Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
Eva

Eva

21-05-2011 om 23:28

Psychologie van de koude grond gevraagd: waarom baal ik na een verloren wedstrijd van mijn dochter?

Vandaag moest dochterlief (11 jaar, D-jeugd) weer hockeyen en helaas hebben ze weer verloren (ze winnen ook wel eens). Wel gescoord, hun best gedaan etc., maar toch weer verloren (terwijl ze hem niet per se hadden hoeven te verliezen, oftewel niet echt een veel sterker team).

Nou baal ik daar altijd best van als zij met haar team verliest en eigenlijk vraag ik me af waarom ik daar zo van baal. Iemand een idee?

Het ligt er niet aan dat ik ontevreden ben over het presteren van dochterlief (ik vind nl dat ze het heel goed doet, ben erg trots op haar), maar als ik eerlijk ben erger ik me wel aan allerlei dingen die er mis gaan in het team. Ik weet niet of dat nou het rotgevoel veroorzaakt.

Rationeel kan ik van alles bedenken (het gaat om het spel niet om de knikkers, als ze maar lol hebben en wat is er nou echt belangrijk in het leven etc. etc.), maar toch houd ik na zo'n verloren wedstrijd best lang een rotgevoel (niet dat het mijn hele dag bederft hoor, maar toch).

Heeft iemand een idee hoe dat zou komen?
En..... hoe ik er vanaf kan komen?

Nb. Voor zover jullie denken dat het relevant is: ik ben altijd vrij perfectionistisch geweest (nog steeds wel, hoewel het ergste er denk ik vanaf is).
En voor zover relevant (ik weet het niet hoor): als zoonlief (paar jaar jonger) verliest heb ik daar veel minder last van.

Ben erg benieuwd naar jullie ideeën en suggessties.

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Rotgevoel

Rotgevoel komt omdat je éigenlijk vind dat jouw zo hard d'r best doende en zich de benen uit het lijf rennende dochter het 'verdiend' om te winnen.
Voor je verstand gaat het om het spel, niet om de knikkers.
In je hart gaat het om een meisje dat niet 'krijgt' wat ze verdiend,namelijk de knikkers.......
Psycholgie van de koude grond en een gokje
groeten albana

Wat leuk dat je dit vraagt

Twee dingen:

1. er moet altijd iemand verliezen. In heel erg sport-minded gezinnen wordt dat weleens vergeten.

2. toch herken ik je observatie. Ik heb zelf een andere hobby gedaan als kind, wel met een groep, ook met wedstrijden, maar wij oefenden ons suf op details. Toen mijn zoon ging voetballen was ik ook verbaasd dat er zo weinig verband was tussen de trainingen, dat er geen opvolging was (wat kan je leren van wat er mis gaat?), dat er geen tussendoelen werden gekozen zodat de kinderen een duidelijke focus hadden waar ze aan werkten tijdens de wedstrijd.

Maar wat er in jouw hoofd speelt, dat weet ik niet. Ik vind het goed dat je erover begint omdat ik denk dat je dochter van een verloren wedstrijd evenveel, of zelfs meer, kan leren dan van een gewonnen wedstrijd. Dus ik zou er meer zo naar kijken en er dan ook geen moeite mee hebben. Wat dat voor jou anders maakt weet ik niet. Ik focus vooral op ervaringen voor mijn kinderen, ik vind het belangrijk dat ze ervaringen opdoen waar ze zelf iets uit kunnen halen. Maar daar is winnen niet voor nodig.

Vera*

Vera*

22-05-2011 om 12:24

Zoon

Zoon zat ooit eens ingedeeld bij het voetbal in een poule waar ze elke week vet verloren. Nu was het team ook niet geweldig maar toch. Mijn vraag aan zoon was hoe hij ZELF vond dat hij gespeeld had. De ene keer vertelde hij van goede reddingen en de andere keer was hij een beetje moe en daardoor niet zo alert. De rol van zoon in het hele team gebeuren vind en vond ik belangrijker dan het resultaat, hoewel voor de jongens winnen natuurlijk ook leuk is.

