Weet het even niet meer qua opvoeding zoon van 9
De opvoeding van zoon van 9 gaat niet zo goed momenteel. Ik heb het gevoel dat ik het niet goed aanpak. Weet alleen even niet hoe ik het anders moet doen. Ik stoor mij aan zijn drang om altijd maar achter de computer te zitten. Uit school gaat hij snel naar huis om maar meteen achter de computer te verdwijnen. Daar speelt hij World of tanks. Het zal best een leuk spel zijn maar misschien wel iets te leuk want hij wil niets anders meer dan achter de computer verdwijnen. Als we een keer op visite gaan wordt hij heel ongeduldig en wil daar weg. Klaagt over saai en niets te doen. Hij is eigenlijk alleen maar blij achter de computer of de tv (als er geen computer is). Over de hoeveelheid beeldscherm tijd zijn ik en mijn man het niet eens. Man is icter en zit zelf ook eeuwig achter een scherm. Van mij mag zoon niet al te vaak maar hij doet het stiekem als het niet mag wat er op neer komt dat hij altijd gericht is op 'het willen gamen'. Ik zie het als een groot probleem, man vindt het oke. De mei vakantie komt eraan. Het er op uit gaan zal een gevecht worden met een hoop gezeur van zoon. Zucht,ik zie die hele vakantie niet meer zitten.... Heb bijna de neiging om het op te geven. Ga dan maar je gang. Erg he. Weet het echt even niet meer. Moet ik dan maar accepteren dat hij zo is. 2 uur per dag gamen en voor de rest van de dag zeuren dat het niet genoeg mag. Als hij naar school moet is er niet elke dag tijd om te gamen ivm zijn sport. Dus hij gamed niet perse elke dag. 5 keer per week a 2 uur ongeveer. Het is meer het eeuwige gezeur en het stiekem vroeg opstaan om nog een uur extra te gamen. Niks anders is er interessant. Verder is hij pesterig naar zijn broertjes toe en naar mij toe. Als ik hem een compliment geef zegt hij dat heb je zeker net geleerd uit een boek ofzo.Alsof hij een volwassene is die mijn compliment te kinderlijk vindt. Dus zelfs als ik iets aardigs zeg dan maakt hij er iets negatiefs van. Ik vind het zo jammer. Mis hem eigenlijk. Zou met hem eropuit willen, maar kan hem alleen maar bereiken door over zijn games te praten 
. Iemand tips, hoe hiermee om te gaan?
Sorry?
9 jaar en met mensen praten via internet, niet wetende wie er aan de andere kant zit? En dat vinden jullie goed?
Gillen, dreigen met zelfmoord, blijvend zeuren, is wel goed verslaafd!
Pas maar op, geld verdienen met gamen, kan ook geld verliezen worden.
Niet alleen zoon, maar man lijkt me ook behoorlijk verslaafd.
(Test: Een computerloze zondag voorstellen, en kijk naar de reacties)
En wat een volwassen man mag, mag een kind van 9 niet (punt)
Ik zou echt geen boodschap hebben aan een opmerking als "papa mag dat ook"
Dan zou mijn antwoord steevast zijn, jij mag dat ook, als je niet meer onder mijn verantwoordelijkheid valt, 18 bent en op jezelf woont.
Nu ben je 9, sorry, nog 9 jaar voordat je dit zelf mag regelen!
je man
Je man is hier gewoon een groot probleem. Het is alsof jij dijkjes aan het opwerpen bent tegen de vloed, en je man achter je rug om het zand weer aan het wegscheppen is. Je zoon is wel verslaafd maar niet achterlijk dus die maakt daar heerlijk gebruik van.
Je man wil vermoedelijk het probleem niet zien omdat hij dan moet inzien dat hij zelf net zo erg is. Het is kul dat andere kinderen ook volledig vrij gelaten worden, zoals je al gelezen hebt uit de reacties hier.
Je zoon vertoont serieus verslavingsgedrag, heeft zichzelf niet in de hand (nee, hij is 9, dat is dus niet zo gek) en verzuimt van school. Misschien moet je je daarop richten in het praten met je man. Dat die verslaving van kwaad tot erger wordt. Dat niet alleen zijn lichamelijke gezondheid en sociale contacten eronder gaan lijden, maar ook zijn schoolprestaties. En als het nog erger wordt gaat hij straks ook nog serieus spijbelen en dan krijg je leerplichtambtenaar en/of jeugdzorg op bezoek.
