Zou een prentenboek over kleurenblindheid waardevol zijn voor jullie kinderen?

Auwereel schreef op 28-05-2025 om 08:24:

Het idee dat een prentenboek alleen voor peuters en kleuters is, klopt niet. Mooie prentenboeken zijn voor alle leeftijden en zeker kleurenblindheid lijkt me een geschikt onderwerp omdat je het daarin kan visualiseren.

Eens. Ik zou het als het een goed boek is aanschaffen voor de collectie waar ik werk.

Wat ik merkte bij mijn kinderen was dat ze altijd veel vragen hadden wat hun papa dan wél kon zien (partner is rood/groen en blauw/geel kleurenblind). Een mooi boek visualiseert het voor ze. Je kunt natuurlijk nooit precies zien wat een kleurenblinde ziet, maar het geeft wel een goed idee.

Verder merkt mijn partner dat er best heel weinig rekening wordt gehouden met kleurenblindheid. Met name in presentaties (en dan werkt hij nog in de zorg voor mensen met een visuele beperking) en vergaderingen wordt alles met kleuren aangegeven. Een notitie waarbij de aantekeningen/aanvullingen in het rood worden weergegeven, een grafiek met groen, oranje en rood, etc. Er kan nog veel verbeterd worden en elke stap is er eentje. Dus ja, dat prentenboek mag er best komen.

Auwereel schreef op 28-05-2025 om 08:24:

Het idee dat een prentenboek alleen voor peuters en kleuters is, klopt niet. Mooie prentenboeken zijn voor alle leeftijden en zeker kleurenblindheid lijkt me een geschikt onderwerp omdat je het daarin kan visualiseren.

Helemaal mee eens. Zo'n boek kan heel nuttig zijn.

Tuinfluiter schreef op 28-05-2025 om 08:32:

[..]

Wij wisten al vrij vroeg dat onze zoon kleurenblind is. Ik wist dat ik draagster was want mijn moeder was het ook, mijn broers dus ook.

Ik moest in ons gezin dus regelmatig kleuren uitleggen. Maar op school was toen nog veel zwart wit met stippels en golfjes en daar hadden ze weinig problemen.

Als een prentenboek voor kleuters bijdraagt aan de kennis van volwassenen is dat een goede zaak.

Voor het onderwijs zou het goed zijn als er er goede voorbeelden zijn hoe hoe een kleurenblinden het normale les materiaal ziet. Maak zelf eens een opgave terwijl alle lijnen dezelfde kleur hebben en stukken van woorden ontbreken.

Die ‘dus’ klopt niet.  De zoon van een moeder die draagster is, heeft een 50% kans om kleurenblind te zijn.  (En drager zonder zelf kleurenblind te zijn, zal hij niet zijn.) 

Eén van mijn kinderen is rood/groen kleurenblind, maar hij kan verrassend vaak toch nog zeggen of iets rood is of groen.  In de praktijk heeft hij van zijn kleurenblindheid dus eigenlijk nauwelijks last, en van onbegrip ook niet.  Als je een prentenboek gaat maken, maak dan van kleurenblindheid niet een dramatische beperking waardoor je leven per definitie  veel moeilijker wordt, want dat geldt echt niet voor alle kleurenblinden. 

Agen schreef op 28-05-2025 om 13:23:

[..]

Die ‘dus’ klopt niet. De zoon van een moeder die draagster is, heeft een 50% kans om kleurenblind te zijn. (En drager zonder zelf kleurenblind te zijn, zal hij niet zijn.)

Eén van mijn kinderen is rood/groen kleurenblind, maar hij kan verrassend vaak toch nog zeggen of iets rood is of groen. In de praktijk heeft hij van zijn kleurenblindheid dus eigenlijk nauwelijks last, en van onbegrip ook niet. Als je een prentenboek gaat maken, maak dan van kleurenblindheid niet een dramatische beperking waardoor je leven per definitie veel moeilijker wordt, want dat geldt echt niet voor alle kleurenblinden.

Volgens mij bedoelt ze dat haar moeder kleurenblind is, dus is zij met zekerheid draagster, en haar broers allemaal kleurenblind.

Ik denk dat een boek hierover zeker wel nuttig kan zijn. Niet alleen voor mensen die ermee te maken hebben, maar ook voor bijvoorbeeld op scholen. Gewoon ter info, dat kinderen zich ervan bewust zijn dat zoiets bestaat. Net zoals er kinderboeken zijn over andere aandoeningen/afwijkingen. Dat kan heel luchtig gebracht worden, zonder er een groot ding van te maken.

Kleurenblindheid komt heel veel voor en je hoort er eigenlijk heel weinig over. Dat geeft misschien ook wel aan dat het voor het overgrote deel van de mensen die het hebben heel goed mee te leven valt. Mijn man is ook kleurenblind. Met name rood/groen vindt hij lastig, maar het verschil tussen verschillende tinten van bijvoorbeeld geel/oranje/rood ook. Toch merk ik daar vrijwel niks van en sta ik er heel vaak ook niet bij stil. Op de een of andere manier heeft hij ermee leren leven doordat hij niet anders gewend is. 

