Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
*bloempje

*bloempje

07-07-2009 om 09:45

U of jij zeggen

Hoi,

Wij hebben thuis een soort echterlijk meningsverschil.
Mijn man zegt altijd U tegen zijn ouders, maar ik niet. Mijn man wil eigenlijk dat onze kinderen ons met u aanspreken en ik eigenlijk niet.
Ik wil dan weer wel dat ze ieder ander met u aanspreekt. Dit is dus best verwarrend voor haar. Het lukt haar dan ook niet zo goed.
Is het dan slim om ze ons ook met U aan te laten spreken?
Het voelt voor mij zo afstandelijk?


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Jesse_1

Jesse_1

07-07-2009 om 09:59

Maakt niet uit

Ik denk niet dat het verwarrende zit in dat ze jullie met je aanspreekt en andere volwassenen met U.
Wel denk ik dat je man en jij het gewoon zelf eens moeten worden, onafhankelijk hiervan.
Jesse

Jacques plafond

Jacques Plafond (uit Ronflonflon met Jacques Plafond van en met Wim T Schippers) omzeilde dit probleem door altijd iedereen met joe/you aan te spreken ) Daar moest ik aan denken.
Hier zeggen onze kinderen tegen ons "je" en tegen dichtbijstaande volwassenen "je" en tegen afstandelijke volwassenen zoals bijvoorbeeld winkelpersoneel "u".
Ik moest vroeger "u" tegen mijn ouders zeggen, maar toen wij een jaar of 25 waren vonden ze dat toch wel erg ouderwets en gaven ze aan dat ze het prettiger vonden als we "je" zouden zeggen en vanaf toen zeggen wij "je" en in het begin was dat wel even raar. maar nu voelt het heel gewoon.

liedewij

liedewij

07-07-2009 om 13:56

Hier dezelfde discussie, jaren geleden

Tussen mijn man en mij speelde hetzelfde meningsverschil. We "bekvechtten" er al over toen ik zwanger was van de eerste. Mooi op tijd dus.
Mijn man sprak z'n ouders ook aan met "u" en dat deed ik niet bij m'n ouders. Er is geen verschil in afstand tussen hem en z'n ouders en mij met m'n ouders. Vanaf z'n puberteit zei hij wel "je."

Toen oudste eenmaal geboren was speelde het eigenlijk niet meer. Totdat hij een jaar of 3 was en iedereen "jij"noemde. Ik wilde hem graag leren "u" zeggen tegen volwassenen en ook tegen opa/oma(alhoewel zij het geen probleem vonden). Maar voor hem bleek het toch ook verwarrend. Dus ben ik overstag gegaan en heb hem geleerd ook tegen ons u te zeggen. Hij is nu 9 en voor hem is het geen punt. Ik vraag weleens of hij het vervelend vindt maar dat is niet zo. Maakt voor hem niets uit. Z'n zusje van 7 zegt dat ze het juist wel makkelijk vindt omdat ze nu gewoon zonder erbij na te denken "u" zegt tegen volwassenen. Onze zoon van 5 doet z'n best maar vergeet het gewoon nog vaak. Dat komt nog wel. We zitten er niet vreselijk bovenop maar het is wel duidelijk voor ze wat we graag willen. En het gaat natuurlijk niet enkel om"u"zeggen maar ook om de manier waarop ze dingen zeggen/vragen aan volwassenen.

Ik vond het vroeger dus echt niks en het voelde ook voor mij afstandelijk. Dat is helemaal over. Ik merk wel dat ik mij regelmatig stoor aan de manier waarop vriendjes/vriendinnetjes mij aanspreken; alsof ik hun vriendje ben. Maar dat is dan vaak de manier waarop "Hey,geef mij de boter es aan". Meestal worden ze dan al gecorrigeerd door onze kinderen en anders wel door mij.

Er zijn een paar vriendinnetjes van dochter die ook 'u' zeggen tegen hun ouders maar niet zoveel. Het is wel grappig dat ik vaak positieve reakties krijg van andere ouders,leerkachten en oudere mensen. Maar er zullen ook mensen zijn die het bespottelijk vinden(maar het niet zeggen)

Manlief en ik vinden wel dat ze over een paar jaar , als het goed duidelijk voor ze is hoe ze volwassenen aan kunnen spreken, ons gewoon met je/jou kunnen aanspreken.

