Vanaf welke leeftijd zelf ontbijt en lunch klaarmaken?

Hier doe ik het nog steeds (11 jaar), maar puur om de tijdswinst. Alles gaat anders zooooo traag in de ochtend. In het weekend regelen ze het zelf, dan is er geen haast.

als we samen aan tafel zitten doen de kinderen het zelf. Dus bij het ontbijt regelen de kinderen zelf dat hun brood gesmeerd is of hun kommetje met iets erin gemaakt is. Ik help waar nodig.  In het weekend ook bij de lunch. De broodtrommels maak ik klaar tijdens het ontbijt of de avond van tevoren. Ik beslis dan ook wat er op het brood zit. Het gaat toch echt wel om tijdwinst en het gezellig houden in de ochtend. Mijn oudste heeft keuzestress dus als ze zelf ook nog moet beslissen wat ze in de middag wil eten duurt dat veel te lang. 
Mijn man vertrekt al rond 6 uur dus die zien we niet in de ochtend. 
We beginnen zo te lezen al vroeg met zelf brood smeren. Ik denk vanaf een jaar of 2 zelf proberen en dan steeds zelfstandiger. Dat wilden ze ook zelf zo. Op het kdv werden ze ook gestimuleerd om zelf te smeren. 

Het kan trouwens ook zo zijn dat er de ene ochtend meer hulp nodig is dan de andere door bv een ochtendhumeur of nog moeheid. Ik ben er niet erg strict in maar over het algemeen doen ze het wel zelf (met mijn toezicht als er cornflakes is een kommetje gedaan worden). Ik begin de dag niet graag met strijd over dat ze perse zelf moeten smeren. 

AppleTree schreef op 17-08-2023 om 23:30:

[..]

Je reageert niet op mij, maar voor mij is zorgen voor niet alleen als de kinderen iets niet kunnen. Voor mij is zorgen voor ook dat je het doet als het zo even beter uit komt of handiger is. Mijn oudste van 8 kan prima zelf even stofzuigen in zijn kamer, maar als ik het huis doe pak ik zijn maker mee. Net als dat mijn man prima zijn eigen kleren kan pakken, maar als het gaat regenen als hij de hond uitlaat pak ik even iets droogs zodat hij zich thuis gelijk kan omkleden. Naast leren zelfstandig te zijn leer ik de kinderen ook graag dat we een gezin en in zekere zin een team zijn. Dus ik smeer nog het brood van de oudste en hij helpt soms dan ondertussen de jongste met het inschenken van de melk bij de cornflakes. En ik doe meer voor hun dan andersom, ook meer van de dingen die ze wel gewoon kunnen maar het is gezellig in huis, als ik ze vraag iets te doen doen ze het meestal zonder gezucht (de oudste heeft wel eens iets net een meter zijn kamer in gezet toen ik vroeg of hij het naar zijn kamer kon brengen en lijkt soms net een beginnende puber, maar meestal doen ze het gelijk zonder te zuchten of te vinden dat ik het hoor te doen) en ze kunnen best veel voor hun leeftijd, karakter en eventuele rugzakje. De oudste is sneller zelfstandig dan de middelste en de jongste weer in gelijk tempo ongeveer, maar dat komt niet door opvoeding.

Ik was vind ik ook snel zelfstandig, zo was ik met 12 jaar bv verantwoordelijk voor de was van het hele gezin, ging met 9 alleen met de tram, trein en/of metro naar de andere kant van de stad in een slechte buurt voor sport en zo nog meer dingen. Wat ik zelf kon moest ik zelf ook al vond ik het fijner als het niet alleen hoefde, dat voelde niet liefde vol. En nu bedoel ik absoluut niet dat jij met je opvoeding niet liefdevol bent hoor, ik ken je niet maar het klinkt alsof je gewoon je kinderen wil helpen te groeien in stabiele en zelfstandige mensen. Ik bedoel alleen dat het voor mij als kind in mijn ouderlijk gezin niet fijn en liefdevol voelde. En dat lag uiteraard aan nog veel meer want ik had geen leuke jeugd, maar ook het als je het zelf kan doe je het zelf voelde niet fijn. Het voelde alsof ik er alleen voor stond. En mijn kinderen wil ik graag leren hoe ze alles moeten doen, maar ook het gevoel geven dat ik er altijd voor hun ben en je als je een gezin vormt het samen kan doen en dingen voor elkaar over hebt ook als het niet gevraagd wordt. Zowel wij als ouders voor hun als kinderen als wij als ouders voor elkaar als partners als dat zij soms iets doen voor elkaar of ons. Samen gaat het soms makkelijker of voelt het fijner en dan is dat ook goed.

Zoals jij het omschrijft gaat het bij ons ook hoor. Inderdaad dingen voor elkaar doen. Maar dat kan pas als ze de kans krijgen dingen te leren zelf te doen. En wat je omschrijft van dingen van elkaar overnemen, is precies zoals het hier gaat. 

