Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op

Zoon kan niet loslaten, in hoeverre ga ik erin mee?

Loslaten is wat zwaar gesteld, maar ik wist toch even geen betere titel.
Zoon van 6 hecht zich erg aan dingen. Aan alles, eigenlijk. Aan ons oude huis, aan onze oude tent die echt niet meer voldeed, aan kapot speelgoed, nou ja, aan heel veel dus. Dat gaat soms ver, ik heb hem onze oude wasmachine zien omhelzen, onder het in tranen mompelen van een dankwoord voor het altijd zo fijn schoon wassen van zijn kleertjes (hij wist niet dat ik hem kon zien en horen, 't was geen toneelstukje). Huilend heeft hij het kapotte kreng uitgezwaaid. Gisteren deed hij zijn pleister af, en dan hoor ik hem nog wat zeggen tegen dat ding terwijl hij hem weggooit (ook iets van een bedankje). Liever zou hij hem in zijn bed bewaren, maar hij weet wel dat daar bij mij een grens ligt. Daar gaat mijn vraag over: waar leg je de grens? We hebben 3 jonge kinderen, ons huis puilt uit van de troep en ik wil eigenlijk alles wat echt kapot/onbruikbaar is, weggooien. Dat leidt regelmatig tot grote drama's. Soms geef ik toe, als het iets is waarvan ik kan navoelen dat het écht heel belangrijk voor hem is. Soms komen we tot een compromis: dan bewaren we een stukje (bijv. van onze oude auto), maar laatst hadden we hier echt een gierend drama over onze oude kapotte vieze deurmat. Wij gooien al niet snel iets weg, eigenlijk pas als het echt goed versleten is. Toch (maar miss. juist daarom, omdat dat ding al zo lang bij ons was), wilde hij hem per se bewaren. Hij was zo oprecht verdrieitg, dat ik er een stukje van heb afgeknipt en beloofd heb om dat te wassen. Terwijl ik dat dan sta te doen, voel ik me een enorme idioot.
Mijn man is het een beetje zat: die vindt dat zoon eraan moet wennen dat dingen soms stuk gaan, en dat je daar dan afscheid van moet nemen. In principe (rationeel) ben ik het daarmee eens, maar ik snap mijn zoon ook heel goed (herken het een beetje, niet van die vloermat hoor, maar ik kan wel erg gehecht zijn aan dingen, alleen maar omdat ik ze van die-en-die heb gekregen, al vind ik het verder spuuglelijk). Ik zou vaker dan mijn man willen toegeven en een copmpromis zoeken (bijv. een stukje bewaren, en dat dan in een bewaardoos stoppen of zo).
Wat vinden jullie, hoe zou je ermee omgaan?

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
krin

krin

26-06-2009 om 12:08

Moeilijk

Ik zou het zo ontzettend lief vinden dat ik het waarschijnlijk nauwelijks over mijn hart zou kunnen verkrijgen er tegenin te gaan. En ik vind het eerlijk gezegd ook een eigenschap om te koesteren - als je al zo zorgzaam bent voor spullen, ben je dat vast ook met mensen.
Maar ja, je kunt inderdaad niet je hele huis bewaren. Toch denk ik dat hij niet gedwongen hoeft te worden om te wennen aan de vergankelijkheid van spullen. Dat komt vast vanzelf. Al kun je daarbij natuurlijk wel blijven uitleggen dat aan alles een eind komt, en dat hij vast evenveel van de nieuwe deurmat gaat houden als van de oude . Een bewaardoos vind ik een goed idee. Of laat hem foto's maken van de dingen waar hij met moeite afscheid van neemt, kan hij daar een mooie collage van maken (neemt ook minder ruimte in).
Maar ja, je man zal niet zitten te wachten op advies van iemand die zelf meer bewaart dan haar kleine huis aankan en bij het snoeien haar excuses aan de boom maakt...

mar-ank

mar-ank

26-06-2009 om 12:33

Herkenning

Ons buurmeisje (7) heeft dit ook! Vorig jaar hadden haar ouders (zonder dat met hun jongste dochter te overleggen) een nieuwe bank gekocht, en moest de oude weg. Niet eens naar de schroot, maar naar vrienden. Nou het was DRAMA! Ze heeft een dag lang intens verdriet gehad en ging ook zo ongeveer aan de bank hangen toen hij werd opgehaald. Ze zijn ook later nog gaan kijken hoe de bank nu staat bij die vrienden, zodat ze kon zien dat het 'goed met hem gaat'. En zo is het met meer dingen.
Vorige week vertelde haar moeder mij dat ze haar oma een kaartje had gestuurd (had ze verdiend met geld ophalen voor een goed doel, dus het was HAAR kaartje), en toen zei ze: "kijk mama, ik leer al een beetje loslaten". Daar smelt je hart toch bij!

Maar ik snap dat het heel lastig is. Ik weet van mijn buurvrouw dat ze altijd probeert om ieder 'afscheid' goed voor te bereiden. Uitleggen waarom iets weg moet, en dat er iets moois voor terug komt, etc. Maar ja, dat lukt natuurlijk niet altijd.

Rafelkap

Rafelkap

26-06-2009 om 12:47

Album!

"Hij was zo oprecht verdrietig, dat ik er een stukje van heb afgeknipt en beloofd heb om dat te wassen. Terwijl ik dat dan sta te doen, voel ik me een enorme idioot."
Nee Anneque, dat is juist hardstikke goed! Geef hem een album, om daarin foto's en/of stukjes stof van spulletjes die weggaan te bewaren. Een herinneringboek.
Ik vind het juist mooi dat je zoon zo gevoelig is!

