Dochter wordt geslagen door vriendje
En ja..waar wij al bang voor waren, is dus gebeurd.
Mijn 18 jarige dochter wordt dus geslagen door haar vriend. Ik had hier al eens gemeld dat hij haar manipuleerd, intimideerd, agressief is.
Nu ben ik erachter gekomen dat ze geslagen wordt.
Ik "voelde" al dat dit zou gebeuren, ik wist dat er iets mis was.
Ik heb een vriendin van mij gesproken en haar zoon zit bij mijn dochter in de klas. Dochter heeft het aan hem verteld, en mijn vriendin heeft hem eens gepolst of het wel goed met haar ging. Toen liet hij los dat er veel ruzies waren, en dat hij haar slaat.
Het liefst hol ik nu naar haar toe, om haar bij hem weg te halen, maar dat zijn de emoties die nu opspelen.
Ik heb al enige onenigheid met hem gehad, en nu dit.
Voorlopig wil ik hem niet in mijn huis hebben. Er waren al spullen van mij gesneuveld, en zij weten niet hoe dat kan. Dingen vallen niet zomaar van de muur af lijkt mij. Ik heb hier mijn gedachtes over.
Graag zou ik advies van jullie krijgen, want ik weet even niet of en wat ik zou moeten doen.
Wil alleen...
...maar even zeggen dat ik met je mee leeft. Wat ontzettend moeilijk om te horen, over je eigen dochter.
Ik heb er verder geen ervaring mee, maar ik wens je veel wijsheid en goed dat je niet gelijk vol emoties hebt gereageerd. Maar dat er iets moet gebeuren is wel duidelijk.
Sterkte, Pinkelot
Praten
praat met je dochter,vraag hoe het met haar gaat,waarschijnlijk zal ze in eerste instantie niets vertellen,maar maak haar wel heel duidelijk dat,wat er ook gebeurt, ze ALTIJD bij je terecht kan,meer kan je momenteel niet doen.
Ingrijpen
Dit kan niet en dit mag niet. Je kunt de politie waarschuwen ofzoiets, ik zou niet afwachten. Wáár ga je precies op wachten? Tot het over gaat? Dat gaat niet gebeuren. Tot ze vanzelf naar je toe komt? Dat gaat ook niet gebeuren, mishandelaars isoleren hun slachtoffer en maken ze wijs dat ze het aan henzelf hebben te danken. Wachten tot-ie haar het ziekenhuis inslaat?
Tirza
Moeilijk
Ik heb er wel ervaring mee, vanuit het oogpunt van je dochter dan. En ik weet dat het lastig is om je dochter ervan te overtuigen dat ze bij hem weg moet. Politie kun je inschakelen maar doen meestal (te) weinig.
Ik ben het met sus-anne eens dat je in ieder geval je dochter moet laten weten dat ze ALTIJD bij jou terecht kan en dat je haar steunt. Grote kans dat ze zelf nog denkt dat het allemaal goed komt en dat ze hem toch nog (keer op keer) een kans geeft.
Het is een moeilijke situatie en ik wens je er veel sterkte mee!
Verslavend
Ik heb weleens begrepen dat dit soort relaties verslavend kunnen werken juist door de dubbelheid (macho en lief gedrag) en ook omdat bepaalde patronen juist veiligheid bieden. Als zij niet het idee heeft ergens anders terecht te kunnen zal ze erin blijven. Heb net het boek: echte mannen lusten geen kaas gelezen. Dit gaat over loverboys. Duidelijk andere situatie maar in het boek werd wel heel duidelijk dat relaties waarin agressie en geweld voorkomen ook verslavend kunnen werken. Dit meisje moest daadwerkelijk 'afkicken'.
Ik hoop niet dat het al zo ver is met je dochter.
