Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
Barbara

Barbara

26-02-2010 om 14:08

Welke leeftijd kinderen alleen thuis laten?

Hallo allemaal, mijn dochter is net 7 geworden en ik denk dat ik haar best een half uur of 3 kwartier alleen kan laten als ik boodschappen ga doen. Ze kan me bereiken door op de herhalingsknop van de telefoon te drukken en ik doe de voordeur op slot.Ze weet dat ze niet open moet maken als er aangebeld wordt. Ze kan wel de (gesloten) tuin in omdat ik haar niet helemaal in huis wil opsluiten. Mijn partner is erop tegen omdat hij vindt dat kinderen onberekenbaar zijn maar ik denk dat ik onze dochter hier in kan vertrouwen. Wat vinden jullie?
Groetjes Barbara

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Gemmy Muller

Gemmy Muller

26-02-2010 om 14:09

Is al een draadje

ik zie net dat er al zo'n discussie gaande is.

Laatst de fout gemaakt

om mijn oudste van 7 jaar (de baby lag te slapen) even alleen te laten en de wekker van de oven aan te laten staan.

Ik moest even haar vriendinnetje naar de overkant brengen bij het einde van de straat, de voordeur stond open en ik hoorde werkelijk van die afstand mijn kind in paniek roepen. Ik heb nog nooit zo hard gerend. Zo zielig, was ze helemaal in paniek omdat die stomme piep af ging en ze niet wist hoe hij uit moest en bang was dat er brand zou komen en de baby lag boven en ze wist niet of ze nou mij eerst moest zoeken of de baby uit bed moest trekken... ach afschuwelijk. Ze kunnen dat soort dingen gewoon weg niet inschatten, daar zijn ze nog te klein voor.

dus voorlopig ga ik niet de deur uit, ook niet op 20 seconde rennen van het huis af, ze is nu dus bang als ik er niet ben.

Dus als je gaat zorg dan echt dat je aan dat soort dingen denkt want het zelfvertrouwen is door 1 zo'n fout compleet weg.

liora

liora

26-02-2010 om 23:10

Groot verschil

Hoi Manda,

Ik denk inderdaad aan dat soort dingen! Heb ook met zoon besproken wat hij moet doen als er wordt aangebeld of als de telefoon gaat.
Maar ik zou absoluut nog niet hem alleen laten met de baby. Dat vind ik totaal onverantwoord. Niet eens zozeer om wat er kan gebeuren, maar vooral omdat ik nooit zou willen dat mijn oudste denkt dat het zijn schuld is dat... vul maar in.

Liora

Janna3

Janna3

27-02-2010 om 15:43

Precies liora, verantwoordelijkheid

Hoewel mijn oudste twee kinderen van 9 en 7 regelmatig alleen thuis zijn, ook wel eens afzonderlijk, sleep ik mijn jongste van bijna 4 altijd met me mee. Niet omdat ik de oudsten niet vertrouw, maar juist omdat ze zoveel verantwoordelijkheidsgevoel hebben. Ik moet er niet aan denken dat er iets gebeurt, zij zullen het hun leven lang meedragen.
Barbara, ik laat mijn kinderen dus regelmatig een half uurtje tot uurtje alleen thuis. Met de orders niet de telefoon aan te nemen en niet de deur open te doen en mijn mobiele nummer onder de sneltoetsen van de telefoon. En in het begin zorgde ik voor achterwacht in de buurt als er echt iets urgents was of dat ik binnen 5 minuten weer thuis kon zijn in geval van nood.

