Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op

U aanleren

Onze oudste (4 jaar) spreekt ons aan met je en jij. We zijn er achter gekomen dat we dat eigenlijk niet meer willen. Misschien een beetje laat maar mijn man en ik willen hem gaan aanleren dat hij ons met u gaat aanspreken. Vraag is hoe we dat gaan aanpakken. Iedere zin verbeteren is misschien niet zo´n goed idee, maar hem gewoon vertellen dat hij vanaf vandaag papa en mama u moet noemen werkt waarschijnlijk ook niet.
Graag tips, van andere ouders die zich met u laten aanspreken of anderen die met u-zeggen bezig zijn.

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Verbeteren

Ik denk dat verbeteren de enige manier is om hem dat aan te leren. Uitleggen alleen heeft geen zin omdat hij onbewust een zinsopbouw maakt en dan denk ik zonder nadenken je/jij zegt. Wij laten onszelf niet met u aanspreken maar ik verbeter mijn kinderen weleens als ze bijvoorbeeld oudere mensen (mijn ooms en tantes bijv, of wat oudere buren) aanspreken met je/jij.

Christientje

Christientje

21-10-2009 om 11:41

Ook verbeteren

Wij wilden het vanaf het begin, maar dan nog 'vergaten' de kinderen het nu en dan. Wij verbeteren het dan en dan gaat het weer een tijdje goed.
Christientje

koentje

koentje

22-10-2009 om 12:07

Wat je noemt:

minzaam verbeteren; niet straffen of boos worden, wel belonen ne veel prijzen als hij het doet.
Je kunt iets wat je jaren goed vond niet ineen s bestraffen.

Ik vraag me daT ALTIJD WEL ERG AF: wAAROM WIL JE DOOR JE KIND MET u AANGESPROKEN WORDEN?

Ben ook benieuwd naar het waarom

Het gaat me niets aan natuurlijk, maar waarom u zeggen? En waarom wil je dit na vier jaar opeens veranderen?

Mijn man zegt u tegen zijn ouders, maar die zijn dik in de zeventig. Er spreekt zo'n afstand uit. Ik hoor het nog wel eens in gereformeerde milieus, vind het eigenlijk niet meer van deze tijd...

Chris

100%mama

100%mama

22-10-2009 om 16:59

Mmmm

Ieder zijn ding hoor, het is ook geen aanval, maar ook ik vraag mij dan (uit belangstelling) af waarom je er nu ineens achter komt dat je met U aangesproken wil worden. Wat is de meerwaarde en achter liggende gedachte?

Ik zeg eigenlijk alleen tegen niet bekende U en heb mijn kind dit ook "aangeleerd". Familie (zelfs mijn oma van 91) is gewoon jij & je. Mijn ouders zeggen wel weer U tegen haar, maar die komen uit een hele andere generatie.

Afstandelijk

Mijn eigen ouders spreek ik niet met U aan, is ons ook niet geleerd (hoewel mijn ouders nu ook al 80-igers zijn). Mijn man spreekt zijn ouders wel met U aan, en ik dus ook maar ik vind het persoonlijk erg afstandelijk klinken. Maar ieder zijn keuze daarin. Hoewel ik me ook afvraag wat jullie achterliggende gedachten hierbij zijn.

Tihama

Tihama

22-10-2009 om 23:02

Ik heb er ook altijd een beeld bij. Ik wil zelf bijv. altijd met u aangesproken worden als ik de indruk heb dat een zakelijke partij een beetje te familiair wil worden. Voor mij is 'u' zeggen namelijk synoniem met afstandhouden.
Vandaaruit vind ik het totaal ondenkbaar dat ik mijn eigen kind op afstand zou willen houden.

Het enige dat ik kan bedenken is dat je de gedachte hebt dat het van meer respect getuigt als je kind je u noemt. Die verklaring heb ik namelijk wel eens gehoord van iemand. Persoonlijk zou ik heel verdrietig worden als ik het respect van mijn kinderen op die manier zou moeten afdwingen.....

Tihama

Beetje laat misschien

Het lijkt mij aan de late kant, zoiets moet je volgens mij meteen starten, zeker in een tijd dat het zeer ongebruikelijk is om je door je kinderen met 'u' aan te laten spreken.Ik ken in mijn omgeving maar 1 voorbeeld, en zij is al 41.
Persoonlijk vind ik het ook afstandelijk klinken, maar daarom hoeft het natuurlijk niet afstandelijk te zijn. Er zijn ook zeer veel afstandelijke ouders tegen wie "je en jij" gezegd wordt.

