Stiefvader verandert enorm naar stiefdochter

yette schreef op 07-09-2022 om 11:26:

Als hij echt manisch was, vind ik het eigenlijk best kwalijk dat je dat niet wist. En ook dom van hem. Het minste dat je dan kan doen om jezelf en je omgeving te beschermen, is naasten op de hoogte brengen van je aandoening zodat ze zo snel mogelijk aan de bel kunnen trekken als je gedrag verandert.

Ja dat vind ik ook. Dat hoeft niet bij de eerste of de tweede date. Maar op het moment dat je een serieuze relatie krijgt is het wel fijn eerlijk te zijn over dit soort dingen. Ook voor jezelf.

Probleem van een manie is dat de rest van de wereld gek is, iedereen behalve jij. 

Sar! schreef op 07-09-2022 om 10:41:

[..]

Dankjewel.. Zijn ex en ik hebben om 11 uur afgesproken om hier even koffie te drinken en te kletsen. Iets wat we nog nooit hebben gedaan.

Ik heb hem erop aangesproken en zijn antwoord was, Je zoekt een vader, geen partner en dat kwam zo hard aan. Ook omdat wij een hele leuke relatie hebben. Zijn moeder heeft mij net wel verteld dat hij ( 20 jaar geleden) manisch was maar dat het al 10/15 jaar goed met hem gaat. En sindsdien geen terugval meer heeft gehad. Daar heb ik heel erg van geschrokken!! Zijn moeder ziet hem vaak om het weekend en ook zij ziet een verandering bij hem. Hij heeft bij haar ook aangegeven dat hij het gevoel naar mijn dochter niet meer heeft en afstand van haar houdt. En het bijv heel ongemakkelijk vond toen m’n dochter met een Vaderdag kadootje aan kwam 💔
En op deze manier steeds meer van z’n ‘vaderrol’ af te komen. Dus ik denk dat zijn ex meer te vertellen heeft 🙈💔

Pittige ontdekking dit. Het verbaast mij dus niks dat er ‘zoiets’ naar boven komt. Wat vreselijk voor hem ook, als dit nu weer zou opspelen. Ik hoop dat ex en jij wijzer zijn geworden van elkaar. Ik ben er normaal niet zo van, dat bij elkaar gaan zitten om slechte verhalen uit te wisselen, maar ik denk in dit geval dat het wel belangrijk is om helderheid te krijgen over wat er aan de hand kan zijn. Zelfs als je deze relatie moet beëindigen omdat hij je dochter schaadt, dan nog is het goed om het helder te krijgen. Als hij ernstige psychische problemen heeft, heb je een heel ander, milder, verhaal naar je kind dan als hij ‘gewoon’ ineens niet meer wil. Ook voor de ex en de eigen kinderen is het belangrijk te weten wat er speelt. En je zou hopen dat je vriend, als dit aan de hand is, in staat is het onder ogen te zien en er verantwoordelijkheid voor te nemen. Als hij maar één keer in zijn leven een manische episode heeft gehad, zou je hopen dat het goed behandelbaar is. Afijn, ik hoop dat deze openheid tussen de vrouwen in zijn leven helpt om iets in beweging te krijgen.

Hopelijk is hij bereid om naar de huisarts te gaan. 

Jonagold schreef op 07-09-2022 om 11:59:

[..]

Aan de ene kant eens, aan de andere kant, als je al 10 jaar geen terugval hebt gehad kan ik me ook voorstellen dat je hoopt dat het 'over' is. Mensen zijn over het algemeen heel erg goed in struisvogelen. Neemt niet weg dat het verstandiger van hem was geweest om dat wel te melden in een serieuze relatie... En ik weet er niet veel van hoor, maar dit klinkt mij niet manisch in de oren, eerder depressief. Het kan dan ook goed zijn dat hij bij zichzelf dit gedrag niet herkent.

Eens dit klinkt niet als een manische episode. Denk dat een afspraak bij de huisarts een goede eerste stap is. Als ik zie wat TO schrijft over schoonmoeder, is het best een langdurig probleem geweest indertijd. Bipolaire stoornis in de familie TO? 

