Woedeaanvallen
onze oudste zoon is een beetje een pestkop. Kliert wat zodat uiteindelijk zijn jongere broer gaat slaan, waarna hij vol uithaalt. Tot zover redelijk normaal gedrag, broertjes onderling (niet dat ik er blij mee ben hoor). Maar als ik ze uit elkaar haal en ze naar hun kamer stuur (om af te koelen), gaat de oudste volledig door het lint. Hij smijt met deuren, "gromt", gooit mij allerlei verwensingen naar het hoofd en wil mij in elkaar slaan etc. Dit kan zo een kwartier duren. Doet hij trouwens ook bij zijn pa.Ik heb hem weleens tegen de grond moeten werken om hem enigszins te kalmeren. Dan wil hij praten, maar als hij niet de juiste antwoorden krijgt, dan kan z'n woedeaanval gewoon weer opnieuw beginnen.
Naderhand zegt hij wel even sorry, maar lijkt er echt niet zoveel spijt van te hebben. Doet alsof er niets gebeurt is. Behoorlijk narcistisch mannetje af en toe. Als baby was hij al wat lastig en had hij ook wel driftbuien, maar ze lijken erger te worden. Kun je met zoiets aankloppen bij een dokter voor hulp?
Op school is hij trouwens een voorbeeldige leerling, haalt hoge cijfers, loopt ver voor met rekenen en taal en is populair in de klas. Daar weet hij zich prima te gedragen.
Annej
dankjewel!
Gedeeltelijk herkenbaar
Hier hebben we ook een dergelijke periode met grommen en driftbuien meegemaakt en bij ons bleek dit voort te komen uit enorme frustratie op school. Zoon liep ver voor en zat zich dood te vervelen.Elke dag school was voor hem een nieuwe martelgang.
Nu is hij alweer ruim een jaar van school verwisseld en zijn gedrag is volledig bijgedraaid. Misschien de moeite waard om bij jou zoon ook eens naar de schoolsituatie te kijken.
School
zoon geeft ook hier aan school niets aan te vinden. Hij heeft er echt een hekel aan. Ik heb moeite om dat te begrijpen. Ik weet ook niet goed wat we hier aan kunnen doen. Hij krijgt dus al extra uitdaging door "rekentijger" en "taaltopper"- programma's te draaien. Voor rekenen krijgt hij nu zelfs een nog wat zwaarder pakket erbij. Zoon heeft een hekel aan het schoolse, wil gewoon liever voetballen en spelen. Maarja dat kan op geen enkele school.
Aha
Carrieretijger, wat je schrijft is wel heel herkenbaar.
Hier ook een zoon die (tot een bepaald moment) op school uitsluitend wenselijk gedrag vertoonde. Maar zich er verschrikkelijk voelde.
En dat komt er dan inderdaad thuis uit. De emmer zit vol en dan kan niets meer hebben. Een verkeerde blik is dan al voldoende om in woede uit te barsten.
Dus het gaat misschien helemaal niet goed op school. Hij haalt misschien goede cijfers en hij doet wat hij moet doet. Maar hoe voelt hij zich?
Wat hier hielp, was in ieder geval begrip hebben voor zijn hekel aan school. School is ook een rare situatie, de rest van je leven komt dat nooit meer voor, dat je met twintig leeftijdsgenoten in een kamer moet zitten, dag in dag uit, om te luisteren naar iemand die je op zijn best matig interessant vindt.
Geen volwassene te vinden, die dat zonder slag of stoot zou accepteren. Maar van onze kinderen verwachten wij dat wel.
Het hielp hier ook, dat we onze zoon, als hij uit school kwam, eerst even bij lieten komen. Wat eten, wat drinken, geen gesprek(soms is de vraag: 'Hoe ging het vandaag?' al teveel), geen conflicten, geen last van broer of zus. Een tijdje achter de pc, met een koptelefoon op. Even niets. Dat hielp hem enorm.
Karmijn, rare situatie?
