Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
mama 78

mama 78

18-02-2009 om 14:39

Zo negatief naar zusje-hoe moet ik hier mee omgaan?

Ik heb echt even jullie raad en tips nodig, want zelf kom ik er niet meer uit. Ik kan veel hebben, maar nu loopt het emmertje bijna over.

Het gaat hierom: dochter A (8 jaar en verbaal zeer sterk) kan steeds minder goed met dochter B omgaan.
e hele dag moet B van haar zus horen wat ze wel niet verkeerd doet. A kan totaal niet tegen B en let op alles wat ze doet. Bij alles wat B zegt, krijgt ze te horen: Echt niet, of : ja hoor, het zal wel, of: jij weet er niks van.
Ook kleineert ze haar heel erg. Ze vindt haar zusje een 'baby'zoals ze zegt en ze kan werkelijk niks van haar hebben. Het lijkt wel of ze niet maychen, maar ze zal toch moeten leren met haar zusje om te gaan.
Eten aan tafel is een drama nu. Ik zit constant te waarschuwen (en echt, positief aanpakken helpt niet meer), , want A let alleen maar op B. Soms zet ik gewoon een boek tussen hen in, maar dan krijg je stiekem gegluur. Ook zit A demonstratief te zuchten als B wat gaat zeggen.
Het is hier zo'n negatieve sfeer.Ik ga me er elke dag meer aan ergeren en kan dan weinig meer hebben. Ik vind het ook zo zielig voor B. Ze laat alles maar langs haar schoudertjes afglijden. Maar ze moet wel dagelijks horen wat ze verkeerd doet, dat ze een ....zusje is en dat alles haar schuld is. Natuurlijk lokt B ook weleens wat uit, als ze net wat langer doorzint dan zuslief haar bedoeling is..maar helaas zie ik in de praktijk dat A de meeste problemen geeft.
Ik kan wel zeggen: als je er last hebt van je zusje, ga dan even weg. (Wat is last? Niemand heeft verder last van B )Maar dat weigert ze. Ze blijft maar opletten en kijken.
Mijn energie raakt zo onderhand op. Gek wordt je van al dat waarschuwen en opletten.
Hoe moet ik hiermee omgaan?

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Onpedagogische reactie

pfff, wat een vervelende situatie. Het valt me op dat dit een proces lijkt wat al langere tijd bezig is en ik neem aan dat je het al op vele manieren geprobeerd hebt te doorbreken. Waarbij je vast al wel duidelijk gemaakt hebt hoe vervelend dit voor het jongere zusje moet zijn. Ook zul je al wel naar haar beweegredenen hebben gevraagd. Zoals je het beschrijft lijkt het er op dat het oudere kind constant een stukje bevestiging zoekt voor zichzelf via kritiek op het jongere kind. Misschien kun je haar wat bevestiging geven door eens alleen wat met haar te doen waar zij al wel groot genoeg voor is en haar aanspreken op haar rol als ouder meisje?

Maar... wat mij betreft zou ik wel gewoon uitgaan van 1 duidelijk uitgangspunt; als er al kritiek moet plaatsvinden op een kind, dan is dat aan de ouders en niet aan het oudere kind!

Nog 1 keer een goed gesprek lijkt me op zijn plaats. Mocht dat geen effect hebben, dan zou ik heel onpedagogisch voorstellen om je oudste te waarschuwen dat je het dan anders aan gaat pakken en haar in het vooruitzicht stellen dat je anders eens een tijdje haar rol zult aannemen. En dan ook doen. Een hele middag (of een uurtje, als je denkt dat de boodschap al wel duidelijk is) consequent haar op dezelfde manier benaderen als ze nu met haar zusje doet. En daarna evalueren hoe ze dit zelf ervaren heeft.

Anders ben ik bang dat de situatie nog heel lang kan doorsudderen en dat lijkt me erg vervelend voor je jongste en de hele sfeer in huis.

Karly

winacoye

winacoye

18-02-2009 om 15:41

Ik lees met je mee

Wij hebben hier een soortgelijke situatie met onze meiden van 9 en 6.... Ik hoop dat er meer reacties komen!

