voorbereiden op operatie

wanneer?

Maak het ook niet te groot. Neusamandelen is echt geen big deal. Keel amandelen wel qua napijn. Ik zou niet te lang vantevoren iets specifieker uitleg gaan geven. Dat ze een kapje op haar neus krijgt maar dat jij mee mag en dat je er bent als ze weer wakker wordt etc. Mijn zoontje kreeg buisjes op zijn 5e. Mooi dat ie het echt wel een feestje vond. Heeft het er nu nog over en hij is al 11 ....Overigens wordt ze vlak voor de ingreep ook nog voorgelicht door verpleegkundigen.

Jippox

Eigenlijk is het net zo ingrijpend als naar de tandarts gaan. Alleen slaapt je kind eventjes tijdens de ingreep. Hier twee keer gehad en geen boekje of ballon erna De eerste keer hier was dochter 15 mnd en tweede keer 4 jaar. Alleen de tweede keer beetje voorbereid kort van te voren.

Wel wat anders dan tandarts

Neusamandelen verwijderen is inderdaad minder ingrijpend dan keelamadelen verwijderen, Maar ik vind het wel wat anders dan een bezoek aan de tandarts. Kind krijgt wel een roesje. Het ene kind reageerde hier heel anders op dan de andere. Kind 1 was heel slaperig en kind 2 was heel onrustig, huilerig. Ingreep kan best wel impact op kind hebben.
Hier vlak van te voren wat verteld, niet te uitgebreidt en niet te veel details

Hier

dan blijkbaar nogal uitgebreide voorbereiding gedaan (kind 1 was 14 en 26 maanden, kind 2 was 4 en 5 jaar)
Ik heb een OK-setje gevraagd (wegwerppak, mutsje, masker) en dat thuis een paar keer aangetrokken zodat de kinderen konden zien hoe de mensen op de OK er uit zouden zien.
Ook verteld over het kapje, dat er een apart luchtje uitkwam, wat raar kon ruiken.
Dit alles aangepast aan de leeftijd natuurlijk.
Ook de OK zelf beschreven (felle lampen, tafel om op te liggen, veel apparaten, mensen met dus van die pakken aan)
Onder narcose brengen ging bij hen elke keer van een leien dakje, ik mag graag denken dat de voorbereiding daar aan bijgedragen heeft : )

Vind het ook wel anders hoor

Zoon hier kreeg op zijn 5e buisjes. Verder geen amandelen verwijderd.
Hij heeft enorm heftig gereageerd toen hij het kapje op zijn mond kreeg voor de narcose. Vooral voor mijzelf was dit naar maar voor hem natuurlijk ook. Hij ontwaakte ook niet lekker uit de narcose, had o.a. pijn aan zijn tong, w.s. op gebeten. Verder knapte hij wel snel op. Maar ik vind het echt van andere orde dan de tandarts.
W.b. voorbereiding kregen wij wel een iets uitgebreider boekje waaruit we de informatie met hem hebben besproken, kort van tevoren. Ook in het ziekenhuis gaven ze uitgebreid informatie, o.a. lieten ze zien hoe de buisjes en het kapje eruit zagen.

herinnering

Bij mij zijn op die leeftijd ook mijn amandelen weggehaald. Mijn ouders hadden me ook goed voorbereid verteld van het kapje en alleen. Ik ben 'fluitend' naar het ziekenhuis gegaan.

Totdat in de praktijk bleek dat er iets anders ging dan vooraf verteld. Ik moest nl nl ggen dranke drinken om rustig te worden. En dat gaf een nogal tegengesteld effect. Ik ben met mijn hakken in het zand gegaan en heb al krijsend het kapje op mijn neus geduwd gekregen. Heeft diepe indruk op me gemaakt.

Moraal van het verhaal. Als je vertelt wat er gaat gebeuren zorg dat je alles vertelt óf houd een slag om de arm.

verschillende ervaringen

Bij mijn kind zijn driemaal buisjes geplaatst.

