Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
angel3

angel3

29-11-2010 om 13:43

Tranen leren verbijten of juist laten gaan?

Zoon van bijna 8 is een heel gevoelig, filosofisch mannetje. Verder is hij ook een enorme grappenmaker en ligt goed in de groep. Heeft 2 goeie vriendjes en is ook graag alleen. Zoon is snel ontdaan en heeft moeite met de 'mores' op school zo nu en dan. 'Waarom zeggen kinderen gemene dingen tegen elkaar terwijl ze dan daarna weer gaan spelen?'. Ook begrijpt hij soms niet wat de juffen zeggen in de zin van dat hij een andere lichaamstaal waarneemt dan het gesproken woord. Hij spreekt mij daar ook vaak op aan. 'Maar ik ZIE toch dat je boos bent, waarom zeg je dan van niet?' Dat soort dingen .... Of: 'waarom zeggen mensen niet wat ze bedoelen?'
Hij is dan ook regelmatig aan het huilen en begint nu de leeftijd te krijgen dat hij daarop wordt aangesproken door vriendjes. ('daar ga je toch niet om huilen?') Helemaal prima. Zo is het leven ook.
Thuis hebben we weleens gesprekjes over de dag en ik ZIE dan dat onderlipje trillen en hoor een bibber zijn zijn stem. Ik vraag dan altijd door en hij gaat dan huilen. Praten erover en dan is het ook oke. Eigenlijk hebben we echt het geluk dat hij in die zin expressief is en geen binnenvetter. Soms twijfel ik weleens of ik dat tril lipje zal negeren, zodat hij zijn tranen verbijt. Tegelijk denk ik ook: waarom zou hij dat moeten leren?. Thuis kan hij juist veilig huilen. Tegelijkertijd kan hij thuis ook leren zijn tranen te 'verbijten' en zijn verdriet, of boosheid op een andere manier te verwoorden/uiten zodat hij wellicht ook op school minder snel huilt.
Anyway ik hoop dat ik het dilemma zo een beetje helder verwoord.... ? IK/WIJ hebben geen problemen ermee dat hij gevoelig is en snel huilt. Maar op den duur gaat de omgeving er steeds meer een punt van maken. Gewoon daar laten in de omgeving en dan merkt hij het wel en dan zien we dan wel of hij er iets mee moet of thuis 'oefenen'? Wie herkent zich (zijn kind) hierin?
groet

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
snif

snif

29-11-2010 om 15:07

Hier ook zo een

Die is ondertussen al een puber, maar was ook zo'n gevoelig kereltje. Ik heb toch maar geprobeerd om hem zijn tranen te laten verbijten, ook thuis, omdat ik bang was dat hij het anders op school ook niet kon en dan gepest zou worden als 'huilebalk'. Wel praatten we 's avonds ook altijd de dag door over wat er niet leuk was en wel leuk was. Soms had hij dan even een knuffel nodig, dat kan thuis makkelijk. Het niet huilen is langzamerhand gelukt,m aar het blijft een gevoelig kind.

Bennikki

Bennikki

29-11-2010 om 22:31

Laat gaan, die traan!

(Sorry, moet eigenlijk Sinterklaasgedichten maken)
Maar ik proef een heleboel liefde en acceptatie in je vraag. Volgens mij voel je al aan wat het beste voor hem is: thuis lekker laten huilen. Waar hij zich veilig voelt. Hij zal snel genoeg afleren om in gezelschap van afkeurende vriendjes zich te laten gaan. En wat is er mis met het uiten van verdriet, als je dat voelt?
Of, zoals dr Phil zegt: "home should be a soft place to fall."
Bennikki

Laat het gaan

Ik ben zelf ook zo'n huilebalk, nog steeds maar vroeger zeker, en mijn ouders wilden mij ook weerbaar maken voor de buitenwereld en mij dus niet laten huilen. Resultaat is dat ik er inmiddels diep van doordrongen ben dat huilen iets heel slechts is wat je koste wat kost moet zien te vermijden. Dat lukt overigens maar met matig succes, maar ik zal bijvoorbeeld nooit huilen bij een film. Achteraf had ik dat liever anders gezien.
Ik denk dat je hem zeker thuis beter gewoon kunt laten gaan. Je hebt het maar heel beperkt onder controle, dus tegengaan levert hem waarschijnlijk frustratie op en het gevoel dat hij niet goed is zoals hij is.

Je kunt hem wel trucs leren om het huilen een beetje in bedwang te houden als hij zelf niet wil huilen. Je concentreren op je ademhaling of bijten op je tong of je lip kan bijvoorbeeld helpen om een naderende huilbui te stoppen. Misschien zit hij er wel mee als hij bij vriendjes of op school ook snel huilt, en kan hij best iets hebben aan die tips.

Het moet alleen niet op hem overkomen alsof het iets is dat van jou moet. Zeg er dus duidelijk bij dat hij dat niet hóeft te doen, maar dat hij zelf kan kiezen om dat te doen als hij dat wil.

Sterkte, het is bij tij en wijle een vervelende 'kwaal'!

angel3

angel3

30-11-2010 om 10:54

Begrijp me niet verkeerd hoor

ik zal nooit zeggen dat hij niet mag huilen of dat het beter is dat hij niet huilt. Dat voelt niet goed. Ik zou dat zelf ook niet fijn vinden als het tegen mij gezegd wordt. Maar nu 'lok' ik het bij wijze van spreken uit. Dus ik ZIE dat tril lipje en benoem dat en daardoor gaat hij huilen (ik zie dat je er verdrietig van wordt. Ik zie dat je er misschien wel van moet huilen). Ken je dat? dat je GEZIEN wordt in je verdriet en dat juist daarom de tranen loskomen. Ik zou DAT dus kunnen negeren. Net doen of ik niks zie waardoor hij misschien zelf zijn tranen verbijt. Tegelijk weet ik zelf ook dat het zo fijn is als je gezien wordt in je verdriet en dat dat zo op kan luchten. Ik vraag ook weleens of hij op school om dit of dat ook moest huilen. Soms wel, soms niet. Ik vraag eigenlijk nooit wat hij daarvan vindt. Dat is misschien wel een goeie om te kijken of hij daarin handreikingen zou willen....

Kobalt

Kobalt

30-11-2010 om 12:36

Achteraf

Als ik zie dat iemand zijn emoties probeert te beheersen, maar het hem moeite kost, (mijn zoon heeft dat regelmatig) kan het benoemen van de emoties juist tot gevolg hebben dat hij ze niet meer kan beheersen.
Ik zeg er dus op dat moment niets van, maar kom er later op terug. 'Ik zag dat het je veel moeite kostte om je te beheersen, goed dat het gelukt is joh! Wil je er nog over praten wat er nu precies aan de hand was?'
Dan kan hij zijn ei kwijt, maar zonder de schaamte van je verliezen in je emoties.

koentje

koentje

01-12-2010 om 10:14

Wat volgens mij wel kan

is met hem doorpraten over de gebeurtenis, zonder veel aandacht te besteden aan zijn emotie. Dus bijv. wel zeggen'goh, je wordt er heel verdrietig van he, maar hoe komt dat nu precies' zonder verder directe aandacht te besteden aan zijn tranen. Wel even wachten als hij heel erg moet huilen maar daarna gewoon weer verder praten.
De boodschap die je daarmee afgeeft is dat hij er mag zijn, met zijn emoties, maar zijn emotie levert hem niets extra's op. Geen extra knuffel (dat moet even op een ander moment) geen manier om niet te hoeven praten, uitleggen e.d.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.