Steeds nieuwe angsten
Dochter van 6 wordt steeds angstiger. Ze heeft een motorisch slecht start gehad en had veel angst voor vallen enzo. Die angst was goed verklaarbaar. Daarna kwam ook angst honden en voor zwemles. Het eerste hebben we met hulp van een psychologe nu onder controle (met hele kleine stapjes) en zwemmen werken we aan.
Sinds kort is ze ook bang voor insecten. Niet meer naar de badkamer durven (echt hysterisch), want daar zat ooit een spin. Liever op de gang zitten dan in de woonkamer als er een mug is, enz. Zeker 3 keer per dag huilen en panisch.
Psycholoog adviseert nu alternatieve therapieën, waar ik huiverig voor ben. Naast veel geduld, wat soms wel eens moeilijk is, als ze zo bang is voor een mug van 2 millimeter.
Iemand ervaring mee of tips voor? Vooral dat het stress erger wordt vind ik verontrustend.
Loes .
Herkenning
moeilijk hoor, ik herken het voor een deel, dochter, ook zes is een paar maanden terug erg bang geweest: durfde niet alleen naar boven of naar de wc, ook op school niet. Ze was bang voor dieven, panisch, keek op straat steeds om zich heen, nachtmerries etc.
Ik heb toen ook hulp bij een psychologe gezocht, uiteindelijk is die extreme angst vanzelf minder geworden. Maar angst voor honden heeft ze ook al jaren en toen er laatst een spin op de wc zat, durfde ze ook ineens niet meer, hoewel ik het beest allang gevangen had. Ik krijg er ook een beetje hetzelfde gevoel bij: het is steeds weer iets nieuws.
Bij ons heeft veel uitleg niet zo veel effect, en werkt het beter er niet zo veel aandacht aan te besteden, hoewel dat soms moeilijk is. Haar de consequenties in te laten zien (als je niet alleen naar boven durft, kan je dus dat speelgoed wat je zo graag wil niet pakken).
Vaak strikt ze haar broertje om mee te gaan, maar die is het zo langzamerhand ook wel eens zat.
Het is hier een beetje met ups en downs, maar soms maak ik me er ook best wel zorgen over of kan het me enorm irriteren.
Sterkte in ieder geval!
Loes
Hoi Loes,
Mijn dochter was/is ook vreselijk bang voor allerlei dieren: honden, katten, vogels, muggen.. Ik kon op een gegeven moment niet eens met haar naar de speeltuin buiten want daar liep een duif 
ze was niet te houden, moest daar weg wezen, vreselijk bang. Ook honden was een ramp, als we er één in de straat tegen kwamen kon ze zo in blinde paniek de weg op rennen: ik heb haar moeten leren dat ze dan in ieder geval naar míj toe ging rennen. Bij haar had ik het gevoel dat hoe kleiner het dier, hoe enger het was. Mijn moeder heeft zelfs wel eens tegen me gezegd dat mijn kind niet normaal was en in therapie moest. Wat ik erg vervelend vond dat veel mensen dachten dat wij haar dan wel bang zouden maken, voor honden bijvoorbeeld. Maar wij snapten er ook niks van.
Ik weet niet hoe je dit op moet lossen. Wat wij hebben gedaan is steeds rustig blijven, haar proberen te laten wennen aan dieren bijvoorbeeld als we bij vrienden waren, samen en rustig aan. Haar niet dwingen tot iets. En er verder niet te veel aandacht aan besteden. Ik was bang dat hoe meer we er op focusten hoe groter het probleem werd. We hebben ook geprobeerd het met grapjes- muggen namen geven enzo en een heel levensverhaal voor die mug verzinnen. Moest ze wel lachen maar het hielp niks. We spraken er soms wel met haar over, op een moment dat het niet speelde, dus als er geen paniek was. En wat we natuurlijk wel steeds deden als het eens redelijk/goed ging haar enorm complimenten geven. Nu is ze acht jaar, en het gaat enorm veel beter dan toen ze jonger was. Ik heb het idee dat ze gewoon groter moest worden. We hebben sinds een half jaar een kat en daar loopt ze nu enorm mee te tutten. Iets wat ik twee jaar geleden niet voor mogelijk hield. Kortom, ik denk dat het over gaat/beter wordt naarmate ze ouder wordt. En tot die tijd proberen rustig te blijven: ouder en kind 
Mijn dochter gaat nog steeds een kamer niet in als daar een mug is. Dan sla ik die maar weer dood.
Angst
Is de grondtoon van mijn dochter. We hebben hier het relativeren, aanmoedigen, over de drempel helpen tot een kunst verheven. Dat kan ze inmiddels ook heel goed zelf. Dan geeft ze aan dat ze weet dat het niet realistisch is maar het gevoel blijft. Bij mijn dochter speelt een rol dat ze makkelijk overschat wordt. Ze haalt goede cijfers maar heeft veel moeite om praktisch en sociaal mee te komen. Daar heeft ze nog steeds hulp bij nodig. Krijgt ze dat steuntje in de rug niet, dan loopt het fout. Gelukkig heeft ze ook geleerd om de uitdaging steeds maar weer dapper aan te gaan en als het nodig is daar hulp bij te vragen, soms gewoon bevestiging dat het realistisch is wat ze doet.