Het is wel van belang dat jullie samen een lijn trekken. Met sommige andere opvoedzaken vind ik dat nog weleens moeilijk maar hiermee gaat het prima in ons gezin.

Liedewij

mar-ank

mar-ank

08-07-2009 om 10:44

Soortgelijke discussie

Ik kan me niet voorstellen dat mijn kinderen u tegen mij zouden zeggen. Maar ik ken een gezin waar ze dat wel doen, en weet dat dat net zo'n hecht gezin is als het onze, dus wat dat betreft maakt het niet uit. En in Vlaanderen is het heel normaal; daar zegt iedereen u tegen iedereen. Het is dus maar wat je gewend bent. Maar ik snap dat je er moeite mee hebt; zou ik ook hebben.

Ik had met een buurvrouw een soortgelijke discussie. Zij laat zich door haar kinderen met haar voornaam aanspreken. Voor mij voelt dat vreemd, mijn kinderen zeggen mama en papa tegen ons. Dat vond zij weer vreemd, tot ik uitlegde dat ik het fijn vond omdat ik door de hele wereld bij mijn naam wordt aangesproken, behalve door mijn kinderen; die mogen mama tegen mij zeggen, voor mij nog altijd een soort kadootje.

Balletmama76

Balletmama76

08-07-2009 om 14:20

Liedewij

Hoe hebben jullie het aan de kinderen uitgeleggt, dat jullie dat u wilden invoeren? Met een kind van 3 lijkt mij dat erg moelijk, want woorden als respect zijn op deze leeftijd nog heel abstrakt?

Polly Shearman

Polly Shearman

08-07-2009 om 21:48

Buurkinderen

van 5 en 2 die U zeggen tegen hun ouders, dat hoor je nu het lekker weer is in de tuin.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik er erg verbaast over was.
maar de jongste is dus 2,5 ongeveer en zegt heel consequent U.
groet, pol

Ellen Wouters

Ellen Wouters

09-07-2009 om 10:17

Balletmama

Je hoeft niet alles tot op het detail uit te leggen aan een kind van 3. De regel "u zeggen" is voldoende, en eventueel kun je uitleggen "dat is beleefd".

Of leg je bij het geven van groenten ook de details over vezels, vitaminen en mineralen uit .

Als ie het snapt is het leuk meegenomen, maar je hoeft 'm natuurlijk niet eerst te overtuigen als je regels invoert .

Marleen

Marleen

09-07-2009 om 12:49

Waar wonen jullie?

Hoi, ik ben benieuwd waar jullie wonen. Ik woon in Groningen, en ken niemand die u tegen zijn ouders zegt. Klopt niet helemaal, ik ken sindskort 1 alweer volwassen zoon die u tegen zijn ouders zegt, maar dat is een domineesgezin, streng in de leer, verder ken ik het niet. U tegen vreemden natuurlijk wel, dat leer ik mijn zoon ook aan,
groetjes, Marleen

ijsvogeltje

ijsvogeltje

09-07-2009 om 12:55

Ik ook niet

"en ken niemand die u tegen zijn ouders zegt"

En ik woon in het midden van het land en ken ook niemand die u tegen zijn ouders zegt. Wat voor mij overigens niet betekent dat Bloempje dat dan maar zou moeten overnemen hoor, ieder zijn keuzes! Maar wij hebben dus voor 'je' gekozen (en 'u' überhaupt niet overwogen).

Monique D*

Monique D*

09-07-2009 om 13:46

Zaanstad

De kinderen van Zaanse vrienden van mij moeten hun ouders aanspreken met u. Wij horen dit niet vaak en eigenlijk vind ik dat ouderwets en afstandelijk. Net zoals het met twee woorden spreken "ja mama, nee mama," etc.
Mijn kinderen spreken mij en hun vader aan met jou en jij, maar andere volwassenen worden door hen niet getutoyeerd. Ook ik tutoyeer mijn ouders. En daar hebben we vrede mee.