De eerste keer was hij behoorlijk jong. Kind raakte toen voor de operatie in paniek. Ten eerste wilde hij absoluut geen operatiehesje aan. Heel gedoe, drama. Tis toch eng die vreemde omgeving, al die vreemde mensen, en dan ook nog vreemde kleding aan. Uiteindelijk hoefde het niet. Pfff als ze dat maar meteen hadden gezegd.... Dat rare drankje was ook niet van te voren aangekondigd, dat was ook een probleem. In de operatiekamer begonnen ze de verdoving niet met het kapje maar met het aanbrengen van een slangetje in de hand. Dat ging eerst goed, maar toen zag hij opeens dat vreemde ding aan zijn hand en raakte helemaal in paniek. Ze hebben hem toen letterlijk platgespoten (met vloeistof door het slangetje). Dat vond ik een heel naar gezicht, maar waarschijnlijk heeft hij er zelf niet veel van meegekregen. De operatie ging goed en snel. Hij werd lachend, vrolijk en fijn wakker en genoot van zijn ijsje.

Bij de tweede operatie ging het eerste deel een stuk beter. Maar toen werd hij naar wakker uit de narcose, huilend, onrustig, ongelukkig. Het duurde een tijd voordat het wat beter ging en hij zijn ijsje wilde. Daarna ging het goed.

De derde operatie was in een ander ziekenhuis, daar begonnen ze met het kapje en snapten niet dat het in ziekenhuis 1 andersom gebeurde.

Wat hielp was het "diploma" dat hij kreeg voor zijn dapperheid. En dat hij allerlei gebruikte en een paar nieuwe spullen mocht meenemen (kapje, spuitje, o.k.-pak, etc.).
Omdat hij al jong veel ziekenhuizen moest bezoeken, heeft hij een hele verzameling dokterspullen (In koffertje) waarmee hij veel heeft gespeeld

Wat kind niet leuk vond was dat er maar één ouder mee mocht bij het inslapen en ontwaken (wij verdelen de zorg 50-50, en hij is erg gehecht aan beide ouders.) Bij het ontwaken duurde het een tijd voordat hij naar de zaal mocht waar de andere ouder was.

Kortom, het is toch wat onvoorspelbaar. Een heel jong kind kan bang worden van dingen die je van te voren niet helemaal kunt voorzien. Hoe hij op het medisch personeel reageerde, verschilde ook. Een ouder kind is beter voor te bereiden, dat helpt wel. Voorbereiden en het vooraf en achteraf zo leuk mogelijk maken helpt. Maar hoe de narcose "valt", en de eventuele nasleep van de operatie, is daarvan onafhankelijk en niet te voorzien.

Maar al met al is het een kleine ingreep en niet erg ingrijpend.

fotoboekje

Onze zoon was 2 jaar toen hij een operatie moest ondergaan, er mocht inderdaad ook maar een ouder mee, maar dat was vantevoren verteld, dus dat wisten we. (de eerste keer was ik mee gegaan, toen was zoon 1 jaar en de tweede keer ging mijn man, toen zoon 2 was) Alles was aan zoon uitgelegd d.m.v. een fotoboekje door een zuster/begeleidster uit het ziekenhuis. Op de foto zag je een ander kindje wat dan een operatie hesje aankreeg, en ze lieten een foto van de operatie kamer zien, het kapje enz enz. Het kapje hadden ze ook in het echt bij zich op dat moment zodat hij dat kon zien en voelen enz. Heel goed uitgelegd (en dat is inmiddels al weer 14 jaar geleden) natuurlijk vond zoon het allemaal lang niet leuk en werd hij huilend wakker in de uitslaap kamer, maar geen trauma's of allerlei narigheid daarna, het ging precies zoals hem uitgelegd was.

Verschilt idd

Ik bedoelde meer dat het qua ingreep niet zo ingrijpend is, tis uiteraard niet hetzelfde als de tandarts. Voorbereiden door goed uit te leggen hebben wij ook gedaan. En ieder kind reageert anders, wij hadden denk ik mazzel. In de bieb zijn er ook leuke boekjes over dit onderwerp.

