Emma wil leven
Gisteravond heb ik de docu 'Emma wil leven' gezien. En het heeft me zo enorm aangegrepen! Vooral omdat ik zo bang ben. Mijn meisje is ook ernstig met haar lijn bezig, is veel afgevallen. Ze eet minimaal, kan nog wel genieten van eten (broodje in de stad vindt ze bijvoorbeeld heel leuk en lekker), maar eet niet veel. Het laat me niet los en ik wil eigenlijk nu op de bank zitten met mijn meid, haar vasthouden en vertellen hoe blij ik met haar ben. Maar zij zit op school, ik op mijn werk. Mijn meisje heet ook Emma.
huisarts
we zijn al bij de huisarts geweest en hulptraject is gestart. Het is zo dubbel! Aan de ene kant zegt mijn verstand: jouw dochter kan nog genieten van eten, aan de andere kant hoor ik de waarschuwing: onderschat het niet!
Ook gezien
Ik heb de documentaire ook gezien. Heel indrukwekkend. En dit is zeker niet iets om te onderschatten, dus goed dat jullie hulp gaan krijgen.
Verhaal
Mijn dcchter wees me erop en ik heb het samen met haar gezien. Ze is nu (19) heel gelukkig met het beetje vet dat op haar lichaam zit, maar dat is enige tijd wel anders geweest. Gelukkig is het nooit dramatisch geradikaliseerd.
Bij de documentaire moest ik denken aan het verhaal van mijn kapper. Indertijd had zijn dochter anorexia in zeer ernstige mate. Alle behandelingen en therapieën afgelopen, tot hij haar weer thuis kreeg, omdat er niets meer mogelijk zou zijn, ze zou sterven. Hij heeft toen alles op alles gezet, zaak verkocht, huis verkocht, om een behandeling mogelijk te maken op het universiteitscentrum van Leuven.
http://www.upckuleuven.be/patientenzorg.php?s=Volwassenen&zp=Eetstoornissen. Daar is het meisje hersteld. Ze is nu een gezonde, volwassen vrouw, met kinderen.
ik zie wel op de website dat ze een leeftijdsgrens van 16 jaar hanteren, weet niet hoe hard die is. Dochter van kapper was jonger, dus ik kan dat niet goed inschatten.
Ik wil het verhaal toch even vertellen. Soms denken Nederlanders dat zij alles weten. Met dit verhaal in mijn achterhoofd kreeg ik kromme tenen van de aanpak in Portugal. Maar het blijft een afschuwelijke ziekte, en er is nog geen gouden behandeling gevonden die gegarandeerd succesvol is.
Tsjor
Emma
Ik heb de docu ook gezien en het greep mij zeer aan. Mijn zus heeft rond haar 16e ernstige anorexia ontwikkeld. Het ontwrichtte niet alleen haar, maar ons hele gezin (ik was toen 8). Ook van alles geprobeerd maar niets hielp. Ze ging om met hele foute vrienden, ging uit huis en het ging van kwaad tot erger. Uiteindelijk hebben mijn ouders besloten haar compleet los te laten; hoe ontzettend moeilijk dit ook was. En godezijdank is zij het te boven gekomen.
Toen ik 18 was kreeg ik boulimia. Therapeutische behandeling hielp niet. Uiteindelijk opgenomen in een speciale kliniek voor mensen met eetstoornissen waar ik slechter uit kwam dan ik was. Gelukkig vond ik een goede therapeut en ben ik geheel genezen.
Helaas worden de signalen van eetstoornissen nog te vaak te laat of niet herkend en er zijn nog veel misopvattingen over eetstoornissen. Het draait bij anorexia inderdaad niet om (niet) eten, het draait om controle en om angst. Het begint meestal met dieten omdat men zich te dik vindt maar het kan zomaar opeens doorslaan. De visie en behandeling van Human Concern is uniek en geeft hele goede resultaten; vaak beter dan die van gespecialiseerde behandelcentra waar het toch vooral draait om genoeg calorieën binnenkrijgen en (meer) leren eten.
Emma maakte haar eigen keuzes en haar beslissing om naar Portugal te gaan moet je respecteren. Als iemand niet achter een behandeling staat zal deze niet werken. Alle lof voor haar ouders en voor Human Concern. Emma knokte door en wilde uiteindelijk blijven leven maar haar lichaam was al te zwaar beschadigt. Haar overlijden is heel triest maar het was een heel liefdevol, waardig proces en haar verhaal zal hopelijk de levens van andere jonge meisjes en jongens redden.
Arts bij Human Concern
Ik heb de documentaire ook gezien en het greep me zeer aan. Waar ik alleen zo verbaasd over was, is dat toen Emma heel ernstig ziek was, haar casemanager 2 dokters appte om te kijken of er iemand in de gelegenheid was te komen. Een van die dokters woonde notabene in Nederland. Ik had verwacht dat er op een plek waar ook zulke ernstig zieke mensen behandeld worden, er a la minute een dokter beschikbaar zou zijn. Of niet?
Morgen...
Ja, indrukwekkend vond ik het. Schokkend ook... Bijna onvoorstelbaar.
Ik snap eigenlijk niet waarom de aanpak van Human Concern dan tenenkrommend zou zijn. Ten eerste legde de bijbehorende mevrouw (naam kwijt) uit dat dit een extreme en speciaal op Emma toegesnede situatie en aanpak was. Ten tweede denk ik, als je alles al gehad hebt, wat moet je dan nog? Waarom dan niet?