Vera

Tihama

Tihama

22-05-2011 om 19:32

Nog koudere grond

Cobi schreef:"En dan denkt de dokter Phil in mij dat je aan oudste wellicht hogere/te hoge eisen stelt dan aan jongste. "

Of je hebt het gevoel dat je oudste (meisje?) meer bescherming nodig heeft tegen pijnlijke emoties dan jongste (jongen). Moeders hebben namelijk ook de neiging meisjes meer te willen troosten na een onaangename ervaring. Jongens worden meer gehard. Observaties op dreumesleeftijd laten dit al zien.

Tihama

Koud

je verwachtingen die je voor/bij je dochter hebt worden niet waar gemaakt door de omgeving en situatie waar zij in zit. Je wil dat ze zich binnen een perfect voor haar afgestemd team speelt.

ik zelf heb wel eens moeite als mijn dochter speelt met kindje x, kindje x is in mijn ogen te jong en vooral niet vlot en slim genoeg voor haar mee te spelen. Ik vind het leuker als ze met kindjes q y en z speelt, die zijn namelijk net zo'n vlot en energiek figuur als mijn eigen dochter en dat gaat gelijkwaardig op. Mijn dochter vind kindje x voor af en toe wel leuk, dan kan ze wat over hem moederen, hij is in alles jonger en erg volgzaam. Ik vind dat spel ook niet bijzonder leuk van die 2, bovendien heb ik dan die ouders er ook telkens bij waar ik ook geen behoefte aan heb. Maar zegt mijn man, kindje x is ook heel erg sloom maar als dochter daar nou plezier uit haalt, zijn ze allebei tevreden, hij heeft haar dan weer bereid gevonden om mee te spelen en zij kan leuk moederen.

dus zolang mijn dochter met q y en z blijft spelen en kindje x niet elke dag hier zeurend aan de deur hangt is er niet zoveel aan de hand.

Misschien is dat bij jou en die sportclub ook wel zo. Ik zou dus kijken wat jouw dochter van die club vindt, misschien is ze wel toe aan een betere club ?

Tja teamsports

ik snap wel dat teamsports en winnen en verliezen goed zijn voor je ontwikkeling maar als je kind al veel met andere kinderen speelt dan leert het wel in een team te werken en als je wat spelletjes thuis doet (en het kind niet altijd laat winnen, waar mijn oudste erg moeite nog mee heeft) dan leert het ook wel incasseren.

ik ga met liefde langs een sportveld staan hoor maar ik vind het prima dat dochter op paardrijden gaat (wel jammer dat ze straks niet meer op musical zit, met al haar expressie en talenten, dus ik zoek nog even verder voor een muziek/dans/zang lcubje in de buurt wat niet te duur is).

margje van dijk

margje van dijk

23-05-2011 om 13:52

Grappig

Ook grappig dat je het vraagt, Eva, volgens mij is dit heel herkenbaar voor veel ouders

Hier hockeyen ze ook alledrie, een C, een D en een F. Mij valt op dat het onderlinge verschil enorm kan zijn, als je de C1 of C2 vergelijkt met de C4 dan is dat een wereld van verschil. C4 zou geen enkele kans maken tegen C1, terwijl die kinderen toch allemaal van dezelfde leeftijd zijn. Gelukkig is het ook op klasse ingedeeld, dus je speelt als het goed is op hetzelfde niveau als je tegenstander.

Maar daar gaat het dus regelmatig mis, want niet alle clubs verdelen hun leden op dezelfde manier over de teams. Sommige clubs zetten alle goed leden in de 1, en verdelen de rest over de teams daaronder (zodat je in elk team enkele goede en enkele minder goede spelers hebt). Andere clubs verdelen echt hierarchisch: hoe slechter je bent, hoe lager je komt. Mijn zoons spelen allemaal in het laagste niveau (ach, zij zijn weer beter in andere dingen , maar daar heb je geen last van want op hun niveau is het gewoon weer een spannende wedstrijd.

