Volgens juf komt dochter heel moe over

Jopi

Alsje het echt wilt weten mail me maar even [email protected]. Ik durf het hier niet neer te zetten...

Mijk

Jopi

Weet je, ik dacht ook dat wij een doorsnee thuissituatie hadden en ik dacht ook dat wij een goed meewerkende school hadden, met prima leerkrachten. Maar de school waar je kind nu op zit, is niet de school waar hij over twee jaar op zit. Mensen veranderen. Je kind verandert. Je thuissituatie verandert misschien wel.
Als je eenmaal informatie hebt gegeven, kun je die niet meer terugnemen. Dan zit het in het hoofd van die leerkrachten. Dus de weg terug is moeilijk.
Dat wil ik je gewoon meegeven.
Het zal vast zo zijn, dat het soms wel goed gaat. Ongetwijfeld. Maar als het niet goed gaat, heb je spijt. Dat hadden wij in ieder geval.

Jopi

je hebt mail!

Mijk

Mijk

Gezien, mail je vanavond terug! Tnx.

Manda

Zou het niet een heel onschuldige opmerking van de juf kunnen zijn? Meer van goh, ik zie dat ze vermoeid is en zich slecht kan concentreren zou het kunnen zijn dat ze slecht slaapt/ een te lichte kamer heeft/ te laat naar bed gaat/ drukke weekenden heeft?
Gewoon een constatering van de juf waarbij jij bijvoorbeeld denkt, kan kloppen want Mandarijntje heeft momenteel zo'n last van haar allergie laat ik eens langs de HA gaan. Ik noem maar eens wat.

Rosa van der Zanden

Misverstanden over adhd

Een kind met adhd van het overwegend onoplettenheidtype zoals ADD formeel heet moet altijd op twee plekken tot problemen leiden voor dat je de diagnose kunt stellen.
Dus leiden haar aandachts en concenntratieproblemen op school tot zulke grote problemen dat ze niet tot leren komt, slechte cijfers haalt, achter loopt?
En heeft ze thuis zulke problemen dat dit leidt tot problemen in de opvoeding. Je kijkt dus bij het diagnosticeren ook naar de ernstcriteria.
Wees voorzichtig met etiketjes plakken en als je dit doet, laat er dan eerst gedegen onderzoek plaatvinden.

Margriet ot

Woooo..dat ben ik niet helemaal met je eens. Mijn zoon heeft ADD, maar dat leidt voornamelijk tot problemen op school. Natuurlijk merken wij het thuis ook, maar grote opvoedproblemen, daar versta ik toch werkelijk iets anders onder. Voor een 15 jarige is hij een zeer relaxed eentje mens, en ik heb echt geen grote problemen met hem.

Fio, dsm 4

Dat kan jij niet met Margriet eens zijn, maar de DSM IV stelt dat de symptomen op minstens twee gebieden van functioneren moeten voorkomen. Zal wel zijn dat wanneer problemen zich alleen op school manifesteren, deze niet het gevolg zijn van een stoornis maar bijvoorbeeld van de werkwijze van de school.

skik

Op twee plaatsen

Het is heel goed mogelijk dat een kind maar op een plaats last lijkt te hebben van adhd.

Het is namelijk maar net wat je gewend bent. Ik heb een heel gezin met wiebelige kinderen, dus een kind dat thuis wiebelt, dat wordt niet eens opgemerkt. Geen probleem dus. Maar op school is het wel een probleem. Laatst vroeg een juf ons, of een kind van ons stil kon zitten tijdens het eten. Wij keken elkaar aan en wisten het echt niet. Nooit op gelet.

En zo is het ook heel goed mogelijk dat de ouders thuis een dusdanig adhd-vriendelijk milieu bieden, dat het kind het daar heel goed doet. Adhd is erfelijk. Soms zijn de ouders zelf succesvolle adhd-ers, die manieren hebben gevonden om prettig te leven met hun stoornis. Mijn man bijvoorbeeld, is heel erg gestructureerd. Juist omdat hij kenmerken van adhd heeft. Dat heeft hij zichzelf aangeleerd.
Soms is er een broer of zus met adhd in huis en hobbelt het kind probleemloos mee op de maatregelen die voor dat kind in gesteld zijn. Ik ben inmiddels zo getraind in het problemen oplossen, in het opknippen van handelingen in kleine stukjes, in voorspelbaar zijn en duidelijk zijn, dat al mijn kinderen dat krijgen. Ook als ze het niet direct nodig hebben.

Soms zijn de eisen en verwachtingen thuis gewoon beter afgestemd op het kind. Minder verveling, minder stilzitten, minder taken, meer hulp en uitleg, meer autonomie, meer liefde.