Met 2 woorden spreken ouderwets?

volgens mij is dat gewoon beleefd, maar misschien ben ik dan wel heel ouderwets en afstandelijk.

Kaaskopje

Kaaskopje

09-07-2009 om 15:37

Een vriendin van mij

is zelfs nadat ze haar kinderen eerst je en jij had laten zeggen alsnog overgestapt op U. Haar kinderen waren brutaal, gingen over haar grenzen heen en ze vond het nodig dat er weer een duidelijk signaal werd afgegeven dat zij niet op gelijk niveau stond als de kinderen. Dat zal zo rond 6 jaar geweest zijn denk ik. Ze wilde er dus bewust afstand mee scheppen. En die kinderen deden dat, geen enkel punt. En het bleef echt wel hun moeder, maar er was voor mijn vriendin een punt gemaakt. Of het in opvoedkundig opzicht veel verschil heeft gemaakt weet ik eigenlijk niet eens. Daar heb ik het nooit meer over gehad.
Ik vind u zeggen trouwens helemaal niet ouderwets. Ik vind het wat te plechtig naar mijn zin, maar het is maar net waar je jezelf prettig bij voelt. Als je man er zich prettig bij voelt en jij denkt er ook wel aan te kunnen wennen zou je U kunnen doorvoeren. Als je daar echt teveel moeite mee hebt moet je je man zien te overtuigen.

Maylise

Maylise

09-07-2009 om 16:30

Ken (bijna) niemand

Ik ken bijna niemand die u tegen de ouders zegt behalve een paar Belgen. Maar dat telt niet want in België heeft u sowieso een hele andere waarde dan in Nederland.
Overigens zou ik het verder niet raar vinden als ik mensen zou kennen die dat wel zouden doen.
Het heeft bij mijn kinderen nooit verwarring opgeleverd in elk geval dat papa/mama/oma/tantes/ooms je zijn en andere volwassenen u. Zo met 2/3 jaar hebben ze zich vast wel eens vergist maar dat is op die leeftijd niet zo'n ramp. Met de kleuterleeftijd snapten ze het onderscheid goed en is het nooit meer een probleem geweest.
Met twee woorden spreken vind ik niet ouderwets hoewel ik het in de praktijk hier niet altijd gebeurd. Ik heb het ze wel geleerd maar dat is iets wat lastiger is om te leren dan het onderscheid jij/u. Dat heeft met bepaalde nuances van taalgebruik te maken. Want soms is ja, mamma beter en soms kan je ook gewoon ja zeggen. Dat ligt veel subtieler. Wel is dat een punt geweest waaraan ik veel aandacht heb geschonken. Dus ja, dank je wel of nee, dank je wel klinkt veel netter dan alleen ja of nee.
Maar ook dat is best aan te leren. Onze jongste is nu 10 en het met twee woorden spreken doet hij al een aantal jaar prima hoewel hij het niet altijd consequent doet. In elk geval is hij er zich wel van bewust dat het eigenlijk zou moeten.

Maylise

liedewij

liedewij

09-07-2009 om 17:23

Balletmama

Vanaf een jaar of 3-4 consequent de zin/vraag herhalen met'u' i.pv. 'jij'. En dan met name als het tegen andere volwassenen gericht was. Later ook regelmatig benoemd als ze ons aanspraken. Als uitleg heb ik enkel verteld dat ik het netjes vind t.o.v. andere volwassenen. En dat ik het zelf ook prettig vind, Niets over respect of zo want daar snappen ze niets van. En rond een jaar of 6 denk ik heb ik ook verteld dat ik denk dat het makkelijker voor ze is dat ze tegen iedereen 'u'zeggen zodat ze zich niet vergissen. Bij de oudste 2 zit 't er goed in. De derde van 5 rommelt ermee. Kan heel goed 'u'zeggen als hij wat van me nodig heeft en als hij z;n best doet mar vergeet het ook vaak. Geeft niet, komt nog wel. De jongste van 2 zegt natuurlijk jij en noemt me vaak'liedewij' maar roept wel door het huis : waa bentu? Hoort ze van de rest natuurlijk.

