Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
druppeltje

druppeltje

25-03-2009 om 10:12

Zorgen om zoontje

Mijn zoontje is 6 en zit in groep 3. Hij kan goed leren en vind dat ook leuk. Tot zover gaat het goed.
Maar zijn gedrag in de klas gaat van kwaad tot erger. Iedere dag weer komt hij uit school met de mededeling dat hij ruzie heeft gehad met deze of gene omdat die ander in zijn ogen iets verkeerd deed. Hij voelt zich snel uitgedaagd en ziet daarnaast ook overal onrecht, iets waar hij heel slecht tegen kan. Hij wil graag opkomen voor zijn vriendjes maar doet dat dus ook als het niet nodig is. In de klas is hij altijd behulpzaam geweest en luisterde goed naar de lerares maar dit wordt steeds minder. Dit is volgens de lerares vooral goed te merken als hij bij zijn papa geweest is (wij zijn gescheiden)
Het lijkt dan net of de onderbreking van het dagelijks ritme hem opbreekt. Bij zijn papa gelden andere regels dan bij mij en hij vind het, denk ik, moeilijk om zich steeds weer aan te passen.
Zijn zelfbeeld is niet bepaald goed, hij geeft zichzelf al gauw de schuld van iets dat niet gaat zoals hij het in gedachten had. Als ik hem corrigeer kan het uitlopen op een compleet drama waarbij hij zichzelf slaat en roept dat hij nooit iets goed doet, dat alles zijn schuld is. Ook al vertel ik hem dan 100.000 keer dat dat niet zo is. We knuffelen veel, ik vertel hem vaak dat ik van hem houd maar als hij zo'n bui heeft zegt hij ook gerust dat niemand van hem houdt.
Ik maak me zorgen om hem, ben bang dat hij in een neerwaarste spiraal zit want het word zowel thuis als op school echt steeds erger. Ben bang dat hij straks geen vriendjes meer heeft door al het ruzie zoeken. Ik loop al dagen met hoofdpijn van de spanning. Hij is altijd al druk en bewerkelijk geweest, maar ik kon er altijd goed mee overweg. Hij heeft een duidelijke gebruiksaanwijzing maar als je weet hoe je met hem moet omgaan is hij lief en die buien konden aardig opgeklaart worden. Maar nu is er geen land meer te bezeilen met hem, ook zijn lerares geeft duidelijk aan dat het steeds erger wordt. Ik weet het echt niet meer, wat kan ik doen? Is er iemand die hier ervaring mee heeft?

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
shali

shali

25-03-2009 om 22:28

Homeopathie

Misschien is het een goed idee om eens naar een goede homeopatische arts te gaan. Mijn zoontje had ook een moeilijke periode. Groep 3 is vooral in de middenfase heel lastig. In het begin is het even interessant omdat alles nieuw is maar na het eerste rapport gaan de meesten het vrije van de kleutertijd missen.

Ieder kind gaat daar anders mee om maar zeker als er ook thuis steeds een andere situatie is (kun je niets aan doen als je gescheiden bent natuurlijk) wordt het helemaal moeilijk. Mijn zoontje was ook heel prikkelbaar en als de juf dan ook nog negatief reageert gaat het steeds slechter.
Bij ons hebben Nux Vomica korrels goed geholpen om de prikkelgevoeligheid wat te dempen. Dit ging heel goed. Ook had hij op school een soort beloningssysteem waar hij voor een dag waarop het goed ging een stempel kreeg en bij 5 stempels een sticker mee naar huis waarop wij iets leuks gingen doen. Zorg wel dat de beloningskaart prive bij de juf blijft zodat de andere kinderen hem daar niet mee pesten.

Hou ook voor ogen dat je thuis niet kunt oplossen wat op school gebeurt. Thuis heeft hij vooral veel positieve aandacht nodig en geen vervolg van school want daar schiet zijn zelfbeeld niets mee op. Er mag van school ook wel wat creativiteit verwacht worden, spreek bv met de juf af dat hij met een onbeduidend briefje naar een andere juf wordt gestuurd zogenaamd om de juf te helpen als hij ruzie dreigt uit te lokken. Dan kan hij even afkoelen en als er minder escalaties zijn wordt de negatieve spiraal ook gestopt. Sorry voor het lange verhaal maar hoop dat je er wat aan hebt. Blijf vooral achter je kind staan!!

