Baby Essentials: 10x items die je leven fijner maken
Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
carrieretijger not

carrieretijger not

29-02-2012 om 10:59

Woedeaanvallen

onze oudste zoon is een beetje een pestkop. Kliert wat zodat uiteindelijk zijn jongere broer gaat slaan, waarna hij vol uithaalt. Tot zover redelijk normaal gedrag, broertjes onderling (niet dat ik er blij mee ben hoor). Maar als ik ze uit elkaar haal en ze naar hun kamer stuur (om af te koelen), gaat de oudste volledig door het lint. Hij smijt met deuren, "gromt", gooit mij allerlei verwensingen naar het hoofd en wil mij in elkaar slaan etc. Dit kan zo een kwartier duren. Doet hij trouwens ook bij zijn pa.Ik heb hem weleens tegen de grond moeten werken om hem enigszins te kalmeren. Dan wil hij praten, maar als hij niet de juiste antwoorden krijgt, dan kan z'n woedeaanval gewoon weer opnieuw beginnen.
Naderhand zegt hij wel even sorry, maar lijkt er echt niet zoveel spijt van te hebben. Doet alsof er niets gebeurt is. Behoorlijk narcistisch mannetje af en toe. Als baby was hij al wat lastig en had hij ook wel driftbuien, maar ze lijken erger te worden. Kun je met zoiets aankloppen bij een dokter voor hulp?

Op school is hij trouwens een voorbeeldige leerling, haalt hoge cijfers, loopt ver voor met rekenen en taal en is populair in de klas. Daar weet hij zich prima te gedragen.


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Redelijk normaal gedrag?

Je zegt: oudste kliert wat, jongere broer gaat slaan waarna oudste vol uithaalt. Tot zover redelijk normaal gedrag.

Sorry hoor, ik vind het totaal niet vallen onder redelijk normaal gedrag. Broers en zussen mogen klieren, pesten, stoeien, maar vol uithalen? Ik denk dat daar stap één ligt, oudste eens heel duidelijk maken dat vol uithalen niet geaccepteerd wordt.

carrieretijger not

carrieretijger not

29-02-2012 om 11:49

Savon

ik accepteer dat gedrag dus ook niet, maar ik vind dit niet heel raar gedrag. Ik denk dat dit veel voorkomt bij broertjes onderling. Maar nogmaals het mag bij ons ook niet, vandaar dat ik ze ook naar hun kamer stuur. Bij ons is de regel: slaan mag gewoon niet. Als de ander slaat, kom je bij ons. Helaas gebeurt dit lang niet altijd.
Maar dit is niet zo problematisch dat ik daar nu hulp bij nodig heb. Maar misschien zie ik dat al verkeerd hoor.

Ik vind het gewoon erg lastig om met de oudste z'n woedeaanvallen om te gaan. Deze zijn wat mij betreft echt grensoverschrijdend.

Maar

behalve dat hij vol uithaalt naar zijn jongere broertje accepteert hij ook niet dat jij het niet accepteert. Smijten met deuren en grommen, nou alla, hier gooit puberzoon ook met een deur. Maar verwensingen naar jouw hoofd gooien, jou in elkaar willen slaan dat vind ik (net als het vol uithalen) echt geen normaal gedrag.

Hier heb ik nooit te maken gehad met woedeaanvallen zoals jij ze beschrijft en ik kan me voorstellen dat het knap lastig is om mee om te gaan. Misschien zou ik dit toch eens bespreken met huisarts, vooral omdat hij buitenshuis zo anders is.

Hoe oud zijn ze?

carrieretijger not

carrieretijger not

29-02-2012 om 12:55

Vol uithalen

misschien is dat wat overdreven gesteld, maar hij probeert hem wel echt te raken.
Oudste is bijna 10, jongere broer net 8. Volstrekt verschillende types. Ze spelen bijna niet samen, hebben weinig gemeen helaas. Maar etteren kunnen ze wel allebei.

