Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
kleptomaan

kleptomaan

13-01-2011 om 15:03

Stelende dochter?

Zojuist was ik op zoek naar een sieraad, omdat ik mijn bijous-doos aan het opruimen was.
Niet te vinden, en ik miste nog meer dingen. Toch maar even bij mijn dochter op d'r kamer gekeken omdat ik helaas dat betreffende hangertje een jaar ofzo geleden ook in haar sieradendoos had gevonden, ze heeft toen behoorlijk op haar donder gekregen, ook omdat er toen meerdere dingen op haar kamer lagen die niet van haar waren.
Tot mijn schrik vond ik een gouden ring van mij(wegemoffeld in een hoekje) een hanger van mijn andere dochter een zilveren hangertje die ik niet ken een nagelschaar die ik al heel lang kwijt was, een fietslampje die ze graag wilde hebben (die moet ze pas hebben ontvreemd, want die miste ik nog niet) en nog meer dingen.
Mijn hangertje is nog steeds spoorloos, en daar baal ik flink van want ik ben daar erg aan gehecht en dat weet mijn dochter.
Nu ga ik haar over een paar uur halen bij de BSO (ik werk thuis als freelancer) maar ik ben zo woedend dat ik haar het liefst nu uit de klas haal en haar flink te waarheid zeg, maarja... Ik heb ook al mijn man gebeld, die er ook erg van schrok.
Binnenkort is ze jarig, maar ik heb echt even geen zin om dat te vieren of een kado voor haar te kopen ik ben zoo boos.
Hoe ga ik hier mee om? Moeten we hier hulp om zoeken?
Als kleuter ontvreemde ze vaak dingen uit de klas, en "kreeg" allemaal prullen van vriendinnetjes zoals haarspelden ed. Ze heeft toen ook straf op school gehad.
We hebben haar dus al heel vaak verteld dat dat niet mag en dat het stelen is en zelfs strafbaar.

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Puck

Puck

13-01-2011 om 15:36

Word eerst maar eens een beetje rustiger

Als jij nu met de stoom uit je oren je dochter gaat aanspreken dan heeft dat egeen enkele zin. Kom eerst eens een paar uur tot rust, laat het bezinken.
En je zegt dat jullie al vaak verteld hebben dat het niet mag, maar hebben jullie het er ook over gehad waarom je dochter dit doet? Wat is haar drijfveer? Pas als je dat goed door hebt dan kun je gaan denken aan een oplossing. Zolang je alleen maar zegt dat ze fout is en haar straf geeft dan los je niets op.
En haar verjaardag zou ik er helemaal buiten laten, dat heeft hier natuurlijk helemaal niets mee te maken. Ik kan me voorstellen dat je dat nu in je boosheid eruit flapt, maar het slaat helemaal nergens op om dat er echt bij te betrekken.

Henriette123

Henriette123

13-01-2011 om 15:43

Hoe oud?

Hoewel ik mij je boosheid en schrik kan voorstellen, zou ik haar gewoon na de naschoolse opvang laten gaan; kun je het even laten bezinken. Anders zeg of doe je misschien iets waar je later spijt van krijgt.
Wat ik bij je vraag mis, is haar leeftijd. Het maakt nogal wat uit of een 6 jarige dingen pakt, of een 12 jarige. Zou je niet beter je man met je dochter kunnen laten praten? Je klinkt wel heel erg boos of teleurgesteld. Overigens wel haar verjaardag vieren hoor, heeft hier immers niets mee te maken.

Kleptomaan

Ik denk dat je toch nog wat langer in- en uit moet ademen.

Je geeft geen achterliggende reden aan. Het lijkt alsof je je dochter nogal eendimensionaal ziet.

Je redenering is een zichzelf in de staart bijtende slang. Je dochter pakt dingen weg omdat ze ze wil hebben?

Kijk, mijn volgende vraag zou zijn waarom wil ze die dingen hebben? Hoe zit ze in haar vel? Voelt ze zich genoeg, of vindt ze dat er altijd iets bij moet om goed genoeg te zijn? Dat soort dingen zou ik uitzoeken. Heeft ze alternatieve strategieën om haar gevoel van onlust te bestrijden? Beseft ze zelf in welke situaties ze naar dit middel grijpt? Wat kan haar ervan af houden?