Maar waar ik dus als moeder enorm van baal, is als ze tegen een team moeten waar ze wat spelers missen, en waar ze dan wat oudere/hogere spelers in gezet hebben. Op dit (lage) niveau zijn daar nauwelijks regels voor, heb ik begrepen (op topwedstrijdniveau wel). Hoe dan ook, een tijdje geleden werd oudste's team helemaal naar huis gespeeld doordat er een paar van die lange slungels tussen stonden die lachend van elke bal een goal maakten. Onze jongens maakten geen schijn van kans, hoe hard ze ook werkten.

Wat deed me dat een pijn, ik kon het haast niet aanzien! Die jongens werden almaar bravouriger, en lachten steeds vernederender na elke goal, terwijl die van ons steeds moedelozer en kleiner werden. Ook sloegen die jongens veel harder dan onze jongens gewend zijn, dus er moesten er twee naar de huisartsenpost afgevoerd worden: Eén vanwege een keiharde bal tegen zijn enkel (is weken uit de running geweest) en eén vanwege een bal tegen zijn sleutelbeen waardoor hij neer ging.

Ik verklaar mezelf bijna voor gek dat ik mijn kinderen hieraan blootstel, als ik zo'n wedstrijd moet aanzien. De coach van ons team ging ook verhaal halen bij de coach van de tegenpartij: of die jongens wel van dezelfde klasse waren. Ja hoor, beweren ze dan, zij horen echt bij ons. Terwijl de jongens in de kleedkamer hoorden dat het drie jongens waren die net uit de C1 waren gezet wegens wangedrag. Tja. En je kunt er dus niets tegen doen. Ik ben later nog naar de wedstrijdcoordinatie gestapt (in mijn woede ga ik ver), en dan zeggen ze doodleuk dat je tegen dit soort praktijken gewoon niets kunt doen. En dat het team ervan leert incasseren, dat je moet kijken wat het team nog wél kan doen, dat je het team moet leren hoe ze om moeten gaan tegen dit soort giganten te spelen, dat ze moeten leren niet de moed te laten zakken en niet op te geven.

Maar ik vind dat nogal wat. Héél moeilijk!

Toch hebben ze wel gelijk, want later moesten ze nóg een keer een wedstrijd tegen een team met onevenredig goede spelers erin, en toen wisten ze de stand op 0-0 te houden. Apetrots waren ze!

En het kan verkeren, want ik heb een andere hockeyende zoon (de D-zoon), die alleen nog maar verloren heeft. Het hele seizoen hebben ze nog maar één doelpunt gemaakt. Toch gaat hij er iedere keer monter naartoe, en zaterdag kwam-ie thuis met de boodschap: "Het ging hartstikke goed! We hebben maar met 8-0 verloren!".

Margje

Ziera

Ziera

23-05-2011 om 14:23

Teamsport

Grappig, dochter hockeyt ook, ook D-junioren (volgend jaar C). Afgelopen zaterdag de kampioenswedstrijd: degene die won zou kampioen zijn. Dochters team verloor (terecht) dus de ander kampioen. Alle meiden op 1 na, zaten er niet mee. Wie er vooral mee zat was de coach (die behoorlijk fanatiek is) en een paar ouders. Ik vind dat heel apart. De hockeysters niet, de ouders wel. Waar dat nou door komt .... het gaat om het 2e team.
Ik moet zeggen dat ik wel vaker aparte dingen naast het hockeyveld zie. Coaches die proberen de scheids (vaak 2e jaars C, B en A-junioren) te beinvloeden. Laatste heeft een coach van de tegenstander het gepresteerd 2 geldige doelpunten te laten afkeuren waardoor onze meiden verloren. Heel erg flauw.

Tirza G.

Tirza G.

23-05-2011 om 19:50

Jurysport

Dochter beoefent al jaren en jaren een jurysport. Need I say more? Dat vind ik helemaal een walgelijk systeem, maar vooruit. Ik ken het gelukkig al van kinds af aan van mijn zus (andere sport, maar wel een jurysport) maar mèn mèn mèn, mijn inschikkelijke natuurtje krijgt toch behoorlijke opdonders.

