Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op

Straf? (lang)

Hallo allemaal,
Allereerst wil ik even zeggen dat ik geen voorstaander van straffen ben. Naar aanleiding van een incident hier (thuis) vond ik toch dat er maatregelen genomen moesten worden.... een soort straf.... Alleen zijn wij (mijn man en ik) niet met elkaar eens hierover en ik ben dus benieuwd naar jullie mening/ideeen.
De situatie: Tijdens de kerstvakantie kwamen wij erachter dat 8 (!!!!) ds-spelletjes van onze dochter 'verdwenen' waren.... Mijn man en ik gingen overal zoeken, dochter (8j.) was niet onder de indruk en ging door met wat zij op dat moment aan het doen was, ondanks onze vraag om mee te helpen zoeken. Na een groot zoektocht hebben wij 4 van de 8 spelletjes gevonden. Dat er nog 4 spoorloos verdwenen waren, vond onze dochter niet interessant, zij was behoorlijk nonchalant erover.... De dagen die erop volgden hebben wij steeds gezegd dat zij moest helpen met zoeken en alles weer netjes in hun doosjes moest zetten. Er werd niet meer naar gezocht, zo van schouders omhoog en maar met iets anders spelen.
Wat mij zo dwars zit is niet alleen dat die spelletjes duur zijn, maar vooral het nonchalante gedrag van onze dochter. Een straf geven achteraf is geen goed idee, maar ik wil toch iets doen om haar beter te leren omgaan met haar spullen... maar wat?
Ik dacht aan het volgende: dat dochter voorlopig haar eigen geld niet meer mocht uitgeven aan kleine prullaria totdat: OF alle 4 ds-spelletjes weer gevonden zijn OF zij het bedrag van de nog missende spelletjes bij elkaar heeft gespaard, dan mag zij weer doen wat zij wil met haar geld.... Het klinkt een beetje achteraf straffen, maar het is nog te doen: dochter vraagt nog altijd of zij van haar eigen geld iets mag kopen (het hoeft niet van ons, maar zij vraagt het vanzelf). Sinds dit gebeurde heeft zij niet meer gevraagd, naar mijn idee kan het dus nog de eerste keer dat zij nu gaat vragen. Alleen vindt mijn man dit geen goed idee.... Het is dochter's geld en in principe mag zij het uitgeven aan wat zij wil (anders leert zij niet om met geld om te gaan) en eigenlijk vind ik dat hij ook wel gelijk heeft (maar dat ik ook gelijk heb, met mijn manier leert zij ook met geld en eigen spullen om te gaan) Ik ben bang dat als wij niets doen, zoals mijn man zegt, dat onze dochter nog nonchalanter wordt.
Heeft iemand een idee/tip hoe hiermee om te gaan?
Alvast bedankt!
groetjes, Kaat2

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Paal

Paal

11-01-2010 om 11:32

Doen

Ik denk dat het een hele goede straf. Blijkbaar vindt ze het prettig om dingen te kopen va haar geld, maar is ze er niet zuinig op. Om te leren omgaan met geld is het belangrijk dat ze inziet dat het geld maar 1 keer uitgegeven kan worden. Nu dus aan 2, of alle 4, dat meot je zelf weten, spelletjes. Als iets van jou kapot of weg is zal het ook aangevuld moeten worden. Bij haar dus ook. Ik denk dat ze daardoor minder nonchalant kan worden, maar het kan ook heel lang duren voor ze het snapt. Volhouden dus.

Annet

Annet

11-01-2010 om 12:38

Wat je kapot of kwijt maakt, moet vervangen worden

Je dochter is zelf verantwoordelijk voor haar speelgoed. Als zij iets kapot maakt of kwijt (opzettelijk of door grote slordigheid) dan moet ze dit zelf oplossen.
Als ze de spellen zelf gekocht heeft, zou je nog kunnen zeggen dat het enige gevolg is dat ze die spellen niet meer heeft.
Als ze de spellen gekregen heeft, zou ik zeggen dat zij ze moet vervangen.
Mijn zoon heeft toen hij 6 was net zo lang geprutst aan onze rekenmachine dat die kapot ging. Hij heeft een nieuwe moeten kopen.

angel3

angel3

11-01-2010 om 13:49

Lastig en lees mee

best lastig.... de reactie van onze zoon van 7 zou denk ik zijn. 'ja maar het IS van mij, want ik heb het gekregen (of gekocht)' dus mag ik zelf weten wat ik ermee doe.
Ik vind van niet en gelukkig is hij redelijk zuinig op zijn spullen maar hij heeft het weleens gezegd en dan vind ik dat toch lastig. Voor mij een reden dat kids geen DS hebben. IK heb een DS en daar mogen zij mee spelen als ze het gevraagd hebben.
Kind van vrienden heeft een eigen DS (deels gespaard, deels verj) en die sjouwt er de hele dag mee rond en gebruikt dat dus wel als argument: het is van mij dus mag ik het zelf weten....
Heel lastig. Ik lees dus mee.

