nu alvast te leren daarmee om te gaan, net als met de zorgverleners die op haar pad zijn en zullen blijven komen.

Tirza

Karmijn

Karmijn

24-08-2011 om 12:51

Tirza

Ik ben het helemaal met je eens!

Serwe

Serwe

24-08-2011 om 14:42

Niet alles

Ik wil niet alles bespreken waar de kinderen bij zijn. Ik zou er voor kiezen om (niet urgente) vragen op te sparen en een keer in de zoveel weken kind even eerder de kamer uit laten gaan om een kort evaluatie gesprek te voeren met bijvoorbeeld de fysiotherapeut. Dan kan je even vrijuit spreken. Na afloop zou ik de inhoud dan wel vertellen aan het kind maar op een manier die passend is.

De overige gesprekken zou ik wel voeren met kind erbij. Ik vind dat een kind niet alles hoeft te weten, zeker niet als het potentieel schadelijk is voor het kind om dit te weten.

Bijvoorbeeld als het meisje in deze kwestie heel dol is op paardrijden en echt denkt dat ze goed is dan is het niet leuk om heel cru te horen dat helemaal niet zo goed gaat. Dat neemt haar lol ook misschien weg. Beter is om dit op een wat andere manier te brengen en het kantoor van de fysiotherapeut is daar niet altijd de juiste plaats voor.

Benadrukken wat wel goed gaat en kort uitleggen wat minder gaat kan wel waar het kind bij is maar ik zou liever te weinig dan te veel zeggen.

Ik zou juist niet de nadruk leggen op het feit dat het meisje anders is. Anders dan wie? Iedereen is anders. Sommige mensen zijn iets aparter dan anderen maar alsnog is iedereen anders. Ze is goed zoals ze is. Ze is niet afwijkend of vreemd. Dat is de boodschap die ik uit zou stralen. Ze is gewoon een meisje van 7. Natuurlijk heeft ze unieke dingen die andere kinderen niet hebben maar dat geldt voor alle kinderen.

Fiorucci

Fiorucci

24-08-2011 om 15:25

Ik doe het zo

Ayla, overweeg eens een belafspraak. Dan leg je uit hoe het gaat, wat er niet gaat, en kan de werkelijke afspraak in het teken staan van wat er moet gebeuren, namelijk fysiotherapie. Overigens, mijn dochter is hypermobiel, en komt motorisch niet helemaal uit de verf (DCD). Ze weet dondersgoed waar de grens van haar kunnen ligt, en gaat desondanks met zeer veel plezier naar turnen. Leg de nadruk op wat wel goed gaat.

pooh bear

pooh bear

24-08-2011 om 16:08

Heel herkenbaar

Ik vind het ook niet fijn om over mijn dochter te praten waar ze bij is.
Maar nog veel belangrijker is dat mijn dochter er helemaal niet tegen kan als we over haar praten. Ze vind dit echt heel vervelend. En ze wordt hier nog onzekerder van dan ze al is.
Een jaar geleden liepen we voor onderzoeken bij de psycholoog.Zij wilden heel veel van ons weten en onze dochter werd steeds stiller en kroop helemaal in haar schulp.
Wij hebben toen aangegeven dat we dit niet zo wilden en toen mocht onze dochter buiten wachten.
Ik vond het toen ook heel raar dat we een intake gesprek hadden met onze dochter erbij maar schijnbaar gebeurt dit toch vaker.
Ik denk zeker niet dat je hiermee te voorzichtig ben. Als je merkt dat je dochter daar gevoelig voor is zou ik de volgende keer gewoon vragen of je zonder haar kan komen of dat ze even buiten kan wachten.

Niet overal bij

Ik zou het eens aankaarten bij de artsen/peuten dat je sommige dingen liever zonder kind bespreekt. Ik zou niet weten wat het probleem daarvan is. Bij de 10 minuten gesprekken op school neem je je kind toch ook niet mee? Dochter en wij (ouders) hebben aparte begeleiding los van elkaar (bij instantie). Zij wat meer dan wij. Dan praten over dochter zonder dat zij daarbij is. Ik vind gezamenlijke gesprekken lastiger, dochter ook, ook omdat je elkaar niet wilt kwetsen.
Gewoon vragen hoor! Er is vast wel een oplossing te bedenken.