Telefoon

ja, ik vind dit ook een rare redenering om de telefoon niet aan te nemen.
Mijn oudste (8) blijft wel eens een halfuurtje, misschien maximum 1 uurtje alleen maar hij neemt steeds de telefoon op. Ik probeer ook steeds eens tussendoor te bellen want ik ben nogal een bezorgd type.
Als de telefoon gaat en het is een vreemde of iemand die hij niet kan thuisbrengen, dan zegt hij gewoon dat zijn mama zal terugbellen van zodra ze uit bad is
Dat hebben we zo afgesproken.
Hier is ook wel steeds iemand van de buren thuis die ook een hele goede band hebben met onze kinderen en bij wie hij wel terechtkan in geval van nood.
Onze jongste van 5 laat ik nog niet alleen en ik denk niet dat ik dit bij haar snel zal doen.
Is ook wat afhankelijk van kind tot kind.

bibi63

bibi63

28-02-2010 om 15:00

Absoluut wel telefoon aannemen

Dat vind ik dus ook. Uiteraard niet zeggen dat papa en mama niet thuis zijn. Maar bijv. bezig/in bad o.i.d.
Groetjes,
Bibi

sjaan

sjaan

28-02-2010 om 21:12

Hier

Zoon van net 8 laat ik ook rustig even alleen thuis laat, maximaal 30 minuten. Dit doe ik ook al wel vanaf dat hij 7 is. Briefje met mijn mobiele nummer ligt naast de telefoon.

Maar hier ook mag hij de telefoon niet opnemen, onze telefoon zegt als ik bel..mama mobiel..en dan mag hij opnemen. Dat niet opnemen heeft meer met de bemoeizucht te maken dat ik hem soms even alleen thuis laat. En dat laatst een keer de voetbal trainer had gebeld dat trainen niet door ging en daar dacht hij aan...toen we al bij het veld waren.

Janna3

Janna3

28-02-2010 om 21:42

Telefoon

Bij ons mogen ze de telefoon niet opnemen omdat ik een eigen bedrijf heb en boodschappen niet altijd even adequaat worden opgeschreven/doorgegeven! Uiteraard hebben de mobiele nummers van Jannus en ik een andere ringtone en verschijnen onze namen in de display van de vaste telefoon, dus als wij bellen nemen ze wel de telefoon op!

Die ene keer

Hier blijft dochter ook wel eens 15 tot 20 minuutjes alleen thuis. Vanaf haar 7e. Inderdaad: voordeur op slot (ze mag ook niet aan de brievenbus komen), tuindeur open, poort gesloten.
Alleen die ene keer ging het mis: ik was met zoon (toen 4) naar de winkel, 5 minuutjes lopen hiervandaan, ik zou binnen 20 minuutjes terug zijn. En toen raakte ik zoon kwijt. Paniek, dat was vreselijk. Ik ben naar huis teruggelopen om te kijken of hij daar misschien ook naar toe was gegaan (dat bleek zo te zijn achteraf). Toen ik thuis kwam was dochter ook weg! Wat bleek: zoon was naar huis gelopen, had gezegd dat hij mama kwijt was en dochter had toen gezegd dat ze wel mee zou helpen zoeken (ze is een ERG ondernemend tiepje), had haar fietsje tegen de twee meter (!) hoge poort gezet, was erover heen geklommen en ze waren gaan zoeken. Ze kent de weg in het woonerf (oversteken mag niet), maar zo lang ik niet wist waar ze waren..... ik heb er nog steeds rimpels van. Het heeft een paar weken geduurd voordat ik over de schrik heen was, toen bedacht ik me dat ik het juist een prettiger gevoel vond als ik ze een beetje zelfstandigheid bij zou brengen, dus mocht zoon nu ook op straat spelen (ik wilde daar even mee wachten tot hij dik vijf of al zes was net als bij zijn zus). Ze weten nu tenminste de weg mochten ze me kwijtraken, maar dat is ook niet meer gebeurd! Oversteken mag nog steeds niet, ik wil met dochter oefenen, maar ze durft zelf niet zo goed (jammer, want één keer oversteken en ze is bij oma).

