Zoon komt als enige in ander/ lager voetbalteam, mee bemoeien of niet?

apart

Dat dit nu pas speelt. Bij ons bij hockey wordt er vooraf naar soc aspecten gevraagd ad ouders waar rekening mee gehouden moet worden indien mogelijk. Wie deelt de teams in? Daar heeft de coach als goed is inspraak in. Ik zou diegene bellen gewoon om te informeren hoe dit precies gegaan is. Kun je altijd nog stennis maken. Ben ik zelf nooit zo van maar ik wil wel altijd graag meegenomen worden in hoe keuzes tot stand komen

Zou dat zin hebben?

Ik heb een tijdje een kamergenoot op het werk gehad die de selectie van een voetbalclub samenstelde. In die periode werd hij minstens 5 keer per dag gebeld door ouders die vonden dat hun voetballertje toch echt in een ander team moest. Zijn antwoord was standaard dat hij alles had meegewogen, dit zijn beslissing was en ze het daarmee moesten doen.

cultuur

Zo te lezen heerst er bij hockey een andere cultuur dan bij voetbal Wat heerlijk humaan om de ouders te polsen! Hier is het in elk geval absoluut niet gebruikelijk om te communiceren over de samenstelling van de teams, en bij de andere voetbalvereniging die ik ken evenmin. Ik ken geen van de coaches, alle teams zijn naar nieuwe coaches gegaan. Overigens hoorde ik de coaches die ik wel ken, vroeger vaak verzuchten dat er naar hen nooit geluisterd werd. Ik heb dan ook eigenlijk niet eens de illusie dat het iets zou uithalen als ik bel. Plus dat mijn gedachte toch vooral is: ik ben er niet om teleurstellingen uit de weg te ruimen, maar om hem ermee te leren omgaan.
Blijf het lastig vinden, en benieuwd naar wat anderen zouden doen. Jij zou toch bellen begrijp ik?

zin

Of het zin heeft kun je vantevoren natuurlijk niet weten maar ik zou toch bellen of mailen. Niet met de vraag waarom je zoon in dat team zit maar wat overwegingen zijn geweest over hoe de teamindeling tot stand is gekomen.
Als je reageert is het wel duidelijk dat jij of je zoon niet zo blij zijn met de indeling.

Mijn ervaring is ook vanuit hockey

En nee, er wordt niet gevraagd aan de ouders wat zij willen, tenzij broertjes of zusjes in één team dreigen te komen. Dat kan erg misgaan en dat is iets wat alleen de ouders kunnen beoordelen.
Er zijn soms wel jeugdleden die alleen bij elkaar willen en daarom genoegen nemen met een lager team (als één van beide veel beter is dan de ander). Dat zijn in mijn ervaring altijd meisjes.
Het scheelt dat onze club heel klein is. Zoveel teams per categorie zijn er niet.

Ik zou niet bellen, wel mailen, alleen informatief.

overweging

Fijn jullie input! En hoe kijken jullie aan tegen mijn wat rationele overweging? (omgaan met teleurstelling).
Ik zou idd nooit een mail op hoge poten sturen hoor.

Teleurstelling

Omgaan met teleurstellingen is inderdaad iets wat bij het leven hoort maar als je je niet prettig en/of gewaardeerd wordt in een team is de lol er wel heel snel af als je een heel jaar drie keer per week met ze opgescheept zit.
Als het mijn kind zou overkomen en de team-indeler is onvermurwbaar zou mijn kind mogen stoppen zonder problemen.

Eens met omgaan met teleurstelling

Maar als zoon het risico loopt dat zijn plezier in de sport verpest wordt, dan zou ik toch wat doen. Je hoeft het niet te zeggen tegen je zoon. Het is alleen voor het geval er nog wijzigingen komen in de indeling.
Mocht het komend seizoen niet lekker lopen, dan zou ik wel dringend vragen om een ander team voor het seizoen erna.

Om die reden ben ik indertijd gestopt met hockey

Ik ben als ik precies om dezelfde reden gestopt met hockey, de lol was er helemaal af. Als je eerst in een goed team speelt wat gemotiveerd is en vervolgens alleen vanwege leeftijd het jaar erop in een veel slechter gedemotiveerd team moet spelen dan is de lol er gauw af.