Overdreven

ayla:"Ik wil daar aangeven dat het paardrijden moeizaam gaat omdat ze evenwicht en balansproblemen heeft. "
Dat klinkt als lichamelijk gehandicapt. Is dat zo? Of valt het je op dat je dochter lichamelijk iets ondhandiger is dan een ander meisje uit de les?
Als je dochter zorgelijk veel onhandiger is, op het gehandicapte af, dan heeft ze dat zelf heus door (ze is bepaald niet geestelijk gehandicapt).
Maar als jij je ontiegelijk veel meer zorgen maakt dan nodig is, dan heeft ze wel door dat jij het allemaal niet oke vindt, maar weet ze verder niet waar je het over hebt. Met dat niet oke gevoel vergal je trouwens wel plezier.
De ultieme zorgtest is eenvoudig: Alles wat jij niet met je dochter wilt bespreken is overdreven zorg. Hou erover op. Ook tegen therapeuten.
Meen je werkelijk dat er iets serieus aan de hand is, heb het er dan ook met je dochter over.
Groet,
Miriam Lavell

pooh bear

pooh bear

25-08-2011 om 20:23

Onzeker

Ik denk niet dat het erg is als Ayla's dochter weet dat ze niet zo goed in paardrijden is.
Maar ik denk dat kinderen er erg onzeker van woorden als ze hun ouders steeds maar weer tegen dokters horen zeggen wat er niet goed gaat.
Mijn dochter weet ook best wat ze allemaal wel en niet goed kan. Maar toch vind ze het niet fijn als ze mij dat tegen een arts of zo hoort zeggen.

Alcedo atthis

Alcedo atthis

25-08-2011 om 23:35

'niet fijn'

"Maar toch vind ze het niet fijn als ze mij dat tegen een arts of zo hoort zeggen."
Snap ik. Maar... de vraag is of dat erg is. Ik gaf al aan dat ik ook sommige dingen met de psycholoog zelf even wil bespreken. Maar het bespreken van de problemen van zoon zelf: ja, daar zit hij gewoon bij. En een fysiek probleem, zoals Ayla beschrijft: ook gewoon met kind erbij. Ik denk dat het belangrijk is om open te zijn in het benoemen van problemen, en al helemaal als je hiervoor een behandeling of therapie in gaat. Kind heeft nu eenmaal problemen, laten we daar vooral niet te geheimzinnig over doen.
@Ayla: denk je dat je dochter opeens geen plezier meer heeft in paardrijden als jij hardop constateert dat bepaalde dingen haar moeite kosten? Dat zal ze zelf ook wel al doorhebben (of krijgen). Dit is voor haar een leerproces: ze is niet overal goed in.

Fiorucci

Fiorucci

26-08-2011 om 07:14

Niet fijn

Nee, het is ook niet leuk. Maar daar leert ze heus wel mee omgaan. Je kunt haar niet afschermen voor alles wat niet leuk is. Je kunt haar wel leren dat je om hulp te krijgen, ook zult moeten erkennen dat het op dat punt niet makkelijk gaat.

Middenweg

Persoonlijk zou ik ook niet uitvoerig zitten bespreken dat het met het "paardrijden" niet zo goed gaat. Dat dochter problemen heeft met evenwicht op het paard enz.
Het kind heeft lol in paardrijden en krijgt dan te horen dat ze er niks van bakt.Ik zie daar het nut niet van in. Het is niet relevant.
Een kind met problemen met de grove motoriek komt dit misschien ook tegen met fietsen, klimmen, balanceren,touwtje springen, bal gooien enz. Dit is toch al bekend? Ze krijgt niet voor niets hulp. Ik zou het paardrijden niet speciaal noemen.
Als er naar gevraagd wordt kan het kind prima zelf antwoorden toch? Misschien is haar antwoord:"Ik vind het erg leuk paardrijden alleen val ik nog al snel van het paard, de lerares moet altijd naast me meelopen." Is voldoende en een duidelijk antwoord en ze wordt niet afgekraakt.
Kinderen hebben vaak een prima zelfinzicht, in wat ze kunnen of niet zo goed kunnen. Soms kleuren ze de wereld nog wat rozer maar dat mag nog wel als je zo jong bent. Ze weet toch ook of ze goed is in rekenen of juist beter in taal? Ze weet ook dat ze geen ster is met paardrijden, dat hoeft niet bevestigd te worden.

