Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
Pelle

Pelle

25-06-2009 om 16:24

Wie helpt mij? Ben ik te nuchter of niet?

Jongste wordt na de zomervakantie 8 en gaat dan naar groep 4, heeft net zijn B diploma en heeft er al ruim 3 jaar judo op zitten en jullie kennen mij

Probleem is nu dat hij zo verschrikkelijk onzeker over kan komen, heeft moeite met een kort en duidelijk afscheid in de klas, bij de zwemles en de judo. Vraagt heel vaak of ik hem wel kom halen en of ik wel op tijd ben, als ik daadwerkelijk te laat ben (is 3x voorgekomen dit schooljaar, en toevallig 2x achter elkaar) gaat hij huilen, oudste kan hem dan niet tot bedaren brengen.

Mijn vraag: hoe weet ik of dit 'echt' is of dat het aandachttrekkerij is. Het is niet pas geleden begonnen, hij heeft het al heel erg lang, soms is het even ietsje minder. Van de week moest hij met iemand mee naar een partijtje en dat vindt hij dan helemaal niks, ik moet hem brengen, niet dat dat gaat gebeuren maar als oudste in de klas komt hij zo onzeker over en ik vind dat vervelend naar andere mensen toe (die er dus eigenlijk altijd bij staan, thuis heeft hij het er amper over).

En als het echt is: hoe kom ik er vanaf, want ik begin het een beetje zat te worden

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Vera*

Vera*

25-06-2009 om 16:56

Alternatieven

Is het iets om rustig met je jongste te overleggen. Weet je waarom hij gaat huilen? Kan hij dat onder woorden brengen? Als hij kan aangeven waarom hij bij zo een afhaalmoment onzeker wordt kun je ook gerichter een passende strategie bedenken.
Mijn dochter wil ook graag weten waar ze aan toe is en als je zegt dat je haar komt halen dan moet je er ook zijn want anders klopt haar plaatje niet. Dat gaat trouwens nu gemakkelijker als drie jaar geleden.
Vindt de leerkracht ook aan dat ze je zoontje onzeker vindt? Of heeft hij het alleen als je er zelf bij bent? Mijn onzekere zoon heeft in groep 3 een trainingsdag gehad dat je mocht zijn wie je was en dan leren dat je iets steviger in je schoenen komt te staan. Dat heeft wel iets met hem gedaan.
Als er nog een plekje is kun je hem ook naar een 'sterkamp' laten gaan. Dat is een leuke dingen en werken aan je lastige kanten kamp'. Ik heb er heel goede verhalen over gehoord.

margje van dijk

margje van dijk

25-06-2009 om 16:57

Specifieker

Hoi Pelle,

Ik snap je verhaal nog niet helemaal. "Oudste kan hem niet tot bedaren brengen" zeg je ergens: wat voor rol speelt oudste in het verhaal, is die er ook altijd bij?
En later: "maar als oudste in de klas komt hij zo onzeker over". Hoezo oudste in de klas (er zullen toch wel meer kinderen van zijn leeftijd zijn?) en vind jij dat zo'n belangrijk verschil dan? (Ik merk dat ik mijn kinderen thuis, in onderling verband, heel anders 'inschat' dan wanneer ze in hun eigen klas zitten).
Tenslotte: je trekt je aan wat andere mensen ervan vinden. Daar zou ik ook maar mee ophouden, er zijn nog veel gekkere mensen hoor (in de klas van mijn jongste zit een moeder die constant met een hoog piepstemmetje tegen haar kinderen praat, dát vind ik pas gek). Juist omdat die mensen het wel vaker zien lijkt me dat ze gewoon weten dat dat nu eenmaal zo gaat bij jouw zoon.

En: hoe kunnen wij inschatten of het aandachttrekkerij zou zijn? Dat kan jij zelf eigenlijk alleen maar zien. Juist omdat hij het al zo lang heeft en zo constant vertoont zou ik maar accepteren dat het echt een punt voor hem is, blijkbaar.

Ik ben bang dat je domweg moet wachten tot het over gaat, juist die dingen die zo diep zitten kun je niet even verhelpen lijkt me. Blijven oefenen / dingetjes uitproberen kan natuurlijk wel, maar dat zal je al wel doen.

Dus: veel sterkte d'r mee.

Margje

Nuchter

Hallo Pelle,
In je berichtjes hier kom je vrij kordaat en nuchter over ja!
Je zegt dat je zoon wilde dat jij hem bracht. Dan zeg je dat dat dus niet gaat gebeuren ... Ook zeg je dat je het vervelend vindt tov anderen. Dat alles maakt dat je zelf waarschijnlijk korzelig en ongeduldig reageert op je zoon, waardoor je zijn gedrag alleen maar versterkt!

Toevallig,..