Om soortgelijke reden heb ik mijn kinderen van zwemclub veranderd. Één jaar mochten ze met de hogere groep meetrainen en dat ging hartstikke goed. Ze waren zelfs beter dan de meesten die een jaar ouder waren en het jaar erop zouden ze weer terug moeten in diezelfde groep leeftijdsgenoten, waar ze eerst uitgehaald waren omdat het verschil te groot was. Wachten tot de rest ( die niet eens zijn best doet) net zo ver is, is reuze demotiverend en heeft voor mij niets met omgaan met teleurstellingen te maken. Ik zou een gesprek aan gaan, vragen of het alsnog verandert kan worden met deze motivatie. Is het antwoord nee, dan zou ik van club of van sport veranderen.

De trainer heeft het recht om te bepalen in welke groep een kind geplaatst word, maar de ouders hebben het recht om vervolgens te beslissen of zijn het dan nog de moeite waard vinden voor hun kind of dat ze liever een club zoeken met een trainer die er hetzelfde tegenaan kijkt als zij.

ook meegemaakt

Mijn zoon was wat jonger (9) maar zijn team werd gesplitst omdat er inmiddels twee vaders waren met een trainersdiploma. Het was dus de vraag of hij met X of met Y zou blijven maar nee. Ze hadden twee jongens uit die twee teams gehaald en het allochtone jongetje wat vaak te laat kwam etc in de E10 geplaatst en die van mij in de E9.

Mijn zoon deed er stoer onder maar brak toen hij op de eerste trainingsdag langs de E4 en E5 moest lopen om helemaal achteraan bij de E9 en E10 te gaan trainen.

Hij heeft het nog een poos vol gehouden maar ik vond die ouders helemaal niets, hemelden hun kind op, riepen veel te hard (en voor de toeschouwers lachwekkend) over het veld etc. Mijn zoon is met 1 okt bij een andere sport gaan kijken en ik dacht nog om te stoppen met 1 jan maar hij is met de herfstvakantie gestopt.

Ik vond het vooral moeilijk omdat de eerste weken er veel geschoven werd en wij ook gevraagd hadden of hij terug mocht maar nee, hij niet. Mijn zoon was in mijn ogen de ideale verdediger die niet zeurde over in de spits willen staan itt andere leeftijdsgenoten.

Mijn vraag is: is er een andere jongen in zijn plaats gekomen of niet?

oja

Ouders vragen ivm plaatsing van kind vind ik echt heel vreemd, inderdaad alleen met brusjes of iets dergelijke. Het is bij een wat grotere club echt een heel ingewikkeld proces.

Mijn zoon zit nu op een teamsport waar maar weinig teams per leeftijdscategorie zijn (1 of 2) en dat maakt het wel een stuk simpeler. Om het jaar zitten ze weer bij elkaar, ze leren elkaar kennen en ze weten de positieve en negatieve punten bij elkaar en daar moeten ze echt mee leren leven.

Sociale aspect

Wat het sociale aspect betreft, ik zou de paralel trekken met school. Stel je kind zit in een klas die gesplitst wordt en hij komt vervolgens als enige in de andere klas terecht, terwijl al zijn vrienden wel bij elkaar blijven. Zou je dan ook niet naar de school toestappen?

En wat nou als jou kind te weten komt dat andere kinderen wel mochten wisselen omdat hun ouders actie hebben ondernomen en hij niet, omdat zijn ouders wel vonden dat hij met teleurstellingen om moest leren gaan? Zou de grootste teleurstelling dan juist niet zijn dat zijn ouders niets hebben willen doen?

Voetbalmoeder en Primavera

Och, dat klinkt ook wel heel erg sneu zeg, zoals dat bij jouw zoon is gegaan. Om op je vraag terug te komen: er is niet echt iemand voor hem in de plaats gekomen in de zin dat hij "afgeruild" is of zo. Zijn team is in zijn geheel opgegaan in een groter team, en hij is als enige naar een ander team gegaan. Veel specifieker wil ik het niet maken ivm herkenbaarheid.

