17 jaar
Mijn nichtje van 17 woont al sinds september alleen in het ouderlijk huis.
Wegens omstandigheden moesten haar ouders ruim 200 km verderop gaan wonen.
Uiteraard ben ik het oneens dat ze moederziel alleen woont in het huis huis dat te koop staat.
Ze gaat naar school, loopt stage, werkt etc
Ze geeft steeds aan dat ze het niet kan bolwerken maar haar ouders registreren de hulpkreten blijkbaar niet en doen er niks mee.
Ik maak me zorgen.
Praten met haar ouders heeft geen zin want we zijn niet on speaking terms.
Dat maakt het lastig want ik zou graag iets concreets willen doen.
Haarzelf vragen?
Hoi,
Waarom vraag je aan je nichtje zelf niet wat jij voor haar kan doen? Misschien kan ze bij je komen eten? Of je helpt haar met andere dingetjes waar ze problemen mee heeft. En wat gaat er trouwens gebeuren als het huis verkocht wordt, waar gaat nichtje dan wonen?
Maxime
Verwaarlozing?
In de tijd dat duidelijk werd dat haar ouders moesten verhuizen heeft je nichtje ongetwijfeld de keus gekregen om mee te gaan of niet. Of hebben ze haar gewoon achtergelaten met 'je zoekt het maar uit'?
Misschien niet aardig van me, maar het komt jou misschien ook wel een beetje goed uit dat haar ouders, broer of zus van jou of je man, iets te verwijten valt, voor zover er iets te verwijten valt. Het kan heel goed zijn dat het allemaal best in overleg is gegaan, maar omdat jullie niet 'on speaking terms' zijn krijg je niet het verhaal van de ouders te horen, zoals dat wel het geval zou zijn als het allemaal gezellig zou zijn. Het kan dus best zijn dat ze de beste bedoelingen hebben en hadden, maar nu op stel en sprong geen oplossing hebben.
Als ik me even zou verplaatsen in de situatie dat het ons betreft, dan zou mijn dochter misschien in eerste instantie ook gedacht hebben dat het een haalbaar avontuur zou worden. En als mijn dochter maar hard genoeg had gezegd dat het écht écht goed was dat we weggingen omdat ze liever in haar eigen vertrouwde omgeving wilde blijven dan hadden we dat misschien toch maar uitgeprobeerd.
Maar nu, middenin het schooljaar, blijkt het allemaal tegen te vallen. En wat dan? De situatie kan niet zomaar teruggedraaid worden, er moet dus een oplossing komen voor een paar maanden. Je zou eventueel voor kunnen stellen dat ze uit moet zoeken of ze tijdelijk bij een vriendin kan logeren. Als ons dat gevraagd zou worden zouden we er zo een bed bijzetten. Het is tenslotte maar tijdelijk.
Zo ver is 25 km toch niet?
Als dat meisje mijn nichtje was, zou ik eens per week/tien dagen langsgaan, haar wat helpen met de praktische dingen in huis, een keertje voor haar koken, wat wasgoed strijken, en vooral naar haar luisteren.
Maar goed, jij hebt misschien nog een gezin met jonge kinderen en een baan, dan is zoiets niet makkelijk uitvoerbaar, ook al is het niet voor járen.
Dat nichtje op dat moment niet mee wilde verhuizen, 200 km verderop, kan ik me levendig voorstellen. Wij verhuisden toen jongste dochter 16 was. Zij moest mee, de andere twee bleven in de vorige woonplaats achter. Dat was echt wel even vervelend, op die leeftijd verkassen is niet leuk!
En dat het je nichtje in de praktijk tegenvalt, alleen in het huis waar ze eerst met elkaar woonden - da's ook niet raar. Ik snap niet dat haar ouders zich er niet meer van aantrekken, maar die hebben misschien veel andere zorgen?
Sterkte en wijsheid gewenst!
tonny
Tante
Sorry dat ik met mijn opmerkingen wat hard uit de hoek kwam, maar nu is dat tenminste gelijk uit de wereld. Dat speelt niet mee zeg je, ik neem dat van je aan.
Maar om ook even op die 25 km terug te komen... is het qua openbaar vervoer een onmogelijk stuk? Ik woon bijvoorbeeld in een stad met een station en ben dus snel 25 km verder. Ik doe het dagelijks voor mijn werk. Maar als je uit een dorp komt met 2 bussen per dag en 10 km bij een station vandaan is het anders, dan is 25 km een wereldreis. Als het echter allemaal wel te bereizen is, zou je voor kunnen stellen dat je nichtje tijdelijk bij jullie komt. Mijn dochter gaat elke dag met de trein naar school, dat moet jouw nichtje ook kunnen, als de reismogelijkheden dat tenminste toelaten. Dan horen haar ouders overigens wel voor reisgeld en kostgeld te zorgen.