Mijn dochter is ook 8 (wel onzeker van aard)en kwam met het zelfde verhaal.Ze moest op schoolreisje en zei dat ze dit altijd zo eng vind omdat ze bang is dat ze word vergeten en alleen achter blijft.
Ik heb er een beetje luchtig op gereageerd en haar gezegt, je weet hoe je heet,je weet waar je woont dan loop je naar iemand toe en laat je die mensen mij bellen.
Ik zal je dan altijd direct komen halen.
Wuif het niet weg,"begrijp"zijn probleem en bied een evt oplossing aan.
Op school en zo kort mogelijk afscheid maken, en niet zijn broer hem laten opvangen wat ook daar zal hij afscheid van moeten nemen.

Ik probeer het zo te relativeren

Oudste is precies zo. Ook hier dit jaar een keer te laat met ophalen (vader) en daar heeft hij nu nog last van (gek genoeg krijg ik als moeder de schuld bedenk ik me nu). Als iemand uit klas vraagt om te spelen en wij zijn er nog niet en andere ouder wel, grote stress. Want stel dat we niet komen en hoe moet dat dan etc. Te laat komen ook zo'n angstbeeld voor hem. Zwemles een keer: lag de klas al in bad, hij kon niets meer dan huilen en met armen zwaaien en in paniek raken. Ik stond erbij en keek ernaar.
Mijn zusje was/is ook zo, waarschijnlijk is dat de reden dat ik wat makkelijker mijn schouders ophaal en het meer een eigen-aardigheid van hem beschouw. Want verder bewonder ik mijn zoon juist weer om wat hij wel durft: vreemde mensen aanspreken als hij ergens is, aan nieuwe sporten en hobby's te beginnen, vriendjes maken tijdens het zwemmen in een andere groep etc. Daar heeft hij weer geen enkel probleem mee en dat zijn juist zaken waar ik graag wat meer zekerheid heb zoals vroeger mijn zusje naast me

Talia

Talia

25-06-2009 om 20:55

Zelfstandigheid

Naar wat ik lees is jouw jongste gewoon nog wat minder zelfstandig dan jij zou willen dat hij is. Misschien overvraag je hem en gaat hij daardoor zo "overdreven" reageren. Het ene kind wil met 7 jaar het liefst alles alleen doen, het andere kind wordt daar juist heel onzeker van. Goed voorstructureren en niet teveel "wat nou, als" , dat levert alleen maar meer onzekerheid op.
Ik herken het gedrag van je jongste een beetje van mezelf van vroeger. Ik kon me de hele middag zorgen maken of mijn moeder wel thuis was, omdat ze tussen de middag had gezegd dat ze misschien wat later zou zijn. Ik weet niet waarom ik me dan zorgen maakte, het is alleen nooit over gegaan. Ik kan er als volwassene heel goed mee omgaan, maar maak me nog gauw druk of er geen rampen gebeurd zijn als iemand te laat is ofzo. Ik wil met deze uitleg maar zeggen dat het een karakterding kan zijn, waar hij en jij niet vanaf komen en waarin je hem langzaam (misschien langzamer dan oudste en langzamer dan je zou willen) begeleid naar zelfstandiger, redelijker gedrag.

Groet, Talia

Maylise

Maylise

25-06-2009 om 21:55

Perceptie

Wat mij opvalt is dat je schrijft dat je zoon al naar groep vier gaat terwijl ik denk dat je zoon pas naar groep vier gaat en dus nog best jong is.

Ik vind die onzekerheid niet zo raar. Mijn een na oudste had dat ook altijd. Nog steeds zit het in zijn karakter. Maar als klein kind wilde hij ook altijd weten wie hem kwam halen, wanneer, hoe laat. Hij wilde ook niet alleen ergens heen. Ik moest hem brengen en halen. En altijd enorm in paniek als ondanks de zorgvuldig uitgedachte scenario's het iets anders verliep dan gepland.

Hij is er wel over heen gegroeid hoewel hij nu als volwassen man nog steeds zeer punctueel is (meestal is hij te vroeg, hij kent schiphol tot in de puntjes gezien hij meestal drie uur voor de vlucht minimaal aanwezig is), een hekel er aan heeft als mensen te laat komen(arme jongen, de rest van ons is minder punctueel), alles tot uit den treure plant en ook nog steeds allerlei doem scenario's verzint zodra dingen anders lopen.

Mijn jongste dochter is ook erg onzeker en gedroeg zich lang jong. Ook zij is een kind wat zich makkelijk zorgen maakt en dingen vlug eng vind. Nog steeds trouwens. Zij wil ook alles van te voren weten. Ik heb haar ook wel eens in paniek ergens aangetroffen omdat ik niet op tijd was. Zo was ze een keer bij een vriendin spelen. Ik zou haar voor het eten op komen halen maar omdat ik in een file terecht was gekomen gingen die mensen al eten. Ze vroegen dochter of ze ook mee wilde eten. Dochter helemaal in paniek. Nee, mama zou mij VOOR het eten ophalen. Kind huilen. Wilde absoluut niet mee eten. Toen was ze ongeveer 7 jaar denk ik. Mijn jongste zoon had op die leeftijd en in die situatie heel anders gereageerd. Mama te laat en in file? Ok. Wil je mee eten? Tuurlijk.