Voorbereidingskist

Hier hebben ze in het ziekenhuis een voorbereidingskist die je kunt lenen. Daar zitten ook het kapje en de mantel in die gebruikt worden. Bij mijn jongste twee zijn ook de neusamandelen verwijderd. Dat was toch geen pretje, vooral de jongste is heel rot uit de narcose ontwaakt. En wat ook niet hielp is dat hij op de uitslaapkamer moest wachten voordat hij onder het mes ging. Tussen al die huilende en kreunende mensen en kinderen. Zou ik even navragen als ik jou was....

Herkenbaar trouwens die informatieverwerking.en het ligt ook echt altijd aan ons.....

Buisjes

Mijn oudste heeft buisjes gekregen toen ze bijna 4 was. We hadden van het ziekenhuis een voorlichtingsboekje gekregen en voorafgaand aan de ingreep is er nog een verpleegkundige alles komen uitleggen met een beer (kapje e.d.). Dochter ging dus gespannen maar rustig de OK in (ik ging mee), als enige van alle kindjes die er waren niet huilend. Helaas voelde ze zich na het wakker worden wel heel rot, overgeven enzo. Al die kindjes die met drama de OK in gingen, gingen nagenoeg huppelend de deur uit, en wij kregen een hoopje zieligheid mee naar huis. Heel sneu was dat. Ik zou er dus wel bij zeggen dat je van zo'n narcose best een beetje ziek kunt worden maar dat je thuis lekker op de bank mag met je favoriete film en een ijsje.

Wel een big deal

Hierboven wordt nog gezegd dat het allemaal geen big deal is, maar ik kan me nog haarfijn herinneren hoe het was toen ik buisjes kreeg. Destijds moest je nog een nachtje blijven en mochten je ouders daar niet bij zijn. Van de OK herinner ik me nog dat daar allemaal rare dieren rondliepen En de nacht erna was vreselijk. Ik kreeg alleen maar vanillevla (wat ik heel vies vindt), en mijn kamergenootje heeft de hele nacht liggen huilen. Die kreeg vervolgens op zijn kop en er werd gezegd dat hij een voorbeeld moest nemen aan Katniss. Volgende ochtend kreeg ik beschuit met boter, terwijl ik helemaal geen boter lust (niet opgegeten dus). Maar de speelkamer was erg leuk.

Maar Jippox

mijn zoon moest wel een nachtje blijven. Toen hij ruim 4 was moesten de neus- en keelamandelen er uit en kreeg hij buisjes. Helaas kreeg hij nog in de operatiekamer een nabloeding en duurde de operatie heel lang. Eenmaal op de uitslaapkamer zag ik echt een zielig hoopje mens met zo'n ding in z'n keel (geen idee hoe het heet, om z'n tong tegen te houden). Het ene moment was zoon nog diep in slaap, het volgende moment stond ie rechtop in bed te krijsen, trok aan dat keelding, trok z'n infuus er uit. Hij heeft twee keer een dosis kalmerende middelen gekregen voor hij een beetje tot rust kwam. Overigens (zie verhaal Katniss) ging hij heel rustig onder narcose via een kapje, hij weigerde de emla-zalf dus prikken ging niet.

Door de nabloeding en het hele vervelende wakker worden moest hij een nacht blijven. Het gekke vond ik dat hij binnen twee uur na de operatie vroeg om een krentenbol. De verpleging wilde hem een ijsje geven, maar hij bleef bij z'n krentenbol. Hij had helemaal geen last met slikken.

precies

ik kreeg zelf ook een nabloeding en dat was kantje boord geweest. Ik heb een week in het ziekenhuis gelegen maar weet er niets meer van, ook al was ik een jaar of zeven. Zo grappig dat Katniss er nog zoveel van weet. Mijn geluk was dat ik geen roesje had maar een totale verdoving en ze mij meteen heel goed konden aanpakken.