Damajo

bobo75

bobo75

23-10-2009 om 13:58 Topicstarter

Daarom

Mensen kunnen vinden dat u afstand schept; naar mijn smaak geeft het beter de verhoudingen weer. Binnen een gezin zijn kinderen en ouders niet gelijk (wel gelijkwaardig); de ouders zijn eindverantwoordelijk en bepalen grotendeels de regels. Dat mag best terugkomen in hoe je elkaar aanspreekt, dat schept duidelijkheid. Ik vind het verwarrend voor kinderen als ouders en kinderen elkaar bijna als vrienden benaderen, maar op een gegeven moment willen de ouders ineens toch dat het kind luistert want zij zijn de ouders.
Verder is het een gevoelskwestie. De een vindt u wat afstandelijk, de ander jij wat brutaal klinken.

Vic

Vic

23-10-2009 om 14:21

Luisteren

Denk je dat je kinderen beter naar je gaan luisteren als ze u tegen je zeggen?
Ik heb hier wel eens een vriendinnetje over de vloer gehad dat u tegen mij zei. Dat ben ik zelfs van vriendinnetjes niet gewend In eerste instantie vond ik het superbeleefd, helaas bleek het kind verder verre van beleefd, op het onbeschofte af.

Tihama

Tihama

23-10-2009 om 15:16

Vals gezag

"Ik vind het verwarrend voor kinderen als ouders en kinderen elkaar bijna als vrienden benaderen, maar op een gegeven moment willen de ouders ineens toch dat het kind luistert want zij zijn de ouders. "

Ja, ik vind ook dat mijn kinderen naar mij moeten luisteren. Ik tutoyeer mijn manager ook, maar ik weet donders goed dat als het er op aan komt, zij de baas is. Daarvoor is het echt niet nodig dat ik haar met u aanspreek.
Ik heb zelf in een ver verleden een medewerker gehad die een opdracht die ik hem had gegeven genegeerd had. Toen ik ernaar vroeg, zei hij dat hij het niet gedaan had omdat ik GEVRAAGD had het te doen. Dus ik vroeg hem: “Dus je wil je liever dat ik je voortaan COMMANDO’S geef? “. Ik zei dat wel met een stralende lach. Hij zei: “Okay, ik begrijp je punt. Een vraag is dus gewoon een opdracht”. We hebben daarna nooit meer onduidelijkheden gehad. Hij noemde me gewoon bij mijn voornaam, ik bleef mijn opdrachten gewoon in vragen gieten, maar hij wist wel hoe de verhoudingen lagen.

Ik had het gisteravond nog even met mijn man over dit draadje. Hij merkte toen op dat mensen vaak uit onzekerheid willen dat hun kind u gaat zeggen, omdat ze bang zijn anders het gezag te verliezen. Ik vind dat een zwaktebod. Wat dat betreft is het ook opvallend dat je dit wil nu je kind 4 is. Toen het verbale en fysieke overwicht overduidelijk was (baby, dreumes) had je blijkbaar die behoefte niet. Nu je kind zijn mondje gaat roeren, besef je opeens dat je kind een eigen individu is met een eigen mening. Blijkbaar voelt dat als bedreigend, dus nu wordt er gezocht naar een ander extern kenmerk om de gezagsverhoudingen scherp te stellen.

Ik zou eens na gaan denken over andere methoden om je grenzen als ouder sterker te maken. Mijn nichtje moest ‘u’ zeggen tegen haar moeder. Ik heb me als kind verbaasd over hoe je “ma, U is een trut” kunt zeggen

Tihama

Mathilde

Mathilde

23-10-2009 om 15:30

Ik snap het wel

Ik heb ook liever niet dat de kinderen mij bij mijn voornaam noemen. Dat voelt te familiair. Wat best een beetje gek is, want zelf noemde ik als kind mijn ouders wel altijd bij hun voornaam, maar dat terzijde. Verder heb ik er geen moeite mee dat de kinderen jij zeggen, het ligt ook aan de toon.
Je zult het jij zeggen best kunnen terugdraaien, maar dat zal wel wat tijd en moeite kosten. Mijn halfbroers en -zusje noemden mijn vader aanvankelijk ook bij zijn voornaam, maar dat vond hij na een tijdje ook niet meer prettig/respectvol. Daar hebben ze dus pappa en mamma leren zeggen en volgens mij was mijn oudste halfbroer toen al vijf. Stug volhouden, dan lukt het wel.
Het voordeel van de afstand die je schept door je kind u te laten zeggen, kan ook zijn dat je als ouder meer gaat opvoeden/leiding geven.
Mathilde