Je schrijft: "Wat hier hielp, was in ieder geval begrip hebben voor zijn hekel aan school. School is ook een rare situatie, de rest van je leven komt dat nooit meer voor, dat je met twintig leeftijdsgenoten in een kamer moet zitten, dag in dag uit, om te luisteren naar iemand die je op zijn best matig interessant vindt.
Geen volwassene te vinden, die dat zonder slag of stoot zou accepteren. Maar van onze kinderen verwachten wij dat wel."
Natuurlijk verwachten we dat van kinderen. Je meent toch niet serieus dat je naar school gaan raar vindt? Dat je van een kind niet kan/mag verwachten dat het samen met anderen (die je zelf niet uitgezocht hebt) iets doet, en je daarbij min of meer weet te gedragen? Hallo zeg, dat komt je hele leven voor. Op school, in een vereniging, op je werk, op verjaardagfeestjes bij de buren, op de camping,......Het hele leven zit vol met interactie met anderen, met dingen die je meer of minder interessant vindt en met tegenslagen en meevallers. Maar probeer nou niet te doen alsof dat raar is, alsof je dat niet van kinderen kan verwachten. Kom op zeg, natuurlijk is school niet raar!
Cassie
Nou...
Samen met anderen iets doen en je weten te gedragen, is toch wel iets anders dan met 30 collega's in een kleine kamer zitten, waarbij je je kont niet kan keren en niet naar de WC mag zonder toestemming. En dan moet je ook nog allemaal tegelijk hetzelfde werk doen en wordt van je verwacht dat je daar je vrienden hebt.
Ik moet er niet aan denken zulk werk te hebben. Het zal heus wel bestaan hoor, maar dan zoek je het ook op. In het leger misschien?
Cassie
Nou Cassie, als het mijn baan zou zijn, met 25 mensen in een kleine ruimte zitten en klakkeloos doen wat iemand mij vertelt en daar niet weg mogen, zou ik gelijk ontslag nemen.
En dat is het grote verschil. Natuurlijk passen wij ons aan op ons werk, op verjaardagsfeestjes en bij de buren. Maar dat is dan wel onze keuze. We bepalen zelf wat voor een werk we doen, naar welk feestje we gaan en in welke buurt we gaan wonen. We bepalen zelf tot in welke mate we ons aanpassen. Die vrijheid hebben wij, dat is tegenwoordig 'normaal'. Als ik een kluizenaar wil gaan worden, in een hutje op de hei wil gaan wonen, dan mag ik dat.
School voedt niet op tot deze vrijheid.
Dus wat dat betreft vind ik het inderdaad opvallender dat er zoveel kinderen zijn, die dat zonder slag of stoot braaf in de klas zitten, dan dat er kinderen zijn, die daar moeite mee hebben.
Juist kinderen met executieve problemen, hebben nog weleens moeite om daar vrede mee te leren hebben. Omdat in die rare situatie, (die grote groep, het massaproductie werk, de bureaucratische regels en de verveling) zo'n beroep doet op de executieve vaardigheden, die bij hen nog niet ontwikkeld zijn.
Ik verwacht zeker wel van mijn zoon, dat hij naar school gaat en zich aanpast. Hij weet als geen ander, dat hij naar school moet van de regering en dat hij zijn toekomst op het spel zet, als hij niet meer zou gaan. Dat eigenbelang is zijn enige motivatie om maar te gaan. Hij gaat iedere dag weer met tegenzin. Ik vind dat erg knap van hem. Gelukkig zit hij inmiddels op het VO en daar is de verveling in ieder geval een stuk minder groot.
Het is voor hem een grote troost, dat zijn moeder ook inziet, dat het niet zo'n normale situatie is, die school. En hij kan niet wachten tot het moment dat hij de baas is over zijn eigen leven en zelf kan kiezen waar hij is en wat hij doet.
Misschien vind je dit filmpje wel interessant:
Karmijn
ja, dat filmpje ken ik, dat is een hele goeie. Zo goed dat die bij ons op school verspreid is, om te laten zien waarom zij anders onderwijs geven dan wij vroeger gewend waren....