Biscuitje schreef op 07-09-2022 om 14:32:

Misschien speelt er iets van een depressie of verslaving? Het is echt niet normaal dat iemand opeens zo veranderd en na jaren een goede (stief) vader te zijn opeens zijn kinderen in de steek laat en veranderd in een strenge, afstandelijke man. Daar moet echt iets achter zitten.
Ik snap dat iedereen zegt, bescherm je kinderen en stop met die relatie. Ik zou in elk geval je kinderen beschermen, het contact op een laag pitje zetten en niet meer afspreken met de kinderen er bij. Stoppen met de relatie vind ik wel heel rigoreus. Ik zou proberen tot je vriend door te dringen dat hij hulp nodig heeft. Misschien heeft hij familie of vrienden die jou hierbij kunnen ondersteunen zodat hij van alle kanten voelt dat hij iets moet doen en zijn gedrag echt niet normaal is. Probeer hem duidelijk te maken dat je je ernstig zorgen maakt over hem en dat je echt denkt dat hulp noodzakelijk is. Geef aan dat je hem hierbij wilt ondersteunen. Ik vind dat iemand dit na zo'n lange relatie wel verdiend. Iets met in goede en in slechte tijden. Iedereen kan een periode in zijn leven niet zichzelf zijn door depressie of psychische stoornis die opeens opspeelt. Juist dan is steun van je omgeving heel belangrijk. Uiteraard moet iemand dan wel inzien dat hij hulp nodig heeft. Blijft hij voet bij stuk houden en hulp weigeren dan zou ik inderdaad stoppen met deze relatie.

M.i. zet je daarmee een volwassenen vóór de (geestelijke) veiligheid van je eigen kind. Want zo ben je dus een steun voor de man die je kind "ontkent", even kort door de bocht.

Tickel schreef op 07-09-2022 om 15:59:

[..]

M.i. zet je daarmee een volwassenen vóór de (geestelijke) veiligheid van je eigen kind. Want zo ben je dus een steun voor de man die je kind "ontkent", even kort door de bocht.

Als iemand in de war is, ziek is, kun je dat wel uitleggen hoor. Kinderen zijn niet gek. Je kunt het niet eindeloos blijven doen. Daar ben ik het wel mee eens.

Sar! schreef op 07-09-2022 om 16:27:

[..]

Nee zijn moeder zei ook dat dit geen manische episode is. Die waren toentertijd zo heftig met gedwongen opname enzo. Hij heeft dus 3 manische periodes gehad, waar hij boven zichzelf steeg. Het begon in z’n pubertijd. Ze zei wel dat het met z’n stoornis te maken kan hebben.. Onrust/slaapgebrek/stress zijn trickers.

Dat is heftig. Niet een keer dus maar meerdere keren en met gedwongen opnames. Er zijn volgens mij op dit moment maar twee keuzes: onmiddellijk stoppen met hem of hem hiermee confronteren en zeggen dat hij moet uitzoeken of de karakterveranderingen hiermee te maken hebben (om te beginnen naar de huisarts dus) en dat je stopt als hij dat weigert. Ik zou dit niet meer op zijn beloop laten. Als hij vindt: ‘er is niks aan de hand met mij, dit is gewoon hoe ik het wil,’ dan maakt het voor jou niet meer uit wat erachter zit. Dan is het gewoon afgelopen. 

Weet je al dit nu pas? Van die agressie, verplichte behandeling en hoe hij met zijn kinderen is? Of wist je dat al eerder? 

Battle-Royale schreef op 07-09-2022 om 10:32:

[..]

vadergevoelens kun je niet zomaar afdwingen. En waarom tegen die man uitvaren? Ik begrijp hem wel. 

Een (ouder)-relatie met een kind is fundamenteel anders dan een relatie met een volwassene. Bij een romantische relatie kun je uitchecken als de gevoelens weg zijn. Bij een kind kun je dat niet maken. Als de vadergevoelens niet komen, dan zet je je daar overheen, dan ga je in therapie, maar hoe dan ook ben je je nog steeds verplicht om je als vader te gedragen. Daarbij maakt het niet uit of je de biologische vader bent, of de adoptie-vader, of de stiefvader. Je kunt je niet zomaar bedenken. Er zijn uitzonderlijke gevallen waardoor het beter kan zijn om afstand te doen van een kind, ook je biologische kind, maar dat is een enorme stap die je neemt in belang van het kind.