Sterkte, Winacoye

Pippin

Pippin

18-02-2009 om 22:36

Wat bij ons hielp

Hier is er een vergelijkbare situatie geweest. Oudste kon echt niets meer van zusje hebben.
Wat hielp:
Uit elkaar halen. Niet samen voorlezen, niet samen in de badkamer, niet samen op een bank zitten, niet naast elkaar aan tafel, etc.. Zorg ervoor dat de persoonlijke ruimte van allebei gerespecteerd wordt.
Ingrijpen als het te ver gaat. Het klinkt nu alsof de oudste haar zusje stelselmatig aan het pesten en vernederen is. Dat kun je niet toestaan. Ik zou hier een heel indringend gesprek met oudste over voeren als ik jou was. Dan kun je als het weer gebeurt op dit gesprek terug komen. Als dit bij ons gebeurt staat er straf op. (Verwijdering uit de ruimte waar de ander is) 'Als je niets aardigs weet te zeggen, zeg je maar niets' Ik zou niet met boeken e.d. aan de gang gaan. Dan krijgt de oudste het idee dat 'het gebeurt' en zij er niet zoveel aan kan doen. En dat kan ze wel.
Let ook goed op of de jongste de oudste niet aan het uitdagen, provoceren is. Dan moet je ook ingrijpen! Want hoe begrijpelijk ook, er ontstaat dan een negatieve spiraal. De oudste heeft de zekerheid nodig dat jij ook ingrijpt als zij de dupe wordt.
Individuele aandacht geven. Met de oudste gaan wandelen ('s avonds, als de jongste al op bed ligt), naar de stad, grote meiden dingen doen. Met de jongste ook dingen doen die haar zus niet meer interessant vindt. (speeltuin, samen met poppen spelen, kinderfilm kijken)
Elk speelafspraakje aangrijpen, zodat ze 's middags niet de hele tijd op elkaars lip zitten.
Stimuleren dat ze op hun eigen kamer spelen.
Zorgen dat er van elkaars spullen afgebleven wordt. Zorgen dat ze niet ongevraagd op elkaars kamer komen.
Echt waar, het hielp. Nu (een jaar later) zijn ze bijna elke dag leuk samen aan het spelen, vertellen ze elkaar spontaan leuke verhalen en complimentjes. Ik had nooit gedacht dat het ooit weer zo gezellig zou kunnen worden.
Pippin

Ik heb zo'n zus

En het is echt heel moeilijk hoor, om als jongere voortdurend gecontroleerd en bekritiseerd te worden. Ik bleef zoveel mogelijk uit haar buurt. Deed mijn karweitjes haast stiekem om kritiek van 'je doet dat fout' te mijden. Ik verstopte me op mijn kamer, waar zij dan vaak binnenviel om in m'n spullen te rommelen en m'n boek af te pakken. Ik haatte mijn zus als kind. En ik was bang van haar. Tegelijkertijd wilde ik haar goedkeuring en sloofde me uit hoewel ik naar buiten toe deed alsof het me niks kon schelen.
maar ik denk dat het voor haar ook niet makkelijk was om 'de oudste' te zijn, zeker met ouders die zelden thuis waren.
Krijgt jouw oudste dochter misschien ook het gevoel dat zij aan hogere eisen moet voldoen ? Is ze misschien jaloers op haar zusje die nog meer kind mag zijn? Misschien stralen jullie dat onbewust toch uit?

suus36

suus36

23-02-2009 om 13:40

Zou het de leeftijd zijn?

Hoi,
Ik zit je verhaal met zoveel herkenning te lezen. Mijn oudste van 8 is ook constant haar 6 jarige broertje aan het kleineren. Ik heb het er helemaal mee gehad.

Het valt me wel op dat ze de laatste tijd heel jaloers is. Ze klaagt ook steeds dat hij een groter stuk taart krijgt, een beter plek voor de tv heeft, meer kleren heeft, wel voetbalplaatjes heeft.....

Ik denk dus dat er wel iets van jaloezie in zit. Problemen met het ouder worden. Misschien willen ze klein blijven.

Ik probeer haar zo positief mogelijk te benaderen, maar soms vind ik dat ook heel moeilijk. Het enige wat nu werkt is om ze uit elkaar te halen. Om de beurt tanden poetsen, douchen etc. Bij eten niet naast elkaar zetten, niet op elkaars kamer laten komen.

