Gedrag van bijna 15 jarige dochter geweldadig
Help, ja ik zit er doorheen. Ik ben een alleenstaande werkende moeder met een dochter van bijna 15. Een dochter met een gedragsstoornis. Vanaf haar 5e zijn we samen en met haar vader heeft ze (helaas) sinds ruim een jaar geen contact meer. Hij heeft geen zin in haar gedrag. Officiel is de diagnose ADHD. Ik roep al een aantal jaar dat dit niet juist is en dat er meer aan de hand is. Er wordt nu gedacht aan ODD/ CD. Wat volgens mij de lading wel dekt.Mijn dochter is zeer dwingend, wil of kan zich niet aan regels houden, snel ontvlambaar, moet bij kleding dezelfde kleur schoenen aan als t-shirt, of broek en schoenen exact dezelfde kleur en bovenal is ze gewelddadig. Dit is in de loop der jaren toegenomen. Eerst was het gericht op mij masr werd zij niet handtastelijk, er werd eerst met spullen gehooid of tegen deuren getrapt. Nu is ze ook zover dat ze mij bedreigd en nu een paar maal heeft mishandeld. Letterlijk in elkaar geslagen. Ze toont ook geen berouw of spijt. Er is niet over te praten. Ik wordt uitgescholden voor k... hoer en meer van dit soort woorden. Dit kan soms wel 2 uur doorgaan. Afgelopen week heeft ze een lerares mishandeld en bedreigd. Ze is hiervoor ook aangehouden. Totaal geen spijt van haar daad. Ze toont geen enkele compassie. Is ook steeds met jongens aan het chatten. Komt later thuis dan afgesproken. Ter informatie mijn dochter is 1.75 m, zeer sterk, doet oa aan kickboksen en sport ook bij een sportschool. Loopt stage bij kinderen waar ze een engeltje is en de rust zelve. Ik tik dit bericht om 05:30 uur na een slapeloze nacht omdat zij ligt te bellen met een jongen en niet wil slapen en ook geen rekening met mij wil houden en bewust lawaai maakt zodat ik ook wakker ben. We starten mu op korte termijn met agressie regulatie therapie.
Graag zou ik advies krijgen van ouders die in hetzelfde schuitje zitten en ben ik op zoek naar een praatgroep voor ouders met een gewelddadig kind om eens mijn ervaringen te kunnen delen en van elkaar te leren. Ik zoek in de omgeving Amsterdam en omstreken.
Mounia
Ik zit gelukkig niet in dit schuitje. Heb je zelf wel nog kontakt met de vader? Wellicht is het goed als jullie wel met elkaar daarover kunnen praten. Je zegt: 'Hij heeft geen zin in haar gedrag', maar tegelijkertijd geef je aan dat je het zelf ook niet meer trekt. Het zou jou enige verlichting kunnen geven als jullie samen in elk geval met elkaar konden praten en samen ook konden zoeken naar een goede manier om hiermee om te gaan. Dat zal niet eenvoudig zijn. Heeft hij bijvoorbeeld toestemming gegeven voor de agressieregulatietherapie?
Je hebt nu agressieregulatietherapie gestart. Ik hoop dat het wat oplevert.
Ik heb een ander advies, maar ik kan me voorstellen dat je dat niet wil horen of daar niet over wil nadenken: er is ook een mogelijkheid voor ouders om zelf een plaatsing aan te vragen in een vorm van gesloten jeugdzorg. Je moet dan doen via een 'gecertificeerde instelling' die dan een machtiging bij de kinderrechter kan aanvragen. Belangrijk is dat je dus geen OTS of UHP daarvoor hoeft te hebben. Dus geen gezinsvoogd. Nu is er heel veel aan de hand in die gesloten jeugdzorg, dus je moet het pas doen als elk alternatief erger is, bijvoorbeeld door de agressie ten aanzien van jou, school, en de aantrekkingskracht van jongens. Ik geef het je maar mee als uiterste middel. Maar ik hoop dat je eerder andere en betere hulp kunt vinden.
Tsjor
Neef
Mijn neef had andere problemen, maar dat was ook een drama. Toen hij kind was en later als puber werd het helemaal wat. Hij is uiteindelijk ook opgenomen op een gesloten afdeling en is daar uit zijn dal getrokken. Met behulp van medicatie.
Je dochter is nu nog 'maar' 15, je kunt dus nog in hoge mate bepalen wat er met je dochter moet gaan gebeuren. Ik denk dat het verstandig is om die mogelijkheid te benutten. Over 3 jaar mag je dochter zelf bepalen wat verstandig voor haar is en ik vraag me af of ze dat dan zal overzien. Ik vrees van niet.