Voor kinderen, met name jonge kinderen, kun je dingen gewoon uitleggen zoals ze zijn en dan accepteren ze dat. Als je dingen niet uitlegt, gaan ze vaak zelf dingen verzinnen. Voor onze dochter is dat nog steeds een leerpunt in het leven, maar ik vind het een goed idee om een kind dat mee te geven. Natuurlijk kun je weleens onbegripvolle en niet empatische mensen treffen, maar de meeste mensen zullen het dan echt wel begrijpen.

Zehra schreef op 28-05-2025 om 14:54:

Mijn zoontje van 6 is kleurenblind. Op school werd hij vaak gecorrigeerd door zijn juf en klasgenootjes als hij een kleur verkeerd benoemde. Dat maakte hem onzeker, terwijl hij niets fout deed – hij ziet de wereld gewoon een beetje anders.

Ik zocht een voorleesboek waarmee ik hem, zijn broertje en zijn klasgenootjes kon uitleggen wat kleurenblindheid is, op een eenvoudige en positieve manier. Zo’n boek bleek er niet te zijn. Daarom besloot ik het zelf te schrijven.

Met dit boek wil ik kinderen laten zien dat kleurenblind zijn niets raars of fout is – het is gewoon een andere manier van kijken. En dat iedereen erbij hoort, ook als je kleuren net even anders ziet.

Een boek maken is natuurlijk een goed initiatief en zoals ik hier lees kan er behoefte aan zijn. 

Als ik jou was zou ik beginnen bij een goed gesprek met de juf. Als ze weet dat je zoon kleurenblind is moet ze op een positieve manier feedback geven aan je kind. Als hij zegt dat het gras op de tekening rood is kan ze hem een "ezelsbruggetje" leren door te vertellen dat gras altijd groen is bijvoorbeeld.

Gecorrigeerd worden, door de juf of klasgenootjes, hoort erbij als je op school zit. Daar moet hij aan wennen.  De manier waarop gecorrigeerd wordt maakt wel uit natuurlijk. 

Als de halve klas lachend brult: Pietje is dom hij weet niet eens dat de fiets van de juf blauw is  Hi hi hi ha ha ha dan moet de juf ingrijpen en heel duidelijk maken dat je zo niet met elkaar omgaat in de klas.

Dat geldt trouwens voor meer gedrag van kinderen in een klas. Een kind is op school om te leren, Marietje heeft snel door hoe de letters heten,  Kees kan al echt rekenen bij de kleuters maar letters is nog moeilijk voor hem en Pietje heeft moeite met de kleuren maar kan al wel fietsen.

Wist je trouwens dat kleurenblind zijn iets is van witte mensen?  Bij mensen van kleur komt dat nauwelijks voor. In multiculturele klassen ook wel een punt van aandacht. Die kinderen kennen het helemaal niet uit de familie, daar zijn geen rolmodellen die moeite hebben met kleuren waar ze op een natuurlijke manier mee om leren gaan voordat ze op school komen. 

Daglichtlamp schreef op 28-05-2025 om 15:14:

[..]

Volgens mij bedoelt ze dat haar moeder kleurenblind is, dus is zij met zekerheid draagster, en haar broers allemaal kleurenblind.

edit: niet goed gelezen. Je schreef dat de moeder kleurenblind was, niet draagster. Je hebt helemaal gelijk. Wat hieronder staat, geldt voor draagsters. 

En dat klopt dus niet. De kans dat zij draagster was, was maar 50% (dat verandert nu ze weet dat haar eigen kind kleurenblind is!)  De kans dat een zoon van een draagster kleurenblind is, is ook ‘maar’ 50%.  Een beetje kort door de bocht: een draagster heeft één ‘kapotte’ kopie van het relevante heb, en één ‘normale’. Aan haar kinderen geeft ze er steeds maar eentje door. Dat is voor elk kind met 50% kans de ‘kapotte’ kopie en met 50% kans de ‘normale’.  Alleen als ze de ‘kapotte’ doorgeeft, is haar kind draagster (dochter) of kleurenblind (zoon). 

Daglichtlamp schreef op 28-05-2025 om 15:14:

[..]

Volgens mij bedoelt ze dat haar moeder kleurenblind is, dus is zij met zekerheid draagster, en haar broers allemaal kleurenblind.

Ik zei het misschien niet helemaal duidelijk maar dit klopt. Mijn moeder was ook rood groen kleurenblind voor vrouwen zeldzaam maar komt dus voor. Op haar beide x-chromosomen zat het gen. Dus zonen altijd kleurenblind en dochters altijd draagster.

