Testen, wat heeft het voor zin?

Natuurlijk doen!

Kind vindt zo'n test alleen maar leuk en spannend. En ze loopt op school tegen problemen aan. Dan laat je haar toch niet net zo doorworstelen als je man?

Overigens begon ik ook met: nooit medicijnen. Maar ja, het is toch wel fijn als er dankzij medicijnen uit kan komen wat erin zit. Als die CITO scores van D naar A gaan. Ik doe hem tekort door hem die medicijnen niet te geven. Maar ja, daar ben je altijd zelf nog bij hoor.

Overigens hoeft niemand te weten dat je gaat testen en ook niet wat eruit komt. Ook school niet. Die kennis deel je pas indien nodig. En er kan ook nog helemaal niks uit komen natuurlijk. Dat gebeurde bij één van onze kinderen. Eerst geloofde ik het niet, want haar gedrag leek op dat van haar broer. Maar inderdaad bleek het andere oorzaken te hebben.

Waarom

Ik ben niet per se voor of tegen testen, maar ik denk dat je je af moet vragen waarom je/school wil testen.

Alleen om een labeltje te hebben? Dan zou ik zeker niet testen. Maar als het gaat om een kind beter te begrijpen en handvatten te krijgen om beter met je kind om te gaan. Dan zie ik de meerwaarde wel.

Hier heeft het zeker geholpen. School, maar ook zeker wijzelf hebben meer inzicht gekregen tav hoe met ons kind om te gaan. We hebben een verbeterde gebruiksaanwijzing zeg maar. Natuurlijk kan je die aanpassingen ook zonder 'labeltje' uitvoeren, maar het helpt als je goed weet waar het probleem zit.

De pillen bevallen hier goed. Ik stond in eerste instantie ook sceptisch tegenover pillen. Bang dat ik mijn eigen spontane, stuiterende enthousiaste kind kwijt zou raken. Maar dat is helemaal niet gebeurd. Hij is nog (bijna) net zo spontaan, stuiterend en enthousiast, alleen de scherpe kantjes zijn er wat vanaf.

En op school gaat het makkelijker. Geen schokkende veranderingen, maar om in de woorden van mijn kind te spreken, "het lijkt wel of iedereen op school stiller is geworden". En daardoor gaat het in de 2e helft van de dag ook makkelijker, met minder conflicten en zonder dat hij continu op z'n tenen hoeft te lopen. En dat is nu preies wat het doel was!

Klopt karmijn

Het is belachelijk, maar het zorgteam op de middelbare school komt pas in actie als je de diagnose zwart op wit hebt...voor mijn zoon betekende een diagnose overigens zelfvertrouwen, omdat hij nu wist waar zijn problemen vandaan kwamen.

Vanuit perspectief van de school

Zeker testen. Ik weet van docenten op de school waar ik werk dat ze er heel veel aan hebben als ze weten dat een kind adhd heeft, of autistisch is, gewoon omdat ze dan gerichter bepaalde technieken kunnen gebruiken, in plaats van zelf alles uitproberen met vaak averechtse resultaten. De docenten zijn geen experts die zelf kunnen uitvogelen wat een bepaald kind nodig heeft, maar ze kunnen wel leidraden volgen. Dus ik denk dat je het zeker moet doen.