sharronetje

sharronetje

26-03-2009 om 13:16

Hetzelfde

Ik snap helemaal wat u bedoelt mijn zoontje is alleen maar negatief over zichzelf hij denkt en zegt dat hij niks goed kan doen en met hem praten heef weinig zin want het lijkt wel of hij er niet naar luisterd
als hij zijn rapport heeft gekregen dan zegt hij al gelijk is toch een slecht rapport want ik kan niks.
en de reactie's naar andere kinderen toe vindt ikook niet normaal en ik weet niet wat ik er aan kan doen.
ik zit letterlijk met mijn handen in het haar maar weet niet waar ik hulp moet zoeken..

druppeltje

druppeltje

26-03-2009 om 20:57

Gesprekje gehad

Allereerst bedankt voor de reacties.
Vandaag op school was het weer helemaal mis. De lerares heeft hem gezegd dat hij maar eens na moest denken over hoe zij hem kan helpen want dat wil ze wel heel graag. Zij is overigens helemaal niet negatief tegen hem, ze probeert hem juist te helpen. Thuis heb ik een gesprekje met hem gehad. Hierin gaf hij wel aan dat hij het moeilijk vind om steeds weer om te schakelen van de situatie bij zijn papa naar de situatie hier. Maar ik weet niet of hij dat zegt omdat hij mij erover heeft horen praten of dat hij dat werkelijk zelf bedacht heeft. Ook heb ik hem gevraagd hoe hij het zou vinden om eens met iemand anders erover te praten, omdat het voor hem soms misschien moeilijk is om er met mij over te praten. In eerste instantie gaf hij aan dat dit niet nodig was, maar toen hij naar bed ging zei hij dat hij dat toch wel zag zitten.
Volgende week heb ik een gesprek met zijn lerares, waarin ik dit ook wel even aan wil kaarten en daarnaast ga ik maar eens met onze huisarts praten. Of is er een andere manier om bij bijvoorbeeld een kinderpsycholoog terecht te komen? Hoe heb jij dat aangepakt Sini?

Sharonnetje, ik weet het ook niet. Ik ga bovenstaande proberen, maar het blijft moeilijk. Ik wens je veel wijsheid en sterkte.

Pippin

Pippin

29-03-2009 om 13:55

Hulp

Sharonnetje en druppeltje, ga hulp zoeken. Dit is erg lastig en daar heb je iemand bij nodig die je kan helpen en ondersteunen. Inderdaad via de huisarts. Hij of zij weet wie er in jullie omgeving kinderen met dit soort problemen kan helpen. De wachtlijsten zijn lang.
En druppeltje, die leerkracht bedoelt het misschien niet zo dom, maar hoe kun je van een kind verwachten dat hij zegt hoe hij geholpen moet worden? Het kind krijgt zo alleen maar een schuldgevoel. 'Het is mijn eigen schuld dat ik niet geholpen wordt, want ik zeg het niet tegen de juf.'
Je zoon zal met de beste wil van de wereld waarschijnlijk niet kunnen zeggen wat er aan de hand is. Het is namelijk nog maar een kind.
Pippin

Jo Hanna

Jo Hanna

07-04-2009 om 14:33

Wel kind zelf vragen

Ik vind het juist fenomenaal hoe jonge kinderen zelf kunnen aangeven wat ze nodig hebben en wat je voor ze kunt doen. Ik vraag ook vaak aan mijn dochter (5): "Wat kun je doen om jezelf te helpen?" Het ligt helemaal aan de manier waarop je dat vraagt of dat tot een schuldgevoel leidt. Als je 'het probleem' en 'het kind' gelijkstelt, zou dat wel eens kunnen gebeuren. Maar als je samen met 'het kind' kijkt naar 'het probleem', en naar wat jij en/of het kind er (samen) aan zou kunnen doen, ontstaat er een andere dynamiek. En het is niet waar dat een kind niet weet wat er aan de hand is. Het kind weet in feite vaak feilloos wat er aan de hand is. Het is alleen niet altijd in staat om dat onder woorden te brengen zoals volwassenen dat doen. Niet-(alleen)-verbale middelen werken daarom vaak veel beter: tekenen, spelen, poppenkastpoppen, voorwerpen meegeven, geleide fantasieen, de mogelijkheden zijn eindeloos.
Groet, Jo Hanna

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.