Hulp zoeken
en opnemen dit ga jij niet redden.
Eens met Triva
Alleen met argessieregulatietherapie ga je het vrees ik niet redden. Zo snel mogelijk (want wachtlijst) aanmelden voor een klinische behandeling in de orthopsychiatrie. Vaak kan dat online. Ik heb er een hoop jongeren aangemeld zien worden voor veel minder dan wat jij vertelt over je dochter dus ik ga er van uit dat ze in aanmerking komt.
Kickboksen.
Juist bij boksen leer je je te beheersen en discipline.
Wat je leert is niet bedoeld om je dierbaren te mishandelen. Deze sport heeft blijkbaar geen goede invloed op haar of traint ze in het illegale circuit?
Je bent "letterlijk in elkaar geslagen" en ik neem aan dat school haar geschorst heeft na haar bedreigingen aan een docent en zelfs mishandeling? Of mag ze nog gewoon naar school en gezellig stage lopen bij de kinderen?
Spijt en compassie
Als je dochter geen spijt en compassie voelt is agressie-regulering niet voldoende. Zwaardere behandeling is wel nodig, wil je erger dan het nu is voorkomen. Wat doet school? Alleen schorsen/aangifte?
Op tijd
Inderdaad, zorg dat je op tijd waarschijnlijk wat zwaardere hulp hebt georganiseerd, want als je dochter eenmaal 18 is loop je tegen alleen maar muren aan.
Tsjor
Gister op tv
Ik heb gisteravond naar de eerste aflevering gekeken van 'Anita wordt opgenomen'. Dit keer zit ze in een vrouwengevangenis. De directeur vertelde dat er drie categorieën in de gevangenis zitten: de sad, de bad en de mad. Ik haal nu alleen even 'de bad' er uit. Dit noemde de man de 'gewetenloze'. Geen spijt van hun daden, gevaarlijk dus en een risico om weer in de maatschappij terug te laten keren.
Het lijkt mij uitermate zinvol en noodzakelijk om uit te laten zoeken of je dochter bij die categorie hoort. Ik hoop het niet.
Dat is een zelfvervullende voorspelling
Een self fulfilling prophecy Kaaskopje.
Het is geen wiskunde, dus sowieso kun je niet bepalen of iemand ongeneeslijk slecht is. Het is ook een morele categorie en geen biologie.
Hopelijk is er wel hulpverlening die er een weg mee weet en als het niet anders kan, je gaat er zelf aan onderdoor en de relatie die je samen hebt wordt niet beter van samen zijn, dan zoek je een plek waar ze met andere jeugd opgevoed wordt.
Ik begrijp dat Schematherapie nog wel wat belooft in dit soort situaties. Maar ja, ook hier geldt natuurlijk dat het meisje er wel voor gemotiveerd moet kunnen zijn.
Hoe je er naar kijkt
Je gaat niet naar een kind kijken of het ongeneeslijk slecht is. Dat soort manieren werkt juist in de hand dat niemand meer gelooft dat het goedkomt met een kind en dan kun je juist waarmaken wat je niet wil.
Begeleid wonen
TS geeft aan dat haar dochter op de stage prima met de kinderen kan omgaan. Zou opname niet eerder averechts werken? Grote kans dat dochter zich dan gekwetst gaat voelen en denkt dat ook haar moeder haar wilt laten opnemen.
Misschien is de band met haar moeder zo verstoord dat dochter uit huis wil. Zoek de oplossing in een begeleid wonen voor jongeren-plek, voor je opname overweegt.
Geef haar de kans om te laten zien wat ze in haar mars heeft.
Geweldloos verzet
Het klinkt heel zwaar voor je. Ik kan mij voorstellen dat je met je handen in het haar zit.
Ik denk dat het belangrijk is dat de relatie ook weer positieve input krijgt, want anders wordt het voor je dochter ook steeds moeilijker om eruit te komen.
Ik heb ooit een boek over geweldloos verzet (handleiding voor ouders) aangeschaft (ivm driftbuien van zoon). Dit gaat erover hoe je met externaliserende gedragsproblemen kunt omgaan door zowel verzet te vertonen maar ook aan de relatie te werken.
Ik vond het heel nuttig. Het geeft heel nuttige handvatten om hoe om te gaan met agressief of gewelddadig gedrag en je niet zo op te stellen dat de boel escaleert.
Uitgangspunt bij deze benadering is dat je anderen waar mogelijk betrekt om je te ondersteunen.