Agen schreef op 28-05-2025 om 15:44:

[..]

En dat klopt dus niet. De kans dat zij draagster was, was maar 50% (dat verandert nu ze weet dat haar eigen kind kleurenblind is!) De kans dat een zoon van een draagster kleurenblind is, is ook ‘maar’ 50%. Een beetje kort door de bocht: een draagster heeft één ‘kapotte’ kopie van het relevante heb, en één ‘normale’. Aan haar kinderen geeft ze er steeds maar eentje door. Dat is voor elk kind met 50% kans de ‘kapotte’ kopie en met 50% kans de ‘normale’. Alleen als ze de ‘kapotte’ doorgeeft, is haar kind draagster (dochter) of kleurenblind (zoon).

Jouw verhaal klopt niet. Aangezien het een x-chromosomaal gebonden gen is. Een vrouw die kleurenblind is heeft dus  “kapotte” genen op beide x-chromosomen. Zonen hebben hun x-chromosoom van hun moeder, dus alle zonen van een kleurenblinde moeder zijn kleurenblind. Alle dochters zijn in ieder geval draagster van het “kapotte” gen. En als hun vader ook kleurenblind is, zijn zij het ook.

MamaE schreef op 28-05-2025 om 15:33:

Ik denk dat een boek hierover zeker wel nuttig kan zijn. Niet alleen voor mensen die ermee te maken hebben, maar ook voor bijvoorbeeld op scholen. Gewoon ter info, dat kinderen zich ervan bewust zijn dat zoiets bestaat. Net zoals er kinderboeken zijn over andere aandoeningen/afwijkingen. Dat kan heel luchtig gebracht worden, zonder er een groot ding van te maken.

Kleurenblindheid komt heel veel voor en je hoort er eigenlijk heel weinig over. Dat geeft misschien ook wel aan dat het voor het overgrote deel van de mensen die het hebben heel goed mee te leven valt. Mijn man is ook kleurenblind. Met name rood/groen vindt hij lastig, maar het verschil tussen verschillende tinten van bijvoorbeeld geel/oranje/rood ook. Toch merk ik daar vrijwel niks van en sta ik er heel vaak ook niet bij stil. Op de een of andere manier heeft hij ermee leren leven doordat hij niet anders gewend is.

Voor kinderen, met name jonge kinderen, kun je dingen gewoon uitleggen zoals ze zijn en dan accepteren ze dat. Als je dingen niet uitlegt, gaan ze vaak zelf dingen verzinnen. Voor onze dochter is dat nog steeds een leerpunt in het leven, maar ik vind het een goed idee om een kind dat mee te geven. Natuurlijk kun je weleens onbegripvolle en niet empatische mensen treffen, maar de meeste mensen zullen het dan echt wel begrijpen.

De meeste mensen die kleurenblind zijn leren daar prima mee leven. De wereld is vol kleur en die wordt niet aangepast, zodat zij alles kunnen zien. Ze leren dat gras altijd groen is bijvoorbeeld dus dat kunnen ze ook zo benoemen als het wordt gevraagd.

Als het bovenste licht van het verkeerslicht brandt dan moet je stoppen, als het onderste licht brandt mag je doorrijden. Een aantal jaar terug kregen verkeersborden die vervangen werden een extra witte rand aan de rand van het bord. Dan zijn ze voor kleurenblinde mensen beter te zien in het verkeer.

In de eerste rij de verkeersborden tot 2012, in de tweede rij zoals de meeste kleurenblinden dat zien, in de derde rij de aangepaste borden en in rij 4 zoals kleurenblinden dat dan zien. Dit was toen een goed initiatief om het voor kleurenblinden beter te maken.

Zo heeft mijn zoon meerdere dingetjes bedacht om zelfstandig door het leven te kunnen. Hij heeft alleen maar zwarte sokken dat kan bij blauwe en bij zwarte jeans. De zwarte sokken met de gele naden bij de teen zijn extra dik voor in zijn werkschoenen.

In het gras de rode jeu de boulebal vinden van 50 meter afstand lukt niet maar als hij dichterbij is kan hij door de verschillende structuren die dan zichtbaar worden de bal wel vinden.

Leuk verhaal:

Hij doet op dit moment een opleiding tot theater en evenementen technicus. Daar leert hij dat mensen van kleur een beetje blauw licht bijgemengd moeten krijgen om er goed uit te zien, mensen die een hele blanke huid hebben worden een beetje spooky van blauw licht. Als mijn zoon bijvoorbeeld Claude zou moeten uitlichten dan heeft hij inmiddels genoeg ervaring om geen hulp meer te hoeven vragen. S10 uitlichten lukt hem ook wel. Bij een duet van Claude en S10 heeft hij hulp nodig van iemand die de kleuren wel goed ziet, hoeveel blauw moet erin om Claude mooi in beeld te krijgen en S10 niet spooky te laten worden.