Ik geef je op een briefje dat je met boos worden niets bereikt. Zolang je niet een laag dieper gaat zal je dochter bij onlustgevoelens nog steeds spullen van anderen pakken. Die drang kan heel sterk zijn en die weerleg je niet met moralistische praatjes.

ijsvogeltje

ijsvogeltje

14-01-2011 om 09:50

Kleptomaan

Ik snap dat je bent geschrokken, maar maak je het niet véél en véél te groot? Het gaat om een meisje van 7! Een klein kind dus nog. Kleine kinderen doen dit soort dingen wel eens. Natuurlijk is het belangrijk om haar hierop aan te spreken, natuurlijk is het goed om te kijken of er een 'oorzaak' is. Maar een slapeloze nacht? Woest op je dochter? Huilen waar je dochter bij is? Mijn indruk is dat je er een veel te groot drama van maakt. Relax!

Fianna

Fianna

14-01-2011 om 10:00

Ik ben het wel eens met ijsvogeltje. Je doet wel een beetje of ze een moord heeft gepleegd, of minstens een crimineel in dop is. Ga er maar vanuit dat haar beweegredenen niet crimineel zijn. Ik ben het trouwens ook erg met rodebeuk eens, probeer er achter te komen waarom ze het doet. En dan niet door te vragen in een een gesprekje, zo lom je vaak niet achter drijfveren bij kinderen, die snappen het zelf vaak niet of kunnen het niet verwoorden, of willen het er niet over hebben. ik denk dat je misschien al een aanknopingspunt hebt gevonden als je schrijft dat ze onzeker is en in de schaduw staat. kijk of je daar wat mee kan, een psycholoog kan misschien helpen.

Fianna

Fianna

14-01-2011 om 10:25

In tranen?

Haar zus was in tranen? Waarom dan? Hoe oud is ze?
Ik bedoel het niet rot hoor, maar krijg wel de indruk dat je het zwaarder maakt dan het is en er meer mee bezig bent dat het naar voor jullie is dan de reden dat je dochter het doet. Ik zou daar eerst mijn energie in steken.

Kleptomaan

Was het al bij je opgekomen dat de mensen die hier reageren misschien deskundig of in ieder geval ervaringsdeskundig kunnen zijn?

Wat juist zo opvalt is dat dit gedrag heel erg kan veranderen als je andere dingen in het leven van het kind aanpakt. Het zelfwaardegevoel bijvoorbeeld. Of de mogelijkheden die het kind heeft om zich te uiten.

Het gaat er niet om om jou als moeder iets in de schoenen te schuiven, het gaat erom om een oplossing te zoeken. Als je het stelen niet meer als een groot vergrijp ziet maar als een signaal dat je dochter ergens moeite mee heeft dan valt er ook geen groot verwijt te maken, niet naar je dochter en ook niet naar jou. Je dochter uit zich nu op een manier die anderen pijn en verdriet doet en die haar, afgezien van dat korte moment bij het wegpakken dat ze zich voldaan voelt, niets oplevert.

Heel veel ruimte dus voor verbetering. En inderdaad, misschien niet het geschikte onderwerp om op een forum als dit uit te diepen.

Uit eigen ervaring kan ik je melden dat mijn zoon dit alleen maar deed als hij zich heel ongelukkig voelde, en dat het helemaal weer verdween als we op heel andere vlakken (school, gezin), die helemaal los stonden van de spullen die hij wegpakte, dingen veranderden.

Bij veel kinderen is het een kwestie van controle willen. De drang om iets weg te pakken is heel erg groot, ze kunnen daar echt geen weerstand aan bieden. Door de oorzaak achter die drang weg te nemen valt het gedrag weg.

Oh ja, één laatste puntje: een gesprek met je kind zal nooit opheldering verschaffen. Ze doet dit nu juist omdat ze niet weet hoe ze dingen met woorden moet zeggen. Anders was dat stelen helemaal niet nodig geweest. Wat wel kan is dat je met je kind bespreekt dat mensen soms dingen doen die eigenlijk niet goed zijn als ze zich naar voelen. Bij grote mensen is dat vaak te veel eten, of alcohol drinken, of roken, of te veel spullen kopen.. nou ja, de voorbeelden zijn er te over. Kinderen kunnen vaak veel van die dingen niet doen omdat ze niet zo vrij zijn als volwassenen. Voor hen blijven er veel minder keuzes over. Met dat verhaal kon ik bij mijn zoon het idee laten spruiten dat er misschien dingen waren waar hij ongelukkig over was. En dat er dus misschien een oplossing was. Dat luchtte hem ook heel erg op.