Maar, scholen zijn toch ook niet meer wat ze vroeger waren? Je kan de nadruk leggen op de negatieve kanten die jij ziet, maar ik zie vooral de positieve kanten. En zo zwart wit als jij het schetst is het bij ons (en de andere scholen die ik ken) niet. Ja, je zit met meer mensen in een klas, maar je moet nu niet doen alsof de essentie van school is dat je tegen je zin ergens moet zitten waar je op commando zonder tegenspraak vervelende dingen moet doen. De essentie is dat je wereld groter wordt, dat je die ontdekt, dat je leert lezen en rekenen zodat je daarna verder de wereld kan verkennen, en dat je dat samen met anderen doet.
En waar moet je je dan aanpassen? OMdat je niet alleen bent, en dus samen met anderen verantwoordelijk bent voor wat er in de school gebeurt. Dat betekent dat jer dus een grens aan je eigen vrijheid is. Maar waar zit de aanpassing dan waar jij en je kind zoveel moeite mee hebben?
Cassie
Moeite
Je schrijft:'
Je moet nu net doenalsof de essentie van school is dat je ergens moet zitten waar je op commando zonder tegenspraak vervelende dingen moet doen'
Ik doe niet net alsof, voor mijn zoon is dat inderdaad een adequate omschrijving van wat hij van school vindt.
Hij wist al heel vroeg dat de wereld groter is en wilde die graag ontdekken, maar niet in de klas, maar in die wereld. Ik heb een dierbare foto van hem, toen hij acht maanden was. Hij was 'weggelopen'. De voordeur uitgekropen, op onderzoek.
Voor sommige kinderen hebben scholen gewoon niet veel te bieden, alleen maar kritiek. Denk je echt dat het filmpje achterhaald is? Dat ben ik niet met je eens.
De aanpassing waar onze zoon zoveel moeite mee had, was het feit dat hij geacht werd enthousiast te zijn over dingen die hij absoluut oninterssant vond. Elke morgen een uur in de kring. A die kinderen om hem heen in zijn persoonlijke ruimte. De schreeuwende leerkrachten. Het feit dat je niet voor je mening uit mag komen. Het feit dat je stap voor stap de stof door moet, terwijl jouw gedachten nog nooit stap voor stap zijn gegaan. De tijdsverspilling, die je voelt, omdat je naar zo'n weekopening, maandsluiting, kerstviering en dergelijke toe moet. Het eeuwige stilzitten.
Hij vond er gewoon, vanaf dag 1 niets aan. Het verhaal van dat vierkante blokje, datmaar niet in het ronde gat past. Wij hebben hem geleerd om net te doen of hij een rond blokje is. Dat helpt.
En het was gewoon een hele doorsnee school hoor, niets bijzonders.
Mijn zoon is wel bijzonder, afwijkend. Dat wel.
Nog iets
Ik schrijf hier boven, dat mijnzoon bijzonder is. Maar hij is niet de enige, die zo'n hekel heeft aan school. Je denkt toch niet dat al die kinderen in de klas daar werkelijk allemaal zitten te genieten? Voor een grote groep kinderen is het naar school gaan een grote last, die hun plezier in het leven drukt.
Leerkrachten staan daar meestal niet open voor. Zij zitten daar namelijk vrijwillig, dus het is moeilijk voor hen om zich in te leven in kinderen als die van mij. Alleen dat feit al, maakt het allemaal nog erger.
Op de middelbare school ontmoet zoon gelukkig veel meer empathie, begrip en waardering.
Karmijn
Ik begrijp hoor over de schooltijd. Maar een vraagje: hoe heb jij je zoon met zijn vrije geest ondersteund om de schooltijd door te komen? En in welke zin ontvangt hij nu meer begrip? Tot welke verschillen leidt dat vergeleken met de basisschool?
Marier
We hebben zoon ondersteund, door naast hem te gaan staan en hem waar mogelijk autonomie te geven.
Zo mocht hij zelf beslissen van ons, of hij wel of niet naar de onzindagen, zoals schoolreisje, kerstviering en sportdag zou gaan. Wilde hij niet, dan meldde ik hem ziek. Soms ging hij wel, soms niet.