Tirza

Ise

Ise

24-05-2011 om 00:41

Margje (o.t)

Volgens mij heeft jouw zoon zaterdag tegen mijn zoon gehockeyed .
Bij ons maar 1 D elftal, omdat de club nog maar een paar jaar gelden opgericht is. Het valt me op dat de verschillen binnen de poule soms erg groot zijn. Geen idee hoe dat precies werkt. In het team van mijn zoon zitten kinderen die eigenlijk nog bij de 8-tallen zouden moeten spelen, maar omdat ze anders geen C team hadden hebben ze de beste spelers naar de C overgeplaatst en D1 aangevuld met jongere spelers. De coaches en trainers doen er bij ons alles aan om te zorgen dat het een hecht team wordt en dat iedereen plezier heeft in het spel, ook als ze verliezen. En ik moet zeggen dat ze dat prima lukt!

Fiorucci

Fiorucci

24-05-2011 om 06:58

Tirza

Oh herkenbaar, ik dacht al dat het aan mij lag..zucht....dochterlief beoefent ook een jurysport, ik word er zo moe van...

Thera Koninckx

Thera Koninckx

24-05-2011 om 11:52

Tirza

Praat me er niet van! Beide kinderen doen twee jurysporten hier. Bij de ene sport zit een onafhankelijke jury (betaald en van buitenaf, iedere keer een ander), geen enkel probleem. Maar bij de andere sport zijn het moeders-die-ook-bij-het-clubje-sporten. Nou, je hoeft al niet meer mee te doen ware het niet dat meedoen natuuuuuuurlijk veel belangrijker is dan winnen...

Puck

Puck

24-05-2011 om 12:21

Thera

Ook bij een onafhankelijke jury heb je nog steeds ongelijkheid. Binnen een wedstrijd bij hetzelfde jurylid geeft dat geen probleem, maar als punten van verschillende juryleden (bij bijv. verschillende groepen) vergeleken wordt dan heb je dus nog steeds problemen. Voor dezelfde proef en dezelfde uitvoering kun je dan heel anders scoren.

margje van dijk

margje van dijk

24-05-2011 om 12:29

Ise (o.t.)

Nou, wie weet!

Ik woon in Gelderland, en de club waar mijn zoon tegen moest heeft iets fruitigs, in een plaatsnaam die aan een meisjesnaam doet denken. (Nu weet het hele OOL Gezellug-Spelletjes segment het natuurlijk inmiddels).

Ik vind ook dat de clubs er normaal gesproken prima mee omgaan hoor. Hoewel ze vaak verliezen hockeyen de jongens echt met veel plezier.

Margje

Irene

Irene

24-05-2011 om 12:40

Rugby

Onze oudste zoon zit op rugby. De teams worden daar ingedeeld op leeftijd bij aanvang van het seizoen(turven 7-9 jaar, benjamins 10-11 jaar en mini's 12-13 jaar). Zoon zit bij de benjamins en verliest zo'n beetje altijd. Hij zit er niet zo mee. Maar laatst kwam hij enthousiast thuis: hij had eindelijk eens gewonnen, vertelde hij vrolijk, al was het dan met het andere team...
Wat doen ze namelijk bij rugby: als het ene team te weinig spelers heeft, dan wordt het aangevuld met spelers van de tegenstander. Het gaat er namelijk om dat iedereen lekker kan spelen. Ik vind dat een mooi systeem!

Thera Koninckx

Thera Koninckx

24-05-2011 om 12:42

Puck

In dit geval is het 1 jurylid en 1 schrijver die alles beoordelen, en da's dus geen probleem. De ene keer is de jury wat strenger dan de andere keer, maar dat geldt dan voor iedereen.

Ise

Ise

24-05-2011 om 12:50

Margje

Ja hoor....kan niet missen. Bij de uitwedstrijd een paar weken geleden heb ik helaas maar een kwartiertje kunnen kijken, omdat ik daarna met één van onze spelertjes bij de spoedeisende hulp zat (stick tegen de kin).
Wij wonen in principe dichter bij jouw club, ware het niet dat er een rivier tussen zit.