Liedewij

liedewij

liedewij

09-07-2009 om 17:30

Ouderwets

Wij wonen in midden nederland (bijna vakantie!!). In een redelijk grote stad. Dus niet op het platteland en niet van de dominee. Ik heb er eens opgelet maar de meeste vriendjes (ook die van 8 en 10 jaar oud) zeggen 'je' tegen hun ouders maar ook tegen mij. Er zijn maar weinig kinderen die mij met 'u' aanspreken. Misschien hebben de ouders het ze niet geleerd of misschien is het toch ingewikkeld voor kinderen om te onthouden omdat ze thuis en bij opa/oma ook 'je 'zeggen.

Misschien is het wel ouderwets. Ik heb de kinderen er nog maar weer naar gevraagd maar ze vinden het prima. Ieder doet op z'n eigen manier denk ik dan maar. Verder zijn we niet zo ouderwets denk ik. Maar ik denk wel dat ik misschien meer dan gemiddeld hecht aan fatsoen en beleefdheid.

Liedewij

Kaaskopje

Kaaskopje

09-07-2009 om 20:20

Fatsoen

Maar ik denk wel dat ik misschien meer dan gemiddeld hecht aan fatsoen en beleefdheid. ====
Ik hecht daar ook aan, maar dat zit 'm niet in het woordje U of jij.

liedewij

liedewij

09-07-2009 om 22:17

Taalgebruik

Ik zeg ook niet dat je geen respect hebt voor iemand als je 'je 'zegt. Toch vind ik (is dus mijn mening en daar hoeft niemand zich iets van aan te trekken) het fatsoenlijk of netjes -hoe je het noemen wilt- als kinderen volwassenen met 'u' aanspreken.
En ik denk dat veel ouders in mijn omgeving hun kinderen aanleren dat ze 'u' moeten zeggen tegen andere ouders/leerkrachten e.d. Toch zijn er maar weinig kinderen die dat bij mij doen. Misschien ben ik het ze niet waard. Toch vind IK het netter als ze het wel doen. En wil ik dus graag dat onze kinderen hun meester en andere volwassenen met 'u'aanspreken

'Ja dank je' en 'nee bedankt' is toch met twee woorden spreken?

Ik heb mij misschien ongelukkig uitgedrukt met dat ik misschien meer dan gemiddeld hecht aan fatsoen. Ik had moeten zeggen dat ik misschien meer dan gemiddeld hecht aan fatsoenlijke taalgebruik. Misschien zelfs ouderwets taalgebruik of wat formeler. (mmar misschien zeg ik het nu wel weer verkeerd)

Ik zeg niet dat jullie kinderen dat niet doen ; ik zie wel om mij heen maar ook in de media dat dat enorm vervaagt. En in mijn ogen is dat een verarming. Maar nu wordt het allemaal wel heel erg groot. Is eigenlijk niet mijn bedoeling.

Ik hoop dat ik het nu voldoende bij mezelf gehouden heb en jullie niet op je tenen sta , is niet mijn bedoeling. Zoals ik al zei; ieder doet het op z'n eigen manier , waarbij hij/zij zich goed voelt. Maar dat is dus voor iedereen verschillend.

Liedewij

liedewij

liedewij

09-07-2009 om 23:00

Denk wel dat we hetzelfde bedoelen

Ja, ik heb graag dat ze u zeggen tegen de meester. En bij ons zegt de meester niet dat ze hem mogen tutoyeren dus blijven ze dit doen. We hadden het er vanavond over maar de meeste andere kinderen tutoyeren hem dus wel. Volgens onze kinderen zonder dat daar over gesproken is. En dat wil ik toch graag voorkomen. En vriendjes van de kids tutoyeren mij ook zonder dat ik daar iets over gezegd heb en dat is niet zoals ik het graag zie.

Onze kinderen zeggen dus 'u' totdat een volwassene zegt dat dat niet hoeft. Maar het is niet het kind wat dat bepaalt. Dus ik denk dat we hetzelfde bedoelen.

Moet ik wel zeggen dat oma weleens zegt dat het voor haar niet hoeft en dat ik desondanks toch graag zie dat ze het wel doen. Omdat ik vind dat ze tegen die generatie gewoon 'u'zeggen. Moet ik erbij zeggen dat ik ook niet snel oudere mensen (bejaarden) tutoyeer. Ik heb het zo geleerd en voel me er niet prettig bij.