Primavera: dat weet ik vrij zeker, dat er niet met andere jongens wordt geschoven op vraag van de ouders. Het is hier erg ongebruikeli8jk om over de indelingen te communiceren. Zoals ik al zei: zelfs de leiders hebben weinig invloed. Over de parallel met de klas heb ik ook nagedacht: dat zou voor mij net zo'n dilemma zijn, dus dat helpt me niet verder Ook dan zou ik nl denken: hij zal dit soort dingen nog vaak meemaken: met collega's, in werkgroepen, et cetera. Het lijkt me ook goed dat hij flexibel is, leert nieuwe contacten aan te knopen, ook met mensen die je niet direct zou hebben uitgezocht. Je kunt natuurlijk je oude vrienden wel blijven opzoeken, ook al zit je niet meer in hetzelfde team/klas.
Maar goed, mijn moederhart zegt idd iets anders. Ik ben er nog niet uit, maar neig naar een beleefde mail. Dan is het in elk geval onder de aandacht gebracht en zullen ze misschien aan hem denken als er weer eens iets verschuift.

Dank allemaal!

begrijp me niet verkeerd

Zoveel invloed hebben de ouders niet. Coaches wel. Indeling op sterkte geldt voor eerste en tweede team hier bij hockey. Dan gaat soc aspect niet op. Dan is het of in het eerste hockeyen of niet. Dan wordt alleen naar vaardigheden gekeken. Maar bij de lagere teams is de insteek meer het plezier vh kind. Dus dan wordt gepolst of er wensen zijn met vriendjes. Kan het en past het dan fijn kan het niet dan houdt het op. Als kind x vriend is van y en y kan naar het eerste en x niet dan houdt het op.
Wat betreft de omgang met teleurstelling ben ik het deels met je eens. Ik vind dat ook belangrijk. Ik leer mijn kinderen echter ook dat je je niet meteen zonder slag of stoot hoeft te schikken. Ik was nl zelf zon kind. Ik zat altijd in de groepjes waar niemand wilde omdat ik zo makkelijk en flexibel was. Daar heb ik wel last van gehad. Dus wat ik belangrijk vind is dat mijn kind leert te voelen wat hij wil. Is het ok of niet? Niet ok? Hoe belangrijk is het voor je . Je hoeft niet OVERAL een punt van te maken. In hoeverre kun je ZELF dit regelen of is er hulp vd ouder nodig? Wat wil je bereiken? Zoiets. Dus in dit geval zou ik mijn kind checken hoe hij erin zit. Echt een big deal? Wat gaan we doen. Nette mail. Wie weet lkt het. Zo niet dan is het jammer. Toch voetballen en er het beste van maken. Heb jij hem in elk geval wel serieus genomen. Hij leert ook dat je best op een nette manier je mening kunt laten weten en anders kan hij zich altijd nog schikken.
Het eisen en drammen en moeten wat ik ook ken van ouders zou mijn manier en voorbeeld ook niet zijn.

team

Ik begrijp dat je omwille van de herkenbaarheid niet te veel wil zeggen maar of je je kind hier wat van leert ligt een beetje voor mij aan het hoe of wat.

Je kind is te oud om van een half veld naar een heel veld te gaan waardoor twee teams samen gaan en er een paar afvallen dus dat kan het niet zijn. Jullie team ging bij een ander team, maar er is niemand anders afgevallen. Komt dat doordat er kinderen uit dat andere team gestopt zijn of een leeftijdsgroep hoger?

Is dat team nu supergroot geworden dan zodat er eerder nog teveel kinderen zijn dan te weinig of zou jouw zoon er qua aantal wel bijpassen? Is het het hoogste in zijn categorie? Zijn er dus maar twee teams in zijn leeftijdsklasse? Is zijn huidige team qua aantal groot of klein? Kun je vragen of hij als eerste invaller telt bij ziekte?

Hier

Was zo'n zelfde situatie bij ons reden om naar een andere voetbalclub te gaan. Maar er speelde dan ook wel meer mee.
Zoon van 9 is vorige jaar gestart met voetbal in het laagste team bij de E's. Dat is logisch. Hij speelde naar ons idee best goed maar blijkbaar zagen de trainers dat anders en mocht hij ook dit jaar in het laagste team blijven, terwijl een deel van de spelers doorging naar een hoger team. Zoon wilde dit niet, vond de trainingen bij de club ook niet leuk en wij waren zeer ontevreden over de communicatie binnen de club en de vriendjespolitiek. Om deze redenen zijn we overgestapt naar de buurclub. Daar moest hij echt selectiewedtrijden spelen om te zien in welk team hij kwam en zo rolde hij toch in een wat hoger team. Gisteren heeft hij voor het eerst getraind bij zijn nieuwe club en was helemaal enthousiast. Lijkt een goede keuze. Maar ja, ik weet niet of topicstartster ook zo'n mogelijkheid heeft natuurlijk.