Mathilde

Mathilde

23-10-2009 om 15:46

Vragen

Een tijdje geleden had ik met mijn oudste nog een discussie over die vragen die eigenlijk opdrachten zijn. Haar commentaar was: 'mamma, waarom vraag je iets als ik eigenlijk geen nee kan zeggen?'. Mijn uitleg over beleefdheid vond ze onbegrijpelijk: 'Dus dat moet ik dan maar snappen wanneer ik wel en niet nee kan zeggen?'. Ik ben ermee opgehouden, met dat vragen om dingen die ze gewoon moeten doen en ben overgestapt op rechtstreekse commando's. Wel zo duidelijk.
Mathilde

Tihama

Tihama

23-10-2009 om 18:58

Mathilde (beetje ot)

"Een tijdje geleden had ik met mijn oudste nog een discussie over die vragen die eigenlijk opdrachten zijn. "

Voor kinderen kan ik dit nog wel volgen. Maar mijn zoon van 12 weet inmiddels heel goed het verschil tussen de vraag:
"Wil je je schoenen opruimen?"
en
"Wil je een snoepje/naar de film/een spel spelen?"

Aangezien het in de grote-mensen-wereld vrij normaal is om opdrachten vragend te verpakken, vind ik het ook belangrijk dat de kinderen dat onderscheid leren.
Soms valt er ook te onderhandelen over een vraag/opdracht. Ik vind het toe te juichen als mijn kind mijn opdrachten ter discussie stelt. Dat scherpt namelijk zijn kritisch denken én leert hem assertief zijn. Tegelijkertijd helpt het mij nadenken over de achtergronden van mijn geboden en verboden.
Het leuke van die discussieruimte is ook dat mijn zoon weet wanneer 'nee' ook echt nee is en nog belangrijker: waarom 'nee' nee is. Ik vind dat veel waardevoller dan een kind dat braaf gehoorzaamd zonder te weten waarom.

Tihama

Onze gewoonten

Zelf heb ik mijn ouders altijd met u aangesproken dat moest gewoon, Het grappige is dat toen onze kinderen gingen praten en ik ze verbeterde als ze je tegen mijn ouders zeiden, mijn moeder zoiets had van, welnee dat hoeft niet.
Dus ik spreek mijn ouders aan met U en mijn kinderen spreken opa en oma aan met je. Verbazend is ook weer dat nu mijn kinderen ouder worden (pubers) ze vanzelf u gaan zeggen tegen opa en oma.Ik hecht er zelf geen waarde aan het woordje u of jij al is het wel grappig om hier te lezen dat 'u bent een trut' dus echt niet klinkt Daar had ik nog nooit bij stil gestaan.
Nelly

Minet

Minet

26-10-2009 om 07:48

Bobo75

Jij zegt: Ik vind het verwarrend voor kinderen als ouders en kinderen elkaar bijna als vrienden benaderen, maar op een gegeven moment willen de ouders ineens toch dat het kind luistert want zij zijn de ouders.

Dit heeft helemaal niets te maken met het feit dat een kind U of jij tegen een volwassene zegt. Welk kind zegt op de peuterspeelzaal of het kdv U tegen de leidster? Op geen enkele kinderopvangvestiging die ik ken, en dat zijn er zeer veel, worden leidsters met U aangesproken, en toch hebben zij de leiding en hebben kinderen ontzag voor deze mensen.
Het feit dat jij wilt dat jouw kind U tegen je gaat zeggen, zegt veel meer over jouw gevoel van eigenwaarde, jouw beeld over jezelf als opvoeder.

Even een voorbeeld uit mijn eigen omgeving: mijn kinderen waren de eerste kleinkinderen in onze familie, ooms en tantes wilden allen met hun voornaam worden aangesproken door mijn kinderen. Inmiddels hebben ze allemaal kinderen, en heeft 1 broer besloten dat zijn kinderen ons met tante/oom en U aan moeten spreken. Wel gelijk van jongs af aan, want om dat later nog eens in te voeren is natuurlijk niet handig. Toch is er geen enkel verschil in hoe de kinderen van mij en mijn broer met ons omgaan.