Dc, leidraden

Er is zoveel waar ALLE kinderen met autisme, adhd, dcd, mcdd, etc. bij gebaat zijn. Dus leerkrachten die 'wachten' op een diagnose, kunnen al zo ongelooflijk veel doen, tijdens de wachttijd.
Begin met Kalm blijven: niet schreeuwen, niet zelf kwaad worden, niet overdreven vrolijk doen, niet het kind overprikkelen, als je ziet dat het kind overprikkeld reageert (ambivalentie, terug trekken, handen over de oren, schouders optrekken, weglopen, op de wc gaan zitten, schreeuwen, boos worden, rigide worden, etc. etc.) dan laat je het kind met rust. Je voegt geen informatie toe, gaat niet schreeuwen, gaat niet aan de kop van het kind zeuren, stopt met herhalen, zeg je niets meer. Gewoon niets.
Positief blijven: geen sarcasme, benoem wat goed gaat, niet boos kijken, niet stuurs kijken, niet snauwen, blijf zoeken naar wat goed gaat, blijf kijken naar de positieve dingen van het kind. Als je die niet meer weet, vraag er dan bij een ander om. Bouw aan je band met het kind. Kritiek, straf en beloningen werken vaak niet of ze maken meer kapot dan je lief is. Het kind zal je frustreren en teleurstellen, maar dat mag je het NOOIT nadragen. Het is namelijk niet persoonlijk bedoeld. Het kind heeft een stoornis waar jij niet precies de naam van weet. Het kind doet het niet omdat het slecht opgevoed is, het kind doet het niet omdat het aandacht wil, het kind doet het niet omdat het je grenzen uittest, het kind doet het niet omdat het slecht is, het kind doet het niet omdat het 'eens een keer een lesje moet leren'. Het kind frustreert je, omdat het hoogstwaarschijnlijk een stoornis heeft. Hierdoor heeft het kind grote behoefte aan mensen om hem heen die hem leren om te leven met deze stoornis, daar kun jij er een van zijn.
Georganiseerd blijven: geen loze beloften, geen onduidelijke opdrachten, voorspelbaar zijn, dingen op papier aanleveren, navragen of het kind je begrijpt, let op of het kind je hoort (kom er anders later op terug of spreek een teken af waarmee je de aandacht kunt trekken) een vaste regelmaat in de lessen/dag, een vaste regelmaat in de toetsen, bereid onverwachte zaken pro-actief met het kind voor, kondig veranderingen van te voren aan, kondig vervelende/moeilijke opdrachten van te voren aan, wacht niet tot je niet meer kunt maar blijf PRO-ACTIEF op jezelf letten en zoek hulp als je merkt dat dingen moeilijk gaan. Communiceer vaak en regelmatig met ouders. Blijf dan ook kalm, positief, georganiseerd en volhardend.
Door blijven gaan: wat voor een stoornis het ook is, in jouw schooljaar gaat het niet als sneeuw voor de zon verdwijnen. Verwacht dus geen wonderbaarlijke genezingen ten gevolge van jouw briljante aanpak. Blijf betrouwbaar en stabiel. Blijf door gaan met dingen die goed gaan. Als het niet goed gaat, verzin dan wat anders.

Ik ben natuurlijk geen orthopedagoog, maar ik weet zeker dat als leerkrachten deze vier spelregels zouden gaan hanteren, dat ze veel meer gedaan zouden krijgen bij de kinderen met gedragsproblemen in hun klas. Begin daar maar eens mee. Daar wordt geen kind slechter van.

En..

Het is een illusie om te denken dat een diagnose, je makkelijke eenduidige aanpakken gaat geven. Het ene kind met adhd heeft juist weer een heel andere aanpak nodig, dan de ander. Bij de een met ass, werkt het een, bij de ander, het andere.
Je zult dus toch altijd moeten blijven zoeken, evalueren en aftasten.
Daarbij komt comorbiditeit veel voor. Een jongen als mijn zoon, met naast zijn adhd een dysthyme stoornis (depressie) is niet te vergelijken met een vrolijke stuiterbal. (helaas) Sommige adhd-ers hebben erg veel baat bij sport, halen daar een positieve beleving uit. Maar als het kind daarnaast nog dcd heeft, zal het misschien juist negatief gestemd raken van sport (maar misschien ook weer niet).
Met andere woorden, ook al weet je een lettercombinatie, dan weet je nog niet veel.

Goed zeg karmijn

Ik vind je 4 adviezen zo helder, dank je. Denk overigens inderdaad dat je als leerkracht dit voor alle kinderen paraat zou moeten hebben.