ook gebeurd

Hier is dit ook gebeurd, zoon werd in een ander team gezet (lager) het ging mij niet om het hoger of lager zijn, maar omdat hij niet meer bij zijn vriendjes kon mee voetballen. We hebben er toen wel over gebeld en gevraagd of hij niet terug kon, het is al een verlegen kind en hij zou in een team zonder bekenden komen (en ze waren toen pas 7 jaar ofzo, waar hebben we het over) uiteindelijk heeft een andere ouder zich hardgemaakt voor ons (is toch handiger dan over je eigen kind te moeten beginnen) en het voor elkaar gekregen hem weer terug in zijn oude team te krijgen.
Ik zou geen goede coach zijn dus, zou meer gaan voor alle vriendjes bij elkaar houden dan voor tactiek in een team. (trouwens zoon was helemaal niet de slechtste van het team, een hele goede middenmoter)

bekijk het eens zo

Ik heb helemaal geen zoon op voetbal maar ik vind discussies als deze altijd erg leerzaam. Bij de ene reactie denk, ja dat is zo, mbij de volgende denk ik, ja, maar dat is óók wel zo.Ik leer ervan om naar meer kanten te kijken en te nunanceren en dat vind ik zo leuk aan een forum als dit.
Hierbij zakte het volgende er voor mij in, misschien heb je er wat aan?
Je zegt zelf, 'Plus dat mijn gedachte toch vooral is: ik ben er niet om teleurstellingen uit de weg te ruimen, maar om hem ermee te leren omgaan.' En daar ben ik het ook mee eens. Maar dat wil dan toch niet zeggen dat jij maar niets moet doen of dat zoon maar moet doorgaan? Primavera schrijft dat mooi 'De trainer heeft het recht om te bepalen in welke groep een kind geplaatst word, maar de ouders hebben het recht om vervolgens te beslissen of zijn het dan nog de moeite waard vinden voor hun kind of dat ze liever een club zoeken met een trainer die er hetzelfde tegenaan kijkt als zij.' Leren omgaan met een teleurstelling doe je niet alleen door te slikken en op dezelfde weg door te gaan. Leren omgaan met een teleurstelling kun je ook doen door de situatie te herbeoordelen, wat zijn mijn grenzen, mijn waarden, valt de nieuwe situatie binnen wat ik nog wil. Zo ja, dan okee, het is niet wat je het liefst wilde maar dan toch maar slikken en doorgaan. Zo nee, kijken of het te veranderen is. Is dat niet, dan de bakens verzetten en een andere kant op gaan. Dat lijkt mij een hele goede manier om je zoon te leren handelen bij teleurstellingen.
Ik zou het er met mijn zoon over hebben waar zijn grenzen liggen om nog te willen doorgaan. Is het voor hem jammer maar ook in dit nieuwe team voetbal ik dit jaar wel door, dan okee. Is dat van, zo wil ik niet meer, dan kun je samen met hem afspreken dat jij gaat vragen of het nog anders kan, en zo niet dan een andere sport.

Nathalie

Het probleem is natuurlijk dat je in het voorjaar moet opzeggen dus financieel zit je sowieso in de problemen en dat kan voor veel mensen wel echt een probleem zijn.

Wat ik hier ook proef is dat het andere team minder gemotiveerd is en dat kan wel lastig zijn. Mijn zoon heeft het ook altijd moeilijk gevonden als er van die raddraaiers in zitten die elke oefening verpesten.