Mathilde

Mathilde

26-10-2009 om 12:16

Discussie (beetje ot)

Het zal wel komen omdat ik helemaal geen zin heb in discussies over dingen die gewoon moeten . Ze zijn hier al assertief genoeg. Het ligt ook vast aan mij hoor, ik kan niet zoveel met indirectheid.
Nee, u zeggen levert niet meteen gezag op. Maar het kán wel zijn dat als een kind je met U aanspreekt, je eerder geneigd bent om je als opvoeder te gedragen en gezag te krijgen. Als mijn vader met zijn voornaam werd aangesproken, reageerde hij op een andere manier dan wanneer zijn kinderen hem met pappa aanspraken. Omdat het 'pappa' hem herinnerde aan wat hij als opvoeder wilde doen. Het werkt misschien net als een uniform, het u zeggen kan een hulpmiddel zijn om bepaald gedrag op te roepen. Niet zozeer bij het kind als bij de ouder.

Mathilde

Maar nu gooi je bij voornaam aanspreken en 'je'zeggen op 1 hoop.
Ik vind er toch wel verschil in zitten.

bobo75

bobo75

26-10-2009 om 16:13 Topicstarter

U zeggen en voornamen

Eigenlijk vind ik dat "je" zeggen en bij de voornaam noemen wel dezelfde dingen zijn. Veel ouders willen niet door hun kinderen worden aangesproken met de voornaam om dezelfde redenen die voor ons meespelen in de overweging om over te stappen op "u".

Grappig om in de reacties allerlei speculatieve evaluaties over ons als opvoeders te zien. Gelukkig ben ik niet zo onzeker aangelegd.

Voornaam

Mijn oudste van 18 noemt me bij mijn voornaam, toch weet hij donders goed dat ik hier in huis de chef ben.

Damajo

100%mama

100%mama

27-10-2009 om 18:42

Daarom is geen reden

Uiteraard ieder zijn keuzen, maar als je hier het draadje neezet blijkt toch wel dat je er blijkbaar toch wilt peilen hoe "de andere mens" er over denkt.

Nogmaals, als jullie achter deze keuzen staan, helemaal fijn! Geen negatieve reaktie what so ever, echt. Toch ben ik het eens met Thalita (schrijf ik het zo goed,niet goed opgelet). "U" heeft helemaal niets te maken met de duidelijkheid, die duidelijkheid geef JIJ d.m.v opvoeding aan het kind, daar helpt het "U" zeggen naar mijn mening helemaal niet bij. Zoon zegt dus mama en jij. Geeft dan meer onduidelijkheid, nou nee, eigenlijk helemaal niet. Hij weet donders goed dat als hij stout is dat ik "hier de baas" ben..........

liedewij

liedewij

29-10-2009 om 23:28

Kan nog goed hoor!

Nee hoor je bent echt niet te laat om het aan te leren. Onze 4 kinderen zeggen ook u tegen ons. Zijn we ook met een jaar of 3-4 mee begonnen. Gewoon regelmatig vriendelijk verbeteren.En af en toe uitleggen waarom je dat graag wil. Wij kozen ervoor omdat we willen dat onze kinderen andere volwassenen met u aanspreken. Het is dan wel duidelijk als ze het gewoon bij iedereen doen; dus ook papa en mama. Ik vind het ook wel prettig eigenlijk. Niks geen afstand, we zijn een vrij klef gezin. Ze zeggen doorgaans u maar ook weleens jij , maak ik geen punt van. Maar ze weten dat we graag hebben dat ze u zeggen. Als je bedoeling is dat ze beter gaan luisteren moet ik je (helaas) teleurstellen....

We krijgen vaak positieve reacties op de manier van aanspreken van onze kinderen. Ook natuurlijk ouders die het flauwekul vinden. Ieder z'n meug denk ik dan. Het valt mij wel vaak op dat ouders zeggen; ze hoeven tegen ons geen u te zeggen maar tegen andere volwassenen wel. Van die ouders zijn er weinig kinderen die hier u tegen ons zeggen. Dat is toch een lastige stap voor kinderen. Onze zoon van 5 zei laatst spontaan dat hij het wel handig vond; nu vergiste hij zich bijna nooit bij de juf en andere mensen. En dat was nou juisrt de bedoeling.
We hebben ze ook verteld dat als ze straks ouder zijn (ergens in de puberteit denk ik) ze ons met jij aan kunnen spreken. Dat groeit dan vanzelf wel weer zo. Bij mijn man thuis ging het vroeger ook zo. Als kind was het u, later(en nu) jij.

Maar voor nu; als je het ze leren wil gewoon vriendelijk, regelmatig verbeteren. Komt dan vanzelf.

Liedewij

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.