Onderscheid

ik vind dat je hier een onderscheid moet maken. Wat betreft problemen met de motoriek: dat weet kind best wel zelf, daar hoef je niet heel erg omzichtig mee om te springen.
Maar wat betreft de gedragsproblemen: dat moet je wel omzichtiger aanpakken. Gedrag en omgang met andere mesen is heel erg eigen aan het karakter van het kind, dat is niet met een schrijftherapie in 1-2-3 op te lossen. Je kan ontwikkelings- of gedragproblemen bezwaarlijk onder dezelfde situatie schuiven als iets als motoriek (vind ik). Het is nogal wat om telkens je moeder te moeten horen vragen: ayladochter doet dit en dat, is dat wel normaal? Versus: haar evenwicht is nog niet zo prima, hoe kunnen wat dat verhelpen.
Zouden jullie het leuk vinden als andere mensen jouw "rariteiten" uitvoerig zitten te bespreken waar je bij bent, als je je al vreemd voelt?

Spa

Spa

26-08-2011 om 10:00

Ook met miriam eens - lang

Toen ik voor het eerst over Ayladochter las dacht ik dat het een gewoon kind was.
Beetje slimmer dan de rest.
Maar inmiddels heb ik het beeld van een probleemkind. Te intelligent voor de gewone lessen: probleem. Gedrag in de klas: probleem. Gezondheid, eten, grvoe motoriek: allemaal problemen.
En problemen zijn niet goed. En dus sleept Ayla het arme kind mee naar allelei deskundigen en therapeuten om deze problemen op te lossen, zodat dochter wel goed wordt.
Lieve Ayla, daar waar je aandacht en water en liefde aan geeft, dat groeit. Problemen ook! Als je meer deskundigen ziet, zal je ook meer problemen zien.
En de onbewuste boodschap aan je dochter is: je bent nu niet goed, er moet iets aan jou veranderen. Het helpt dan niet om te ZEGGEN dat je wel goed is: dat (en daarmee jij) wordt op den duur ongeloofwaardig. Is het goed of niet?
Of je krijgt ingewikkelde discussie over de betekenis van goed. Je twee soorten goed: de ene soort is topprestaties leverend. Dat is goed. En daarnaast heb je minder goed. Maar omdat jij aandoening ABC hebt kan jij geen topprestaties leveren en ben je dus niet goed in paardrijden maar ik vind jou wel goed omdat je toch goed bezig bent -- dat is toch niet te volgen?
Als je niet goed in paardrijden bent, dan heb je een leuke les gehad. Plezier gehad, iets nieuws gedaan, lekker gepoetst na afloop, met dat andere aardige kind gepraat, goed opgelet, je best gedaan, alleen een half rondje gedraafd ipv alleen het rechte eind, iets geleerd! Of zo.
Nou ja, ik verwij terug naar rode beuk en Miriam. Die hebben het ook al duidelijker dan ik kan uitgelegd.
Vind je kind gewoon lief- hou van hoor zoals ze is!

Spa

ayla

ayla

26-08-2011 om 11:09

Reactie

Ik wil nu eigenlijk geen discussie over of ik dochter als een probleem kind zie of niet, ik ben de discussie begonnen over de communicatie met specialisten waar het kind bij is, de voorbeelden die ik aanhaalde zijn voorbeelden niets meer en niet minder. Het is geen verdere discussie waard. Bij de therapeut ging alles prima, omdat ik ook nog apart moest gaan met jongste kon ik toen wat dingen over oudste bespreken zonder dat zij het hoorde. De hele discussie over paardrijden wil ik bij deze afsluiten