Misschien heb je daar iets aan?
Heel veel sterkte!
Flanagan
' Grote kans dat dochter zich dan gekwetst gaat voelen en denkt dat ook haar moeder haar wilt laten opnemen.' Die kans moet je dan afwegen tegen het risico in elkaar geslagen te worden. Of dat ze iemand anders belaagt.
' Misschien is de band met haar moeder zo verstoord dat dochter uit huis wil.' Waarom zou ze dan de juf aanvallen? Waarom zou er dan al heel lang sprake zijn van probleemgedrag? Waarom zou ze dan niet naar vader toe trekken? Ik zou in zulke sitauties heel erg voorzichtig zijn met de oorzaak zoeken bij de moeder (of de ouders). Het helpt bijna nooit, het tegendeel valt ook niet te bewijzen en je loopt het risico dat je de enige bondgenoot die je hebt als je iets met haar wil, dat je die kwijtraakt.
Ik denk dat het belangrijk is helder te krijgen of er inderdaad sprake is van ODD/CD en wat dat dan betekent voor een eventuele behandeling van het kind. Maar ik zou er serieus rekening mee houden dat een opname noodzakelijk kan zijn.
Tsjor
Tsjor
We horen één kant van het verhaal; we weten niet wat de aanleiding was dat ze zo door het lint ging toen ze met de lerares ruzie kreeg.
Waarom ze wel met kinderen kan omgaan en minder met volwassenen kan verklaard worden door een wantrouwen in volwassenen. Bedenk dat zelfs haar vader haar niet meer wilt zien. Dat is een trap in de buik. Ik kan mij voorstellen dat het lontje van moeder ook niet oneindig lang is. Maar het zijn wel de twee mensen die haar bondgenoten zouden moeten zijn.
Ik lees de topic als een meisje die met zichzelf in de knoei zit omdat ze haar beschermers kwijt is. Dit staat volgens mij los van welke diagnose dan ook.
Ik geloof wel dat er begeleid wonen bestaat waarin pubers vertrouwen krijgen in zichzelf door positieve motivatie van volwassenen.
Ik zoek niet de oorzaak bi) de ouders ; ik kijk naar wat hen allen zou kunnen helpen om idd weer te werken naar een goede band met elkaar. Een band waar evt. vader ook deel uit zou uitmaken.
Less het als een time-out ipv uit huis plaatsen en ots, daar het nu nog op vrijwillige basis is.
Grens
Zo'n kind zou ik voor de keus stellen of hulp te zoeken - en dan wil ik alles doen om haar daarin bij te staan, of ik zou aangifte doen bij iedere klap die er valt. Dit klinkt misschien heel hard, maar ik zou niet met iemand in huis willen wonen die me in elkaar slaat. In mijn eigen huis wil ik me veilig voelen.
Laat je vooral niet aanpraten dat dit jouw schuld zou zijn. Ik heb kinderen meegemaakt die ouders hadden die de naam amper waardig waren en toch nog wonderwel terecht kwamen. En kinderen die alles mee leken te hebben en zich zelf en voor iedereen het leven onmogelijk maakten.
Soms is een situatie zo onhoudbaar dat iedereen beter af als kind en ouders niet meer onder een dak wonen. En is de zorg die je als ouder kunt bieden niet toereikend om het kind vooruit te helpen in het leven. Ook al houd je nog zoveel van kind. Die conclusie erkennen, hoe verdrietig dat ook is, valt voor mij ook onder ouderliefde. Sterkte.
Hulp
Zie hier een voorbeeld van hulp. En zo zijn er meerdere huizen. Wel zaak om te informeren welke goed hulp bieden, ahv mond op mond reacties.
https://www.jeugdformaat.nl/onze-hulp/verblijf-in-een-logeerhuis/begeleid-wonen
Info over geweldloos verzet
De interventie die bij geweldloos verzet hoort, is speciaal ontwikkeld om gewelddadig gedrag van kinderen en jongeren terug te dringen en om ouders te ondersteunen daarbij. Het idee is dat anderen (Kennissen, familie, leerkrachten) betrokken worden om het ‘geheim’ dat vaak rond het geweld ontstaat te doorbreken en als een kring om het kind heen te gaan staan.
https://www.movisie.nl/interventie/geweldloos-verzet-gezinnen
Je dochter is nog 14 jaar, zo jong eigenlijk. Ik denk dat alleen hulp voor je dochter niet voldoende is. Ook jij hebt hulp nodig, want het is heel moeilijk om hier mee om te gaan als ouder. Je komt heel snel in een spiraal van machtsstrijd en machteloosheid.