Ik ben moe en ga een poosje slapen, tot morgen allemaal,

Liedewij

liedewij

liedewij

09-07-2009 om 23:02

Pelle

nog heel even....Waarom heb je er moeite mee als jij zegt dat ze geen 'u'hoeven te zeggen ze het toch doen omdat ze dat zo geleerd hebben?

Liedewij

Kaaskopje

Kaaskopje

09-07-2009 om 23:51

Ben ik met liedewij eens

Ik vind de regels van de ouders voorgaan op het verzoek van degene die jij genoemd wil worden. Bij sommige kinderen is dat nou eenmaal zo. Niet omdat ze met slaag gedreigd worden als ze jij zeggen, maar het zit er dan zo ingebakken dat je je daar bij neer moet leggen.
Ik neem toch niet aan dat jij wilt dat kinderen de opvoeding van hun ouders in de wind slaan omdat jij je niet prettig voelt bij 'u'? Zo kun je je ook ergeren als een kind niet bij een vage kennis in de auto wil stappen omdat dat niet mag van zijn ouders. Die kennis vindt dat wel goed.

Monique D*

Monique D*

10-07-2009 om 01:27

U zeggen terwijl het niet hoeft

Van kinderen kan ik begrijpen dat ze mij met u blijven aanspreken als ik zeg dat dat niet hoeft. Het is ze "ingeramd". Maar op mijn werk hoeft niemand mij met u aan te spreken. Wij zijn collega's. Vooral de jongere collega's (tussen de 20 en 30) spraken mij elke keer met u aan en elke keer zeg ik dan: "je zegt WEER u tegen mij! Dat hoeft echt niet, hoor!" Het is een goede gewoonte, maar ik vind het onnodig dat collega's mij met u aanspreken.
Het is hetzelfde als met volwassenen bij hun voornamen noemen: je blijft maar meneren of mevrouwen terwijl je duidelijk zegt dat het niet hoeft... het is toch met de paplepel ingegoten. En dat kan, vooral bij kinderen, erg verwarrend worden. En dat geldt ook voor jonge collega's of stagiaires (rond de 18), die ook gewend zijn te u'en en te meneer- en te mevrouwen. Tja, wil je consequent zijn en dan is het ook weer niet goed!

liedewij

liedewij

10-07-2009 om 08:51

Tsja

Ik ben niet zo op de hoogte van de etiquette maar maak er zelf dus maar wat van. Ik vind het prettig als kinderen 'u'zeggentegen volwassenen. Als die dan zegt dat het niet hoeft til ik er niet aan.Maar de kinderen is het inderdaad zo geleerd dus blijven ze het het toch vaak doen. Niets mis mee in mijn beleving.

Liedewij

Wat ik niet wil.....

we hebben vrienden in wiens cultuur het gebruikelijk om tegen vrienden van de ouders oom/tante te zeggen. Is niet mijn ding, maar het is hun cultuur, prima toch. Vind dat de etiquette uitvinden daar toch een foutje heeft gemaakt hoor!

Verder u-en wij niet, ik deed het wel met mijn ouders (overleden), maar man nooit. kinderen spreken engels en nl, in het engels bestaat de u-vorm sowieso niet.

Wil wel graag dat ze 'netjes'/met 2 woorden (en dan vind ik ja dankje ook prima) praten, hoef ik ook weinig moeite voor te doen omdat daar hier op school/creche veel aandacht aan besteed wordt en de kinderen nemen dat automatisch over in het nederlands.

verder ben ik wel geschokt als ik naar de nederlandse radio luister, het taalgebruik vind ik echt niet om aan te horen, er wordt echt vreselijk gevloekt in vergelijking met 10 jaar geleden.

Christientje

Christientje

10-07-2009 om 13:21

Hier zeggen ze u!

