Zoon maakt nog geen speelafspraakjes (groep 1 ) en wil dat wel
Mijn zoontje is in mei 4 jaar geworden en is toen gestart in een instroomgroep op de basisschool, en na de zomervakantie is hij met 6 kindjes uit zijn instroomgroep toegevoegd aan een gemengde groep 1/2. Wij merken dat andere kinderen uit zijn klas al volop speelafspraken met elkaar hebben (ik had er geen idee van dat dat al zo vroeg begon!), maar mijn zoontje is nog niet gevraagd, en dit maakt hem erg verdrietig. Vandaag was hij in tranen toen ik hem ging ophalen van school omdat, volgens hem ‘iedereen speelafspraakjes heeft, maar niemand met hem wil afspreken’. Hij zegt dat hij het wel vraagt aan kinderen, maar dat ze dan nee zeggen. Volgens de juf ligt hij wel goed in de groep, en als ik hem ophaal van school of van de BSO is hij ook altijd met anderen aan het spelen, maar de stap naar buiten schooltijd afspreken wordt dus nog niet gezet. Het breekt mijn hart hem zo verdrietig te zien en ik wil hem graag helpen, hoe kan ik dit het beste aanpakken? Met het schooljaar net begonnen heb ik zelf ook nog niet heel veel contact met de ouders van andere de kindjes in zijn klas, maar ik probeer wel bewust even een praatje te maken en gedag te zeggen als ik ze zie. Maar de stap om te vragen of de kinderen een keer samen kunnen spelen voelt nog erg groot…
Poeziemauw schreef op 04-10-2023 om 20:00:
Hmm het klinkt vast hard maar mijn zoon is van februari en heeft ook nog geen speelafspraken gehad en ik vind dat dikke prima.
Ze kunnen nog lang genoeg samenspelen en met 3 middagen bso ziet hij er genoeg van z’n klas en school. Juist de middagen thuis alleen en rusten vind ik nu belangrijker dan spelen.
Het komt vanzelf en forceren lijkt mij ook weer niet nodig. Voor je het weet denk je zelf ook nu even niet hoor.
Zo dacht/denk ik er op zich ook wel over over. Mijn zoon gaat ook drie dagen naar de BSO en op woensdagmiddag -dan ben ik vrij - vind ik het eigenlijk wel fijn om samen met hem leuke dingen te doen of rustig thuis te rommelen. En als mijn zoon er zelf niet over was begonnen, en er duidelijk zo verdrietig van is, dat hij nog niet met andere kinderen afspreekt, zou ik er ook nog helemaal niet aan gedacht hebben dat speelafspraken dus nu al een ding zijn in de klas, ze zijn nog zo jong! Maar ik denk dat af en toe met iemand spelen fijn zou zijn voor hem, en als ik hem daarbij een handje kan helpen doe ik dat graag. Forceren lijkt me zeker niet de bedoeling.
AnnaPollewop schreef op 04-10-2023 om 20:21:
In het begin is dat lastig, ik ben ook wel eens met de oudste, toen net 4, een aantal adressen in de buurt afgegaan om te vragen maar na de vijfde nee was ze wel sip. Nouja, soms komt het nu eenmaal niet uit, maar dat haar crèche vriendjes allemaal nee zeiden vond ze toen toch moeilijk. Maar inderdaad, daar moet je soms ook mee dealen. En na een tijdje komen er ook nieuwe kinderen in beeld, het heeft ook gewoon tijd nodig.
Wat goed dat je dat zo hebt aangepakt met je dochter! Inderdaad moeten ze ook met teleurstellingen om leren gaan, en het komt met de tijd vast goed, maar ik vind dit in het geval van mijn zoontje toch spannend: hij is erg gevoelig voor hoe anderen met hem omgaan en in zijn hoofdje wordt zo’n ‘nee’ al snel heel groot.
Ik vind het mijn taak als ouder dat ik mijn kind leer hoe ze dingen die ze wil zelf kan gaan bereiken.
En soms kan ik mijn kind gewoon zeggen, ga maar vragen. Maar vandaag stond ik met een kind dat als een koala aan mijn geplakt zat bij een moeder en kind op de fiets en durfde ze ineens helemaal niets meer te zeggen. Nieuw meisje uit de klas en ze zit even wat minder goed in haar vel, en die combi was niet de beste blijkbaar.
Bij ons worden veel speelafspraakjes gemaakt op het schoolplein bij het ophalen. Dus ik zou zorgen dat je er op tijd bent en dan zoon snel benaderen en vragen of hij met iemand wil spelen en dan samen er heen lopen. En dan kun je dus proberen om het hem steeds meer zelf op te laten lossen. Voordeel is ook dat je dan in het begin nog proces begeleiding kunt doen. We hadden hier laatst weer een hele rituele sociale dans dat A met B wilde spelen, maar B wilde liever met C spelen, maar C moest naar de zwemles dus wilde B toch wel met A spelen, maar alleen als het bij B thuis was want A maakte altijd een troep en toen wilde A niet bij B thuis spelen, dus toen wilde A toch liever bij D.... super leerzaam voor die kinderen allemaal.
Moederkareltje schreef op 04-10-2023 om 16:36:
[..]
Ze bedoelt als een kind nee zegt als persoonlijke afwijzing, niet omdat het agendatechnisch niet uitkomt.
TO als het mijn zoon betreft zou ik toch de ouders van de kinderen waar zoon interesse in heeft aan de mouw trekken om te inventariseren waar de interesse insgelijks is en dan een begin maken met het organiseren van speeldates. Lijkt me heel naar om kind zo verdrietig te zien alsof hij wordt afgewezen door heel de klas.
Ja dat bedoelde ik. Het afwijzen is niet leuk, niet het niet kunnen, vooral omdat kleuters nog zo eerlijk zijn en gewoon zeggen: nee ik wil niet ik vind je stom. Ik bedoelde dat de moeder kon vragen of de andere ouder kon polsen of haar kind het leuk vond om te komen spelen.
Het is inderdaad meer een les “omgaan met teleurstellingen” en hoewel je dat als moeder sneu vindt voor je kind, is het inderdaad wel iets dat erbij hoort en dat ze moeten leren (en wij dus ook…). Je kunt een ander nou eenmaal niet dwingen om het leuk te vinden om met jou te spelen, andersom werkt dat immers ook niet. En in het begin is wat rust misschien ook wel goed, al voelt dat nog niet zo op het moment dat kinderen nog op het schoolplein staan.