Het probleem met vriendjes zie ik nog niet eens zo, het is een sport en dan kun je elk jaar andere medespelers hebben. Het is niet zo dat elk team altijd maar bij elkaar blijft tot ze volwassen zijn.

reactie

Ja, zo bekijkt mijn zoon het: hij vindt het waardeloos, baalt ervan en voelt zich ondergewaardeerd, en zijn eerste reactie was: dan ga ik van voetbal af! Maar dat was echt zijn allereerste reactie, inmiddels heeft hij er een paar trainingen opzitten en vooral omdat die vaak gecombineerd (met andere teams) verlopen, vindt hij het wel nog leuk om te gaan. Sowieso zal hij niet gauw van voetbal af willen, wat er ook gebeurt, "het is en blijft mijn sport", zoals hij zegt. De eerste wedstrijd viel niet mee. Motivatie van anderen ging nog, maar het niveau is zó veel lager dan wat hij gewend is, dat dat wel even slikken was.
Hij is trouwens idd naar een groter veld gegaan, klopt precies met zijn leeftijd hoor, ik denk dat je je verrekend hebt, Voetbalmoeder?
Ik heb hem ook gezegd ervoor te knokken dit seizoen, goed zijn best te blijven doen, altijd op trainingen verschijnen, ook de extra trainingen en wie weet kan hij dan volgend jaar weer naar een beter team. Dit alles doet hij eigenlijk uit zichzelf al.
Nathalie heeft ook weer een punt in haar stukje over teleurstellingen. Ermee omgaan betekent idd niet noodzakelijkerwijs alles maar slikken. Fijne input van jullie!

Niet vragen naar redenen

In tegenstelling tot sommige anderen, vind ik het een slecht idee om te gaan vragen waarom je zoon in dat team zit, of wat de overwegingen waren bij het samenstellen van de teams.

Om twee redenen.
Ten eerste draai je er dan om heen. Als je eigenlijke vraag is "Mijn zoon wil graag in team X, kan dat alsjeblieft?" dan moet je niet vragen naar "Waarom zit zoon in team Y?".
De indeler is niet achterlijk en du moment dat jij gaat vragen naar de teamindeling snapt ie heus wel dat je niet tevreden bent en het graag anders ziet. Neem dat dan ook als insteek. Zeg vriendelijk en beleefd wat je wil, wat daarvoor je argumenten zijn en vraag of het kan. Zoals ze zeggen bij onderhandelcursussen: laat weten wat je belang en je doel is.

Ten tweede heeft degene die de teams indeelt helemaal geen zin om door alle ontevreden ouders ter verantwoording geroepen te worden. Als je vraagt "waarom zijn de teams zo ingedeeld" dan begin je met de suggestie dat hij er verkeerde criteria op na houdt (want als je tevreden was zou je die vraag niet stellen), en dat je die eens even tegen het licht wil houden. Terwijl het helemaal niet om een discussie over die criteria gaat.

Kortom: leg de vraag neer, en accepteer dat je verzoek wel of niet gehonoreerd wordt.
En als het niet gehonoreerd wordt, wel, dan kun je altijd je conclusies trekken en ergens anders heen gaan.

Hier ook gehad

Dochter danst al sinds haar vierde. De afgelopen paar jaar danste ze bij twee verschillende dansscholen (verschillende dansstijlen). Bij de ene zat ze in een selectiegroep, ze hoorde daar bij de oudere meisjes van die groep. De groep werd gesplitst: de ouderen gingen bij elkaar en de jongeren + dochter in een groep. Dat werd bekend vlak voor de zomervakantie. Het leeftijdsverschil was wel 5 jaar tussen haar en de jongste. Nou kan het natuurlijk zijn dat zij niet goed genoeg was voor de oudere groep, maar zeg dat dan gewoon. Ik heb vriendelijk gepolst of wel bekend was wat de leeftijd van dochter was. Ik zou nog antwoord krijgen, maar na de zomer (toen dansen weer begon) was er nog steeds geen mailtje of telefoontje binnengekomen. Dochter heeft toen besloten van die dansschool af te gaan. Ze heeft nog een optreden gedaan met de oude (complete) groep, omdat dat al was afgesproken voor de vakantie. De dansleraar, die inmiddels mijn opzegging binnen had, heeft haar compleet afgebekt. Het was maar goed dat ik er niet bij was, ik had zijn kop van zijn romp gerukt. Dochter is nogal timide en blijft altijd beleefd. Helaas, wat mij betreft in dit geval. De leraar heeft ons ook nog een mailtje gestuurd dat ik had moeten opzeggen voor de vakantie en dat we het jaar gewoon moesten betalen. Ik zal mijn antwoord hier niet herhalen, maar ik heb er nooit meer iets van gehoord.
Dochter danst inmiddels in de selectiegroep van de andere dansschool. Ze is daar zeker niet de beste, maar de lerares ziet blijkbaar toch genoeg in haar. En mocht dat niet (meer) zo zijn, dan weet ik zeker dat die lerares het zo weet uit te leggen dat dochter gewoon een groepje lager gaat en met plezier blijft dansen.