Ook hebben wij hem heel erg gestimuleerd, door hem te belonen voor het naar school gaan. Hij kreeg op een gegeven moment computertijd voor het naar school gaan.
Daarnaast hebben wij getracht zijn problemen op school zoveel mogelijk op te lossen, maar dat was echt heel erg lastig op de basisschool. De leerkrachten konden die gedachte echt niet aan, dat bijvoorbeeld een moeder (!) tips ging geven over hoe het kind aangesproken kon worden. (niet schreeuwen tegen hem, dan kan hij niet meer denken)
Het rugzakje hielp, omdat wij het geluk hadden een heel goede ambulant begeleidster te treffen. Ze werkt inmiddels niet meer voor het REC, vanwege 'passend onderwijs'.
Op de middelbare school, is het anders, omdat zoon nu wel het idee heeft, dat hij zinvolle dingen leert. 'Die docenten, die weten echt heel veel van hun vak, mam.'
Daarnaast wordt een kind op het VO niet meer toegesproken als een kleuter. Onze zoon sloeg altijd dicht als hij het niet meer zag zitten. Veel basisschoolleerkrachten dachten dan dat hij het niet meer begreep en gingen op een kleinerend toontje tegen hem praten.
Daarnaast zijn ze op de middelbare school, wel flexibel. Als wij een voorstel doen, voor de oplossing van een probleem, zeggen ze niet gelijk: 'Ja, als we zo gaan beginnen....' of 'Ja, maar hij zit hier nu eenmaal op school, dus hij zal zich toch net zo moeten gedragen als de rest.' of 'Ik ben de leerkracht, en als ik tegen de klas zeg, we doen 'A', dan verwacht ik dat iedereen dat gelijk doet, ook al zien ze het nut er niet van in.'
Vooral die laatste redenering had een interessante uitwerking. Onze zoon is niet van dat type, dat kritiekloos achter leiders aanloopt. 
Ze snappen op de middelbare school gelukkig ook, dat zoon, als hij dichtslaat, niet respectloos is, of ongehoorzaam, maar dat hij dan probeert om zich te beheersen. Op de basisschool gingen ze dan altijd bij hem door met hun eisen: 'Ik wil nu dat je zegt wat er aan de hand is.' En dan zei hij (woedend als hij was) uiteraard iets wat hun niet beval, waarop ik weer op school mocht komen om te horen wat 'hij nú weer gedaan heeft.'
Nou ja, ik kan er wel een boek over schrijven, en dat in het draadje van carrieretijger. Sorry.
Zenden
Hier ook een basisschool die meer op zenden stond dan dat ze enig idee hadden. En die workshop hadden ze al gevolgd dus..... Thuis stuurde ik zoon weleens naar buiten met zijn zwaard of met een stok om op de struiken te slaan om zijn frustratie kwijt te raken, even met iets anders bezig te zijn. Op schoolkamp was zoon dus op enig moment zijn frustratie aan het uitleven op struiken en dat viel natuurlijk verkeerd bij de leerkrachten die meestal geen idee hadden wat er in mijn zoon omging. Met zijn allen hebben ze hem gecorrigeerd, geen idee wat dat was, en dat kwamen ze me trots vertellen. Desgevraagd had zoon helemaal niet begrepen dat hij niet op de struiken mocht slaan en vroeg zich af waarom ze zo boos deden, dat wakkerde zijn angst aan. Mijn zoon sloeg dicht en raakte dan gestresst, zo gestresst dat hij in zijn laatste jaar zijn eten niet binnen kon houden en je kon thuis ineens kopjes halfvol maaginhoud vinden van de stress. Op school deed hij dat op de toilet of in de bosjes. Verder heeft hij ook hele leuke ervaringen gehad in de bovenbouw maar dit soort dingen was een grote spraakverwarring en inderdaad op het voortgezet met name natuurlijk in zijn autistenklas werd konden ze dat wel herkennen en hanteren. Je zou zeggen: hele eenvoudige pedagogiek eigenlijk, basisschoolpedagogiek eigenlijk, maar dat is een vergissing.
Eenvoudige pedagogiek?