Wat me bij de hockeywedstrijden in het algemeen erg opvalt is dat het ook heel belangrijk is hoe ouders aan de kant zich gedragen. Het is 'fijner' te verliezen van een team met sportieve ouders die niet al te overdreven fanatiek zijn. Zie dat vooral als ze tegen 'de grote stad' uit onze poule moeten.

margje van dijk

margje van dijk

24-05-2011 om 13:36

Grappig, ise

Leuk hoor, zo'n onvermoede link

Mijn zoon heeft een enorm hoofd vol lange blonde krullen, en staat in de spits. Echt gezegend met veel hockeytalent is hij niet, maar hij vindt het nog wel heel leuk. (In de spits heeft hij trouwens weinig te doen, want daar komt nooit een bal bij dit team.)

Ik ben bij mijn kinderen altijd heel fanatiek als ze zwaar verliezen, in de zin van dat ik dan blijf aanmoedigen. Als ze juist heel erg voor staan ben ik een stuk bescheidener

Mijn man is coach, en ik vind het leuk zoals hij het altijd zo weet te draaien dat hij nooit opmerkingen ten koste van de tegenstanders maakt (want dat horen de tegenstanders ook). "Gauw naar achteren jongens! Die "Doetinchemmers" zijn zó snel!" -> en dan staat zowel vriend als vijand te grijnzen.

Margje

Tirza G.

Tirza G.

24-05-2011 om 15:49

Jurysport

Dochter sport altijd ten overstaan van tenminste 5 juryleden en bij sommige wedstrijden 7. Ik vind het stukje 'accepteren van het oordeel van de jury' ook wel heel vaak een heel harde les. Juryleden jureren in principe niet meer dan 2-3 wedstrijden per seizoen, dus in theorie is het hartstikke eerlijk. Ik geloof (net als TS) trouwens dat ik er méér moeite mee heb dan dochter zelf

Tirza

Eva

Eva

24-05-2011 om 22:09

Bedankt ..... maar ben er nog niet helemaal uit

Iedereen zover bedankt voor de reakties en het meedenken. Heel interessant jullie gedachten.

Allereerst ben ik erg blij dat ze geen jurysport doet . Zou ik geloof ik niet trekken (oké, ik overdrijf, maar ik geloof dat ik het dan wel nog zwaarder zou hebben bij "onterechte" beslissingen).

Even op diversen reagerend:

Albana: ja, dat gevoel dat ze beter verdient klopt! En zij en ik kunnen wel tegen ons verlies, maar iets vaker winnen zou toch leuker zijn...

Rodebeuk: ook wat jij zegt over opvolging in de trainingen is ook deel van de frustratie. Naar mijn idee (en dat van andere ouders) kunnen de trainingen (2 per week) beter en zou het dan wellicht (weet ik niet zeker) ook beter in het veld gaan. Ik weet eigenlijk niet goed of coach en trainers veel ervaringen (uit de wedstrijden) uitwisselen, kan denk ik beter. Maar is een beetje laat zo aan het eind van het seizoen. Misschien iets voor volgend seizoen...

Vera: ook goed idee om nog iets meer aan mijn dochter te vragen hoe zij het ervaren heeft. Doe ik soms wel, maar door meer op haar te focussen en te kijken wat ze van de wedstrijd kan leren (en bovendien: zo positief mogelijk naar haar toe te zijn, ik zal het naar haar toe eerder relativeren dan bij mezelf, verander ik misschien ook het negatieve gevoel bij mezelf).

Cobi: ik geloof niet dat ik hogere eisen aan mijn dochter stel dan aan mijn zoontje, maar ik zal er in de toekomst wel op letten! Er is nog wel een groot verschil: zij is op niveau ingedeeld en hij (nog) niet. Bij haar is het dus van groter belang hoe ze spelen. Misschien speelt er bij mij ook een beetje bewijsdrang/kinnesinne, dat ik het leuk zou vinden als haar team het beter zou doen dan het team erboven (speelt dezelfde klasse)... Maar ja, als ze dan weer verliezen lukt dat natuurlijk niet zo goed, haha.