Ik baalde ook

Hoi

Wat een gedoe die indeling! En geloof me, hockey of voetbal, het is overal hetzelfde. Ik doe zelf de selectie bij hockey. Weloverwogen selecties worden gemaakt waarbij je soms verschillende kwaliteiten moet waarderen. Het is moeilijk om te bekijken wat de doorslag moet geven bij een teamsamenstelling. Er zijn nm. altijd enkele spelers die tussen twee teams inhangen. Ik kijk dan naar de opstelling, inzet, fysiek.. Dan kan iemand die tactisch en technisch goed is soms in n lager team komen, omdat we bv al veel spitsen hebben. En alle beslissingen hebben voorsmen tegens. Het is n hele puzzel.
Mijn eigen kinderen voetballen allemaal. Ook daar hebben ze selectie. Maar ik zal er NOOIT kritiek op uiten naar hun club toe. Omdat ik zelf weet hoeveel moeite die mensen doen. En omdat ik daarmee naar mijn eigen kind een verkeerd signaal afgeef, Ook in vond t jammer dat mijn zoon t niet gehaald had. Natuurlijk vind ik mijn eigen zoon de beste van de spelers die ' er tussenin hangen'. Want iedere ouder heeft een gezonde blinde vlek voor z'n eigen kind. Gelukkig besef ik dat. Jammer jongen, en nu heb je ook n mooi team om in te spelen!

Fouten

Maar Vera, er worden toch wel echt eens fouten gemaakt.

Ik voel helemaal met je mee, dat het soms moeilijk indelen is met twijfelgevallen. En voor 1 team hoger klagen lijkt mij ook moeilijk.

Maar mijn zoon werd op een gegeven moment in een D-team geplaatst, echt, echt te laag. Toen wel gevraagd hoe dat kon en voormalige coach vond het ook raar zei hij (nl. teamgenoten van het jaar ervoor die duidelijk slechter waren waren hoger gekomen en eentje die even goed of misschien iets minder goed was, zat 2 teams hoger!).

In elk geval, bij ons is het toen in de herstvakantie gecorrigeerd en ze hebben zoon toen 2 (!) teams hoger gezet. Hij was ook wel echt de supersterspeler in dat lagere team . Heb nog nooit zoveel complimenten en bewonderende opmerkingen van ouders langs de kant gekregen .

Ik heb overigens toen (toen die foute indeling bekend was) contact erover opgenomen zonder dat zoon ervan wist. Ik wilde zoon niet demotiveren of valse hoop geven (want corrigeren is echt uitzondering).

Ook hier

Ook hier een soortgelijk probleem en ook ik zit er best mee in mijn maag. Zoontje voetbalt in de E'tjes en de teams zijn weer volledig omgegooid. Vrij grote vereniging, waar zoontje volop vriendjes heeft en waar ook veel kinderen van school voetballen. Zoontje en zijn vriendjes zijn vrij fanatiek en meeste vriendjes zitten in selectieteams, maar zoontje komt daarvoor net te kort. Prima allemaal.

Zoontje is wel erg fanatiek en vindt het wel prettig anderen dat ook zijn, maar dat kan ook in niet-selectieteams, zeker bij een grote vereniging. Nu is zoontje echter ingedeeld in een team zonder vriendjes, zonder voormalig teamgenootjes, zonder kinderen van school en zonder fanatieke trainer. Hier is hij dus echt heel verdrietig over.

Vorig jaar vertrok hij vaak al een uur voor aanvang van de training om met vriendjes alvast een balletje te kunnen trappen, nu moet ik een kwartier voor aanvang van de training pushen om hem de deur uit te krijgen. Van de zomer is hij op voetbalkamp geweest zonder ook maar iemand te kennen en heeft hij 20 uur in die week getraind, enorm genoten, nu is iedere training een teleurstelling. En dat vind ik dus wel erg. Voetbal was zijn lust en zijn leven, dat wil ik liever ook niet laten verpesten door een mindere indeling, maarja, die mensen maken ook weloverwogen hun keuzes. Hoop echt zo dat het allemaal nog goed komt, maar heb er inmiddels een hard hoofd in.