Ik zou je kind vooral duidelijk maken dat er van alles anders kan gaan. Het kan op het laatste moment niet door gaan, het kan zijn dat ze wel een nachtje moet slapen, het kan zijn dat ze wel heel veel pijn heeft etc. Ik weet niet of je dat allemaal moet benoemen maar ik zie het maar als een bevalling: je komt het verst als je nergens rekening mee houdt (niet met thuis bevallen, niet met kaarsjes en muziek, niet met lekker in bad, niet met lekker rond kunnen lopen etc). Ik denk dat het het beste is voor een kind als het niet precies in het hoofd heeft hoe het gaat maar ook weet dat er door allerlei omstandigheden dingen anders kunnen gaan lopen.

gedoe

Ik kom nog uit een tijd dat elk kind zo'n beetje ontdaan werd van de amandelen. Amandelen knippen was gewoon ingeburgerd. Mijn moeder deed het wel handig. Ze vertelde dat die dingen er uit moesten, bij iedereen moesten ze eruit. Dat was even niet leuk, en als je wakker werd had je keelpijn, maar daarna kreeg ik een mooie pop en gingen we met de taxi naar huis.
Maar die beelden staan nog op mijn netvlies. Eerst een zuster in de wachtkamer, het werd in een soort wijkgebouw gedaan, met een stok met genummerde pleisters die ze op je arm plakte zodat de dokter wist wie je was.
Dan werd je geroepen en kwam op een soort kinderstoel te zitten. Verderop werden er al kinderen in de stoel 'geholpen' dus dat was wel een beetje vreemd. Maar je kreeg een kapje op en dan was je weg. Bij het wakker worden lag je in een andere kamer tussen andere kreunende kindertjes en als je wakker was kreeg je een waterijsje. Als dat goed ging kwam je moeder je weer halen.
Maar die pop was echt fijn, ik heb de jurk nog ergens die de pop aanhad, het was een mooie trouwjurk. De pop heeft ook nog lang geleefd. Het was echt wel bijzonder, de pop die ik gehad had na het amandelen knippen.
De kunst is denk ik ook om er zelf niet te angstig over te doen. Maar leuk is het gewoon niet.

jippox

Die horrordingen zijn met name van vroeger als ik het zo lees. Ik zorg er inderdaad altijd voor dat de dingen die ik zeker weet ook echt kloppen bij dit soort ingrepen of bij de tandarts of bij de inentingen of weet ik veel. Ik vraag van tevoren: wordt het kapje of prik met infuus? als ik het niet zeker weet dan zeg ik dat ook. Ik ben ook eerlijk als mijn kind vraagt of het pijn gaat doen. Niks erger dan zeggen van niet en dat het dan toch pijn deed. Daar krijg je traumas van. En inderdaad. Sommige dingen kunnen anders lopen. Ook dat kun je uitleggen. Ik ken je kind niet en als het een kind is dat bij het minste of geringste in de weerstand schiet dan loopt het misschien weer anders. Mijn kinderen schieten niet heel snel met de hakken in het zand en zijn op dat soort momenten vol vertrouwen en gedwee ha ha. Ze vertrouwen arts, mij en verpleegkundige voor 1000 procent dus ik zorg er wel voor dat dat klopt met de werkelijkheid.
Mijn ervaring tegenwoordig met ziekenhuizen en artsen is wel positief wat dat betreft. Ouders mogen er veel bij zijn en er worden geen praatjes verkocht. Ook toen ik zelf in het ziekenhuis lag namen ze veel tijd om mijn kinderen uit te leggen wat er met mama ging gebeuren en werd er gevraagd of ze bepaalde dingen wilden zien of juist niet.
Sterkte!

hoi

Mijn dochter heeft afgelopen november een operatie gehad aan haar neusamandelen, ze was toen 6.5. Zeker geen grote operatie, maar ook geen 'no big deal' voor alle betrokkenen. Zowel wij als ouders als dochter vonden het toch wel heel spannend, want het is en blijft een operatie, hoe simpel ook. Bij ons is er een voorlichtingsboekje (folder) en een cd-tje met een voorlichtingsfilm meegegeven, die hebben we met z'n allen bekeken en er daarna nog over gepraat. Mijn man is bij haar gebleven in het ziekenhuis en alles is heel vorospoedig gegaan. Ook daar werd het goed uitgelegd, en de tijd voor de kinderen genomen. Hen werd ook uitgelegd dat ze na de operatie vervelend wakker zouden kunnen worden, maar dat papa of mama er dan weer bij zou zijn. Dochterlief ging rustig slapen (narcose), de artsen waren overigens blij dat dit voor alle kinderen gold die ochtend, heel soms valt een kind onrustig in slaap als de narcose toegediend wordt en dat is toch minder prettig. Uit de narcose kwam dochter wel wat huilerig, ze wist even niet waar ze was, maar man was er bij om haar gerust te stellen, dus dat viel uiteindelijk ook mee. De operatie duurde trouwens 10 minuten of zo, dat is heel snel. Ze moest zich om half 8 melden,nuchter uiteraard en is rond half 9 geopereerd.