Ayla

Op het gevaar af dat je mijn bijdrage evenmin kunt waarderen, toch nog het volgende: Spa begint hier volgens mij helemáál geen discussie. Ze wil je (op een respectvolle en vriendelijke manier) op iets wijzen wat al veel mensen je hebben willen zeggen, in verschillende bewoordingen. Steeds weer vanuit de bedoeling om jou en/of je dochter iets verder te helpen, nooit om je af te fakkelen. Ik kan me helemaal vinden in de berichten van Miriam, RB, Spa e.a., heb er ook eerder iets over geschreven. Heb lang niet gereageerd op je berichten, omdat je er geen behoefte aan leek te hebben. Maar nu het zo overduidelijk weer naar voren komt, en je er op zo'n opbouwende manier op gewezen wordt, vind ik het gewoon zonde dat je dat wegzet als een poging om weer eens een discussie met je aan te gaan. Jammer dat je "het geen discussie waard vindt", het zou voor jou en zeker voor je dochter fijn zijn als je deze berichten heel serieus zou nemen en lezen.
Wat meer loslaten, gewoon beetje water geven, het lijkt me voor je dochter heel prettig. Je zorgt hartstikke goed voor haar, het kan écht geen kwaad als sommige problemen (of wat jij als probleem ervaart) even wat minder aandacht krijgen.

Tirza G.

Tirza G.

26-08-2011 om 23:42

En begrijp ik nou goed

Dat je de problemen van je dochter niet met de peut wil bespreken waar zíj bij is, maar wél als je andere/jongere kind er bij is? Dat vind ik pas echt weird. Wat heeft díe er nou mee te maken?

Tirza

Fiorucci

Fiorucci

27-08-2011 om 08:02

Ayla

Door zaken niet te bespreken waar je kind bij is, schep je bij jezlef de illusie dat je dochter niet weet hoe je tegen deze zaken aankijkt. geloof me, dat voelen ze heus wel aan en ze vangen het op, tussen neus en lippen door. Juist door het te bespreken, kan je er op een positieve manier mee omgaan en haar leren dat het helemaal niet erg is om geen uitblinker te zijn, maar dat het plezier in de sport voorop staat. En dat juist vanwege die klachten die sport heel goed is om wat aan die klachten te doen. En de therapeut kan dat dan beamen. De fysio van mijn dochter vraagt juist altijd naar haar turnlessen, met een hele positieve insteek. ( wat goed van je, en wat fijn dat die radslag lukte, je hebt zo hard geoefend)

Het één sluit het ander niet uit

Ayla, ik zou de hier gegeven tips over op een positieve manier omgaan met prestaties, teleurstellingen en prijzen e.d. ter harte nemen.

Maar ik vind dat het één het ander niet uitsluit. Ik kan me best voorstellen dat je ook wel eens vrijuit met een arts wil praten over de dingen waar je je zorgen over maakt, maar die voor je dochter wellicht te hard binnen kunnen komen.

Ik zou er dus voor zorgen dat je dochter even ergens anders kan zijn als je met de arts praat en thuis aan de slag gaat met de tips hier.

skik

Kun je concreter zijn?

Skik:"Ik kan me best voorstellen dat je ook wel eens vrijuit met een arts wil praten over de dingen waar je je zorgen over maakt, maar die voor je dochter wellicht te hard binnen kunnen komen. "
Niet om het een of ander, maar ik twijfel geen moment aan die overweging bij ouders.
De vraag is hoe zinnig dat is ten opzichte van het kind. Wat komt er precies te hard binnen? In werkelijkheid is het zo dat die zaken die het hardst binnenkomen (je hebt iets waar je dood aan kunt gaan of gaat) daadwerkelijk met het kind zelf besproken worden.
Bij iets anders dat te hard binnen kan komen en door de ouder het liefst achter gesloten deuren besproken wordt, kan ik me alleen maar voorstellen dat die ouder zelf twijfelt. Ouder denkt dat er iets mis is, weet dat niet zeker, wil het niet eerst met kind bespreken om het kind onnodige zorgen te besparen. Stel je voor dat de arts zegt dat het niks is. Dat wat geheim moet blijven tussen arts en ouder is dan de mogelijkheid dat ouder er te dicht bovenop zit.
Of ken jij nog een andere variant?
Hoe dan ook: als je je zorgen maakt om je kind, dan heeft dat kind dat toch wel door. Daar geheimen van maken helpt niet.
Groet,
Miriam Lavell

Annet

Annet

27-08-2011 om 15:31

Concreet voorbeeld

Gesprekken met een psychologe kunnen bedoeld zijn voor begeleiding van kind en/of voor begeleiding van ouders.
Als het om begeleiding van ouders gaat, zou ik dat niet met kind erbij willen bespreken. Zo kun je vrijuit praten over welke aspecten moeilijk voor je zijn en kun je tips krijgen hoe je daarmee om kunt (leren) gaan.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.