Tango

Tango

29-02-2012 om 16:15

Eerder ingrijpen

Probeer wat eerder in te grijpen voordat je oudste vol uit gaat (hoe vol dat dan ook mag zijn). Ze wat eerder uit elkaar halen voorkomt misschien dat het escaleert. Misschien ook eens op een rustig moment met je oudste bespreken dat je dit gedrag niet tolereert.
Verder vind ik dat je erg negatief praat over je zoon: narcistisch, etteren etc. Ik weet niet of je dat tegen je zoon ook doet (hoop ik niet) maar ook doordat je zo denkt over hem kan hij zich ook zo gaan gedragen.
Je schrijft ook dat ze weinig met elkaar hebben. Ook als ze van karakter verschillen kunnen ze toch best dingen samen doen. Probeer dat te stimuleren: samen een klusje doen, spelletje spelen. Er moet toch wel iets zijn waar ze elkaar in kunnen vinden.

carrieretijger not

carrieretijger not

29-02-2012 om 16:30

Mijn zoon

zal de eerste zijn die zal zeggen dat ik hem juist niet negatief benader. Ik hou veel van hem en ben erg trots op hem. (op al mijn kinderen overigens)Dat neemt niet weg dat hij zeker narcistische trekjes heeft. Hij wil graag vermaakt worden en eist behoorlijk wat tijd op. Ik sta dan ook regelmatig met hem te voetballen, ga naar al zijn wedstrijden en hij mag vaak met mij mee. Verder knuffelen we regelmatig en vertel ik hem elke avond dat ik van hem hou.
Als hij rustig is praat ik er zeker over, maar op het moment dat er weer gedoe is, is hij alle afspraken weer vergeten. Eerder ingrijpen kan haast niet, het komt soms echt uit het niets en ik heb nog 2 andere kinderen.

simone

simone

29-02-2012 om 21:49

Volgen

wat je beschrijft neigt naar pdd-nos. het zou een voorstadia kunnen zijn wat met ouderdom toeneemt. Handig is het om bij te houden wanner de woede aanvallen zijn, en wat hij in 2 uren daarvoor heeft gegeten.

vaak kun je op termijn een verband zien. Onder zoek heeft uitgewezen dat met minder suikers en gezond eten agressie tot 30 % kan afnemen.

eigenlijk is er nog niet veel aan de hand, wel moet het zo zijn dat hij zich gaat leren inleven in een ander en in een situatie... ben benieuwd of hij dat kan.

Alcedo atthis

Alcedo atthis

29-02-2012 om 22:07

Leestip

Ik kan je aanraden het boek 'Het explosieve kind' te gaan lezen. Het boek laat je inzien hoe driftbuien ontstaan en - nog belangrijker - hoe je met je kind kunt werken aan verbetering.
Je zoon wordt niet boos omdat hij dat zo graag wil. Het is een teken van onmacht. Aan jou als ouder de uitdaging om er met je kind achter te komen wat de 'triggers' zijn, en hoe hij beter kan leren omgaan met zijn frustraties.
Het zou best kunnen dat veel kinderen reageren op suiker, maar ik vind het persoonlijk constructiever om (ook) te kijken naar gedragspatronen. En hoe je die patronen kunt ombuigen, door op een andere manier met je kind te communiceren, en anders te reageren. Echt, de methode & tips in het boek werken. En niet alleen bij ons; op dit forum lees je er geregeld over.

carrieretijger not

carrieretijger not

29-02-2012 om 22:33

Pdd-nos

onze jongere zoon heeft pdd-nos, gelukkig een milde variant. We hebben weleens tegen elkaar gezegd dat onze oudste ook wel zoiets kan hebben, ware het niet dat hij zich heel goed kan inleven in anderen, sociaal best wel sterk is en geen eigenaardige, dwangmatige dingetjes heeft.
We zijn er wel achter dat als hij honger heeft, raar kan doen. Dan wordt hij lastig en kan hij ook hoofdpijn krijgen. Zal wel met de bloedsuikerspiegel te maken hebben. Hij heeft trouwens ook zo af en toe migraine.

carrieretijger not

carrieretijger not

29-02-2012 om 22:36

Het explosieve kind

bedankt voor de leestip, ga ik zeker wat mee doen.

Even checken....

"onze jongere zoon heeft pdd-nos, gelukkig een milde variant. We hebben weleens tegen elkaar gezegd dat onze oudste ook wel zoiets kan hebben, ware het niet dat hij zich heel goed kan inleven in anderen, sociaal best wel sterk is en geen eigenaardige, dwangmatige dingetjes heeft."