Dochter mocht rond 12/13 uur naar huis. Ze heeft die ochtend ook nog ijsjes gekregen van het ziekenhuis en ze moest veel drinken, dat was hetzelfde als bij de neusamandelen. Ze heeft die dag en de dag er na nog last gehad van haar keel (dus toch ijsjes halen!), maar dat ging gelukkig vrij snel over. Ze mocht de hele week nog niet naar school (wat echt straf was voor haar), dit had te maken met eventuele nabloedingen die zouden kunnen optreden. 2 weken niet zwemmen (voor het geval je dochter op zwemles zit). Ik vond het erg meevallen uiteindelijk, maar dat kwam uiteraard ook omdat er verder geen complicaties bij optraden. En volgens mij is de combinatie met de keelamandelen ook een stuk heftiger, zijn de keelamandelen het ergst. Die hoefden er bij onze dochter gelukkig niet uit.

Succes met de operatie en de voorbereiding!

Sneeuwitje

oh en nog

Wij moesten van tevoren ook nog naar de anestesist in het ziekenhuis, aparte afspraak. Stelde ook niet veel voor, maar wel wegen en meten. Misschien omdat ze al 6 was en volgens mij kan je vanaf 6 prikken (ipv kapje). Ze kreeg uiteindelijk het kapje.

S.

dochter en zoon

zoon is twee keer onder het mes gegaan voor buisjes en amandelen. Dat was lopende band werk.iedereen om 8 uur verzamelen en dan om de buurt naar binnen. ik bracht hem naar de kamer, was erbij als ze het kapje op kregen, ik mocht dan doorlopen naar de uitslaapkamer en bijna twee minuten later had ik alweer een kind in mijn armen. als ze wat bij waren kregen ze limonade en waterijsjes. na twee uurtjes mocht hij mee naar huis. Heel soepeltjes eigenlijk. Was wel een privekliniek.

Dochter heeft met 5 een darmonderzoek gehad voor coeliakie. Ook onder volledige narcose. Het vervelendste was nog dat ze van te voren anaal een kalmeringsmiddel kreeg ingespoten. We hebben haar met drie man moeten vasthouden. Ingreep duurde uur/1,5 uur ofzo, ze was erg misselijk erna en kreeg extra medicijnen. maar eind vand e middag mocht ook zij weer naar huis.

14 maanden

wij zijn destijds wel geteld 1.5 uur in het ziekenhuis geweest. Arts heeft de verpleegkundigen gewaarschuwd dat dochter van 14 maanden technisch aangelegd is en dus niet op de knuffelhond af zou gaan maar op de stethoscopen (net iets te laat...)
Ze begon te huilen toen ze op de afdeling was, maar het bloedde niet en toen mochten we weer weg.
Diezelfde middag zat ze gewoon weer aan haar boterhammen.
Het voordeel van alleen neusamandelen is dat je keel er niet zo zeer van doet omdat er geen openwond is.

Herstellen

Kinderen herstellen volgens mij gewoon heel snel na zo'n ingreep. Zoon hier liep 's middags ook gewoon alweer op het schoolplein om zijn zus op te halen. Was op woensdagmiddag. Kon hij meteen zijn dapperheidsdiploma aan de juf laten zien.
Ik zou alleen nog steeds willen dat we de keuze hadden gehad tussen een kapje een een spuit. Spuit is ook niet alles maar tegen dat kapje heeft hij zich zo verzet, dat was echt heel naar.