Zilli en anderen: over leerkrachten

Wat verwachten jullie veel van leerkrachten. Nu werk ik op een middelbare school, niet op een basisschool en ik weet dat de Pabo veel meer aandacht besteedt aan het identificeren van stoornissen dan de eerste of tweedegraads opleiding tot vakleerkracht. Maar wat heb ik over stoornissen geleerd tijdens mijn opleiding? Niets! Werkelijk 0,0 het komt gewoon niet aan bod. Nu heb ik me natuurlijk ingelezen over ADHD, dyslexie en Asperger omdat ik er in de loop der jaren mee te maken heb gehad, maar verwacht nog niet (te) veel van een leraar op een middelbare school. Tenzij er een speciale scholing gevolgd is, zal de beste man of vrouw er niet veel van weten. En ik vind het een illusie en vanuit de ministerie van onderwijs een soort bedrog om vast te houden aan klassen van 30+ leerlingen waarin kinderen met soms een serieus (leer)stoornis geacht worden mee te functioneren en goed mee te komen. Het gaat gewoon niet werken. Ook al zijn de meeste van mijn collega's van goede wil, het kan gewoon niet werken, we komen nu al niet aan de gewone taken die bij ons werk horen (meestal bijscholing) omdat we steeds meer andere taken bijkrijgen. En als ik soms lees hier wat de verwachtingen van ouders zijn tov school dan denk ik dat er de komende jaren steeds meer boze en teleurgestelde ouders zullen zijn en steeds meer leraren met een burnout.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Sinilind

Op de school van mijn oudste is een autileerkracht, op de beoogde school van mijn jongste is iemand die zich drie dagen per week op twee gebouwen (iets van 2000 leerlingen) alleen bezig houdt met dyslectische kinderen.

Die kinderen krijgen een kaart met daarop alle dingen waar een leerkracht zich aan moet houden (dus bijv geen onverwachte voorleesbeurten en altijd de gegeven lesstof op papier dus nooit overschrijven van een beamer of iets dergelijks, alles aan de hand van de individuele behoeften van het kind). Niet elke leerkracht hoeft apart het wiel uit te vinden!

Sibillijns

Weet je, ik verwacht het helemaal niet van een leerkracht. Ik ben al lang genoeg op scholen, om te zien dat ze het vaak niet kunnen, dat ze te weinig van ' andere' kinderen weten. Ik verwacht niets meer. Als de leerkrachten meevallen, heeft mijn zoon geluk. Elk jaar dat lukt, is meegenomen. Nog maar een paar jaar, dan kan hij weg als het nodig is. Voor mijn zoon is er een A4-tje, met een paar aanwijzingen voor de leerkrachten. En sommige snappen er helemaal niets van. Maar dat kan mijn zoon dan wel weer plaatsen. 'Ach,,die man is zelf niet helemaal lekker.'
Maar als iemand zegt: ' ik moet weten wat dit kind voor stoornis heeft, anders weet ik niet wat ik met hem aan moet.' Dan zeg/denk ik: 'begin nu eerst met kalm blijven, positief blijven, georganiseerd blijven en door blijven gaan.' Dan kom je echt al een heel eind. En het is al moeilijk genoeg.

I pad

Sibbelijns is ook best een leuke Nick.