Huh?

Ik vind een groot inlevingsvermogen, sociaal sterk en geen eigenaardige trekjes niet echt rijmen met de beschrijving die je van je oudste zoon geeft:

Hij treitert veelvuldig zijn jongere broertje, slaat hem hard of haalt vol uit (inlevingsvermogen?). Als je hem wilt corrigeren gaat ie door het lint (sociaal sterk?), gaat ie grommen en wil hij jou in elkaar slaan (geen eigenaardige trekjes?). En hij snapt achteraf niet wat hij fout heeft gedaan en heeft ogenschijnlijk geen spijt (inlevingsvermogen?).

Ik wil niet flauw zijn, maar je vraag: kan ik hiermee naar de huisarts gaan lijkt me -zeker als je al een pdd-nosser hebt en veelvuldig het vermoeden van narcisme uit- een beetje naief klinken. Is dat echt je vraag? Of zoek je bevestiging of een duwtje in de rug dat je dat nu toch echt moet gaan doen?

carrieretijger not

carrieretijger not

01-03-2012 om 08:32

Narcistisch

onze zoon heeft absoluut narcistische trekjes. En dat heeft hij al van kleins af aan. Het zou best kunnen dat narcistische mensen ontstaan, maar het hoort echt al een hele poos bij hem. De term narcisme is wellicht een te grove term hoor. En misschien weet ik er wel te weinig van om die term te gebruiken.
Ik vind het jammer dat er nu een beeld ontstaat dat ik onze oudste zoon alleen maar een narcist vind. Ik ben hartstikke gek op hem en hij is niet het probleem, zijn woedeaanvallen zijn het probleem.
Uiteraard onderzoek ik ook mijn eigen rol in dit alles. We hebben het er vaak over en evalueren wat is er gebeurt . Ik vind zelf dat we zeker serieus bezig zijn met opvoeden en dus ook corrigeren. Maar met de woedeaanvallen van onze oudste kunnen we nog niet overweg.

carrieretijger not

carrieretijger not

01-03-2012 om 08:38

Jopi

onze zoon kan zich dus wel goed inleven in anderen en is sociaal sterk. Op school is het echt een topper. Hij heeft alleen woedeaanvallen thuis. En dan kan hij "niet stoppen" zoals hij zelf zegt. En dan leeft hij zich dus niet in in anderen.
Misschien heb je gelijk en zoek ik alleen bevestiging.

ishtar

ishtar

01-03-2012 om 10:07

Oeh, wat herkenbaar!

Hier 3 kinderen, waarvan oudste PDDnos (en verstandelijke beperking) en middelste doet precies wat ts beschrijft. Oudste uitdagen zodat oudste iets terugdoet en dan hard meppen en zelfs schoppen. Vervolgens accepteren wij dat uiteraard niet, en gaat hij tegen ons tekeer. Als je met hem, als er niks aan de hand is, in het algemeen aanspreekt op actie-reactie dan weet en vindt hij best wel dat hij zich naar oudste toe anders moet gedragen. Maar als je hem op een specifiek voorval aanspreekt, is hij niet voor argumenten vatbaar.
Overigens hebben wij middelste dus wel laten onderzoeken op autisme en aanverwante zaken(zit verder ook in de familie) Dat is bij hem niet aan de hand, wel zwaar overbelast.
Ik ben inmiddels bezig met hem naar een sova-training 'doen'. Een brusjesgroep staat ook nog op de planning.

dc

dc

01-03-2012 om 16:33

Woedeaanvallen

Iemand heeft me eens verteld dat woedeaanvallen vooral komen wanneer grenzen niet duidelijk zijn. Dat geeft onmacht.

Ik heb als kind veel woedeaanvallen gehad, en er waren niet veel duidelijke grenzen.

Kan het zoiets zijn?