Hallo Bloempje,
Bij ons thuis zeggen mijn kinderen u tegen mij en mijn man. Mijn dochter is 12 en mijn zoon 5.
Ik krijg er inderdaad vragen over, wanneer we ergens zijn, en ik ben waarschijnlijk 'ouderwets', maar dat maakt mij niet uit.
Christientje

Monique D*

Monique D*

10-07-2009 om 13:30

Oom- en tantecultuur en nog meer

Vroeguh, ik praat over de jaren 70, was het bij ons de gewoonte om als kind ook volwassenen die niet tot de familie behoorden, maar die we toch redelijk goed kenden Oom of Tante te noemen. Ik ging regelmatig naar het clubhuis en alle kinderen noemden de leiders bijvoorbeeld ome Piet of tante Jannie. Ook buurvrouwen verwachtten dat ze zo genoemd worden. Zo was er een buurvrouw die ik helemaal niet aardig vond. Zij stond erop dat ik haar tante Dien noemde. Maar dat weigerde ik, ik noemde haar mevrouw Van den Berg (let wel, dit zijn gefingeerde namen).
Nu is het zo dat in datzelfde clubhuis de leiders met hun voornamen werden aangesproken. Goh, de tijden zijn wel veranderd! En dan denk ik nog aan de kampen die georganiseerd werden door dat clubhuis, waar je tijdens het eten stil moet zijn en je straf kreeg als je niet met mes en vork at. Het was ook streng verboden om je ellebogen op tafel te plaatsen. Nu wordt daar niet meer op gelet..
Ook was er in onze kennissenkring een bejaarde vrouw die erop stond om oma genoemd te worden. Als ik haar als kind verlegen een hand gaf en ik zei "dag mevrouw" dan kreeg ik een snauw dat ik "dag oma" moet zeggen. Afschuwelijk, ik had al een enorme hekel aan die vrouw en ik kreeg dat amper uit mijn strot. Gelukkig nam mijn moeder het voor mij op en zei dat ik haar geen oma hoefde te noemen, want zij is helemaal geen grootmoeder van mij. Eigenlijk is zij ook helemaal geen familie van ons dus ik was dat helemaal niet verplicht. Dag mevrouw is toch voldoende..
O ja, mijn oma mag je niet begroeten met Hallo Oma. Dat heb ik mijn kinderen geinstrueerd. Zij vindt het brutaal als je haar begroet met "Hallo oma", zij is niet je gelijke en hallo zeg je door de telefoon!
Wat ik mij ook kan herinneren is dat mijn ouders ook niet op die manier begroet wensten te worden, zij hadden vroeger vaak vrienden van mij en mijn broer daarop gewezen. Later kwamen zij erachter dat het woord "hallo" niets met brutaliteit of onbeleefdheid te maken had. Dit was de nieuwe manier van begroeten.
En wat ik nu merk en ik kan nog niet echt aan wennen is dat vooral bij jongeren de taal doorspekt is van (Engelse) schuttingwoorden (what's the f*k of dat is B* s*t of K*t). In het begin klapperden mijn oren hiervan (waarom zo grof), maar heb inmiddels gemerkt dat die woorden zo "normaal" zijn dat ze vaak onbewust worden gebruikt..ze horen er gewoon bij.
Ik spreek soms een oudere vrouw (eind 60) die helemaal niets meer van de "jeugd van tegenwoordig" begrijpt. Behalve het begroeten met Hallo hebben ze geen fatsoen meer, gezien hun taalgebruik. Zij groeien volgens haar allemaal op tot uitschot. En dit oordeel komt voort uit het taalgebruik wat de jongeren hanteren..
Ik ben benieuwd als ik zelf op leeftijd ben dat ik ook zo over "de jeugd van tegenwoordig" zal denken..

Schuttingwoorden en cultuur (monique)

2 dingen:
misschien stoor ik me ook vooral aan dat taalgebruik doorspekt met engelse schuttingwoorden omdat ik in engeland woon en ik mijn vrienden echt op het hart moet drukken om niet om de klipklap s*t te roepn als ze hier zijn omdat dat echt enorm grof is, en dan heb ik het nog niet over ergere dingen zoals f*k)

dat oom en tante gebruik is in mijn geval juist andersom, het was een reactie op pelle geloof ik, die vond dat je niet aangesproken mag worden met iets wat jij niet wilt, waarvan ik denk: nouja, als dat hun cultuur is, is dat toch prima (wij deden het inderdaad zelf ook als kind). Mijn kinderen noemen deze vrienden gewoon bij de voornaam, ik noem de moeder van mijn vrienden ook 'tante jetje' en dat heeft er dan mee te maken dat dat in hun cultuur van respect getuigd, nou dat vind ik prima om daarin mee te gaan.