Onder de hoede van buren

Hier zijn de kinderen al ouder(jongste 11)...maar ik ben enigzins verbaasd over de manieren waarop jullie kinderen 'wennen' aan alleen even thuis zijn. Hier ging dat heel anders, zowel met oudste als ook met jongste. We woonden toen (voor de duidelijkheid)met beiden in 2 verschillende huizen in verschillende buurten. Hier blijven ze de eerste tijd 'alleen' thuis onder de hoede van buren. Niet alleen de naaste buren, maar ook de 'rest' van de buurt (die rest voornamelijk zomers). Dus het is mooi weer...je kind is een jaartje of 6 en je moet boodschappen doen. Achterdeur is open, er zijn wat kinderen buiten, en misschien ook nog wat binnen...(woonplein dus het loopt in en uit). En je vraagt aan deze of gene buur die in zicht is of anders aan een buur die binnen is....:"let jij even op? Ik moet even een boodschapje doen?" Dit natuurlijk wel nadat je met je kind in kwestie even overlegd hebt en die aangeeft niet mee te willen. Je doet je boodschapjes, achterdeur gewoon open, kind kan in en uit, buur ook. Buurvrouw patrouilleert een paar keer in die tijd langs je huis en werpt een blik naar binnen (als kind binnen is) of checkt even of ze nog in de zandbak/speeltuin hangen. Zoals je zelf ook zou doen. Mensen aan de deur (post ofzo) bellen aan...kind kan dan achterom, buurvrouw halen.Weg gaan (om je moeder te zoeken) moet eerst gevraagd worden, net als vesnaperingen pakken (ijsjes voor de hele buurt ofzo) of andere dingen die je normaal ook altijd eerst aan je ouders moet vragen.Soms let de halve buurt met schuine ogen op...wordt er zo'n beetje in 't algemeen gevraagd even op te letten (b.v. als meerdere buren buiten in de tuin bezig zijn), kinderen weten ook dat als naaste buur (meest eigen omdat die kinderen in dezelfde leeftijd hebben) er niet is, de buur ernaast aan de beurt is enz. enz. Alle buren 'kennen' ze goed, met naam en toenaam inclusief familiesamenstelling. Overigens hebben lang niet alle gezinnen kinderen, maar ook die kennen ze goed (ook aantal ouderen) en die kennen ons ook goed.
Als dat alleen zijn onder toezicht een tijdje goed gaat...dan blijven ze thuis zonder dat de buur gevraagd is. Dus ga je boodschappen doen zonder overleg. Er is van die hele buurt vrijwel altijd wel iemand thuis (zeker de ouderen, die zijn met pensioen) en als er echt wat is staan ze allemaal klaar om in de springen.En van naaste buur weet ik meestal altijd wel of ze er is of niet. Zelfs oudste (nu 16) haalt de buren er nog wel eens bij als er iets 'raars'is of ze niet weet of iets klopt. Zo was er pas nog een electriciteitsmeteropnemer. En omdat ze dat nog nooit had meegemaakt (wij vullen eigenlijk altijd on-line in) heeft ze de man gezegd even te wachten, de buurvrouw opgehaald en 'm toen pas binnen gelaten. En laatst sprong hier de aardlekschakelaar om. Oudste de buurman erbij gehaald...ze had geen idee wat ze moest doen. Jaha 'iets' in de meterkast....maar wat daar had ze geen idee van. Het bleek een kortsluiting in de keuken, buurman heeft mijn vader gebeld en die weer een monteur. (toen hadden ze ons ondertussen al wel op het werk gebeld hoor). Toen oudste zo jong nog was en eraan toe was alleen even thuis te zijn woonden wij in een compleet andere buurt. Maar ook daar ging het er zo aan toe. Het zijn ook geen echte 'afspraken' dat met de buren....dat gaat gewoon vanzelfsprekend.....en andere buren doen dat ook. Ik let tegenwoordig regelmatig op een 5 (bijna 6 hoor)jarig meisje....als ze niet meewil met haar moeder die met d'r babyzusje gaat wandelen. Woont 5 huizen verder...ik loop er 's langs, let op of er niet iemand die richting opgaat en stuur 11-jarige 's langs om eens te kijken wat ze aan het doen is. En soms komt ze dan hier om wat te vragen(hoe laat is het?) of omdat het te lang duurt en ze toch zo'n honger heeft etc.
Misschien is dat 'buurtopassen' ook wel plaatsgebonden en gebeurd dat alleen hier. Ik heb geen idee. Maar ik denk wel dat het dan meer 'vanzelf' gaat dat het minder beladen is en minder 'spannend' voor het kind in kwestie. Want tenslotte heb je hele hulptroepen achter de hand voor als je het niet meer weet.
groeten albana