Maar het is erg vermoeiend en ik lees vol belangstelling mee!
Groeten,
Suus

mama 78

mama 78

23-02-2009 om 21:37

Zucht

Heel erg bedankt voor jullie tips tot zover. Hopelijk komen er nog wat meer.
Al sik het zo lees komt het erop neer om ze zoveel mogelijk gescheiden te houden.
Dat doe ik al zoveel mogelijk. Helaas kan je dan nog steeds niet alles onder controle houden.
Oudste wisselt stiekem blikken met middelste, wat steevast "Nou!!!"opropet. De tafelschikking is al veranderd, maar nog wordt er stiekem gekeken of de ander niet stiekem de tong uitsteekt ("Nee mam, ik likte een randje weg...")
Middelste is erg vrolijk en lacht en zingt graag en veel. Oudste kan daar absoluut niet tegen. 'Mam, zeg dat ze ophoudt". Ik kan daar zo moedeloos van worden. ik kan niet alles verbieden en de oudste moet weten dat ze niet de hele wereld naar haar hand kan zetten.
Ook stel ik weleens voor om dan even weg te gaan, als ze zich ergert, maar dan ziet ze haar niet, maar HOORt ze haar nog wel, zegt ze dan.
Ze ergert zich werkelijk aan alles, aan haar kleding, haren, uitspraken..
Ik denk dus niet dat het de leeftijd is. Je moet toch op een gegeven moment normaal met je zusje om kunnen gaan?
Zelfs een ormaal gesprekje is niet altijd mogelijk. wanneer oudste iets verteld en de middelste zegt daar iets over, krijgt ze gewoon een grote mond dat ze zich er niet mee moet bemoeien. Maar andersom mag ze alles zeggen.

Ik denk ook wel dat er een beetje jaloersheid bijzit. Bang achtergesteld te worden enzo. Ik let er wel op dat ik ze evenveel aandacht geef, maar wanneer er negatieve aandacht gevraagd word is dat wel erg moeilijk...

Bij ons was het zeker niet de leeftijd

Ik geloof dat de eerste keer dat ik me op m'n gemak voelde bij m'n zus was toen ik zwanger was. Toen zijn we zelfs samen gaan winkelen voor babyspullen. Toen kon ik profiteren van haar ervaring als moeder van vier. En zij hielp me toen zonder me het gevoel te geven de boel 'over te nemen'.
Naarmate mijn zoontje ouder werd slopen de ergernissen er wel terug in hoor. Dat ik hem toestemming geef van tafel te gaan en zij hem dan vastpakt en de rest van het bord er in schept. En dan durfde ik weer niks te zeggen.
Maar 't is toch erg verbeterd. We zullen nooit echt samen dingen ondernemen maar we kunnen elkaar waarderen, als zal ik altijd het kleine zusje blijven. Maar naarmate mijn leven steeds minder op het hare lijkt, worden de conflicten gewoon minder. Als kind wilde ze gewoon dat ik haar in alles kopieerde. Ze wilde gewoon de overhand hebben. Dus alles wat eigen aan mij was moest weg. Ik mocht niet zingen omdat mijn moeder mijn stem mooier vond dan de hare, ik mocht geen posters ophangen in onze gedeelde kamer, ik moest een dagboek bijhouden toen zij dat wilde en het haar laten lezen. Ze is jaren blijven zoeken naar mijn echte dagboek. En ja kritiek op mijn kleding, hoewel dat grotendeels haar kleren waren waar zij was uitgegroeid.
Was ze bang dat de weinige tijd die mijn moeder had naar mij zou gaan? Onzinnig want de meeste aandacht ging eerder naar mijn broer die 1 jaar na mij werd geboren. En daar had ze geen problemen mee. Blijkbaar heeft het iets te maken met onzekerheid, en jaloezie en omdat een zusje op je lijkt moet dat dan best een exacte kopie zijn want als een jonger zusje alles doet wat jij doet ben jij altijd de beste, want ouder.

Pippin

Pippin

25-02-2009 om 10:02

Mama78

Je oudste dochter klinkt behoorlijk negatief en onzeker. Misschien is het een goed idee om daar eens met een kinderpsycholoog over te gaan praten.
Pippin