Tot slot: IJsvogeltje heeft natuurlijk ook gelijk. Vooral niet opblazen.

Veel succes en laat je asjeblieft niet te veel uit het veld slaan!

vlinder72

vlinder72

14-01-2011 om 11:26

Kinderpsycholoog?

Lijkt mij ook wat overdreven.

Wij hebben hier ook pas een kleptomaantje in huis gehad. Vriendje van onze zoon had pokemonkaarten uit het album van onze zoon gehaald en meegenomen. Tijdens het spelen waren de kaarten opeens weg. Hij hield alleen vol dat hij ze niet had gepakt. Mijn man en zoon wisten zeker van wel maar hij ontkende.

Toen ik 's avonds thuis kwam had ik een erg verdrietige zoon in huis. Het waren zijn kaarten en het betrof een vriendje van zijn jongere broer.

Ik heb daarop zijn ouders gebeld en gewoon op een neutrale toon aangegeven dat er kaartjes kwijt waren en of zoon misschien wist waar ze lagen. zij gingen het vragen. Hij zei dat hij het niet wist. Maar tien minuten later belde ze weer terug. Kaarten waren in zijn zak gevonden. Zijn broer heeft ze vervolgens weer teruggebracht. Ouders gaven aan dat hij wel vaker dingen wegnam en dat zij zijn reactie daarom niet vertrouwde. Mijn zoon was hartstikke blij. Wij hebben het er verder nooit meer overgehad. Jongen is nog steeds van harte welkom bij ons.

Ik begreep het eigenlijk wel. Hij zag die kaarten. Hij vond ze mooi en wou ze zelf ook hebben. Hij pakte ze daarom gewoon. Ik denk niet dat er verder iets achter zat. Hij is trouwens ook 7 jaar.

Ik heb het idee dat dat bij jullie dochter ook zo is. Zij zit die dingetjes en vindt ze mooi. Ze pakt ze daarom gewoon. Ze denkt er waarschijnlijk helemaal niet over na maar weet wel degelijk dat het fout is. Anders zou ze de dingen ook niet verstoppen en het verzwijgen. Ik zou het gewoon weer terugpakken en steeds opnieuw aangeven dat dingen van andere pakken niet mag.

Ze is pas 7 jaar. Ik zou eerst eens beginnen met het steeds opnieuw weer terugpakken. En om verleiding te voorkomen zou ik de sieraden voorlopig ergens neerleggen waar zij er niet bij kan. En misschien een leuk idee om haar een eigen juwelendoosje te geven voor haar verjaardag en wat leuke armbanden en een ketting of zo.

Steeltje

Steeltje

14-01-2011 om 12:29

Ik heb vroeger vaak zoiets gedaan

Ik was ook 7 toen ik ermee begon. En ik deed dat omdat ik een laag zelfbeeld had en dacht door mooie spullen leuker te worden. Ik wilde ook leuk, mooi en populair zijn en dat mensen mij aangaapte om die leuke spullen. Dus ik nam vaak spullen van vriendinnen/klasgenoten en ja ook van mijn zus.
Ik ben nog nooit betrapt, ooit verdacht door een klasgenoot, maar ik heb mij eruit gepraat. Dat zelfbeeld is nooit overgegaan, maar het stelen wel.
Misschien kan je rustig praten of ze wel blij is met zichzelf en wat voor gevoel het geeft als ze iets wilt hebben en hoe het voelt als ze het gestolen heeft. Misschien ligt ook daar het antwoord. Sterkte!

Annie

Annie

14-01-2011 om 13:10

Dochter

Mijn dochter (inmiddels 9, bijna 10) pikte tot twee jaar terug ofzo ook spulletjes van anderen.

Ik kwam daar bij toeval achter toen ze terug kwam van spelen bij een vriendinnetje en ineens iets moois in de tas had (een broche geloof ik)

Vervolgens was vriendin de broche kwijt en vond ik meer spulletjes die ik niet thuis kon brengen, allemaal toevallig "gevonden" op het schoolplein of van iemand "gekregen", maar ze wist zich nooit te herinneren van wie het afkomstig was..