liora

liora

03-03-2010 om 10:18

Albana

Hoi Albana,

Niet iedereen woont op een woonerg met steeds thuis zijnde buren. Wist je dat al?

En verder vind ik je hele beschrijving weinig te maken hebben met alleen thuis blijven.

Liora

vlinder72

vlinder72

03-03-2010 om 10:47

Geen erf of pleintje. en mensen werken tegenwoordig.

Ik zou inderdaad niet weten hoe ik even aan de buren zou moeten vragen om mijn kinderen in het oog te houden. Wij wonen in een straat met vrijstaande huizen. Achter ons huis ligt een sloot en voor ons huis een stoep en daarna een weg (30 km maar je hebt van die malloten). Wij hebben geen erf, geen speeltuintje, geen zandbak of pleintje. Geen ouders die in de voortuin staan om de kinderen in de gaten te houden. Er wonen hier weinig jonge kinderen. Als ik een keer even weg ga dan zeg ik ook tegen mijn kinderen dat ze naar de buren of overburen of andere buren kunnen lopen als er iets is. Maar misschien ook iets nieuws voor Albana. Ouders werken. Zelfs mijn al wat op leeftijd zijnde buren werken allebei nog steeds. Dus er zijn heel vaak helemaal geen buren thuis. Ik laat mijn kinderen ook maar heel weinig alleen. Alleen om mijn jongste van het kinderdagverblijf te halen en soms om een kind bij een vriendje op te halen.

Geen inzicht, mentaliteit

Ik denk niet dat het verschil van 'inzicht' is, ik denk dat de mentaliteit hier anders is. Niemand vindt dat hier onbehoorlijk....iedereen vindt dat doodnormaal. En aan woonplein of niet, dat maakt niet uit. Vroeger woonde ik midden in het centrum (als kind) en ging het precies zo. Dan kon ik ook zo bij alle buren (meestal winkeliers) zo naar binnen lopen. En het gaat hier in alle buurten zo, woonplein of drukke weg, dat maakt niet uit. De keren dat ik bij mensen kwam die dan 'even'weg waren (om b.v. broer op te halen) zijn talloos en in allerlei soorten buurten.
Natuurlijk werken de mensen hier ook. Maar over het algemeen weten wij best 'ongeveer' wanneer dat is. En wie wanneer thuis is. En hier is ook de helft met oudere kinderen of zelfs al het huis uit. En zelfs die ouderen hebben ook hun eigen dagritme. De een doet vrijwilligerswerk of ze passen op (kleinkinderen) etc. etc.
Maar je hebt toch wel enigzins idee wie wanneer thuis is in je omgeving? Je ziet wel of niet auto's voor de deur staan, hoort ze weg gaan op bepaalde tijd (als je b.v. nog in bed ligt) ziet gordijnen open of dicht etc. etc. En vakanties melden wij altijd even in de buurt, zodat iedereen een oogje dan ook in het zeil houd.
Het is ook geen kwestie dat alleen ik dat zo zie of doe. Hier doet iedereen dat...en is het dus vanzelfsprekend...en totaal niet onbehoorlijk. Mijn buren zouden me wel een 'raar mens' vinden als ik mijn kinderen zou opsluiten in huis en hun er niet bij zou betrekken en dan weggaan. Dáar zouden ze juist van opkijken, me misschien zelfs wel 'onbehoorlijk'vinden omdat ik hun als buren zijnde zomaar 'negeer'. En de kans dat je in een straat écht niemand thuis treft is maar heel klein hoor...en dan heb je de volgende straat ook altijd nog.
groeten albana

liora

liora

03-03-2010 om 12:39

Albana

Ben benieuwd waar je woont en blij dat ik er niet woon!