Kalmte

Bij mijn kinderen waren woedeaanvallen een teken van frustratie en paniek, overprikkeling overdag waardoor ze s' avonds niet meer konden.
Ik roep ook maar wat mogelijk heb je er wat aan, mijn kinderen kunnen egocentrisch doen omdat ze het belang of de verwachting van anderen niet vanzelfsprekend of intuitief kunnen inschatten. Nu ze groter worden leren ze dat steeds beter te beredeneren, in te schatten of gewoon na te vragen. En verder was de truc bij mijn kinderen om ze in tijden van grote spanningen gewoon uit elkaar te houden. Naar je eigen kamer na school, je eigen plek aan tafel en in de zithoek en met een tussentijd naar de badkamer om elkaar niet onverhoopt tegen te komen.
En commentaar van wat ze allemaal moeten leren heb ik naast me neer moeten leggen want een kind in stress en woede kan niet leren.

Kalmte 2

Misschien is paardrijden of yoga, mindfullness of haptotherapie wat voor een kind. Alle mogelijke ideeen om kind beter te leren omgaan met emoties en, intellectueel en gevoelsmatig, greep te krijgen op zijn haar lichamelijke ervaringen en balans.

Karmijn

Karmijn

02-03-2012 om 11:36

Begin

Je kunt beginnen met voor je zelf in een dagboek bijhouden, wanneer en onder welke omstandigheden je zoon boos wordt.
Niet hoe boos hij wordt en wat hij dan doet, dat geeft je geen informatie. Het gaat erom wat er aan die boosheid vooraf gaat.
Onze zoon bleek bijvoorbeeld bijna altijd boos te worden, als peuterzusje in zijn persoonlijke ruimte kwam. Hij werd dan meestal niet eens boos op haar, maar op wie er verder in zijn buurt was. En dan léék het net, alsof hij uit het niets boos werd. Maar dat was niet zo.
Ik heb mij laten vertellen dat dit bijna nooit het geval is. Kinderen worden eigenlijk nooit zo maar boos. Bijna altijd gaat er aan die boosheid een verwachting vooraf, waar zij niet aan kunnen voldoen.
In mijn voorbeeld was die verwachting: 'Je zusje is kleiner dan jij, dus je bent lief en zorgzaam voor haar.'
Als je dat dagboek maakt, moet je niet alleen naar de explosies kijken. Maar vooral ook naar de situaties dat hij wel boos wordt, maar zich beheerst. Dat zie je dan aan de mimiek bijvoorbeeld.
Vaak blijkt dan dat de boosheid in een aantal situaties zeer voorspelbaar is. Die situaties zijn voor ieder kind anders. En dan kun je met het kind proberen een oplossing voor die situaties te vinden. In onze situatie lag de oplossing erin, dat ik in eerste instantie zusje weghield bij broer, en later met broer signalen afsprak waardoor hij kon uitzenden dat zusje hem teveel was. Op de een of andere manier is 'het gewoon zeggen', voor hem geen optie. Daar werken we dus omheen.

Karmijn

Karmijn

02-03-2012 om 12:00

En nog

En nog is het zo, dat zoon soms 'ineens' boos kan worden. Hij uit het inmiddels wel minder explosief, maar toch...
Ik ben dan een groot vraagteken.
En altijd zit er dan iets achter. Iets wat ik zei, wat hij niet begrepen heeft. Een opmerking van iemand die hij kwetsend heeft ervaren. Het gevoel oneerlijk behandeld te worden. Hij praat dan niet. 'Het gewoon zeggen wat hem dwars zit', is hem nog steeds niet gegeven.
Maar gelukkig ken ik hem nu goed, dus kan ik de gebruikelijke oorzaken van boosheid met hem af. En meestal komt dan het hoge woord er wel uit.

Je zegt

dat hij zich voorbeeldig gedraagt op school, misschien vergt dat zoveel energie van hem dat hij thuis alle opgekropte gevoelens van de hele dag tegen zijn broertje (kleiner/jonger, minder sterk en dus een makkelijk doelwit) uit?