Soms is een kind op school enorm aan het compenseren en dan komen thuis de problemen eruit. (dat was in de kleuterjaren bij onze zoon zo, hierdoor zei iedere juf tegen mij: 'Hij adhd? Nee hoor, dat kan niet, dan moet hij op school ook druk zijn.' De wet van de remmende voorsprong is dat. Jarenlange vertraging in het effectieve hulp zoeken, heeft dat opgeleverd, zonde.).

Ik lees dat Manda thuis haar dochter op een andere manier is gaan benaderen en dat ze daarop thuis goed gedijt.

Ik lees ook dat ze al heel lang twijfelt of er soms 'iets' speelt. Ik zou het dan laten uitzoeken, dan weet je in ieder geval iets.

2 plaatsen

Hulpverleners die 2 plaatsen als regeltje hanteren zijn niet te vertrouwen. Een goed criterium als je hulp zoekt is daarnaar te vragen.
De problemen van mijn kinderen spelen zich af in hun hoofd. En ze zijn zo intelligent en goed opgevoed dat je dat alleen ' ziet' als je weet waar je op moet letten. Omdat ze op een andere manier informatieverwerken lopen ze de hele dag taal en cultuur te ' vertalen' in hun hoofd. En begrijpen ze zichzelf niet en anderen begrijpen hen niet omdat ze er nog geen tekst bij hebben. De stress kwam er thuis uit. Mooi klaar ben je daar mee. Nu is het mij wel duidelijk en heb ik er tekst bij maar het was mooi geweest als de hulpverlening mij daar bij had kunnen helpen. Nu hebben we door hulpverleners die die regel ook hanteerden, jarenlange stress gehad.
Echte deskundigen weten dat het zich in het hoofd van een kind afspeelt en weten waar ze op moeten letten.
Daarom kun je de jeugdzorg niet vertrouwen en zelfs bij de ggz kun je het slecht treffen.

Skik

De manier van functioneren van kinderen bestaat dus wel op alle domeinen maar leid niet op elk domein tot dezelfde problemen. En inderdaad heeft dat ook met de omgeving te maken, met de benadering van kinderen en met de fysieke omgeving. Maar ook: problemen op school kunnen thuis escaleren en andersom. Wie dat niet weet is een gevaar voor ouders en kinderen.

Skik

Je hebt al wat reacties gehad waar ik mij bij aansluit. En verder: Margriet rept over grote opvoedingsproblemen. Ik heb die niet met mijn zoon. Het is een dwarrel met hoofdletters, maar onder grote opvoedingsproblemen valt het niet. De diagnose kreeg hij van een kinderarts die gespecialiseerd is in deze kinderen die zelf ook ADHD heeft. Geloof me, ze heeft meer expertise dan de plaatselijke jeugdzorg....

Saai

Ze vindt het saai zegt ze....... Je kunt dit het uitgangspunt maken van je zoektocht. Saai kan verschillende dingen betekenen. Gewoon dat het tempo in de klas te laag ligt, dat ze snel klaar is met opdrachtjes die haar echt niet buitengewoon boeien. Dan kun je samen proberen daar oplossingen voor te vinden. Ik weet dat ik vroeger veel aan mijn haar zat te frunniken en gespleten puntjes van een haar uit elkaar trok. Aan de juf kun je vragen om je kind wat extra opdrachten te geven die het niveau van de klas een heel stuk overstijgen. De valkuil kan zijn dat je kind niet begrijpt wat er van hem haar verwacht wordt maar als ze zelf onderzoekend en sociaal vaardig is kan het zijn dat ze dat zelf ook goed weet uit te vinden.
Bij kinderen uit de klas van mijn kinderen kan dat betekenen dat de instructie niet land, dat ze dan niet weten wat er van ze verwacht wordt en dat ze maar wat aan gaan zitten knoeien en er soms nog best heel redelijk uit kunnen komen maar dat elk werkje een toestand wordt waar ze met steeds meer tegenzin op gaan reageren.
En zo zijn er misschien nog wel een paar dingen die de saaiheid in de klas kunnen verklaren. Uitzoeken met je dochter kan helpen en dan kijken hoe je haar kan helpen om daar wat mee te doen.

Maar

Is dat niet juist kinderen eigen, dat opeens de interesse verliezen en iets niet afmaken? Ik herken het namelijk totaal van mijn kinderen maar denk niet dat dat een probleem is, ze leren het wel. Ik denk wel dat de kwaliteit van het onderwijs erg van de docent af hangt, en niet per sé van de klas grootte. Vind je de docent goed?

Ze is negen?

Tja, ik vind het eigenlijk heel gewoon gedrag voor een meisje van negen. Er zijn inderdaad kinderen die op hun negende al heel geconcentreerd kunnen werken, die niet zijn af te leiden,e tc. Maar de meerderheid vind andere dingen dan het rekenschrift een stuk interessanter.