Ach het blijven verschillende meningen, ik denk dat we er vooral niet te moeilijk over moeten doen. (over het je/jij gebruik, WEL over taalgebruik in het algemeen)

en wat dat 'over de jeugd' denken betreft: ik ken verscheide oudere mensen (in NL en G die dat niet hebben, dus ik hoop dat ik dat later ook niet krijg.....

Maylise

Maylise

10-07-2009 om 16:19

Wel eens met pelle

Ik vind ook dat ik zelf mag beslissen hoe ik word aangesproken. Als ik vriendjes van mijn kinderen toestemming geven om je en Maylise te zeggen dan is dat een zaak tussen dat vriendje en mij. Ik zou het onzin vinden als de ouders dan op mij af zouden komen of vriendje toch maar wel u en mevrouw moet zeggen.

Overigens blijf ik erbij dat kinderen echt wel dat onderscheid tussen u en jij kunnen leren. Mijn jongste zoon doet het volkomen foutloos en ook bij mijn nichtje van 7 merk ik dat ze het onderscheid prima weet. Familie = jij Anderen = u (tot ze zeggen dat jij ook mag). Best een simpele regel. Wat ze doen als ik er niet bij ben is een ander verhaal. Dat weet ik niet natuurlijk. Maar als ik er bij ben dan gaat het wel goed.

Met twee woorden spreken = voor mij ook: ja, dank je wel of ja, mamma of ja,graag. Dat klinkt net even wat netter dan alleen ja.

Schuttingtaal wil ik sowieso niet horen in huis.

Maylise

Monique D*

Monique D*

10-07-2009 om 17:41

Wat reacties

"Familie = jij Anderen = u (tot ze zeggen dat jij ook mag). Best een simpele regel."
Die regel hanteren wij ook, simpeler kan het niet. Wat ik vermoed is dat Pelle zich ergert is dat kinderen toch halsstarrig haar met u blijven aanspreken (puur uit ingeramde gewoonte). Of heb ik dat mis?
"Met twee woorden spreken = voor mij ook: ja, dank je wel of ja, mamma of ja,graag. Dat klinkt net even wat netter dan alleen ja."
Ben ik mee eens. Maar waar ik moeite mee heb is dat robotachtige: ja mama, nee mama, ja meneer, nee meneer, ja tante, nee, tante, zal ik doen tante, ja oom, nee oom.. Ja graag of nee, dankjewel, vind ik veel beter klinken.
Schuttingtaal is ook hier verboden. Maar wat ik op straat hoor (of zelfs onderling tussen de jonge collega's) lijkt normaal te zijn. Is gewoon ingeburgerd, maar ik kan er niet aan wennen.

Kaaskopje

Kaaskopje

10-07-2009 om 21:00

Zelf beslissen

Ik vind ook dat ik zelf mag beslissen hoe ik wordt aangesproken. Het komt eropneer dat ik toestemming wil geven voor het jij gebruik. Als kinderen uit zichzelf beginnen te jij-en zit ik daar echt niet mee, maar kinderen die eerst afwachten of ik dat goed vind hebben toch een punt verdiend zeg maar. Als kinderen na 3 keer hier geweest te zijn nog steeds u zeggen herinner ik ze er aan dat ze jij mogen zeggen. Als ze het daarna nog niet doen laat ik het erbij. Als het ze niet natuurlijk afgaat ben ik de laatste om het ze door de strot te duwen.

Elisa

Elisa

10-07-2009 om 22:56

Bij mij

Ik wist niet dat er zo veel mensen zijn die hun kinderen nog u aanleren. Ik zelf heb dat pas geleerd toen ik naar de eerste toe ging. Waar u en mevrouw/ meneer moest. Alleen daardoor heb ik het wel moeilijk gevonden met de mensen die ik voorheen met je aansprak nu met u aan te spreken. want dat klonk wel raar in het begin.

groetjes elisa

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.