Ik heb een vriendin gehad die psychisch werd 'mishandeld' We konden praten als brugman. Uiteindelijk kozen we ervoor haar te steunen in al haar beslissingen. Ze is zelf weggegaan en kon bij ons terecht. Als we op haar in zouden blijven praten dat ze weg moest gaan zou ze zich nog meer van ons afkeren. Het is heel dubbel....
Ervarings deskundige
ik heb van mijn 17e tot mijn 21e ook een relatie gehad waarin ik mishandeld ben door mijn vriend.
Mijn ouders moeten het haast wel gemerkt hebben maar,deden niks hij kwam bij hun over huis als ik er niet bij was (wij woonde al samen toen ik 18 was)hij Kon heel goed met mijn ouders opschieten en ik wist niet naar wie ik heen kon gaan.
Zelfs toen onze realtie uit was na een hoop trammelant kwam hij nog bij mijn ouders gezellig darten enzo terwijl ze toen toch verhalen van mij gehoord hadden over wat hij deed (niet alles heb ik verteld sommige dingen waren te erg).
Ik vond het vreselijk maar zei niks. ik wou het liefst dat mijn vader en broer hem eens goed aanpakte en in ieder geval achter mij gingen staan dat heeft mij erg gekwetst dat het doodgezewegen werd.
Ik zou je ook willen adviseren laat je dochter weten dat jullie er voor haar zijn,dat het niet kan wat hij doet en dat jullie haar steunen.
Hij heeft mij zo kapot gemaakt langzaam aan heb ik mijn zelfvertrouwen weer opgebouwd en ben geworden wie ik nu ben.Hij heeft zelfmoord gepleegd Ik vind het jammer dat ik hem niet heb kunnen vertellen over hoe goed ik het nu heb.Dat ik wel wat waard ben en dat ik wel kinderen in mijn buik kan dragen( ik had een miskraam gehad bij hem en dat leverde mij een pakslaag op en er werdt gezegd zie je dat je niks kan je kan niet eens een kind in je buik houden).Ik had hem graag nog 1 keer in zijn ogen gekeken en mijn hart gelucht.
heel veel sterkte voor jou en je dochter.Ik hoop dat het bij haar niet zover gaat als wat er bij mij allemaal gebeurt is.Help haar grijp in !
nu wil ze het vast niet maar later is ze je dankbaar
Praten!
Praat met haar, zeg hoe jij er tegenaan kijkt, vertel dat ze aangifte kan doen, als ze wil samen met jou (of een ander die ze vertrouwt). Zeg dat je deur dag en nacht voor haar openstaat, dat ze altijd kan bellen! Zij moet kiezen, jij kunt haar niet dwingen, maar steun haar en geef haar alle mogelijkheden in handen om uit deze relatie te stappen.
Mijn huisgenote
overkwam dat toen ik studeerde en we kwamen er niet doorheen. Hoe harder wij aandrongen hoe verder zij zich terugtrok. later zij ze dat ze zich zo schaamde.. Dus ik dnek dat je ook voorzichtig moet zijn met aandringen. Uiteindelijk denk ik dat het door onze zorgen langer gewduurt heeft toen (ze had het zo vaak ontkent dat het steeds moeilijker werd om te zeggen dat het wel fout zat). En het speelde ook weer handig in op zijn verhalen. Anderen begrijpen niet hoe moeilijk ik het heb, hoe hard ik aan mezelf werk, het is jij en ik tegen de rest van de wereld..
Moeilijk
lijkt me heel moeilijk Jottum,je ziet haar afglijden,de vernieling ingaan als het ware,en je staat er bij en kijkt er naar,wat moet jij je machteloos voelen,hopelijk komt jouw dochter gauw tot inkeer,heel veel sterkte!
Sterkte
Ik heb het hele verhaal zo'n beetje gevolgd.
Best ingewikkeld allemaal en verschrikkelijk moeilijk. Zou ook niet weten hoe je nu het beste kunt handelen. Veel met je dochter praten denk ik. Hopelijk gaat ze snel inzien dat dit niet goed is wat hier gebeurt.