Kaat2

Kaat2

11-01-2010 om 14:36 Topicstarter

Wat snel!

Bedankt voor jullie snelle reacties!
Voor mij goed om te weten dat anderen er ook zo ever denken.
Paal, dat van geld maar 1 keer uitgegeven kan worden vind ik een hele goeie! Het gaat mij idd om het besef te krijgen van hoeveel/hoelang zij moet sparen om iets van haarzelf te kunnen vervangen.... Zij hoeft niet perse diezelfde spelletjes te gaan kopen, zij mag het zelf weten, als zij maar het bedrag bij elkaar heeft gespaard OF echt actie onderneemt om die spelletjes te vinden! En ja, ik geloof ook dat het lang kan duren voordat zij het snapt...
Annet, een onderscheid tussen zelf gekocht en gekregen vind ik heel lastig om te maken: een gekregen iets is ook van haar vanaf het moment dat het al gegeven is. Om eerlijk te zijn weet ik niet eens meer of zij die spelletjes zelf gekocht had of gekregen heeft.... We hebben haar ook gezegd dat het gevolg is dat zij die spellen niet meer heeft en daar reageerde zij ook nonchalant op (reageerde eigenlijk niet eens) Ik maak wel een onderscheid in het geval van iets dat niet van haar is dat zij -na waarschuwing- toch kapot maakt of kwijt raakt -- gelukkig nog nooit gebeurd hier! Maar als het zover was, zou zij dat idd moeten (helpen) vervangen.
Angel13, mijn dochter is ook redelijk zuinig op haar spullen en daarom snap ik niet zo goed waarom zij nu zo reageert. De ds heeft zij grotendeels van haar eigen geld gekocht en zij weet nog hoe lang zij ervoor moest sparen. Ongeveer de helft van de spelletjes zijn ook gekocht met haar eigen geld, soms tweedehands (rommelmarkt). Zij heeft idd weleens gereageerd met: "ja, maar het is van mij, dus ik mag zelf weten wat ik ermee doe", maar gelukkig is dit nog nooit in verband met de ds en zeker nooit in combinatie met hoe lang zij ermee mag spelen!
Maar iets kwijt raken (of kapot maken) en dan zeggen: 'het is/was van mij en ik kan er mee doen wat ik wil', vind ik zo'n verwende houding.... Dochter heeft het niet daadwerkelijk gezegd, maar dit is het boodschap van haar houding.... Ik geloof dat ik nog een gesprekje met mijn man moet hebben hierover, hij vind dat er geen gevolgen moeten komen wat betreft het uitgeven van haar zakgeld.

Helen

Helen

11-01-2010 om 14:41

Ik zou...

Ik herken het wel... Dat nonchelante, vanzelfsprekende... Ik zou het niet als straf brengen maar "gewoon" als consequentie voor het slordige gedrag. Dus rustig vertellen dat je het vervelend vind dat ze zo slordig ermee omgaat bovendien niet meezocht naar de spelletjes. En dat jij het vervelend vind dat die dure dingen (waar ik even voor het gemak van uitga dat jullei diue gekocht/betaald hebben) weg zijn, dat jullie daar voor gewerkt hebben om geld te verdienen om dat voor haar te kopen. Dat je de spelletjes terug wil en dat zij ze dus van haar geld opnieuw al moeten kopen. Een andere mogelijkheidis natuurlijk dat ze ze alsnog vindt. Maar dat moet ze dan zelf weten...

Zo geef je niet echt straf maar je laat haar wel de consequenties van haar slordige en vervolgens nonchelante gedrag voelen. Daar hoef je danniet eens boos om te worden. Misschien wordt zij dat wel maar ik zou dan rustig bij de feiten blijven. "Ik begrijp dat je ervan baalt, maar zo is het schat". En dan inderdaad voet bij stuk houden..