MamaE schreef op 18-08-2023 om 00:26:

Wij leren dochter ook dat we met elkaar een huishouden vormen. Dus als je de afwas doet, doe je alles en niet alleen je eigen troep. Met stofzuigen doe je het hele huis, met de was op kleur maar dan wel voor iedereen. Stofzuigen en wassen hoeft dochter nog niet, al zou ze het desgevraagd wel kunnen.
Soms doe je iets voor een ander. Als ik koffie zet vraag ik mijn man of hij ook wil en andersom en pakken we ook wat voor dochter. Andersom doet dochter dat ook voor ons.
Maar standaard lunch maken hoort voor mij niet bij zorgen voor. Bij ons thuis wel. Ik werd ook nog aangekleed met acht jaar en gewassen met negen jaar. Omdat niemand ooit bedacht dat ik dat best zelf zou kunnen. Dat kwam pas toen school zich ermee bemoeide omdat ze me te onzelfstandig vonden. Ik zou me als ouder kapot schamen als ik het zo ver liet komen.
Mijn moeder praatte ook de hele dag in 'ik moet'- zinnen. Ik moet brood voor jullie smeren, ik moet jullie tassen klaarmaken, ik moet jullie kleren klaarleggen (deed ze tot mijn vijftiende), ik moet stofzuigen/dweilen/de was doen. Daarmee zei ze in feite dat dat dus blijkbaar haar verantwoordelijkheid als moeder was én dat we dat zelf niet zouden kunnen.

Ik denk dat wij hierin erg dezelfde mening hebben. De basis is samen en met en voor elkaar. En wat je zelfstandig kunt, leg je niet op het bordje van je ouders neer/laat je als ouders los en daarin geef je je kind de ruimte. Dingen af en toe van elkaar overnemen omdat de situatie zo is dat het makkelijker is, is juist liefdevol. Maar denk dat dat wat anders is dan iemand (meestal de moeder qua huishouden) iets continu uit de handen nemen. 

Decembermamma schreef op 19-08-2023 om 08:18:

[..]

Natuurlijk mogen kinderen wel huishoudelijke taken doen maar het moet wel naar verhouding zijn. Mijn zoon wast weleens af en stofzuigt ook weleens en zorgt dat zijn eigen kamer schoon en opgeruimd is (althans zo nu dan doet hij dat). Ook helpt hij weleens in de tuin. Maar echt niet structureel. Dit heeft ook te maken met het feit dat mijn moeder structureel alle was verzamelde en mij die liet strijken (ze hoeft maar 1 keer in de week te strijken.....dat dat 3 uur was zei ze er niet bij) elke week vroeg ze me 2 keer om ff te zuigen, ff te stoffen vroeg ze elke week een keer en afwassen was elke avond net zoals tafel dekken en afruimen, met pa deed ik wekelijks de boodschappen. Zo bleven voor ma het koken, de wasmachine aanzetten en de droger aanzetten, de badkamer en wc over.....en dat voor iemand die full time thuismoeder was.

Dus nee geen structurele dingen.

Dat is dan weer het andere uiterste natuurlijk. 

Ik heb het over ouders die vinden dat een kind, kind moet kunnen zijn en dat huishoudelijke taken daar niet bij horen. 

Doe nog altijd zelf het meest in huis, maar structurele taak van mijn kinderen is helpen met de afwas en tafel dekken/afruimen. 

Glamourlama, als je woonruimte hebt voor jezelf (en je zoon), dan ga je daar natuurlijk je eigen gang. Je moet je er zelf thuis voelen. Dus doe je ook met je zoon de dingen zoals jij die wil doen. Jij bent niet gewend of hebt er eigenlijk geen zin in om voor je zoon van 10 nog brood te smeren. Dan doe je dat niet. Het kan zijn dat je zoon daar boos over wordt, dan ga je ook daarmee om zoals jij dat wil doen. Het kan zijn dat je zoon zegt: ja, maar bij pappa .... dan is dat zo bij pappa. Je kind kan eraan wennen dat het bij de ene ouder anders is dan bij de andere ouder. Het kind zal eraan moeten wennen, want dat is het gevolg van echtscheiding.
Dit punt valt nu op, omdat vader het altijd doet en je beseft dat dat wegvalt na de scheiding. Maar zo zullen er meer dingen zijn die jij -ongemerkt en onbewust-  anders zult gaan doen. Het kind kan eraan wennen hoor.
Het is dan niet zo dat je kind nu plotseling zelf brood moet smeren omdat jullie gescheiden zijn. Bij vader zal hij nog steeds zijn brood gesmeerd krijgen. Bij jou niet. En over en weer mag ieder het doen zoals hij/zij dat wil doen, zonder commentaar van de ander. Het enige commentaar dat je kunt krijgen is van het kind zelf. Maar nogmaals, het is aan jou hoe je daarmee omgaat.

Tsjor