Hartverscheurend vond ik wel dat haar ouders het laatste stuk niet konden meemaken. Echt heel erg. Ik zou als ouders, zeker bij zo'n jonge meid, toch graag er wel bij betrokken willen worden. Of in ieder geval in de buurt zijn en regelmatig willen langskomen.
Wat me wel opviel: de belofte van Emma, 'morgen... ga ik eten.' Er werd een hoop aan opgehangen, maar ik vond erg herkenbaar. Morgen stop ik met roken, morgen ga ik bewegen, morgen ga ik eten... Zonder hiermee respectloos te willen overkomen trouwens.
Dochter heeft een vriendin die een eetstoornis heeft maar niet gediagnosticeerd is en geen hulp krijgt. Het is erg lastig om hiervoor hulp te regelen. De ouders zijn niet geïnteresseerd en eerder de reden van de anorexia. De opleiding ziet het probleem niet zo (ook herkenbaar de enorme geslepenheid waarmee het probleem wordt verdoezeld en gemaskeerd, deels toegeven (ja het is zo, ik weet het van mezelf), deels bagetelliseren (maar ik heb al hulp, ik weet het al, ik ga (morgen...) eten, enz.) waar de omgeving vervolgens intrapt zodat er geen actie wordt ondernomen. Wat moet je dan, vraag ik mij af?
Ik heb dochter al gezegd deze film aan te raden aan de mensen rond het meisje...
Dat is dus ook mijn vraag naar aanleiding van deze documentaire: wat doe je als je ziet dat iemand (18+) hieronder lijdt, hoe regel je hulp als de persoon in kwestie het bagatelliseert en de omgeving niet (genoeg) geïnteresseerd is?
Erkenning
De eerste voorwaarde voor beter worden is het erkennen dat je een ziekte hebt. En net als bij verslaafden zijn mensen met deze ziekte meesters in het ontkennen, bagatelliseren en manipuleren van de omgeving. Zo iemand heeft een familielid, vriend of kennis nodig die hem/haar kan doen inzien dat hij/zij ziek is, hulp nodig heeft en die hem/haar kan doen inzien dat dit geen teken van zwakte is. Helaas erkennen veel patienten dit pas als ze zo ziek worden dat ontkennen niet meer mogelijk is. Als ze een dieptepunt hebben bereikt. De weg naar genezing is dan heel lang. Daarom is het zo belangrijk om de zieke/ziekte niet te faciliteren, te vergoelijken en de hand boven het hoofd te houden. De zieke moet geconfronteerd worden met het gedrag. En dit houdt ook in loslaten. Maar dit is voor de familie van de zieke het allermoeilijkst wat er is. En tja, soms is gedwongen opname/hulp de enige manier.
Elisa
'De visie en behandeling van Human Concern is uniek en geeft hele goede resultaten; vaak beter dan die van gespecialiseerde behandelcentra waar het toch vooral draait om genoeg calorieën binnenkrijgen en (meer) leren eten.' Hoe komt het dan dat er niet eerder geholpen is?
Mijn scepsis betreft inderdaad het feit dat de ouders er niet bij waren, dat er enerzijds helderheid was over het feit dat Emma daar naartoe zou gaan om te sterven, maar dat er anderzijds gesproken wordt over een vorm van herstel; dat er geen arts in de buurt was, ook niet voor een longontsteking, dat de basis voor behandeling zaken zouden zijn als liefdevol omgaan met, vertrouwen etc., terwijl de ouders van Emma dat jarenlang hebben geboden, ook op momenten waarop ze Emma haar loslieten.
Tsjor
Emma
Een arts is onderdeel van het team in de kliniek in Portugal. Maar mensen moeten heel goed begrijpen dat het (ernstige) geval van Emma en haar individuele behandelingsprogramma in Portugal heel uitzonderlijk zijn en niet representatief voor alle gevallen en behandelingsvormen. Wat Emma wilde stond centraal en autonomie, los van haar eigen omgeving en haar ouders, was heel belangrijk voor haar en haar mogelijkheid tot herstel. Zij wilde geen poespas meer aan haar lijf en geen medisch ingrijpen meer. Vaak zijn de ouders en de directe omgeving een belemmerende factor bij het komen tot inzicht en herstel. Ik begrijp dat het heel moeilijk voor te stellen is dat haar ouders er niet bij waren maar dit was Emma's keuze. Helaas gaf haar lichaam het eerder op dan haar geest.
Ik weet zeker dat de visie en de behandelingsprogramma's van Human Concern voor veel patienten effectiever en beter zijn dan vele van de programma's in klinieken en behandelcentra. Net zoals een 12-stappen programma voor veel verslaafden beter werkt dan een of ander klinisch behandelprogramma. Maar iedereen is anders, net als iedereen met een eetstoornis anders is. Sowieso moet iedereen een behandelprogramma op maat krijgen.
Loslaten
Toen mijn ouders mijn zus compleet loslieten wisten ze dat het twee kanten op kon gaan: ofwel mijn zus zou komen te overlijden ofwel ze kwam tot inzicht en zou herstellen. Mijn zus heeft toen haar diepste punt bereikt; moederziel alleen in een ander land zonder geld, vrienden of hulp. Gelukkig kreeg ze het inzicht en de wens om te leven en kwam ze terug naar huis en was ontvankelijk voor de hulp om vervolgens beter te worden. Je kan het je als ouder zijnde bijna niet voorstellen hoe afschuwelijk het is om zo'n beslissing te nemen en je zieke kind volledig los te laten... Maar soms is het de enige en laatste optie.