En eigenlijk is het dan best fijn dat je de kans krijgt haar hiermee te laten oefenen in de veilige omgeving van je gezin !!

Yvonne

Yvonne

11-01-2010 om 15:04

Anders

Tegen dat nochalante gedrag zou ik ook slecht tegen kunnen. Toch zou ik het denk ik anders aanpakken, niet op de DS tot ze een seriueze poging heeft gedaan de zoekgeraakte spelletjes terug te vinden. Als ze dan echt kwijt zijn is het helaas pindakaas, maar het feit dat ze die spelletjes dan niet meer kan spelen al een straf opzich.
(Hier hebben beide kids een eigen DS met een R4 kaartje, alle spelletjes op kaartje, raakt daardoor ook niet kwijt).

Nasha 1st

Nasha 1st

11-01-2010 om 20:53

Gelijk aan yvonne

hier ook weleens zoiets gehad. Toen de DS afgepakt tot het spel weer boven water was.....

*bella*

*bella*

11-01-2010 om 23:07

Nee

Het zou eigenlijk in de verste verte niet bij me opkomen. Vind het hoe dan ook ook krom eigenlijk. Het is toch van hen? Tsja, ergeren aan nonchalant gedrag, ik kan het me helemaal voorstellen. Maar da´s toch onze ergernis? Ik heb dat ook weleens. Ik zou denk ik in deze situatie concluderen dat IK eea niet goed had gedaan. Blijkbaar heeft je dochter te veel spelletjes. Maar om dan nu een constructie te bedenken om haar haar eigen spelletjes terug te laten sparen, mmh, lijkt me ook niet effectief. Als ze dat zelf wil, des te beter. Ik zou al helemaal niet zoveel moeite hebben gedaan om te zoeken. (misschien wel geholpen hebben, na gepreek)

Moeilijk

Ik koop in zo'n geval een tijdje helemaal niets meer. Dochter raakt het toch maar kwijt, leg ik haar uit, en daar erger ik me rot aan. Dus als ik niks koop hoef ik me ook niet te ergeren dat de spullen waaraan ik mijn met hard werken verdiende centen aan uitgeef, zo nonchalant worden behandeld. En als ik me niet erger, is dat beter voor de sfeer thuis. Het is hier wel eens voorgekomen dat dochter haar (knetterdure) balletschoenen kwijt was. Jammer dan, dan ga je maar op sokken. Ze bleken al een week in haar fietstas te zitten, samen met bibliotheekboeken die te laat waren (mocht ze zelf betalen). De laatste tijd gaat het veel beter. Ik moet wel af en toe op mijn handen gaan zitten om niet alles voor haar te regelen of te zoeken. Meestal zeg ik nu bij de kreet "Maaaaaaam, waar zijn mijn (vul maar in)" rustig: "Heeee, liggen ze niet (plaats waar ze horen)? Dat is gek! Daar leg je ze toch altijd zo netjes neer?" Dat nonchalante, daar krijg ik ook een waas van voor mijn ogen (niet dat ik ga slaan hoor), maar de enige manier waarop een kind dat afleert is als het er zelf last van krijgt. Ik vind het ongelofelijk moeilijk om het los te laten, ook als dochter weer zo loopt te tutten dat ze te laat komt of als ze de deur weer eens uitgaat zonder gymtas of andere spullen die ze nodig heeft. Ik heb nog steeds de neiging om haar achterna te lopen: schatje, vergeet je je (vul maar in) niet? Moeilijk hoor!

Puck

Puck

12-01-2010 om 10:26

Net als bella

Hier ook wel nonchalante kinderen en ik ben ermee opgehouden om me eraan te ergeren. Spullen kwijt: jammer dan, ga het zelf maar zoeken. Wanten op school laten liggen: morgen weer een dag en dan morgenochtend maar met koude handen op school aankomen. Speelgoed op de grond laten liggen ondanks dat ik al 3x gezegd heb dat ze het even moeten opruimen en pappa die er met maat 46 op gaat staan. Jammer, had je het maar op moeten ruimen. IK ga me er in ieder geval niet druk om maken. En langzaam maar zeker leren ze er wel van.

Kaat2

Kaat2

13-01-2010 om 21:51 Topicstarter

Bedankt allemaal...

