Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
Max

Max

07-06-2009 om 21:33

Zoon ontloopt steeds meer dingen.

Gisteren raakten mijn zoon(9) en ik (48) 'slachtoffer' van participerend straattheater. Nou ja, dat wil je natuurlijk altijd vermijden, ook als volwassene, maar uiteindelijk was het toch heel leuk. Al stond de halve stad te kijken en werden we rondgesjouwd en gekust. Mijn dochter van 12 baalde dat ze net een ijsje was gaan halen en niet ook slachtoffer was toen ze terugkwam maar alleen maar getuige. Er waren ook vriendjes van mijn zoon en buren en iedereen kwam achteraf naar ons toe en zei hoe leuk het was. Zoonlief zelf stond ook opgewonden te springen en glom helemaal van de belangstelling. Onderweg naar huis huppelde hij tevreden en kon er maar niet over uit dat zoiets grappigs hem kon overkomen. Dat het zo leuk was en dit en dat. En dat we mss wel in de krant of op internet kwamen. Ikzelf liep ook met een brede glimlach want het was heel leuk (ook volgens dochter) en ik vond het fijn dat ik dit met mijn zoon had meegemaakt.
Maar vanochtend aan het ontbijt zegt zoon dat hij het er nooit meer over wil hebben, en zoiets nooit meer mee wil maken. 'maar je vond het toch superleuk?" zeiden mijn dochter en ik. Nee echt waar niet en ik heb besloten er niet meer over te praten. Je komt er niet achter wat het nou was (natuurlijk zoiets kan ook beschamend zijn, maar ik weet zeker dat tijdens en de uren daarna hij het geweldig vond, helemaal super). Ik vind het zo jammer dat het kereltje het zo moeilijk voor zichzelf maakt.
En als dit nou het enige was, ik organiseerde zomaar een spelletjesdag, wou hij daarna nooit meer (want hij won niet alles), er was een keer spontaan een disco in ons huis met vijf van zijn vriendjes, mocht nooit meer( want een paar gingen te wilde doen), hij wil niet meer naar de film (oorzaak onbekend, de laatste film die we zagen was Horton en die vond het leuk, alleen het geluid wat hard, hij wil niet meer naar sportdag naar school en is diep-diep-ongelukkig als hij toch moet, hij wil niet meer naar een spelletjespicknick van school enz enz. Als een sport maar enigszins een competatief karakter heeft, haakt hij af. Hij zal dus nooit voetballen met zijn vriendjes
Ja, hij heeft al een Sova en een Kanjertraining gehad. Dit van gisteren vind ik weer zo'n domper, vooral voor hemzelf. Ik weet niet niet zo goed meer hoe ik dit kind kan helpen.

Ik plaats dit trouwen expres bij 'algemeen' omdat ik ook benieuwd ben naar ouders met kinderen in een hogere leeftijdscategorie die ooit met hetzelfde tobden.

Naschrift van de Forumbeheerder: Als we dat allemaal gaan doen wordt de rubriek Algemeen behoorlijk onoverzichtelijk en natuurlijk leest iedereen elke dag ALLE leeftijdsrubrieken door, toch? Of helpen we degenen met jongere kinderen niet meer?

Bij voorbaat dank, Max

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Max

Max

08-06-2009 om 12:54

Jeetje niemand?

Zijn er geen ouders die met dit bijltje hebben gehakt? Wat jammer.