Margriet*

Margriet*

02-03-2012 om 22:09

Ik vind

je naam en het belang dat je hecht aan dat je zoon zich op school voorbeeldig gedraagd en het goed doet (tenminste dat benadruk je ten zeerste) wel een interessante combi. Ik sluit aan bij zabkze maar ook Anne haar eerste posting vind ik logisch klinken. Verder ben ik erg van het eerder ingrijpen, zeker als je hoort dat het de verkeerde kant op gaat. Voluit hard uithalen kan hier niet door de beugel en dat wordt duidelijk gemeld. Ik noem soms als de consequenties als ik weet dat het gaat mislopen en waarschuw flink (meer het idee dat oudste of jongste dan weet dat ze in de picture zijn). En als ze dit soort gedrag vertonen (de aanloop daarnaar) uit elkaar halen en iets voor zichzelf gaan doen.

carrieretijger not

carrieretijger not

03-03-2012 om 11:49

Margriet

leg eens uit wat je bedoelt met die combi. Snap ik niet helemaal.
Ik benadruk dat mijn zoon zich voorbeeldig gedraagt op school om aan te geven dat hij zich daar dus wel kan aanpassen en zich niet misdraagt daar.
Eerder ingrijpen is gewoon lastig, maar ik zal mijn best doen, daar meer op te letten. Ben nu omdat het vakantie is, de hele week thuis. En de kinderen dus ook, zitten mekaar nu ook wat meer in elkaars vaarwater. De oudste kan zich slecht zelf vermaken en gaat dan maar wat klieren.

carrieretijger not

carrieretijger not

03-03-2012 om 11:58

Veel tips

bedankt voor de vele tips. Een dagboek is absoluut een goed idee. Gisteren maakte hij plotseling een opmerking: ik doe toch alles fout. Door jullie berichten kwam deze opmerking voor mij in een ander daglicht te staan. Misschien is hij wel erg onzeker en verbloemt hij dat heel goed. Het vreemde is dan wel dat hij zonder problemen weer een spreekbeurt geeft. Hij zoekt wel veel bevestiging dat hij dingen goed doet. Misschien is een SOVA-training ook wel iets voor hem.
Terwijl hij dus wel heel sociaalvaardig overkomt. We moeten er maar eens mee aan de slag.

Karmijn

Karmijn

03-03-2012 om 12:21

Nog een tip dan...

Misschien is het zinvol om je in te lezen op executieve vaardigheden. Dat zijn vaardigheden als tijdsbesef, iets beginnen, ergens mee doorgaan, iets afmaken, ergens mee stoppen, (vier verschillende vaardigheden), het interpreteren van sociale signalen, dingen in een logische volgorde doen, organiseren, werkgeheugen, scheiden van feit en emotie, omgaan met onduidelijke opdrachten, overgangen van de ene activiteit naar de andere, omgaan met onverwachte situaties, etc...
Zeer uiteenlopende vaardigheden en bij sommige kinderen zijn er een paar van deze vaardigheden achterblijvend. Dan kan het gebeuren dat je kind wel begrijpt wat worteltrekken is, maar niet dat je eerst je onderbroek aan moet trekken en dan pas je spijkerbroek. Op het ene moment functioneert je kind als een tiener, op het andere als een peutertje van twee.
Heel verwarrend (en frustrerend) dus voor ouders. Hij is slim zat, waarom snapt hij dan niet dat....? En als je niet uitkijkt ga je dat je kind kwalijk nemen. Met alle negatieve gevolgen voor zijn zelfbeeld die daarbij horen. Terwijl je het hem toch ook niet kwalijk zou nemen, als hij bijvoorbeeld moeite met lezen had, of met rekenen.
Misschien heb je iets aan het boek: 'Slim, maar...' Dat gaat hierover, maar ook in het boek 'Het explosieve kind', wordt op de executieve vaardigheden ingegaan. Bij dat laatste boek is er ook een website: www.livesinthebalance.org. Die is wel in het Engels, maar ik vond het een grote hulp.