Ik ben er heel boos om geworden en ze heeft een hele preek van me gehad. Heb ook heel goed uitgelegd dat pikken absoluut fout is en dat het haar zelfs een vriendschap kan kosten (immers, wie wil een vriendin die van je pikt ??). De broche heb ik haar zelf terug laten brengen (hele vernedering en ging gepaard met heel veel tranen), maar het was blijkbaar zo indrukwekkend dat ze het tot op heden niet meer gedaan heeft.

De reden ? Heb ik nooit kunnen achterhalen. Ik kreeg uiteindelijk wel met heeeeel veeeeeel pijn en moeite te horen dat ze idd. had gepikt, maar het waarom ? Wist ze geen antwoord op te geven, dus blijkbaar toch voor de "heb", vermoed ik...

De preek/straf was voor haar blijkbaar afdoende, heb er verder weinig woorden aan vuil gemaakt, maar ze wist donders goed hoe ik erover dacht/denk..

Succes, wees streng/duidelijk, praat er over en bedenk een passende straf waar ze echt iets van leert (het gepikte teruggeven met een SORRY vinden kids bijv. verschrikkelijk, maar ze leren er wel van) en maak er verder echt geen drama van.

Nachtmerries over latere criminelen e.d. zijn bij een kind van 7 echt niet aan de orde....

groet Annie

jatje ;)

jatje ;)

14-01-2011 om 16:05

Ook ik

Heb vroeger weleens wat van mijn zussen gepakt. Zij waren 4-6 en 7 jaar ouder en hadden zulke leuke dingetjes. Waarom, omdat het zo spannend was om grote meiden spulletjes te hebben, meer niet. Ik zou er een kind van 7 wel op aanspreken, maar hoe meer jij een punt ervan maakt, hoemeer negatieve aandacht ze krijgt. IK ben het eens met de anderen dat er mischien een onderliggende reden is waarom ze dit doet. Jullie schrijven al dat ze erg onzeker is. Ik zou dat veel eerder aanpakken dan naar een kinderpsych gaan.
jatje

freline

freline

15-01-2011 om 17:47

Ken je dit liedje?

van kinderen voor kinderen
http://kvk.vara.nl/Songteksten-single.420.0.html?&tx_ttnews[tt_news]=7217&cHash=06d0e2d50e

mijn jongste dochter heeft het ook gedaan. 'en ik wilde het niet, maar het ging vanzelf'.

Ik heb haar zelf de dingen laten teruggeven, en de uitleg erbij dat ze het eigenlijk niet wilde, en toch deed.
Dat vond ze heel moeilijk, maar het heeft wel geholpen.

Succes, er zijn al vele schrijvers voor me geweest met goede adviezen, neem het serieus, maar maak het niet zwaar.

freline

Rosase

Rosase

15-01-2011 om 21:22

Waarom niet kinderpsych?

Als ze echt last heeft van een laag zelfbeeld vind ik dat juist een hele goed stap. Waarom daar zelf mee gaan aanmodderen? Dat kan namelijk op termijn hele vervelende gevolgen hebben en daar moet je dus niet te licht over denken.

Aan het kleptomanengedrag zou ik niet teveel aandacht besteden, dat is gewoon een symptoom van....

Al kan ik me voorstellen dat je het erg vervelend vind. Zou ik ook vinden. En ik zou het ook heel vervelend vinden om hier kinderen over de vloer te hebben die spulletjes stelen. Ik geloof niet dat ik zo ruimhartig zou zijn als Vlinder.

vlinder72

vlinder72

16-01-2011 om 13:20

Rosase

Een keer iets meenemen en het ook weer teruggeven vind ik inderdaad niet zo erg. Het joch is pas 7 jaar. Hij heeft het daarna ook nooit meer gedaan. Tenminste niet bij ons. Verder weet ik het natuurlijk niet. Het is niet mijn zoon en ik er natuurlijk niet naar vragen.

Zou jij dan direct tegen de ouders of het kind zeggen dat hij niet meer mag komen spelen? Of tegen je eigen kinderen? Wij hebben dat niet gedaan. Wij hebben onze kinderen juist duidelijk gemaakt dat hij dat niet mocht doen maar dat hij alles netjes had teruggeven en daarmee basta. Ik wou ook niet hebben dat er op school uitgebreid over gepraat zou worden. En dat is ook niet gebeurd.