Ik heb werkelijk geen idee op welke tijden mijn buren werken, kijk nooit of hun gordijnen open of dicht zijn, weet niet hoe laat ze thuis komen of van huis gaan. Van sommigen ken ik de auto, maar ik let er nooit op of die er staat of niet want soms is de straat vol en staat de auto iets verder. Dan kun je dus toch thuis zijn. Of niet... who cares.

Vreselijk als iedereen zo op elkaar let!

Liora

Fransien

Fransien

03-03-2010 om 12:58

Albana

Nou ben ik echt benieuwd waar je woont. Heerlijk, zo ging het waar ik opgegroeid ben vroeger ook. Even de babyfoon bij de buren als je de oudste kinderen tussen de middag ophaalt, even een boodschapje kunnen doen terwijl je kinderen lekker door kunnen spelen. Helaas woon ik in een omgeving waar men dat bijzonder raar vindt, dat doe je alleen voor je naaste familie en eigenlijk niet voor je buren. We hebben 1 keer de overburen gebeld omdat we om half 8 's avonds, schemerdonker, iemand met ladder in de tuin zagen, tegen het huis aan zetten en proberen het raam van buitenaf open te doen, en niet konden zien wie het was, bleek buurman zelf te zijn. De overburen waren not amused, ik zou dolgelukkig zijn dat iemand bij vreemd gedrag zoiets signaleert en mogelijk een inbraak voorkomt (en die waren er de weken daarvoor in de buurt wel geweest, iedere keer via achterdeuren en slaapkamerramen). Geef mij maar een portie ouderwetse burenmentaliteit, dat bevalt me een stuk beter dan het 'ach, wie kan het wat schelen'.

Puck

Puck

03-03-2010 om 13:18

Beetje zoals bij albana. en liora

In onze (kleine) straat is ook niemand te beroerd om op elkaars kinderen te letten en is er ook altijd wel iemand thuis waar ze even terecht kunnen. Verschil is wel dat het hier de gewoonte is om het even te melden: goh Truus, ik wil even boodschappen doen, mogen de kinderen bij jou komen als er wat is? Nog nooit "nee" gehoord. Alle 20 kinderen in de straat spelen (vooral in de zomer) ook lekker buiten met elkaar zonder dat er serieuze ruzies etc. zijn.
En Liora: dat ik weet wanneer de buren thuis zijn en werken heeft bij ons niets met "letten op elkaar" te maken maar alles met interesse in elkaar en het goed kunnen vinden met elkaar. Als er ook iets is kun je altijd bij buren terecht. We vieren ook met de hele straat pasen, barbecuen 1x per jaar samen en zonder kinderen gaan we ook meestal eens in het jaar een dagje weg. En dat laatste geeft altijd de grootste problemen want dan kun je de kinderen NIET bij de buren laten
Zoals jij het beschrijft lijkt het mij juist vreselijk: totaal geen interesse voor wat je buren doen en nauwelijks sociale contacten, brrrr...

liora

liora

03-03-2010 om 13:36

Geen tijd

poeh, met al mijn sociale contacten en drukke werk en gezin, weet ik niet waar ik de tijd vandaan zou moeten halen om ook nog op stap met de buren te moeten gaan!

Het is bij ons geen desinteresse denk ik, als we elkaar zien op de trap groeten we elkaar. Een buurvrouw heeft ook voetbalplaatjes voor mijn zoon gespaard. Andere buren uit de straat met kinderen spreek ik wat vaker of langer in het voorbijgaan.