Sini

Eerlijk gezegd verbaast jouw reactie mij wel. Uit ervaring weet ik inmiddels dat je als ouder maar niet teveel van school mag verwachten. Maar jeetje zeg. Onze kinderen moeten verplicht naar school, dat is in de wet vastgelegd. En de meeste 'zorgenkinderen' gaan (moeten) gewoon naar een reguliere school. Dan is het toch volstrekt normaal dat je als ouder verwacht dat een leerkracht er op zijn minst IETS begrijpt van kinderen die niet helemaal gemiddeld zijn? Ik snap best dat je als individuele leerkracht soms met je handen in het haar zit en denkt 'daar hebben ze bij mijn opleiding nooit iets over verteld'. Maar jij bent als leerkracht geen individu die alles op eigen houtje regelt. Je maakt deel uit van een team, je hebt leidinggevenden, er is een directie die keuzes maakt, er is (bij)scholing, je hebt ooit een opleiding gevolgd, je hebt functioneringsgesprekken. Het probleem ligt niet (alleen/altijd) bij die ene leerkracht, maar wel in het systeem.
By the way: als je als leerkracht wél de kennis en vaardigheden bezit om bij zorgenkinderen 'op de juiste knopjes te drukken', dan zou je dat wel eens stress kunnen besparen (en niet zoals jij suggereert zorgen voor nog meer overspannen docenten).

Sinilind

Ik ben zelf leerkracht. En verwacht dit niet van mezelf of mijn collega's,
Maar vind t juist prettige handvatten.
(Even kort, de zon buiten roept

En..

Ik ben ook moeder van zo'n stuiterballetje, dat bepaalde vooral mijn reactie naar Karmijn. Want jee, t lukt vaak niet om zo te reageren, maar wat sta ik erachter om zo te zien, te doen..

Mijn reactie is denk ik niet goed begrepen

Handvaten ja, als het goed is krijgen we ze in de vorm van een handelingsplan. Als het goed is. Daarna is natuurlijk de vraag in hoeverre je ervan kan toepassen in een les van 50 minuten met 30+ andere leerlingen. Het is bijna onmogelijk, is mijn ervaring. Ik had toevallig een klas dit jaar met 21 leerlingen waarvan 2 met handelingsplan en dat was geen probleem, er was ruimte voor meer aandacht. In een klas met 32 kinderen zoals er een paar waren dit jaar is het bijna onmogelijk om ieder kind de aandacht te geven dat het verdient. Het onderwijs zoals het nu eruit ziet is gemaakt voor de middenmoot, niet voor uitschieters naar boven, onder, links of rechts. Helaas.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Inderdaad

Het lijkt mij ook moeilijk om les te geven aan 25-35 leerlingen waarvan er ook nog een aantal flink veel extra aandacht nodig hebben. Hier op het forum staan ook wel eens verhalen met een kinderen die een enorme gebruiksaanwijzing hebben en waar het gelijk mis gaat als je hier verkeerd mee omgaat. In een klas met 30 kinderen lijkt me dat echt heel moeilijk.

Ik geef les aan volwassenen, studenten en daar zitten geen gebruiksaanwijzingen bij. Er wordt niks van ons verwacht wat dat betreft. Daarnaast is het niveau verschil ook niet zo groot. Ondanks al dat heb ik zelfs al vaak het gevoel dat ik niet iedereen even veel recht doe.

Nu heb ik natuurlijk ook geen enkele pedagogische achtergrond dus dat is anders maar serieus het lijkt me echt heel moeilijk om de belangen van het individu en de klas tegen elkaar op te wegen en te zorgen dat iedereen genoeg aandacht krijgt zonder kinderen met handicaps in de klas die een andere benadering vragen en meer aandacht.

Als je dus ook nog kinderen met een gebruiksaanwijzing in de klas hebt wordt het helemaal zwaar. Ik kan me voorstellen dat ook voor goedwillende leraren dit lastig is.

Sini

Ik verwacht van school geen identificatie van een stoornis, zoals jij het noemt. Maar een beetje school heeft een zorgteam waar jij terecht kunt met je vragen over een bepaalde leerling. Als het goed is hoef je niet zelf het wiel uit te vinden. En zoals ik als ziekenverzorgende ook zelf de verantwoording nam om te zorgen dat ik op de hoogte bleef, verwacht ik dat ook van goede docenten. En ik verwacht heus geen wonderen. Maar een beetje invoelend vermogen en begrip doen al heel veel. En soms is zelfs dat teveel gevraagd, helaas. Overigens, ik ken zat leerkrachten van het bo die stellen dat de aandacht op de pabo voor dt soort problemen ook vrij marginaal is.