Niet opvallend

ik vind het gedrag wat je beschrijft ook niet heel opvallend voor een meisje van 9. Niet lang kunnen concentreren, liever bezig zijn met leuke dingen, beter opletten in een kleinere groep waar de vaart er in zit...

Dat zijn toch redelijk normale dingen?

Ik weet nog dat toen ik op school zat je altijd om de beurt hard op moest lezen. Ik was als kind dol op lezen maar ik kon mijn aandacht daar nooit bijhouden. Het ging altijd zo langzaam. Je had kinderen die eindeloos deden over een zin dus dan was mijn aandacht ook zo afgeleidt en dan droomde ik weg. Toen ik in een hogere groep zat ging je in kleinere groepjes lezen en dan op eigen niveau. Dat was veel leuker en daar hield ik de aandacht ook veel beter bij. Sowieso weet ik nog dat ik als kind altijd makkelijk wegdroomde en een beetje in mijn eigen wereldje leefde.

Jouw dochter klinkt me heel normaal toe en haar cijfers lijken ook geen reden tot zorg te geven.

Het probleem... is dat jij er een probleem van maakt...

Ik denk dat het enige probleem hier is, dat jij een probleem maakt van iets wat geen probleem hoeft te zijn.
School ziet geen probleem, je man ziet geen probleem, je dochter draait lekker (A-tjes en B-tjes lijken mij geen enkele reden om over een probleem te hebben) alleen moeder mist: focus. Bij schaken (!) en paardrijden (valt ze eraf?) en bij vilt knippen (hoe belangrijk is dat?)

Ze is blij, vrolijk, draait prima maar nee: er moet zelfs getest worden op IQ??

Want: jij en je man kunnen wel concentreren en analyseren?
Pfew. De lat in huize Manda Rijn lijkt me wat hoog liggen voor een kind van 9 als haar vaardigheden worden afgezet tegen haar ouders. Ik zou eerder vergelijken met leeftijdsgenootjes of beter: helemaal niet vergelijken! En dat is iets wat heel moeilijk is, ik betrap mezelf er ook vaak genoeg is, maar deep down ben ik er niet trots op. Waarom je kind pas een waardeoordeel kunnen geven als je het kunt afzetten tegen een ander? In plaats van kijken naar de schoonheid en kracht van het kind an sich?

Mandarijn, ik snap dat je het beste met je dochter voor hebt. maar kan je een beetje last hebben van een Tijgermoeder-virusje? Prima hoor, maar leg dan de oorzaak van het probleem bij jezelf: je dochter voldoet niet in jouw ogen. In de ogen van anderen voldoet ze prima.

Waardoor denk je dat je dochter baat heef bij onderzoeken? Wat brengt een betere focus? Wil je dat ze alleen maar A's scoort? Moet ze beter schaken? Minder gapen op school? Beter vilt knippen? Beter paardrijden?
Wat zie je als oplossing? Stel dat ze ADD heeft? Moet ze aan de medicatie van je? Stel dat ze een laag IQ heeft (met A-tjes en B-tjes lijkt me dit sowieso een beetje vreemde redenering). Wat moet je ermee?

Ik geloof heel erg in moederinstinct. Dus als jij serieus denkt dat je dochter iets heeft wil ik dat ook best serieus nemen. Maar zoals je het nu schetst zie ik de urgentie niet zo.

Moederinstinct

Ik geloof ook in moederinstinct. Dus als Manda de hele tijd het gevoel heeft dat er 'iets' is met haar dochter waar ze de vinger niet op kan leggen, dan vind ik het niet zo vreemd dat ze daar iets mee wil doen.

Manda, ik heb niet de hele draad gelezen, maar wat vindt je man ervan?

Chris

Manda

Zoals ik al eerder vroeg; wat vind je zelf van de docent die ze heeft? Ik vind soms dat je er erg bovenop moet zitten om er achter te komen hoe het echt gaat in de klas. Mijn dochter heeft ook heel erg veel moeite met concentratie. Ik snap dat wel want ik heb het zelf ook: als ik in mijn eigen werkruimte alleen ben kan ik me goed concentreren maar moet je je voorstellen dan je in een klas me 25 kinderen je werk moet doen, dat zou voor mij onmogelijk zijn. Vanaf groep drie merken we al dat ze bij elke mug die ze ziet vertrokken is, afgeleid. Haar werktempo is dus daardoor ook steeds een probleem. In groep vier is ze hier aan gaan werken, bij zichzelf herkennen als ze opeens niet meer aan het werk was en met andere dingen bezig was. En er is duidelijk met haar en de juf afgesproken dat als ze last heeft van de wereld om haar heen dat ze dat dan tegen juf ging zeggen en dan kon ze even haar werk maken aan de tafel van juf, een rustiger plekje. dat werd een vaste plek waar ze naar toe kon als ze moeite met concentreren had. Elke dag dat ze haar taakjes af had (wat haar vaak niet lukte) mocht ze thuis stickers plakken. Kortom: haar juf hield haar in de gaten en ze leerde ook zelf te herkennen als het niet ging. Ze heeft een jaar keihard daar aan gewerkt en het gaat nu stukken beter. Dus, overleg inzicht en actie van de docent waren heel belangrijk. Haar iq en eventuele andere dingen (zoals beelddenken) vind ik niet zo veel uit maken in dit geval- die wetenschap zou haar niet helpen zich te leren concentreren. Snap je wat ik bedoel? Wat zegt de docent over haar concentratie, en belangrijk: wat zegt ze zelf er van? Hoe gaat dat als ze haar concentratie verliest, kan je er door er over te praten achter komen?