Wil je in ieder geval heel veel sterkte wensen!!!
.....................................
Wel..ben weer in gesprek geweest met dochter..nu op een ontspannen manier..
Ik heb aangegeven dat ik haar moeder ben en zij mijn dochter, en dat ik zie dat het niet goed gaat, dat ik hier nu niets mee kan, maar wel er voor haar zal zijn.
Ontkennen doet ze toch..
Ik heb alleen vragen gesteld, of ze daadwerkelijk gelukkig is..of zij het normaal vindt dat de leiding van haar werk aan mij vraagt of vriendje aan de drugs o.i.d is..
Ze gaat in de verdediging, en zegt dat hij niet blowt voordat hij gaat werken, waarop ik haar tot 4x toe vraag, waarom die mensen dat aan mij vragen, toen viel het kwartje..mooi..
Ook vindt ze dat ik haar los moet laten, zodat ze vanzelf n keer op haar "bek" gaat, want daar leert ze van..zijn haar woorden..
Rationeel weet ze dus heel goed wat er aan de hand is, gevoelsmatig is ze daar nog niet aan toe..
Komende week gaan we een dag samen weg. Niet winkelen ofzo, want dat leidt teveel af...Een sauna o.i.d..
Ze hapte meten toe, wilde dat graag, we hoeven dan niks, alleen ontspanning. Wil ze praten dan kan dat, wil ze dat niet, is dat ook goed.
Ook heb ik een afspraak gemaakt met jeugdzorg, omdat het mij nu boven het hoofd groeit.
Daar was ze al eens geweest ivm de problematiek bij haar vader thuis. En dat weer ivm een stiefzusje die de boel bestierde daar.
Ik zou graag willen dat zij de tools geven aan mijn dochter, zodat ik haar moeder kan blijven en geen hulpverlener..
Uit!
Het is uit!!..Zo..ineens..nou ja, niet ineens natuurlijk maar toch..
Dochter belde mij gistermiddag op, ze is nu bij haar vader. Ze had de foon gepakt, vriendje opgebeld en gezegd dat ze zo niet meer verder wil. Ze wordt hier onzeker van zoals hij doet, hij weet toch niet wat hij wil, moet aan zichzelf werken enz enz.
Hij baalde dat ze dat via de telefoon deed, maar vond het wel oke..hij wil nog wel face to face met haar in gesprek.
Ze was helemaal in tranen natuurlijk..dat begrijp ik ook wel.
Ik heb gezegd dat ze dapper is, en dat dit voorlopig even de beste weg is. Om elkaar rust te geven..
Vervolgens spreek ik de moeder van dat vriendje.
Vraagt ze aan mij wat wij hier nu mee moeten, want ze zijn beide ongelukkig.
Inderdaad, dat zijn ze nu helemaal, want ze zullen elkaar gaan missen, maar ik stimuleer het absoluut niet. Ik heb gezegd dat we het maar moeten laten rusten. En dat hij maar eens aan zichzelf moet gaan werken.
Ik snap haar wel, want zij is een "schoondochter" kwijt waar ze wijs mee is..
Ik ben een "schoonzoon" kwijt die respectloos is naar mijn dochter toe, en ik treur niet. Ik treur alleen omdat mijn dochter nu even verdrietig is.
Magnolia..
Inderdaad..in principe zijn wij ook hulpverlener, net als de rest van de jobs als moeder zijnde..maar het groeide mij boven het hoofd..dan moet ik op een andere manier ingrijpen..zodat moeder zijn niet op de achtergrond gaat raken.
Voor de rest zien we wel hoe het nu verder gaat, voor hetzelfde geld is het zo weer aan..
Kijk!
zo zie je maar weer, je maakt je een berg zorgen, haalt je van alles in je hoofd, en hoopa, het is alweer over.
Niets zo wispelturig als een puber!
Groetjes, Minet