Max

Pippin

Pippin

08-06-2009 om 14:04

Max

Ik herken er wel wat van hoor. Als onze zoon niet goed in zijn vel zit, trekt hij zich ook snel terug van alle dingen die met drukte, veel mensen en herrie te maken hebben.
Kan het niet zo zijn, dat je zoon het op dat moment wel leuk vond, hij liet zich door de situatie meeslepen en hier achteraf spijt van heeft gekregen. Vooral als jullie nogal uitgelaten en enthousiast reageerden, kan dat voor hem bedrukkend zijn geweest.
Onze zoon heeft ook heel veel moeite met alle activiteiten die door de goegemeente 'LEUK' worden genoemd. (sportdag, avondvierdaagse, schoolfeesten, verjaardagen in de familie, etentjes) Alleen al het feit dat mensen zeggen dat het 'toch leuk en gezellig is' maakt hem opstandig. Spontane discofeestje en spelletjes instuiven zal hij verschrikkelijk vinden.
Het werkt bij ons het beste door er compleet geen druk meer op uit te oefenen. Als het kan mag hij zelf kiezen of hij meegaat, als het moet gaat hij mee, maar dan mag hij (mits hij beleefd blijft natuurlijk) zich wat terugtrekken van de drukte. We brengen het neutraal en we laten zoon zelf beslissen wat hij doet en of hij mee doet. En hij hoeft het in ieder geval niet 'leuk' te vinden.
Soms zien we hem opeens enorm genieten. Dan geven wij elkaar een knipoog maar we zeggen er dan niets over tegen hem. Hoe meer aandacht we eraan besteden, hoe meer hij de neiging krijgt zich terug te trekken.

Max

Max

08-06-2009 om 14:30

Pippin

Hoi, dank je voor je reactie. Het is fijn eens te lezen van iemand die ook een kind met zo'n soort karakter heeft.
Voor wat betreft het buitentheater: hij was zelf nog veel enthousiaster dan wij, hij begon er telkens opnieuw over. Nog urenlang. Daarom was het zo vreemd dat hij de volgende dag zo was omgeslagen. Maar het is inderdaad zo dat je ergens in wordt meegesleurd waar je geen invloed meer op hebt.
De spelletjes middag wilde hij zelf, de disco ook. Maar dan gaat er een ding mis en dan is alles niet leuk meer.
Maar je hebt gelijk, soms zet ik er wat druk op (veel te weinig naar de mening van sommigen). Maar ja, sommige dingen zijn bijna onvermijdelijk. Sportdag, tja ik heb nu gezegd dat dat niet hoeft omdat hij maanden van tevoren al zo in zijn rats zat. Maar dat vind ik dat wel slap van mezelf. Het is ook erg de twijfel van alleenstaande ouder: waar doe ik goed aan?
Ik bedoel, over tien minuten heb ik al weer een gesprek met de juffrouw en hem omdat hij weigert verder met zwemmen op school te gaan. Dat is ook iets waar ik mijn poot stijf wil houden. Ik bedoel hij hoeft van mij geen c-diploma te halen, maar ik wil wel dat hij gewoon meedoet. Tja dat is dus druk, maar je kan toch ook niet alles ontlopen in het leven?

Max

Tinus_p

Tinus_p

08-06-2009 om 14:52

Hmmm

Max:
"Het is ook erg de twijfel van alleenstaande ouder: waar doe ik goed aan?"
Jij bent vader? Waar is moeder? Of omgekeerd?

Max:
"Sportdag, tja ik heb nu gezegd dat dat niet hoeft omdat hij maanden van tevoren al zo in zijn rats zat."
Wat mij als eerste opvalt, is dat je zoon goed omgaat met spontane gebeurtenissen, maar zich zorgen kan maken over dingen die maanden in de toekomst liggen. Dat wijst op een soort tobberigheid.

Angela67

Angela67

08-06-2009 om 15:00

Praten

Max,
onze oudste heeft 'iets' wat er op lijkt maar dan de andere kant op. Blokkeert juist bij nieuwe dingen of bij zaken waar hij zich weinig tot niets bij kan voorstellen. Kan veel voorbeelden noemen, maar het was nooit problematisch totdat het in begin groep 4 op school ging gebeuren bij opdrachten (niet willen schrijven maar hetw el kunnen, nooit eigenlijk de opdracht willen uitvoeren maar dan net wat anders ervan maken enzo). Lang verhaal kort: hij praat en speelt nu een keer per week met psychothereute die hem probeert meer in het 'hier en nu' te krijgen, hem te helpen vat te krijgen op dingen die alleen in z'n hoofd zitten maar dieh ij heel goed kan wegduwen. Hij is nl eigenlijk ontzettend vrolijk maar een struisvogeltje als het niet goed gaat. Hij kan echt fiks blokkeren en dan later er niet meer over willen praten en zelfs 'succeservaringen' hielpen hem niet om zaken wat luchtiger te zien. Zij weet echt een goede snaar te raken bij hem. Gewoon huisartsverwijzing, intakegesprek, zit vlak bij school, lieve mevrouw. En ik zie veranderingen, maar ik verander zelf ook omdat zij het oppakt en omzet in zaken die ik ook kan begrijpen (en die wisselwerking is ook erg belangrijk...).
Sterkte,
Angela