Ik denk dat het in Amsterdam gewoon heel anders werkt. Ik zou wel een leuke oudere buurvrouw willen die van kinderen houdt en het leuk zou vinden om af en toe een kindje over de vloer te hebben. Maar dat is toevallig niet het geval.

Opletten

Nou ik heb om eerlijk te zijn liever een buurt die oplet dan andersom....Ik zou me (denk ik) ook erg 'onveilig' voelen zonder. En je kan ook opletten op verschillende manier....hier is opletten meer iets als 'vasstellen' dat het zo is en verder niks...Ik zou er nooit over gaan lopen kletsen ofzo of gaan checken wat er nu voor iets was. Maar zoals laatst dat er een buurvrouw gevallen was (heup gebroken) kon de hele straat van meegenieten....er werd een groot bed bezorgd door de thuiszorg. Dan komt er daarna vanzelf 'aanloop' van buren die 's informeren of het gaat of ze wat moeten doen, je boodschappen doen etc. Er wordt (voor zover ik weet) niet 'geroddeld'want waarom zou je dat doen als je er zo naar toe kan of gaat? Dan weet iedereen toch zelf al hoe en wat?? Juist dat soort dingen krijg je in een buurt waar e.a. wat minder in elkaar is geïnteresseerd ( heb je het al gehoord van haar op de hoek, die is gevallen). En toen er een overlijden was, was iedereen hier druk om allerlei han en spandiensten te verichten (broodjes smeren,soep koken, boodschappen doen, familie van trein halen etc. etc.) zoiets gaat als vanzelf en het is ook wel erg prettig als je in de penarie zit dat je je over dat soort dingen zowiezo al niet druk hoeft te maken (oo, dat doet de buurt wel). We lopen niet elkaar plat, het is meer dat we elkaar 'tegen' komen...verder geen verplichte bezoekjes. Alleen 1 keer in de 2 jaar (als we eraan toe komen een datum te prikken) een straatfeest. Die han en spandiensten zijn ook geen verplichting, als je niet kan (je moet werken b.v.) dan kan je niet. Klaar,dan is er altijd nog wel een ander en je wordt er echt niet op aangekeken.
Ik zou me denk ik in zo'n afstandelijke omgeving doodeenzaam voelen.
Ik heb gestudeerd in Haarlem en daar vond ik het al 'afstandelijk' en dat was nog wel in studentenkringen! Ik had het gevoel dat als ik zou verdwijnen er écht niemand was die me ooit zou missen...En dat gebeurdt je hier niet zo snel. Ik denk ook dat die 'betrokkenheid' in je buurt een sleutel is voor een veilgere omgeving.
groeten albana

Puck

Puck

03-03-2010 om 14:23

Albana

Wij zouden prima buren van elkaar kunnen zijn denk ik

liora

liora

03-03-2010 om 14:57

Grappig

Hoi,

Kan me voorstellen dat je denkt dat het afstandelijk overkomt maar dat is toch niet zo. We laten elkaar gewoon met rust, maar er is toch wel een soort betrokkenheid. Ik kan het moeilijk uitleggen.

Je ziet elkaar toch vaak, op de school van mijn zoon zitten veel kinderen uit de straat... maar inderdaad heb ik geen telefoonnummers en zomaar aanbellen gebeurt ook niet. Toch is het echt een buurtje.

Liora

Net als puck en albana

Gaat hier ook zo hoor. Heerlijk. We gaan dan wel niet samen een dag op pad of Pasen oid vieren, maar verder komt het hele verhaal van Albana en Puck me bekend voor. En het is echt niet zo dat ik de deur plat loop bij de buren. Maar vooral in de zomer zioe je elkaar op straat en iedereen let op een prettige manier een beetje op elkaar en elkaars kinderen.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.