Je ziet nu al wat er gebeurt. Gamen krijgt prioriteit over al het andere. Sociale contacten, die hij nu nog wel heeft, houdt hij af als hij kan gamen. Je kan voorspellen waar dat heen gaat: straks heeft hij die contacten niet meer want niemand vraagt m ooit meer ergens voor, zijn schoolprestaties kelderen want hij gamet alleen nog maar in plaats van huiswerk te maken of te slapen, hij komt de deur niet meer uit want hij zit alleen maar achter de computer totdat je uiteindelijk zo'n lichtschuw wezen hebt dat alleen nog maar virtueel leeft. Ja, ik dramatiseer, maar dat soort dingen komt voor. De voortekenen nu zijn niet veelbelovend dus risicobeperking lijkt me nuttig.
Eisen dat het joch zichzelf kan beheersen is kul, dat zou je man toch moeten snappen. Het kind is 9. Als hij zwaar overgewicht zou hebben, zou hij dan van je man ook maar raak mogen snoepen en twee liter cola per dag mogen drinken, want hij moet leren zichzelf te beheersen? Als hij de neiging heeft zo de straat op te rennen zonder eerst uit te kijken, trekt je man m dan aan zijn kraag naar achteren, of moet hij zichzelf maar leren beheersen? Juist.
Kortom: probeer je man zover te krijgen dat hij accepteert dat er beperkingen worden gesteld. Of het dan gaat om 1 of 2 uur per dag, door de week wel of niet, dat maakt niet eens zo bar veel uit. Als er maar grenzen zijn, dus ook gehandhaafd worden. En mogelijk is je man gevoelig voor het argument dat als zoon problemen geeft op school er straks bemoeials van buiten hun neus in jullie zaken kunnen gaan steken.
Mogelijk vind je hier nog nuttige info :
http://www.jellinek.nl/ben-ik-verslaafd/game-verslaving/
Sterkte ermee
Temet
dat je echtgenoot het zo niet belangrijk vind . . .
ik moet zeggen dat ik dit nog veel zorgelijker vind en in de vakantie zou ik ook de tijd nemen om een paar duidelijke stukken tekst klaar te hebben liggen voor echtgenoot. Weet niet of het makkelijk praten met hem is, kan je met hem discussiëren, zijn er mannen in de straat of in de buurt met wie hij het goed kan vinden die hun kinderen wel wat beter computergedrag aanleren (maar zelf ook van computeren houden) etc. Want als je het nu kan keren dit jaar, door ergens een compromis met je echtgenoot te vinden, dan ga je daar de komende jaren profijt van hebben - en je kinderen de rest van hun leven.
gr Angela
Herbaar verhaal
Beste QintW,
Jou verhaal i s zooo 2 druppels mijn verhaal, ik ben een papa met een zoon van 10. Ook ziet mijn vrouw de ernst van de zaak niet in. Voor mojn zoon bestaat er alleen gamen en al het andere is saai en gaat gepaard met zeuren/huilen/ruzie. Hij is A-sociaal en we moeten hem dwingen naar buiten te gaan, alles wat we hem willen laten doen moet games-tijd tegenover staan. Alle goedbedoelde oplossingen die men op jou verhaal werken niet en op een lijn komen met partner lukt niet en duurt te lang. Ik ben bang dat, als hij een paar jaar ouder is, het te laat is. Ik weet niet hoe ik dit kan veranderen en hem (naast gamen) nog voor andere dingen moet interesseren. Ik ben benieuwd of je een uitweg vind en hoop dat je dat met me wil delen, kweet het niet meer....
Man en zoon
Je man en oudste zoon lijken allebei computer/gameverslaafd. Hoe ga je voorkomen dat je twee jongste kinderen ook die kant opgaan? Dan zit jij straks met drie kinderen en een man die dag en nacht achter een beeldscherm zitten en niet te genieten zijn als ze dat even niet "mogen".