pippin

pippin

25-02-2009 om 11:56

Aanvulling

Ik lees net mijn bovenstaande bericht en zie dat het nogal kortaf is. Sorry.
Mijn ervaring is dat je negatief gedrag op twee manieren kunt aanpakken. De ene manier is: het afleren, voorkomen dat het gebeurt. De meisjes uit elkaar halen, afspraken maken, duidelijke regels en grenzen stellen, etc. Dan heeft je jongste dochter er minder last van. En je oudste houdt er misschien mee op.
De andere manier is: uitvogelen waarom de oudste zo doet en deze oorzaak proberen aan te pakken. Je schreef zelf al dat het volgens jouw niet aan de leeftijd ligt. Misschien is je oudste wel heel onzeker, heeft ze een negatief zelfbeeld. Heeft ze in andere situaties ook problemen? Daar kan je oudste dochter nu en later heel veel last van hebben.
Ik denk dat het het effectiefst is als je het op allebei de manieren tegelijk aanpakt. Bij die laatste manier kan een professionele blik heel handig zijn. Vooral een negatief zelfbeeld, dat heb je als ouder niet altijd door. (wij niet tenminste ) Wij bleven in onze situatie veel te lang hangen in het aleen reguleren van gedrag. Achteraf gezien was dat zonde.
Succes,
Pippin

mijnkinderenzijnmnalles

mijnkinderenzijnmnalles

25-02-2009 om 22:03

Rustige discussie beginnen

Werkt het ook niet als je je toch gaat bemoeien met het gesprek door te vragen waarom zij dat vind. (alles op een hele normale toon) Hoe vind zij dat je dat moet oplossen, hoe vind zus dat, hoe vind jij dat enz,enz, Ze zijn dan wel niet volwassen maar ze moeten wel van iemand leren hoe het moet.
Zelf heb ik ook twee kinderen maar die zijn super lief voor elkaar. Ik kan me dus zon situatie helemaal niet voorstellen. Heel veel ein ieder geval. Ik hoop dat er ergens wat tussen staat dat jou wel aanspreekt.

Het lijkt wel alsof ik over m'n jeugd lees

En ik was dan de jongere zus.
Ik denk dat jouw oudste onbewust onzeker is over jouw liefde voor haar en jaloers op haar jongere zus en
, in haar ogen, dus ik wil niet zeggen dat het ook echt zo is, dat de jongere zus meer aandacht krijgt.
Wat je zou kunnen proberen is 'de kring maken'. Eenheid creƫren tussen de zussen door bijvoorbeeld tegen de oudste te zeggen: weet je nog toen jij zo oud was als ... toen was jij ook zo flink/braaf/slim/mooi/goed in breien, als het maar iets positiefs is. Of tegen de jongste: 'als jij later net zo groot bent als ... dan kun jij vast ook net zo goed hinkelen/appels schillen/knutselen of weetikveel als oudste.
Wat ik ook wel eens afwisselend tegen mijn kinderen zeg (ik ben in het ziekenhuis bevallen): 'toen mama in het ziekenhuis lag om te bevallen, hebben ze mij het liefste/braafste/mooiste kindje gegeven, da's nou toevallig he.' Of ik maak er van dat ik de leukste oudste broer/zus en de leukste jongste broer/zus van het hele ziekenhuis heb gekregen.
Waar ze ook gek van zijn, is als ik tegen ze zeg dat de ander maar boft met zo'n lieve, hulpvaardige, grappige enz oudste/jongste broer/zus.
Soms is bij mij de oudste kwaad over iets en dan wordt dat afgereageerd op de jongste, dan is het even lastig om door te vragen wat er aan de hand is, maar dat kan soms ook helpen.
Vaak zeggen dat je van allebei evenveel houdt wil ook nog wel eens helpen.
Mijn ouders hebben in ieder geval nooit ingegrepen, en daar heb ik op allerlei vlakken enorme last van gehad. Bijvoorbeeld onbewust hele dominante vriendinnen uitzoeken, extreme onzekerheid en verlegenheid.
Ik vind het heel bewonderenswaardig dat je iets wilt doen om de relatie tussen je dochters weer goed te krijgen.

mijnkinderenzijnmnalles

mijnkinderenzijnmnalles

03-03-2009 om 21:37

Complimenten

Ja, wijze les van Miffy, ik zeg dat ook nog wel eens tegen mijn kinderen. Dat ik zoveel geluk had want ik wilde altijd al een (naam dochter) en een (naam zoon) En toen kreeg ik ook nog een (naam dochter) en een (naam zoon). Ook als de een iets grappigs doet dan zeg ik tegen de ander bv, wat is het toch een schat,tut,of lekker ding he? Dat accepteren ze en dan zeggen ze ook ja met een lach. Tja, en natuurlijk de complimenten he. Je kan ze niet vaak genoeg geven.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.