Fio

Op zich heb je gelijk, met een goede zorgteam
ben je al verder en inderdaad, we hoeven de wiel niet opnieuw uit te vinden. Maar ik heb een paar keer kinderen in de klas gehad die door de ernst van hun stoornis al "te veel" aandacht nodig hadden voor een grote groep kinderen. DWZ dat het onderwijs aan de andere kinderen eronder kwam te lijden. En ik maak me ontzettend veel zorgen over het plaatsen op "standaard" scholen van kinderen die eigenlijk in het speciaal onderwijs "horen". Ik zou het zien zitten MET een extra opleiding voor alle vakleerkrachten, met klassen van max. 20 leerlingen. Ik voorzie enorme problemen tussen nu en 5 jaar. En de eerste slachtoffers zullen de kinderen zijn.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Sini

Ik deel je zorgen. Ik denk dat veel kinderen beter af zijn in kleinere klassen met meer specifieke aandacht. Maar heb je dan niet zoiets van: ik wil hier zelf meer over weten? In plaats van wachten op die opleiding? En nog een opmerking over zorgteams: ik heb de ervaring dat zij nooit overleggen met ouders. En dat verbaasd mij dan weer zo. Ouders kennen een kind al zolang...

Leerkrachten

Door eigen vooroordelen blijven leerkrachten soms lang hangen in oordelend en straffend gedrag, sarcasme en primair reageren. Het zijn niet altijd de meest vooruitstrevende mensen, generaliserend dan. Er zijn scholen waar ze heel ver zijn en als team zich inzetten om met alle kinderen goed om te gaan. Het bestaat, er zijn ouders die dat meemaken, ben ik wel jaloers op geweest.
Dan gaan ze wel allemaal op cursus maar in de pauze zitten ze gezellig bij elkaar ouders af te kraken. In mijn familie zo'n portret die ondanks een uitgebreide opleiding niet herkend dat een kind met Gilles de la Tourette een vader kan hebben die zelf ook moeite heeft om zijn tics eronder te houden. En maar blijven denken dat het door de opvoeding komt.
Ook een cursus over taalachterstand wordt afgesloten met opdracht op school waarin de achterstandsouders maar weer eens op het hart gedrukt worden om thuis Nederlands te lezen met hun kinderen.
Opleiding is niet alles maar wel een begin. Maar ook moet het draagvlak binnen het team groeien en er moeten succeservaringen gedeeld worden die iedereen aan kunnen moedigen.
En daar zie ik ook wel mijn taak. Benoemen wat er wel goed gaat tegen de leerkrachten en begeleiders op school. Ook tegenover mijn kinderen.

Fio

Natuurlijk, ik heb me ook ingelezen over verschillende stoornissen, vooral dyslexie omdat het voor mij als taaldocent bijzonder frustrerend is om een kind niet goed te kunnen helpen. Maar heb je enig idee hoeveel tijd ik al kwijt ben per week aan "standaard" docentenwerk (les geven, voorbereiden, nakijken, vergaderingen, uitjes met leerlingen, etc.) Als ik in het weekend zou doorwerken (wat ik op zich al redelijk vaak doe) dan zou ik er misschien aan toekomen, maar er zijn ook grenzen aan hoeveel werk ik onbetaald verricht. Ik heb een keer uitgerekend, als ik mijn salaris zou verdelen over het aantal uren dat ik werkelijk werk in verhouding, dat ik tussen 9 en 9,5? per uur zou verdienen. Minder dan iemand die ongeschoold arbeid doet. Niet dat ik per se elk uur dat ik werk of studeer voor mijn werk uitbetaald wil hebben. Maar er zijn grenzen. Met een 18-urige contract werk ik al standaard tussen de 30 en 36 uur per week, en dit zijn alleen de standaard taken die "erbij horen". Scholing heb ik er niet bij gerekend. Weet je, er wordt er bijna altijd van uitgegaan dat docenten dat allemaal wel zullen doen uit liefde voor de kinderen. En dat doen we meestal ook nog wel. Maar soms houdt het op. En helaas ook soms op het gebied van extra kennis opdoen.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Tja

De denkfout die ik vaak zie is dat docenten eerst klagen over te grote klassen en toch al teveel werk enz., en dan moeten ze ook nog die zorgenkindjes erbij doen. Daarmee draaien ze de zaak om. Die zorgenkindjes _zijn_ je werk.