Tihama: ook jouw opmerking vond ik interessant. Ik weet niet of ik mijn dochter meer tegen narigheid wil beschermen dan mijn zoon, maar het klinkt best aannemelijk, dus zal er op letten. Maar zoals ik uitlegde hierboven, het heeft denk ik meer met indeling op niveau te maken.

Pelle/Margje: wat jij schrijft over die indelingen van teams speelt inderdaad soms wel iets mee (sommige teams spelen met alleen tweedejaars D, bij ons 2e en 1e jaars D, dus meer jonge meisjes), maar op zich zijn de clubs na een voorcompetitie al redelijk op niveau ingedeeld, dus heel grote verschillen zouden er niet meer moeten zijn.

MandaRijn: gelukkig denk ik dat mijn dochter in een goed team zit qua niveau (al zou ze bij een team hoger vermoedelijk ook prima op haar plek hebben gezeten) en een andere club is ook echt niet aan de orde. Natuurlijk zijn er betere en minder goede meisjes, daarvoor is het een teamsport. Ik merk wel dat het jammer is dat ze bepaalde fouten blijven maken (hoewel de ene wedstrijd meer dan andere), maar ik hoorde dat ook de C-jeugd dat soort dingen soms nog niet goed doet, dus dat was wel een troost om te horen.

Izar/Ziera: dochterlief kan gelukkig goed tegen haar verlies, hoewel ze natuurlijk ook liever wint. Frustratie is er soms wel (ook bij haar, ook bij de ouders) als scheidsrechters (te) streng (en soms fout) fluiten. Maar ja, zelf kan ik het ook niet, dus daar maak ik me dus maar niet al te druk om.
Maar voor de duidelijkheid: dochter heeft veel plezier in het hockeyen ook als ze wedstrijden verloren heeft, gelukkig!

Al met al, stof om na te denken, maar of al deze rationele gedachten het rotgevoel na een verloren wedstrijd bij mij echt wegnemen? Ik hoop het!

Mocht iemand nog nadere gedachten hebben over mijn rotgevoel en hoe ik het kwijt kan raken, dan houd ik me aanbevolen.

Mila

Mila

26-05-2011 om 00:24

Geen idee

Ik weet wel dat je bepaald niet de enige bent. Ik geloof niet dat er een sport is die minder competitie gericht is dan aikido. Jammer voor veel ouders. Wat deden die? Ze storten zich op de spelletjes, die de laatste 10 minuten van de lessen hier voor de jonge kinderen gegeven werden. Dan werden er vooral tikspelletjes gedaan, en de ouders aan de kant kwamen los. Allemaal aanwijzingen roepend aan hun kind opdat het kon scoren bij de spelletjes, die alleen maar als ontlading van de lessen bedoeld waren. Heel veel bewondering had ik voor de leraren, die ontzettend geduldig bleven bij al die ouders, ik had ze eruit gezet. Maar goed, uiteindelijk kwam er wel een verbod voor ouders om bij de lessen aanwezig te zijn.
Psychologie van de koude grond? Ik weet niet, maar ik geloof dat als ik zo'n gevoelens bij mezelf zou ontdekken ik zelf een sport zou gaan zoeken om te scoren. Niet vervelend bedoeld, maar ik zou zelf het idee hebben dat ik zaken aan het projecteren was. (dat gevoel heb ik soms ook wel, alleen niet op dit gebied)

Eva

Eva

26-05-2011 om 21:40

Haha

Mila, leuke gedachte. Doe ik al (twee sporten, en inderdaad, als ik het doe wil ik (bij de wedstrijden) winnen....), dus daar valt niet veel winst meer te halen.

Het blijft me wel bezighouden waarom ik er zo'n last van heb. Het scheelt overigens wel veel of ik bij de wedstrijd ben of niet. Dus het gaat niet zozeer om het verliezen maar meer om het meemaken van zo'n verloren partij.

Mila

Mila

26-05-2011 om 22:24

Het was maar

een idee natuurlijk. Maar ook doordat je zei dat je het sterker ervaart bij dochter dacht ik aan een soort van identificatie.
Lijkt me overigens een simpele oplossing; minder erbij zijn

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.