Jong?
17 is toch niet zo vreselijk jong om alleen te wonen? Er zijn zat kinderen die met 18 op kamers gaan, endat is veel meer wennen dan in je eigen huis blijven wonen.
Er zijn inderdaad meer kinderen die al jong het huis uitgaan. Dat is meestal door een oorzaak of met een reden. De oorzaak is vaak ruzie of iets dergelijks. Een reden kan zijn dat een kind op die leeftijd al een studie doet wat te ver van huis is. De woonsituatie zal dan meestal in een studentenflatje of iets vergelijkbaars zijn, waardoor zo iemand niet totaal alleen is. Het nichtje is wel alleen. Geen aanspraak, allemaal lege kamers, je moet er maar tegen kunnen. Het nichtje dacht waarschijnlijk dat ze het wel aankon en dat blijkt niet zo te zijn. Ze moest kiezen uit voor haar twee kwaden: blijven of 200 km verderop gaan wonen. Ze dacht het beste gekozen te hebben. Best sneu. Ik vind haar pás 17 en niet al 17 en dus oud en wijs genoeg om dit aan te kunnen.
Bolwerken?
Waar heeft ze dan hulp bij nodig? Waarom kan ze het niet bolwerken? Financieel niet, kan ze zichzelf niet goed verzorgen, gaat het schoolwerk mis, kan ze niet koken? Of is ze eenzaam of kan ze niet slapen van de toestand?
Mijn eigen dochter (18 jr maar met autistisch spectrum syndroom) is sinds kort op kamers (op hoop van zegen, eigen keuze van dochter) en er is nog steeds geen begeleiding. Dus springt mamsepams maar in dat vacuum.
Het blijkt dat het best redelijk goed gaat. Maar nu houden we de lijntjes wel kort: elke dag even bellen. Kijken waar ze tegenaan is gelopen. En wat babbel voor de aandacht en gezelligheid. Alle dagelijkse dingen gaan haar goed af, school gaat prima.
Maar administratie, inrichten en budgetteren is niet haar ding. Voor dochter ben ik dus de persoonlijke formulierenbrigade, de postbode, soms chauffeur, klusjesvrouw, extra geheugen (ma, ben m'n OV-jkaart kwijt....) en bij uitzondering flappentap. En elk weekend 'logeeradres'. Dan scoort dochter voor het gemak ook nog even de dingen die ze vergeten is te kopen (een toiletrol, tube tandpasta etc.) met de belofte dat het eenmalig is.....
Natuurlijk kost dat tijd, maar ze woont hier niet in huis (en wil dat ook niet meer). Toch vind ik het heel overzichtelijk. Ik heb ook duidelijk aangegeven, wat mijn grenzen zijn. Met natuurlijk 1 uitzondering: als er wat érgs is, kan ze me altijd bellen, desnoods midden in de nacht. En ergens over praten kan altijd.
Jeetje!
zo'n punt kan het toch niet wezen om dat meisje af en toe bij te staan? inderdaad, regelmatig bellen en een avond/weekenddag bij haar langs? wat is nou 25 km???
ok, ze kan zelf nog niet rijden, maar openbaar vervoer? en jij dan?
Niet begrepen
Ik had van je eerste berichtje niet begrepen dat het meisje zelf kontakt had gezocht met jullie. Ik las het terug en las toen: 'Ze geeft steeds aan dat ze het niet kan bolwerken maar haar ouders registreren de hulpkreten blijkbaar niet en doen er niks mee.'
Oké. Dan heeft ze de moed om het te vertellen aan haar tante, die al heel lang geen kontakt meer heeft met haar ouders, maar die wel 'in de buurt woont'????? Of waarvan ze dacht dat die heel aardig is???? En jij stuurt een mail naar haar ouders en wacht nu op antwoord. Je registreert de hulpkreten dan wellicht wel, maar wat doe je er nu mee?
Ik begrijp het echt niet. Als het meisje het niet redt in haar eentje, als 200 km te ver is om te overbruggen (naar school?), zou er dan geen oplossing te vinden zijn voor 25 km.? Tante overbrugt die afstand af en toe om naar nichtje te gaan. Of nichtje elke dag om naar school te gaan.
Zo groot is Nederland toch niet.
Ik vermoed dat je over enige tijd constateert dat de ouders niet of niet naar (jouw) behoren hebben gereageerd. En dan kun je daar weel veel van vinden. Dat zal dan wel. Maar waar moet het meisje ondertussen naartoe met haar verhaal? Wie luistert, registreert én doet wat?
Tsjor