Natuurlijk zou dat beter gaan in kleine klassen, met meer tijd en geld, en minder administratieve taken. Net zoals alles dan beter zou gaan, zoals bijvoorbeeld pluswerk, of het aandacht geven aan de muurbloempjes. Maar dat is niet de schuld van die zorgenkinderen en ook niet van hun ouders!

Het is geen nuclear physics hoor. Een beetje begrip werkt al heel goed. En "Lost at school" van Ross Greene is een leuk boek dat je best op je nachtkastje kan leggen, doe ik zelf ook.

Evanlyn

die andere kindjes zijn ook hun werk. Hoewel ik blij ben dat mijn dochter afgelopen jaar een kind met down in de klas heeft gehad, ben ik heel blij dat dit kind volgend jaar niet bij mijn dochter in de klas zit. Naast de 2 andere kinderen met een uitgebreidere gebruiksaanwijzing legden zij met z'n 3-en een onevenredig beslag op de tijd van de leraar.
Ik heb daardoor veel werk thuis moeten doen met mijn kind omdat er op school geen tijd voor was. Zelf uit vinden waarom er zo'n groot verschil tussen de cito en de methode toetsen zit bv. Ik ben chemicus, geen didacticus. Of constateren dat kind wel erg makkelijke boeken leest omdat de citolees toets wel afgenomen was, maar er geen tijd was om de resultaten naast het leeswerk te leggen. Dus kind bleef lekker E3 boekjes lezen terwijl ze thuis M6 leest.

Ook de kinderen die in het midden zitten hebben op z'n tijd hun specifieke op het kind aangepaste aandacht nodig.

Het gaat niet om schuld

Het werk van een docent is les te geven. Maar daarbij komt zoveel kijken, alle kinderen hebben aandacht nodig. Als je alleen staat voor een klas met 30 kinderen en 1 kind bijvoorbeeld heel agressief wordt, wat met meer aandacht beter kan worden, dan kun je toch niet verwachten dat een docent dat even op kan lossen met ondersteuning van een zorgteam? De docent kan zich maar tot op zekere hoogte opsplitsen, en de andere 29 hebben ook aandacht nodig.

Ik ben het niet eens dat die zorgenkindjes je werk zijn, ze zijn onderdeel van je werk, maar als dat niet werkt in een klas met 30 kinderen, dan is het systeem gewoon fout voor zowel het kind als de docent. Je vraagt dan van beide teveel.

Ik ben het trouwens helemaal eens met Karmijn dat je kalm en positief moet blijven en geen wonderen moet verwachten, maar ik zie van de zijlijn nu hoe mis het kan gaan als je een kind in de klas hebt dat van fijn spelen, opeens, zonder duidelijk aanwijsbare reden een kindje dat een paar meter verderop iets heel anders aan het doen was fysiek aanvalt. En dan de docent geschopt geslagen en gebeten wordt als ze het kindje van het andere kindje weghaalt. In zo'n situatie kun je niet negeren, maar het is echt traumatisch, en ik vind echt dat een docent alle mogelijke professionele ondersteuning verdient en de ouders mee moeten werken aan een diagnose.