Op school

Ik benadruk dat mijn zoon zich voorbeeldig gedraagt op school om aan te geven dat hij zich daar dus wel kan aanpassen en zich niet misdraagt daar........
Mijn kinderen gedroegen zich sociaal wenselijk op school omdat ze de vaardigheden misten om zich daar te handhaven. Dan maar ja zeggen en plat gaan liggen voor iedereen. Ze hadden kortom meer concrete instructie en antwoorden nodig en ook al vroegen ze zaken kregen ze dat niet voor elkaar juist omdat ze te slim en beleefd overkwamen. Juf vroeg mijn dochter om de werkbladen uit te delen maar omdat dochter niet wist waar die lagen vroeg ze dat aan de juf. Echter dan liet de juf het haar zelf uitzoeken want: ze was slim genoeg. Dat kostte haar een enorme stress omdat ze elk dingetje in de klas moest beoordelen of het tegemoetkwam aan het formaat, de kleur, de dikte en de tekening van het werkblad en dan nog op een stapel. Dat kostte haar enorm veel stress terwijl iedereen op haar zat te wachten. De paar uren daarna zaten haar oren dan zo goed als dicht terwijl ze toch niet wilde opvallen en ook haar werkjes goed wilde maken in de klas. Haar tafeltje stond met de la tegen de tafel van de andere kinderen in haar groepje. Te angstig om te vragen wist ze niet hoe ze aan schrijfmateriaal moest komen en stresste zo de tijd tot de pauze door en wist toen zonder de aandacht te trekken bij haar laatje te komen. Afijn, een paar voorbeelden maar mogelijk kun je je afvragen of dat voorbeeldige gedrag van je zoon niet juist een teken is dat hij zich zo aanpast op school omdat hij de vaardigheden mist of het begrip van omstanders om daar op een ontspannen manier mee om te kunnen gaan en tja, dat kunnen ze thuis, waar het wel veilig is niet meer volhouden. Vraag het gewoon eens aan je zoon hoe het gaat om school en wat hij daar meemaakt?
En tja, omdat dit bij mijn kinderen zo ging lag het volgens de school en de kinderbescherming natuurlijk aan mij dat mijn kinderen thuis uit hun dak gingen. Dus dat maakte het nog veel moeilijker om op school te vragen om zaken die de kinderen toch echt nodig hadden zoals rust, voorspelbaarheid en concrete antwoorden op een vraag.

carrieretijger not

carrieretijger not

03-03-2012 om 20:21

Annej

de situatie zoals jij schetst past niet bij mijn zoon. Hij is daar wel op zijn gemak. Hij is als eerste op school 's ochtends zodat hij nog drie kwartier uur kan voetballen daar. Hij is best populair in de klas en kinderen kijken tegen hem op (woorden van de meester hoor).
Hij stelt gerust vragen, werkt zelfstandig en in groepjes aan een zwaarder programma. Uiteraard zal hij zich daar best wel wat meer moeten inhouden dan thuis, maar dat zal voor de meeste kinderen gelden. Dus nee ik herken jouw situatie niet.

Carrieretijger

Wel een hele geruststelling als het wel goed gaat op school. Dan zou ik me inderdaad afvragen waarom het thuis dan niet lukt om een beetje ontspannen met mensen en situaties om te gaan. Mogelijk dat je zoon daar samen met jou naar wil zoeken. In welke situaties het niet lukt en wat wel helpt om hem een goed gevoel en genoeg balans te geven. Mogelijk dat het op school voorspelbaarder is dan thuis? En hoe kun je het dan voorspelbaarder maken voor je zoon of zoiets. Het kan een hele puzzel zijn maar ik zou toch niet blijven steken in het wijzen naar je zoon.
Je zoon kan mogelijk wel bijdragen aan de oplossing met het zoeken naar woorden samen met jou en naar situaties en aanpassingen. Per slot is hij al 12 jaar. En anders maar naar zijn kamer uit veiligheid voor de anderen en om zelf tot rust te komen want het is ook niet fijn voor je kind als hij steeds de kans krijgt zich te misdragen. Dan leert hij maar hoe hij zich in kan houden en leuk met anderen omgaan als hij groter wordt.

carrieretijger not

carrieretijger not

03-03-2012 om 20:42

Annaj

ik probeer dus ook niet te wijzen naar mijn zoon. Van mijn andere zoon weet ik ook dat wij (en hij) moeten leren om te gaan met z'n pddnos. Dat zal bij onze oudste ook zo zijn. Hij is trouwens 9, bijna 10.

Carrieretijger

Ik wens je veel sterkte en hopelijk lukt het om er meer harmonie en balans in te brengen. Ik vond het zelf heftig hoe kinderen jou eigen functioneren zou uit balans kunnen krijgen en voor het allemaal weer in goede banen is. Maar soms kan het met kinderen ook ineens weer over zijn en dat hoop ik voor je.

carrieretijger not

carrieretijger not

03-03-2012 om 20:56

Annej

dankjewel!

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.