Anneque

Anneque

26-06-2009 om 20:23 Topicstarter

Goh

Jullie vinden het gewoon een goede eigenschap? Wat leuk om te horen. Zoals ik al zei: ik ben ook geneigd om hem op dit punt toe te geven, hoor, vind het idd heel lief. Als hij zijn broertje nou net zo zou koesteren.... Het is een koppig, eigenzinnig, schrander, en idd heel gevoelig kind (sprak de trotse moeder), veel mensen zouden dit denk ik niet achter hem zoeken omdat hij oha een tamelijk drukke en vrijmoedige indruk maakt.
Maar jullie vinden dus niet dat ik het hem zo langzamerhand moet afleren? Ik denk idd dat ik een bewaardoos maak, en van zijn knutsels maakte ik al foto's, dat kan ik natuurlijk ook wel van onze oude spullen gaan doen, wat maakt het uit.
Goh, ik had echt gedacht dat ik reacties zou krijgen in de trant van: niet toegeven aan die gekkigheid. Maar miss. komt dat nog

Ook lief

Anneque, ook van mij geen "strenge" reactie. Ik vind het juist erg lief!! Zelf was ik overigens ook zo'n kind dat erg moeilijk afscheid kon nemen van dingen. Bij mij was het een beetje het gevoel dat dingen ook een "ziel" hebben of zo. En dat ze het daarom heel erg vinden dat ze afgedankt worden.
Ergens wel jammer dat ik dat in de loop van mijn leven ben kwijtgeraakt. Hoewel het het leven toch wel praktischer maakt als je zonder je schuldig te voelen je ouwe theepot in de vuilnisbak kan knikkeren.
n@nny

mirreke

mirreke

27-06-2009 om 10:08

Ik vind het ook juist schattig

en lief. Ik zou dat gevoelige zeker niet omverwalsen. Een bewaardoos vind ik een goed idee, en bij te grote dingen zou ik een foto maken en er nog eventueel een stukje bewaren. Bv. bij een oude wasmachine een foto van hem en de oude wasmachine. Ik vind het zeker geen gekkigheid. Opvoeden is kijken en aftasten wat je kind nodig heeft. Jouw zoon is op dit vlak erg gevoelig en dan probeer je hem daarin zo goed mogelijk te begeleiden. Wat je doet vind ik ook erg lief, een stukje oude deurmat wassen. Vind ik ook schattig van jou!

koentje

koentje

27-06-2009 om 12:19

Eventueel

kun je een foto maken van het geliefde object! Dit kan hij dan houden.
Verder moet je denk ik ook een grens stellen. Dit is een voorwerp van jou en jij besluit dit weg te doen.
Het kan hem ook helpen m isschien om hem meer te betrekken bij het aankopen van het nieuwe voorwerp en daarbij ook de benadrukken dat het oude onbruikbaar is geworden.

Wat is de achterliggende oorzaak?
Waarschijnlijk zit er een stukje angst in, angst om het houvast van de bestaande wereld los te laten en iets nieuws te verwelkomen. Een bepaalde onzekerheid zit er in. Misschien kun je eens kijken naar oorzaken voor die angst en onzekerheid. Maar sommige kinderen zijn nu eenmaal enigzins angstig en als dat erin zit gaat het er niet zomaar uit.

MaximeM

MaximeM

27-06-2009 om 13:00

Misschien inderdaad meer voorbereiden

Hoi,

Je kan je zoon inderdaad misschien wat meer betrekken in een nieuwe aanschaf, door hem wat eerder te melden dat je waarschijnlijk binnenkort een nieuwe deurmat gaat kopen, en daar ook de reden waarom bij te vermelden. Dan kan hij zich er meer op voorbereiden dan dat daar ineens klip en klaar een nieuwe deurmat ligt. Niet dat hij perse mee moet beslissen, maar dan ziet hij het een beetje meer aankomen... en hij kan er dan nog even een foto van maken. Hij moet toch leren dat je gewoon niet alles kàn bewaren, omdat dat niet past in je huis en dat andere mensen dat ook niet doen. Dat sommige dingen naar de kringloopwinkel gaan zodat andere mensen er weer blij van worden en als het stuk is gaat het weg.
(ik herken dit een beetje, had moeite om mijn oude trouwe autootje weg te doen, maar het was echt een barrel geworden, alleen hij had me al zo vaak ergens gebracht) heb dat nooit gehad met deurmatten en wasmachines trouwens

Maxime

Bennikki

Bennikki

29-06-2009 om 22:07

't is ook niet zo gek

Kinderen denken lang dat voorwerpen 'leven'. Ook de meeste volwassenen houden daar wel een beetje last van. (Die oude kapotte teddybeer, inderdaad het trouwe autootje dat altijd voor je klaar stond, het bed waar je kinderen in zijn geboren, enzovoorts)

Omdat kinderen alles nog heel heftig ervaren (het is vaak de eerste dat ze iets meemaken en daardoor extra indringend, vergelijkbaar met bv de geboorte van je eerste kind) en ze ervaringen koppelen aan voorwerpen (die deurmat waar dat schattige muisje overheen rende), worden die voorwerpen als heel belangrijk ervaren.

Komt nog eens bij dat ze heel veel tv-programma's zien over sprekende en voelende dieren en voorwerpen (met als dramatisch dieptepunt een tekenfilm over een kapot broodroostertje, maar ook bijvoorbeeld Toy Story)

Heel begrijpelijk, en ook heel onpraktisch helaas..
Hier pas ik ook de verplaats-methode toe: Eerst ereplaats, dan naar kast in woonkamer, dan op de trap naar zolder en dan gooi ik het vaak stiekem weg. Mijn kinderen checken helaas regelmatig de vuilnisbak..

Groetjes Bennikki

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.