Wat ook helpt is het hebben van succeservaringen. In sport, muziek of andere hobbies. Ze heeft het naar haar zin op paardrijden en helpt daar ook goed mee. Ze weet wat ze goed kan en ze is geliefd. Maar het blijft een zorg. Als ze straks weer naar school gaat begint ze met medicatie. Nu via de psychiater. Op de basisschool gaf ik haar zelf passiflora of valeriaan als er weer moeilijke tijden waren. Ik denk ook nog weleens aan haptotherapie, dat heeft mijn zoon goed gedaan of mindfullness.
Bij mijn dochter is het dan ook wel wat extreem. Maar omdat het in haar hoofd zit, zie je dat meestal niet.
Groter denken
Mijn idee is dat dit soort angsten (steeds nieuwe, steeds heviger) gebaseerd zijn op een basis-onveiligheid. Iets in de basis is niet veilig voor het meisje. Dat kan van alles zijn, van relatieproblemen tussen ouders tot sterk ondervraagd of overvraagd op school/bso. Maar ook overgevoelig zijn, een ontwikkelingsstoornis als autisme of een gebeurtenis die ze maar moeilijk verwerken kan. (de volgorde waarin ik dit benoem is gewoon toeval, heeft niks te maken met wat in welke volgorde het waarschijnlijkste is)
Focussen op de angst zelf, op het angstaanjagende diertje zelf, heeft dus gewoon geen zin. Daar zit 'm 't niet in.
Het gaat erom dat je dochter met meer zelfvertrouwen de wereld in kan, en wat daarvoor gebeuren moet, ligt helemaal aan de situatie. Het zal in elk geval een combinatie zijn van positief opvoeden, met waardering voor wie ze is (inclusief haar angsten), en focussen op wat ze goed kan. Vanuit daar kleine stapjes zetten, en goed voorbereiden. De wereld een stukje veiliger maken voor haar.
Fijne reacties
Dank voor de reacties, goed om te lezen dat we niet de enige zijn. Ik denk ook dat we 'groter moeten denken' voor de oorzaken. En dat het vinden van 'de oorzaak' niet het belangrijkste is. Wel nu veiligheid bieden.
Volgens de psycholoog zijn we goed bezig met stimuleren zonder te duwen, het niet te zwaar te maken en het vooral gezellig te houden samen. Daar gaan we maar mee door.
Loes
Annej?
Wat voor medicatie krijgt ze en vanaf welke leeftijd? Ik heb mensen spectaculair zien opknappen van medicatie, hoop dat jouw dochter er ook een echte steun van in de rug krijgt.
Heb je een idee hoe angst haar grondtoon is geworden?
Loes
Hoe
Ik denk dat het een aanleg is, haar vader heeft nog steeds last van angst en paniek. Ze heeft verschillende autistische kenmerken waardoor ze niet mee kan komen op sociaal gebied en daar ook de nodige nare ervaringen mee heeft opgedaan. Ook heeft ze niet zo'n geweldige tijd meegemaakt rondom de scheiding en de daaropvolgende narigheid met de kinderbescherming.
Op de creche is het altijd heel goed gegaan. Daar was ze juist vol zelfvertrouwen. Met 3,5 jaar ben ik van werkkring veranderd en daar is iets geks gebeurd. Waar ze eerst een bijdehantje was die zelfs de andere kinderen meekreeg met spelen werd ze een timide kindje met de duim in de mond. Ter overbrugging tot de basisschool ging ze een aantal ochtenden naar een speelzaal. Ik denk dat ze niet goed tegen de verandering kon en dat ze andere kindjes imiteerde, kindjes die van thuis kwamen en nog niet zoveel sociale ervaring hadden.
Ik heb overigens geprobeerd om die speelzaal te voorkomen en aan de school gevraagd of ze niet vast naar groep 1 mocht omdat ze zo bijdehant was, maar de school deed dat niet, hoewel het mocht.
Daarna kwam ze dus timide in groep 3 en dat is nooit meer wat geworden. Ze kwam bovendien in drukke klassen, waar ook in elke parallelklas drukke kinderen zaten waar de leerkrachten de handen vol aan hadden. Ze kon zich niet weren en werd gek van kinderen die met potloodjes op haar hoofd sloegen of andere drukte. Er was voor haar niet te ontkomen aan de drukte. Eind groep 5 is ze van school veranderd naar een kleine school met minder kinderen in de klas. Dat heeft wat verbeterd.
Ik herinner mijn dochter nog weleens aan haar zelfvertrouwen toen ze op de creche was. Het is een combinatie van aanleg, nare ervaringen, autisme en overgevoeligheid.
Gelukkig is ze heel muzikaal en kan goed met dieren omgaan en heeft een goede tijd op de muziekschool gehad en nu nog steeds op de manege. En ze kan goed leren.
Ze heeft ook veel gehad aan theater en clownerie. Ik blijf in de gaten houden of zoiets weer eens tot de mogelijkheden behoort. Het inoefenen van mogelijk gedrag en dialogen helpt haar. Ze is ook aan de sociale games, dat helpt haar ook om te oefenen voor real life.
En ze haalt ook zelfvertrouwen uit het samen werkjes doen met mij.
Ze is ook soms bang om mij te verliezen. Elke familielid dat overleden is stapelt bij haar.
Ik denk dat Kaatje het goed kan uitleggen. We moeten de wereld wat veiliger voor haar maken.
Volgend schooljaar gaat ze dan ook eindelijk naar speciaal onderwijs.