.... voor jullie reacties!
Inmiddels is er 1 spelletje weer gevonden: dochter bleek al langer te weten waar het was, maar had gewoon geen zin om het te vertellen toen wij zo hard aan het zoeken waren.....
Helen, ja, je hebt gelijk, ik zie het ook meer als consequentie van slordig gedrag en niet zo zeer als straf. Misschien is de titel van mijn draadje niet goed gekozen.... waarschijnlijk omdat het (voor mij) toch als straf voelt.
Yvonne en Nasha, een goed idee, maar werkt alleen als ik het meteen had gedaan. Ik had niet aan gedacht om de ds af te pakken tot zij echt zou gaan zoeken. Om eerlijk te zijn denk ik niet dat het veel in haar gedrag zou veranderen op dat moment: sindsdien heeft zij niet meer op de ds gespeeld. Pas vanmiddag - nadat ik zei dat zij naar die spelletjes moest zoeken - ging zij dat ene 'vermiste' spelletje halen en ging ermee spelen.
Bella, ergeren aan nonchalant gedrag: groot gelijk, het is MIJN ergernis. Maar ik vind het ook mijn verantwoordelijkheid om haar te helpen met dit af te leren, om haar te leren dat geld niet in de bomen groeit, om haar te leren dat zij zorgvuldiger met haar spullen om moet gaan. Je vindt het laten sparen van het bedrag niet effectief. Wat zou dan wel effectief zijn in dit geval?
Stoepkrijt, ik moest erg lachen met je bericht, het lijkt alsof je over mijn dochter schrijft. Hier op de standaard vraag: 'maaaam waar is mijn... ?' 2 afwisselende antwoorden: 'Is het niet .... (waar het hoort)? of 'daar waar jij het gelaten hebt' Vooral met het tweede wordt zij boos en nog bozer als ik weet waar het ligt en zij niet.... Ook dat nonchalante in de veronderstelling dat mama altijd alles klaar moet zetten (gymtas, zwemtas, enz.) en totaal geen interesse tonen als zij weer eens te laat is voor school, buitenschoolse activiteiten, feestjes, afspraakjes, enz. Een paar keer ging ze bijna de deur uit om naar school te gaan zonder schoenen, een andere keer had zij de pyjama topje nog aan.... Ach! zij is een beetje dromerig, maar ik heb tegen haar gezegd dat ik me niet meer druk ga maken of zij op tijd is voor dingen die zij zelf kiest om te doen. School is iets anders, vind ik.... De tip die je gaf is een hele goede, mijn man had ook zoiets gedacht, gewoon niks meer 'zomaar' kopen. Bij hem ging het meer om stickers/knutselspullen die ik weleens tussendoor haal (dochter is een knutselbeest), maar na je bericht gelezen te hebben kan ik het koppelen aan het kwijtraken: dingen die zoek raken en waar er geen poging wordt gedaan om die weer te vinden worden niet meer vervangen, bv. haarspelden en elastiekjes. En ik heb het nu niet over 1x een haarspeld per ongeluk op straat kwijt te zijn, ik heb het over 2x per week de haarspelden in de gymzaal te vergeten en nooit te gaan zoeken of te vragen waar ze zijn gebleven.....
Puck, ik zou graag zo ver willen zijn dat ik me niet erger aan die nonchalantie! En soms lukt het mij met bv. (wat jij ook schrijft) handschoenen/muts vergeten of gymtas 3 dagen op school laten liggen.... Maar in dit geval niet en ik vraag me af waarom... omdat het duurder is dan een paar haarspelden/handschoenen/muts? Omdat zij niet mee ging zoeken? Het was de totale onverschilligheid die mij irriteerde en de spelletjes, tja, zij heeft meer last van dan ik dat ze zoek zijn, maar het lijkt alsof het haar helemaal niet kan schelen. Net zoals het al lang weten waar 1 spelletje is, je ouders zien overal zoeken en het lekker niet vertellen..... Hier kan ik ook niet om lachen. Ik ben benieuwd waar en wanneer de andere weer naar boven komen. En of zij straks gaat zeggen: ja, ik wist al lang dat ze hier waren!