AnneJ: " Je zou zeggen: hele eenvoudige pedagogiek eigenlijk, basisschoolpedagogiek eigenlijk, maar dat is een vergissing."
Van wie een vergissing? De pedagogiek, dus echt competent zijn in pedagogisch handelen, is een van de allermoeilijkste dingen voor de basisschoolleerkracht. Didactisch is bijv. veel makkelijker te leren. Dat gaat dan ook veel vaker goed. Maar pedagogisch is complexer: ten eerste is er de visie. Welke normen en waarden heeft de leerkracht zelf, verkregen door eigen opvoeding en ontwikkeling? Welke visie werd er op de pabo gedoceerd? Welke visie hangen de collega's aan? Als de leerkracht naar eigen dunk goed handelt, kan dat in strijd zijn met de school. Wat school vindt, kan in strijd zijn met eigen normen en waarden. En oh ja, op de pabo leerden we het zo. En als dat dan allemaal wel samen komt in een krachtig pedagogisch handelen, dan pffff, dan zijn de ouders er nog die vinden dat het allemaal heel anders moet voor hun kind. Help, want interpersoonlijk, organisatorisch en didactisch moet er tegelijkertijd ook nog van alles vol continu gebeuren.
Tsja, daar krijg je deze uitspraken van: "hij moet maar gewoon meedoen met de rest". Waarmee de leerkracht een grote handelingsverlegenheid aangeeft. Voor jonge leerkrachten komt er nog zoveel op ze af, dat ze het niet kunnen bolwerken, met ook nog eens ouders die ze vertellen wat ze moeten doen. De meer ervaren leerkracht borduurt voort op ervaring en staat niet meer open.
Er zijn er maar weinig die de kennis van ouders als waardevolle expertise kunnen zien, en ik begrijp dat wel. Begrijp me goed, ik keur het niet goed, maar ik begrijp het wel. En een opmerking als "hele eenvoudige pedagogiek eigenlijk, basisschoolpedagogiek eigenlijk, maar dat is een vergissing." is inderdaad een bijzonder grote vergissing, het is verre van heel eenvoudig, het is het moeilijkste dat er is.
En nog iets...
De leerkracht is een professional in didactiek. Dat is wat anders dan een professional in omgaan met allerlei ontwikkelingsstoornissen en gedragsproblemen. De moeite die het ouders kost om te leren omgaan met hun kind, (zie zorgenkinderen) de moeite die het ook kost om echtgenoot te overtuigen terwijl moeder de expertise doet, het is vaak een hele worsteling, en dat vaak in een 1-op-1-situatie.
De leerkracht heeft een klas vol. Dat verschil maakt het echt onvergelijkbaar lastiger dan thuis.
Nogmaals, ik vind wel dat het de leerkracht zou moeten lukken, maar om te zeggen dat het eenvoudig is, ach, beetje respectloos.
Basisschool
Je hebt een punt Parel, er zijn botsende ideeën over opvoeding, iedereen vind er iets van en heeft er een normen- en waardenachtergrond in.
Toch zie ik juist op de scholen ook pareltjes van praktische pedagogiek en is het een vindplaats van creatief gedrag van leerkrachten. En daar hoop je ook op omdat de schoolsituatie ook anders is dan de thuissituatie ook al kun je wederzijds wel ideeën opdoen.
Ik denk ook dat denken in ontwikkelingsstoornissen en gedragsproblemen in de weg kan staan van praktische oplossingen die er soms wel zijn. En verder vind ik het natuurlijk een hele kunst om een klas vol met kinderen zinvol iets te bieden. En kun je eindeloos verzinnen wat er nog meer nodig is om het allemaal goed te laten verlopen aan middelen en extra handen in de klas en ambulante begeleiding. Maar ik denk dat het toch begint met wat begrip voor een kind en wat creatieve mogelijkheden om zaken in een goed vaarwater te krijgen. En ik denk dat met name leerkrachten daar de bron van kunnen zijn omdat zij jaar in jaar uit met kinderen werken. Als ouder zijn dat soort zaken meestal nieuw.
