Wie beurt me wat op? Kind loslaten.
Wie beurt me even op?
Zoveel eerste keren, je kind loslaten vind ik zoooo moeilijk.
Overmorgen heeft ze (bijna 5 jaar) haar eerste echte kinderfeestje. Ik vind het een beetje overdreven, maar ze gaan een kilometer of 30 verderop in een bos een speurtocht doen en daarna ergens eten. (waarom gaan ze niet gewoon koekhappen in de tuin!) Moeders had mij vorige week al gevraagd of ik dat goed vond, voordat mijn dochter ervan hoorde, dus dat was wel ok. Ik heb ja gezegd, leuk, haar eerste feestje. Belangrijk dat ze vriendjes heeft etc.
Maar nu vliegt het me behoorlijk aan. Waarom meteen 30 km verderop? Ons kind is nog nooit met iemand anders in de auto geweest.
Vader ken ik alleen van in het voorbijgaan, wat is dat voor type? Geef ik mijn kind zomaar aan een vreemde mee? Straks is het zo eentje die een paar biertjes drinkt tijdens het eten (verzin ik zelf hoor, geen enkele aanwijzing). Ze gaan met 2 volwassenen en 4 kinderen, dus heel netjes. Stoelverhoger mee.
En toch. Zit ik hier met buikpijn de meest verschrikkelijke gedachten weg te duwen. Ik kan natuurlijk wel alsnog nee zeggen. (nouja, natuurlijk...) Maar wat doe ik mijn kind daarmee aan? En mezelf? Ooit zal zoiets als dit toch een keer gaan gebeuren. Ben ik overdreven angstig? Moet ik mezelf hieroverheen zetten of eraan toegeven? Ik zit zelfs te "hopen" dat ze een beetje ziek zal zijn, 1 dag.
Bleh. Loslaten is het allermoeilijkste wat er is. Ik voel me er gewoon ziek van. Terwijl.. waar gaat het nu helemaal over?
Rodebeuk
Wat een prachtig citaat, dank je wel!
Ik moet bij eventuele bezorgdheden over wat er kan gebeuren altijd denken aan het verhaal van een vrouw (ergens in Nederland) die na Tsjernobyl zo bang was geworden dat ze 4 jaar in plastic gewikkeld op de bank had gezeten bij haar ouders. Haar ledematen waren helemaal vergroeid. Kortom, er is een grens aan wat voor absolute bescherming en veiligheid je kunt zoeken, het kost te veel op een gegeven moment, en dat is natuurlijk precies wat Korczak met dat punt 1 bedoelt.
Indruk
Beste Knoop in maag, ik bedoel ook helemaal niet dat JIJ klef & hysterisch bent (ik kèn je niet eens!) maar dat je eerste posting zo overkomt.
Met mijn berichtje wil ik ook helemaal geen veer in mijn eigen r*t steken. Bezorgdheid heeft niks te maken met goed/slecht zijn. Er is een ruime marge tussen overbezorgd zijn en verwaarlozing!
Ik herken 't
Goh zeg, 't gaat hier in dit draadje wel wat hard aan toe soms. En dat terwijl als er een kind op schoolreisje gaat en er dán over geschreven wordt, 't wél herkend wordt. En tuurlijk was 't op 't moment dat Knoop in de Maag 't schreef wat extra aangezet in haar berichtje.
Ik vind sommige dingen qua loslaten ook érg moeilijk, was soms wel eens bang dat ik overbezorgd was. Maar wat blijkt, er zijn altijd mensen die nóg bezorgder zijn en ik blijk het helemaal niet zo slecht te doen.
Maar ALLE eerste keren blijven moeilijk. Mijn zoon, tien jaar, heeft (en nu zal ik wel weer wat mensen over me heen krijgen) pas één keer bij een vriendje gelogeerd, verder nooit ergens zonder ons. En dat bij dat vriendje was een half jaar terug. 'k Weet zeker dat velen dat hier heel vreemd vinden, maar hij wilde niet en ik was daar stiekumpjes blij mee, leek me niks. Dochter, wat ondernemender, is vijf en heeft onlangs bij opa en oma geslapen. Ik vond 't niks vantevoren, máár heb 't niet laten merken en ze heeft 't prachtig gehad. En ikzelf heb waarachtig die nacht ook nog geslapen ook.
Eerste keren schoolreisje, hele volksstammen stonden bij de bus tranen weg te pinken, wat worden ze groot, wat gaan ze ver, etc. Ikzelf zag overal beren op de weg, maar hoefde bij 't daadwerkelijke vertrek niet te huilen, liep wel met de ziel onder de arm, maar 't ging prima.
En zo blijft 't elke eerste-keer denk ik, Knoop in de Maag, accepteer 't en weet dat 't goed komt. Je komt in mijn ogen echt totaal niet overbezorgd over (en hier rondom mij zie ik heel veel moeders die echt nog een slagje bezorgder zijn dan jij, van hun zou kind echt niet meemogen (is hier al gebeurd namelijk) ).
Sterkte (moest erg lachen om hoe je schreef "kunnen ze niet gaan koekhappen in de achtertuin"!),
Groetjes,
Wilma
Hoe het ging
Het ging natuurlijk helemaal prima. Toen ik d'r wegbracht zei ik inderdaad tegen moeder dat ik het best spannend vond waarop zij zei dat ze net zo was en het heel goed begreep. Ik heb me de hele middag prima vermaakt (gewerkt dus) en aan het begin van de avond kreeg ik een overenthousiast, blij kind thuis met rode konen van moeheid en blijheid.
Ik heb nog wel aan dit draadje moeten denken, en weet je, de begripvolle reacties waren heel fijn omdat ik me daarmee niet alleen voelde en niet raar of overbezorgd, maar de wat pinnigere reacties hebben me in die zin juist geholpen door te beseffen dat mijn eventuele overbezorgheid geen grond heeft en juist dat gaf me een enorm gevoel van vrijheid. Net alsof ik een nieuwe vaardigheid onder de knie had, zo voelde dat. Ik heb iets geleerd! Inderdaad denken aan dat blije kind dat huppelend van het feestje komt. Nu nog vasthouden.
Iedereen bedankt dus!!
Wat fijn!
Wat heerlijk dat je dochter een fijne dag gehad heeft! En dat je echt iets gehad hebt aan dit draadje.
Hoi knoop
Ik vond het heel fijn dat mijn citaat goed bij je aankwam, en het is helemaal leuk om te horen dat het allemaal goed verlopen is.
Het mooie is dat tegenover ieder verlies ook weer winst staat. En je hele laatste posting is doordesemd van die winst: zelfstandigheid bij je dochter en tevredenheid en trots bij jou. Good for you!
Fijn dit te lezen!
Fijn hè, zo'n forum 
. Heerlijk dat je er wat aan gehad hebt. Soms is herkenning al genoeg, maar nu in jouw geval is 't helemaal fijn.
Geniet ervan, 't is weer een stap in 't loslaten die genomen is!
Groetjes,
Wilma