Wat ik doe

.. misschien heb je er wat aan.. Sowieso in de gaten houden wat kind zelf verteld hoe het gaat en proberen in de gaten te houden hoe ze in haar vel zit. Verder: als ze het werk op school moeilijk vindt, dan is het ook moeilijker om te concentreren. Het is een soort vicieuze cirkel: als ze lang na moet denk over iets en ze ziet iets dan dwaalt ze meteen af. Als ze het antwoord sneller weet of het taakje snel kan doen dan denk ze niet zo lang en is de kans dat iets haar stoort kleiner. Dus hoe makkelijker het werk haar af gaat hoe minder snel ze afgeleid is en als ze wel afgeleid wordt dan is het niet zo erg want dan is de draad oppakken makkelijker. Dus wat ik doe als ik de indruk heb dat het op school stroef loopt is thuis met haar aan de slag. Thuis oefenen met wat ze op school moet leren, dan kan ze het makkelijker aan en is ze minder snel afgeleid enz.

Valkuil

Yvonne, wat jij benoemt, over dat het werk niet te moeilijk moet zijn, is voor onze zoon wel een valkuil geworden.
Met andere woorden, zodra het werk een beetje aan de moeilijke kant werd, liep hij vast. 'Dat kan ik niet, dat wil ik niet, dat is stom, dat is saai.'
Hij durfde op een gegeven moment een heleboel dingen gewoon niet meer op te pakken, omdat het moeilijk zou kunnen zijn.
In groep 6 toch maar een IQ-test. Toen bleek dat hij sterk onder zijn niveau presteerde. Hij zat met zijn resultaten net gemiddeld, maar zijn IQ was bijna HB.
Stap voor stap hebben wij zoon toen aan moeten leren, dat je best wel iets moeilijk mag vinden, en dat je het dan toch kan. Ook als je je niet zo kan concentreren. Ook als je gedachten alle kanten op gaan.
We hebben hem ook moeten leren (dwingen) om dingen af te maken, boeken uit te lezen. Niet gelijk afhaken als het moeilijk wordt.
Manda, ik lees in jouw berichten dat je nu gewoon wilt weten waar je aan toe bent. Ik heb het al eerder gezegd, maar wij hebben onnodig tijd verloren, doordat we op de gedachte 'Moeten we hier wat mee?' bleven hangen. En later hadden we spijt.

Goed idee

Manda, dat lijkt me een heel goed idee. Sterkte ermee.

Manda

Die gerichte tips kun je natuurlijk zowiezo toepassen, ook zonder diagnose.

Groot gelijk

Iemand schreef:
Mensen geeuwen alleen maar als ze zich veilig en onstpannen voelen.

Een vriend van ons die in de psychiatrie werkt, let heel goed op wanneer mensen gaan gapen omdat het ook een teken van frustratie of agressie kan zijn. Nu zeg ik neit dat je dochter agressief is. Maar uit verveling gapen of frustratie is ook goed mogelijk.

Wat ik eerder lees is een kind dat moeite heeft zichzelf te activeren of moeite heeft om actief te worden en te blijven. Natuurlijk kan een actieve juf of meester daarbij het grote verschil maken. Maar niet iedere leerkracht is zo.

Er wordt in dit draadje ook gesproken over ADD en ik meen me te herinneren dat je hier vaker over hebt gepost.
Kinderen met add zijn vaak intelligent en hebben moeite om zichzelf bij de les te houden.

Als ik jou was, zou ik eens alles op schrijven wat je opviel toen en nu en dat eens gedocumenteerd voorleggen aan de (huis/kinder)arts of psycholoog/psychiater. En dat bezoekje betaal je desnoods zelf. En als die reden ziet voor onderzoek, vraag je een verwijzing via de huisarts. Maar zoek wel een goede: add is toch lastig te 'zien'. Ik vind dat je reden genoeg hebt om deze vragen te stellen maar kennelijk is het voor de omgeving nog niet duidelijk genoeg maar voor jouzelf wel.