Dochter durfde ook nooit de eerste keer alleen naar vriendinnen te gaan (dus naar school gelijk met de moeder meelopen).Zeker tot in groep 5/6 moest ik de eerste keer meelopen. Een heel verschil met mijn jongste zoon die in groep 1 al relaxed met voor hem volkomen onbekende moeders meeliep.

Dochter is nu 12 en is al een heel stuk zekerder. Ze durft meer. Is minder bang bij onverwachte dingen. Stapt nu eerder ergens alleen op af. Raakt niet meer in paniek als het wat anders loopt. Geef je zoontje gewoon de tijd. Hij heeft blijkbaar nu nog wat extra bevestiging nodig en tijd om zelfstandig te worden.

Maylise

Tante Truus

Tante Truus

25-06-2009 om 22:42

Twee centen...

Pelle ik denk dat je veel van je zoon kunt leren. Ik heb ook het gevoel dat hij net zo overgevoelig is als jij kordaat bent. Als jij als volwassene de bocht wat ruimer neemt, hoeft hij niet (naar zijn idee) al het gevoelswerk te doen en kan hij wat kordater worden...
Probeer het eens.

TT

Sluit me aan bij tt

Pelle schreef: 'dank je, dat is een compliment lol'
Klinkt wat sarcasme doorheen, maar mijn opmerking was daadwerkelijk als compliment bedoeld.
Alleen elk voordeel heb z'n nadeel. Sluit me verder geheel aan bij TT.

Tante Truus

Tante Truus

26-06-2009 om 07:24

Pelle

Rustig maar, het zijn maar twee centjes. Voel je niet aangevallen. Ik begrijp best dat je alles al geprobeerd hebt. Het gaat niet om de interactie. Het gaat om de karakters op zich. Ik zeg alleen maar: kijk wat je zoon laat zien waar jij wat van kunt leren. De dingen die je noemt zijn ws extreme uitingen van een gevoeligheid die ook heel mooi is.
Kijk maar.

TT

Idee over op tijd komen

ik herinner mij nog steeds de dag dat ik aan zoon (toen 6) gezegd had dat ik voor die ene keer zeker op tijd zou komen. Er was echter onderweg een ongeluk gebeurd, waardoor ik natuurlijk toch te laat was. Toen ik aan school kwam stond zoon te zweten in de volle zon met jas aan, boekentas op de rug, aan de poort te wachten.

Sindsdien vertel ik nooit meer wanneer ik hem zal komen halen, hij weet gewoon dat ik kom. Hij verwacht niets, en dat geeft blijkbaar veel minder druk. Net als je altijd op hetzelfde uur komt, is het logisch dat als je er dan nog niet bent, er wat aan de hand zou kunnen zijn.

Ik weet niet of mijn punt duidelijk is? Ik bedoel dat meer speling van tijd minder stress zal geven, en dat geeft dan weer een opening naar beter kunnen loslaten bv. voor afscheid nemen. Ik kan mij ook erg goed inbeelden dat al die scenario's die je met je zoon besproken hebt, aanleiding geven tot stress. Want was als hij dingen door elkaar haalt, of toch beter had gewacht etc.

Mathilde

Mathilde

26-06-2009 om 13:56

Hij mist jou

Mijn dochter gaat naar groep 3 en plakt 's morgens bij het brengen ook vaak aan mij vast. Zitten de andere kinderen al in de kring, moet ik haar terug sturen omdat ze met mij mee naar buiten loopt. Ze zegt dan vaak: mamma, ik mis je nu al. Kom ik haar wat later ophalen, zie ik ook de spanning op haar gezicht (ze gaat niet huilen, maar soms scheelt het niet veel). Zitten we na de bso aan het avondeten, kan ze ineens zeggen: mamma, nu mis ik je niet meer. Verder vindt ze school hartstikke leuk, daar ligt het niet aan.
Het punt is, dat ze mij dus mist. Ik kan me daarin niet inleven, want ik miste mijn ouders nooit. Verder kan ik er ook niet veel mee, want argumenten helpen nu eenmaal niet tegen een gevoel. Zoals ze zelf zegt: ja dat weet ik allemaal wel, maar ik mis je toch. Af en toe komt het voor dat ze me niet mist en dan vertelt ze dat heel trots . Ik vind het wel fijn dat ze zoveel van me houdt, maar voor haarzelf is het wat sneu. Ik vertrouw er maar op dat ze er op den duur mee leert omgaan of er overheen groeit. Ik bedoel, misschien moet je het meer bij je zoon laten (lang verhaal om hier te komen, sorry haha).

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.