Voor jezelf opkomen
Mijn oudste (8 jaar) heeft moeite met voor zichzelf opkomen. Hij wordt niet gepest, heeft veel vriendjes en is best geliefd voor zover ik in kan schatten, maar als er tijdens het spelen met zijn vrienden iets gebeurt dat hij niet prettig of leuk vindt (een stoeipartij die uit de hand loopt, een meningsverschil over spelregels) zegt hij niets en loopt ervan weg. Hij lijkt allergisch te zijn voor alles dat ook maar in de verte op ruzie lijkt. Dat zet hem regelmatig (letterlijk) buitenspel.
Nu is het al zo ver dat hij eigenlijk niet naar het feestje van zijn beste vriendje wil. Het is namelijk in een binnenspeeltuin en hij verwacht blijkbaar gedoe waar hij niet mee om kan gaan. "Ze worden dan zo druk", dat is wat hij zegt.
Het gaat me aan het hart. Eigenlijk wil ik hem in bescherming nemen door hem niet naar dat feestje te laten gaan maar ergens heb ik het idee dat ik hem daarmee niet help.
Hoe help ik hem wel?
Euhm
Ik zou hem wel naar dat feestje laten gaan. Als je angsten uit de weg gaat, worden ze alleen maar groter.
Maar ik zou je kind ook vaardigheden willen leren, waarmee hij kan leren voor zichzelf op te komen.
Ten eerste zou ik het voor doen. En dan (later) benoemen, hoe je het zelf doet. Daarna zouden jullie rollenspellen kunnen doen, des noods met playmobiel of zo.
Ik zou ook denken aan zelfbeeld versterkende dingen. Veel dingen zelf laten doen (jas op hangen, brood smeren, spullen pakken, aan spullen denken), veel dingen zelf laten beslissen (wat eet ik, wat doe ik aan, wat ga ik doen, wat vind ik lekker, wat is mijn lievelingskleur, hoe richt ik mijn kamer in). Zakgeld geven. Elke dag met hem spelen en hem dan laten bepalen wat jullie gaan doen.
Daarbij niet zelf gaan praten, maar alleen maar volgen. Niet over zijn grenzen heen gaan, hem zelf beslissingen laten maken (wil ik wel of niet mee naar oma?) Complimenten geven, gericht op de moeite die hij ergens voor doet en niet op het resultaat of wie hij is. Niet meer denken, uitstralen of zeggen dat hij 'zielig'of 'zwak' is. Uitleggen dat het soms een zeer wijze keuze is, om weg te lopen uit een situatie, als die je niet bevalt, maar dat je soms er ook voor kan kiezen om wel te blijven. Daar voorbeelden van zoeken in het dagelijks leven, in films of in boeken. En dan zonder te veel uitleg, die voorbeelden geven.
Nu schrijf ik heel veel op, maar ik zou dat niet allemaal tegelijk doen. Ik zou er wat tijd voor reserveren. Een maand of zes of zo. En dan geleidelijk deze dingen uitproberen en invoeren.
Als dat niet helpt, zou ik zelf gaan denken aan speltherapie of zo. Want ik denk dat je er erg veel last van kan krijgen, als je deze vaardigheid niet leert in je jeugd.
Waarom?
Je zegt dat je kind geliefd is, veel vrienden heeft, een druk sociaal leven, makkelijk in de omgang is. Volgens mij doet je 8-jarige meer GOED dan FOUT in de sociale omgang. 
In mijn ogen lijkt hij mij een perfect sociaal jongetje!
Weglopen bij conflicten. Wat is daar eigenlijk mis mee? Wat voor problemen zou hij daar later mee krijgen? Je hebt het er over dat hij daardoor dingen misloopt. Dat snap ik niet, maar ik ken de situatie ook alleen maar van jouw beschrijving.