Het zou natuurlijk wel een ander verhaal zijn als er steeds dingen zouden verdwijnen als hij komt spelen. Maar dat is niet het geval. En daarom mag hij altijd komen.

Rosase

Rosase

17-01-2011 om 09:09

Neenee

Ik zou niks zeggen, niet tegen de ouders en niet tegen de kinderen.

Ik zou me er gewoon niet zo prettig onder voelen en ik ben bang dat het betreffende kind met argusogen zou volgen in mijn huis. Het is meer een gevoel dat weer moet slijten.

AzoraC.

AzoraC.

17-01-2011 om 10:31

Woede

Ik heb wel bewondering voor de weloverwogen reacties van ouders hier. Mijn eerste reactie zou ook woede of verdriet zijn, Kleptomaan. De reacties van de andere ouders zijn natuurlijk veel constructiever

Sancy

Sancy

17-01-2011 om 11:37

Hmm

"Omdat man een psycholoog niet zo ziet zitten, kijken we het nog even aan"
Waarom ziet hij dat niet zitten? Heeft hij daar goede argumenten voor, of is het slechts een 'gevoel'? Ik zou het geestelijk welbehagen van mijn kind dat in de knel zit toch even belangrijker vinden dan het onbehagen van mijn man.

Professional

Heb je al gedacht aan een laagdrempelig advies van een opvoedwinkel of zo? Veel minder beladen dan een therapeut en de laatste jaren steeds meer verkrijgbaar.

Mogelijk zijn er zelfs mensen die je telefonisch kunt raadplegen, in Naarden zit iemand die dat geloof ik doet.(even gegoogled, het heet de opvoeddesk.nl)

Ik weet niet in wat voor omgeving jullie zitten (stad, voorstad, vinex, dorp, landelijk) maar zeker in de eerste drie omgevingen is dat soort advies van een opvoedwinkel veel en makkelijk voorhanden!

Oh, en nog wat

...misschien voelt het alsof we hier een beetje over jouw gevoel heen stappen. We focussen meteen op of het wel erg is en of er iets achter zit bij het kind.

Maar die focus neemt niet weg dat ik me goed kan voorstellen dat je je een ongeluk schrikt! Toen mijn kleuter ons begon te slaan dacht ik echt dat alles verloren was... dit soort dingen is zo'n ingreep in je veilige gezin! Die kleuter hield er na een week weer mee op trouwens. Maar dat je erg schrikt kan ik me goed indenken.

vlinder72

vlinder72

18-01-2011 om 16:16

Kleptomaan

Als jij toch liever raad vraagt aan een professional dan moet je dat echt doen. Je hoeft je kind dan heus niet direct naar een kinderpsycholoog te slepen. Blijkbaar wil je man dat liever niet. Maar je kan ook advies vragen aan het GGD, de huisarts, opvoedtelefoon.

Al is het alleen al om te horen hoe je nu het beste verder kan en misschien ook om je verhaal kwijt te kunnen. Jij zit er zelf heel erg mee en daar moet je toch iets mee doen.

En ik vind het niet raar dat andere mensen geschokt reageren. Ik zou zelf ook zo reageren als iemand tegen mij zou vertellen dat haar kind dat doet. Wel zou ik raar vinden als iemand dat zomaar vertelt. Mijn dochter zou echt razend zijn als ik haar "slechte" gedrag aan andere mensen doorvertel. Ze wordt dan heel erg boos op mij want ik mag dat niet vertellen (zij is vijf trouwens) en ik vind dat ze daar eigenlijk helemaal gelijk in heeft.

Puck

Puck

19-01-2011 om 13:07

Kleptomaan (ot)

Zo'n karakter heb ik ook dus ik herken dat wel. Maar het gevolg is dat je dingen wel buitenproportioneel gaat zien en snel van een mug een olifant maakt. Daar is je kind ook niet mee gebaat. Je kunt best leren om minder emotioneel en meer rationeel te reageren, dat maakt het voor jezelf en voor je kind een stukje makkelijker is mijn ervaring.

Roosje Katoen

Roosje Katoen

19-01-2011 om 19:41

Cjg

Iedere gemeente moet dit jaar een (laagdrempelig) Centrum voor Jeugd en Gezin oprichten, de meesten hebben er al een. Hier kun je met dit soort dingen terecht voor advies.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.