Pippin

Pippin

08-06-2009 om 20:35

Hulp

Volgens mij maak je er best veel zorgen over. Dat zal je zoon zeker merken, waardoor er nog meer spanning zal ontstaan. Bij elke potentieel moeilijke, spannende of andere gebeurtenis wordt het dan een dilemma, ga ik wel of ga ik niet? Kan ik het wel? Durf ik het wel? Wil ik het wel? Voor je het weet, lukt er niets meer.
Ik ben het met Angela eens en denk dat je er goed aan doet om hulp te zoeken bij een kinderpsycholoog bijvoorbeeld. Onze zoon is ook in behandeling. Niet alleen voor dit. Het heeft bij hem ook zeker te maken met somberheid. Als ik jou was, zou ik mijn zoon willen laten onderzoeken.
En verder helpt het bij ons om erg duidelijk te zijn. Sommige dingen moeten (maar dan kunnen we vaak de omstandigheden nog verbeteren zodat zoon het dan wel ziet zitten), sommige dingen mogen en sommige dingen mag zoon van ons overslaan. Het onderscheid daar tussen maken is niet altijd makkelijk. Wij kijken altijd naar de argumenten die we kunnen bedenken. Wat is het doel, waarom is dit belangrijk?
Sterkte

Max

Max

08-06-2009 om 22:22

Fijn

Jullie reacties, er zitten idd dingen bij om over na te denken. Ik ben nu ziek maar zal zodra ik beter ben, uitgebreider reageren.

Max

picobello

picobello

09-06-2009 om 13:13

Heel herkenbaar

dochter doet hetzelfde, trekt zich snel terug uit allelei situaties, ook waarvan we weten dat ze het wel leuk gaat vinden.
Baalt bv ervan dat ze vriendinnetje szijn om mee te spelen, maar als ze die dan toevallig tegenkomt loopt ze zelf weg of negeert ze. Met natuurlijk als gevolg dat die kids ook denken , bekijk het maar.

Na heel veel strijd heb ik het maar een beetje losgelaten, als ik ergens naar toega wat niet te ver islaat ik haar de keus, mee of thuis blijven. Meestal kiest ze voor thuis blijven. Soms moet ze mee en dan is ze echt diep ongelukkig. Heel soms doet ze wel eens mee aan iets, maar dan eigenlijk als het niet gepland is, als ze weet dat ze iets moet/kan gaan doen gaat het mis.

Ik gooi het maar op faalangst.Gek is dat ze wel toneel speelt en hier helemaal op in kan gaan.

Eerst leuk - dan niet

Wat mij opvalt in je verhaal is dat je zoon iets eerst wel leuk vindt en dan opeens niet, doordat er IETS gebeurt. Is dat misschien perfectionisme? Wil hij dat hij alles kan bepalen/in de hand hebben? Controle drang?
Wat me verder opvalt is dat je daar dan kennelijk rekening mee houdt, maar bijv met zwemmen houd je je poot wel stijf, om het maar even zo uit te drukken en gebeurt er niet wat je zoon zou willen (nl stoppen met lessen). Wordt het voor je zoon misschien onduidelijk wanneer en hoever hij kan gaan met zijn eisen of wensen? Zou hij aan het uitproberen zijn om te kijken hoever hij kan gaan? Allemaal psychologie van de kouwe grond, en dat gaat me ook eigenlijk te ver, want misschien zit ik er wel helemaal naast. Ik denk idd dat je het beste eens naar een orthopedagoog of kinder-psycholoog kunt gaan omdat het klinkt dat het gedrag van je zoon niet alleen jou maar ook je zoon flink dwars zit.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.