Inderdaad

Wat AMK schrijft ben ik het mee eens. Als leraar heb je een bepaald aantal uren om je werk te doen.Binnen de tijd dat je lesgeeft en voor de klas staat moet je alle kinderen aandacht geven. Je zult de aandacht die je hebt moeten verdelen. Sommige kinderen zullen wat meer aandacht krijgen en dat is ook prima maar er is een grens aan de aandacht die je extra kan geven zonder dat de andere kinderen hier onder lijden. Ook de middenmoot heeft aandacht nodig en het is belangrijk dat ze die ook krijgen. Echter tijd en aandacht zijn nou eenmaal geen dingen waar je een oneindige voorraad van hebt dus dat maakt het lastig.

Mijn nichtje had vorig jaar een kind in de klas wat om het minste of geringste boos werd en agressief reageerde. Daar zat een enorme lijst met do's and don't's aan vast en een flinke gebruiksaanwijzing waardoor er een onevenredige aandacht naar dit kind ging en andere kinderen daardoor toch wat in de knel kwamen. Nu geef ik helemaal niet dat kind de schuld. Die kan er ook niks aan doen maar het was voor de leraar echt een opgave.

Sini

Ja, ik heb zeker enig idee wat erbij komt kijken. Maar draai het eens om? Als je enige tijd, al is het maar een uur per week, besteed aan scholing, maakt dat je werk weer makkelijker. En zoals hier elders al staat, begrip, rust,geduld, en erop letten dat elke kind mag zijn wie het is, doet wonderen. Overigens, op de vo van mijn zoon is ook een dyslexieteam en protocol.

Amk

Natuurlijk ben jij blij als je kind in een klein klasje zit zonder al te veel aandachtvretende kinderen. Ik ben ook blij als ik dat geluk heb. Dus wat dat betreft verschillen we niet. Maar dat is wat het is: geluk, geen recht.

Waar ik me aan erger is dat het gemiddelde kind als norm genomen wordt, terwijl die arme leerkracht mijn kind "er dan ook nog bij moet doen". Terwijl mijn kind nauwelijks extra aandacht vraagt. Maar je wil niet weten hoeveel druk er is uitgeoefend om hem naar het SBO te krijgen. Kijk, dan denk ik: school, hij hoort er ook bij hoor!

Gelukkig had hij één van de beste uitslagen van de klas op de entreetoets (wat nog steeds prut was trouwens), dus nu zijn ze helemaal happy met hem omdat hij het gemiddelde omhoog brengt. Bah.

Evanlyn

Het lastige is dat elk kind een eigen gebruiksaanwijzing heeft om optimaal te presteren. Die moeten op bepaalde punten allemaal een klein beetje extra aandacht, dat moet die leraar maar allemaal doen. Alsje een les hebt van 50 minuten en 30 leerlingen in een klas is er 1,5 minuut per leerling. Dan moet je tegelijkertijd nog differentieren in verschillende niveaus en in aanpak van verschillende leerlingen. De middenmoot komt er meestal nogal bekaaid af want die hobbelen wel mee. Mijn dochter is een niadh kind, maar wel visueel ingesteld, betekend dat opdrachten beter opgeschreven kunnen worden. Haar vriendin is vermoedelijk dyslextisch helemaal blij met de leraar die standard het dyslexie lettertype gebruikt. Gevolg het andere vriendinnetje kan de opdrachten op het smartboard nauwelijks lezen omdat de letters gaan dansen. Maar die laatste komt daardoor in de problemen omdat ze aan de onderkant van het gemiddelde hangt met lezen, mijn dochter vind het alleen belabberd lezen. En zo zal er ergens een modus gevonden moeten door de leraar om zoveel mogelijk kinderen aan boord te houden. Ik doe het ze niet na. O, en dan elk jaar een nieuwe groep van 28 - 33 kinderen die je weer moet leren kennen. Nieuwe methoden, of zoals bij ons zelf ontwikkelen want er worden behalve voor rekenen en schrijven geen methoden gebruikt.
Wij ouders vragen nogal wat van docenten. Een docent is ook maar een mens die (de meesten dan toch) hun best doen om onze kinderen wat bij te brengen.