Marjoleine64

Marjoleine64

13-01-2010 om 22:25

Kaat (beetje o.t.)

een kleine anecdote waaruit blijkt dat het waarschijnlijk allemaal wel goed komt...
De jongste zoon van onze gastouder was net zo'n dromerig warhoofd als jij beschrijft van je dochter. In de brugklas was hij nog een klein tenger jochie, maar moest wel 15 km fietsen naar school. Soms hadden ze het laatste uur gym, en kwam hij gewoon na school in zijn gymkleren naar huis fietsen. De rest lag dan nog op school...
Zelfde jongen, nog jonger, op scoutingkamp mee. Voor iedere dag kreeg hij een schone onderbroek mee in zijn tas. Na het kamp had hij dus 5 onderbroeken over elkaar heen aan... niemand had hem tenslotte gezegd dat hij eerst de vieze uit moest doen
Deze jongen is inmiddels 20, en zeer gewaardeerd als groepsleiding bij de scouting (Esta's van 7-11 jaar, mijn jongste). Lekker relaxed type, en altijd in voor een geintje.
Marjoleine

*bella*

*bella*

14-01-2010 om 12:18

Effectief

Kaat, ik weet niet of het wel ´goed komt` hoor, dus of er een effectieve manier is. Want ergens denk ik dat deze generatie sowieso ´verpest` is. Mijn kinderen komen om in de spullen dus boeien! Die van jou komen ook om in de spullen want anders zouden ze zich écht wel druk maken om verdwenen spellen. Het helpt niet als je ouders zich druk maken!
En het hangt erg van het kind af, denk ik. Mijn dochter is altijd super nonchalant geweest, wil alles hebben en als ze het heeft en even gespeeld heeft mag het weg. Zoon is erg vasthoudend, even verwend maar dus erg gehecht aan alles van hem dus hij zorgt vanzelf goed voor zijn spulletjes.
Toch proberen te minderen, denk ik. Maar dat valt gewoon niet mee, ik weet er alles van. Lukt ook bijna niet in deze overdadige tijd, kinderen groeien er gewoon in op. Als het ene kwijt is hebben ze nog tig andere dingen, dus wat maakt het uit. Het is lastig kinderen dan te ´raken`. Als het trouwens om iets zou gaan dat ze nodig hebben, of als het iets is van een ander, dan moeten ze van mij wel betalen. Maar opnieuw spelletjes moeten kopen die ze schijnbaar niet eens belangrijk vinden lijkt me raar, grote kans dat er dan ook een soort van machtsspelletje optreedt. (zoals dat je dochter je vergeet te informeren als jij zo hard zoekt!)

Kaat2

Kaat2

14-01-2010 om 13:52 Topicstarter

Bella

Bedankt voor je uitleg, het is mij nu duidelijker wat je bedoelde.
Even iets rechtzetten: met sparen bedoelde ik niet dat mijn dochter die spelletjes opnieuw moest gaan kopen! Zij moet een bedrag sparen ongeveer gelijk aan de prijs van de vermiste spelletjes. Het geld blijft van haar en zij mag uiteindelijk zelf beslissen wat zij ermee doet, of zij iets groots koopt, of juist veel kleine dingetjes of zij blijft sparen.... Ik wil alleen niet dat zij tussendoor allerlei dingen gaat kopen terwijl zij duidelijk niet eens probeert die spelletjes te zoeken. De beslissing is dan aan haar: of zoeken, vinden en geen beperkingen in zakgeld uitgeven of sparen tot een bepaald bedrag.... Het leek mij eigenlijk best effectief, vandaar dat ik je reactie niet zo goed begreep.
Dat deze generatie 'verpest' is.... ik weet het niet.... Ik zie van meerdere kinderen om me heen dat ze best verwend zijn, maar 'verpest'? Zoals je het schrijft klinkt het een beetje als doemdenken en opgeven, zo van: ze zijn toch al verpest, niks meer aan te doen. Ik weet het niet, hoor. Ik heb op latere leeftijd heel veel moeten leren omdat ik dat gewoon van mijn ouders nooit geleerd had.... Ik heb nog alle hoop dat mijn dochter het 'licht' zal zien met of zonder mijn hulp, ondanks het feit dat zij idd veel spullen heeft.

Kaat2

Kaat2

15-01-2010 om 23:58 Topicstarter

Marjoleine64

Ik moest ontzettend lachen met je bericht, vooral met het tweede verhaal!!!
Mijn dochter had een paar keer iets vergelijkbaars: zij kwam terug van school en was de hele tijd aan het zeuren dat haar broek te strak was.... Wat bleek? Ze was vergeten haar gymbroek uit te doen en had haar broek eroverheen aangetrokken!
Leuk om te weten dat het bij hem goed kwam uiteindelijk.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.