Geweldloos verzet kan zowel ambulant als bij opname ingezet worden.
Oudergroepen
Ik zie dat ze bij de Bascule trainingen in oudergroepen hebben, die je ook kunt volgen als je kind daar niet in behandeling is: https://www.debascule.com/Ouders-en-Verzorgers/Wat-biedt-de-Bascule/Non-Violent-Resistance-of-Geweldloos-Verzet
Op deze manier zou je niet alleen hulp kunnen krijgen maar ook in contact kunnen komen met andere ouders
Eens met Kenfan
"Zo'n kind zou ik voor de keus stellen of hulp te zoeken - en dan wil ik alles doen om haar daarin bij te staan, of ik zou aangifte doen bij iedere klap die er valt."
Ik ben het met je eens, want ik denk dat dochter (helaas) niet op een andere manier te bewegen valt voor iets van behandeling. Ik zou het wel benoemen als 'WE gaan hulp zoeken' (dus niet 'jij').
Mounia
Hoe gaat het nu?
e book geweldloos verzet in gezinnen
https://tinyurl.com/ebookgeweldloosverzet
Je kunt ook eerst het e book lezen.
Kip of ei
Het lijkt een beetje op het kip-of-ei-probleem.
'Ik lees de topic als een meisje die met zichzelf in de knoei zit omdat ze haar beschermers kwijt is. Dit staat volgens mij los van welke diagnose dan ook.'
Ik ga ervan uit dat de ouders (beschermers) nooit de intentie hebben gehad om hun kind (enige kind) onbeschermd te laten of in de steek te laten.
Ik vermoed dat hier het omgekeerde gebeurd is: er is al van jongs af aan (op jonge leeftijd de diagnose ADHD krijgen loop je niet zomaar op) probleemgedrag. Beide ouders reageren daar anders op, waarbij de kans groot is dat de een het hele leven om het kind laat draaien, alles doet om het kind te beschermen en problemen te verminderen; terwijl de ander denkt dat er geen probleem is als het kind maar harder aangepakt zou worden. Dat leidt tot onderlinge strijd tussen de ouders en tot een scheiding.
De beschermende ouder krijgt de meeste zorg voor het kind, de op afstand staande ouder heeft geen middelen meer om het probleemgedrag aan te pakken en stopt ermee.
Wat ondertussen blijft staan is dat er een serieus gedragsprobleem is. Inmiddels merkt de beschermende ouder dat ook, op een zeer harde wijze. Ze moet de ernst van het probleem nu wel onder ogen zien en ook dat haar aanpak en alle liefde die zij erin gestopt heeft, dat dat niet heeft geholpen.
Er moet dus echt iets anders gebeuren. De lopende onderzoeken naar ODD/CD is in elk geval al een belangrijke eerste stap. Ik zou hopen dat daarna het gesprek met vader op gang komt: beide ouders hebben te lijden gehad onder een mogelijk niet-goed-herkende problematiek van hun kind.
Ik heb het boek niet gelezen, maar wat Kaatje Cato zegt is zeker waar: bespreekbaar maken in je eigen omgeving is al een belangrijke stap voor je eigen bescherming, om je eigen gedachten kritisch te bekijken, andere input te horen etc.
Maar ik zou zeker ook professionele hulp zoeken, al is het maar om ervoor te zorgen dat de mogelijkheid bestaat dat je kind straks begeleid kamerwonen krijgt. Als het kind eenmaal 18 jaar is verdwijnen zoveel hulpmogelijkheden. Tot die tijd kun je alle hulp gebruiken die er is.
Tsjor
Huisarts
Mounia, even in aanvulling op wat KaatjeCato en Tsjor hier hebben gezegd, je kunt ook voor je zelf een afspraak met de huisarts maken. Als het goed is, verwijst die je door naar een instantie die jou kan helpen met de situatie om te gaan. Als je er echt helemaal doorheen zit, kan het goed zijn een vertrouwd iemand mee te nemen.
Vorig jaar heb ik dit voor een familielid gedaan. Ik heb toen kunnen bereiken dat ze een andere, empathische ha kreeg ipv de hork die ze eerst had, en haar kunnen helpen met een beetje de zaken in haar hoofd op een rijtje te zetten, zodat ze zelf adequaat haar hulpvraag kon stellen.
Die grens van 18 is hoog,tegenwoordig geldt dat bij 16 ouders al grotendeels buiten de hulpverlening aan je kind worden gehouden.
