Zoon kan niet tegen verlies
Mijn zoontje van net 7 jaar kan absoluut niet tegen zijn verlies. Hij wil dan ook niets doen waar enige competitie inzit. Voor zijn kinderfeestje had ik levend ganzenbord gemaakt, maar hij wil met iedere opdracht de beste zijn en anders wordt hij woest. Hij speelt dan ook vals om maar te kunnen winnen.
Ook wil hij niet op een sport waarmee wedstrijden worden gedaan (ook niet vriendschappelijk of onderling). Zijn broers hebben daar helemaal geen last van en ook van ons kan hij het niet hebben.
Zelfs op school wil hij altijd de beste zijn en heeft hij last van faalangst. Dit reageert hij dan thuis weer af. Het is een erg intelligent en ook lief jongetje, maar hij maakt het zichzelf op deze manier zo moeilijk!
Wie heeft tips hoe we hier het beste mee om kunnen gaan?
Heel herkenbaar zeg.
Alsof het over mijn oudste gaat. Hij ging op tafeltennissen. Wat best goed ging, maar het verliezen was een drama. Toen is hij op voetballen gegaan. Daar verlies je met z'n allen, dat scheelt een stuk. Naarmate hij ouder werd, leerde hij er wel beter mee om gaan. Hij is inmiddels 14. Hoewel hij het nog steeds moeilijk vindt om te verliezen en nog steeds bloed fanatiek is, kan hij zich beter beheersen.
Ook herkenbaar
Mijn dochtertje van net 6 kan ook echt heel slecht tegen haar verlies en heeft ook een soort van faalangst..Als ze verliest of ziet dt ze gaat verliezen geeft ze heel snel de brui aan het spelletje en loopt boos weg..Ze zoekt ook altijd de schuld bij een ander van de rede dat ze verliest.Heb wel gemerkt dat we het spelen van spelletjes niet uit te weg moeten gaan en met geduld lukt het tegenwoordig best aardig maar het blijft een strijd..Sinds kort zit ze op judo met een hele aardige doch strenvaaridge leraar dit ze motiveert en stimuleerd om met elkaar samen te werken en niet uit te gaan van het winnen.
sucses
groetjes Manon moeder van Dian
Jongste
Hij is inderdaad de jongste, maar zijn oudste broer liet hem juist altijd winnen en heeft hem dus helemaal verpest 
Zelf doen we dat niet, maar we letten er wel op welke spellen we doen hoor! Het is niet leuk als een kind een spel verliest dat te moeilijk is. Ook spelen we dan bijvoorbeeld met zijn tweeen en mag hij met mij meedoen. Maar nu wil hij nooit meer een spel doen en dus ook niet sporten! Ook de spelletjes op zijn partijtje wil hij dus perse winnen. En dat zijn echt spelletjes die iedereen kan. Maar hij vindt dat niet leuk. (volgend jaar dus maar geen spelletjes meer op zijn feestje)
Jongste/oudste?
Bij mij kan juist de jongste heel goed tegen zijn verlies. Volgens mij is het gewoon een karaktereigenschap. Het kunnen zeggen dat een ander ergens beter in is of iets meer geluk heeft met spelletjes. Het grappige is wel dat de jongste ook vaker wint door gewoon een kwestie van meer geluk en de oudste heeft vaker pech. Als je al niet tegen je verlies kan wordt dat wel pijnlijk.
Hier
hebben we dit probleem opgelost door zoon een tijdje bij ieder spelletje te laten winnen. Dat zeiden we er van tevoren bij: "Jij wilt winnen? goed hoor!" Dan speelden we zelf met een pion minder o.i.d.
Het heeft niet lang geduurd, voor hij besefte dat altijd maar winnen op die manier niet leuk is. Hij heeft geen problemen meer gehad met verliezen.
Hier juichen we net zo hard voor de laatste
bij wijze van spreke dan, we houden niet altijd polonaises door de kamer hoor. Maar we juichen voor de winnaar en ik kan dan net zo enthousiast roepen "yeah, ik ben vierde!!" (van de vier). En nu vinden ze 't allebei geen probleem meer om te verliezen (ze zijn bijna vijf en tien jaar).
Groetjes,
Wilma
