Hoe vaak naar opa en oma
Hoe vaak zien jullie tienerkinderen opa en oma?
Onze ouders wonen op een uur afstand. Ze zijn ruim boven de tachtig, maar wonen nog zelfstandig en zijn redelijk actief.
Mijn zus en ik bezoeken hen heel frequent, maar weinig met man en kinderen.
Ik schat dat opa en oma de kinderen verspreid over het jaar een keer of vijf zien. Maximaal. Meestal met een familiebijeenkomst en elk kind gaat in een vakantie uit zichzelf (soms lichte druk) wel eens een keertje met de trein naar hen toe, vaak gelijk met een kind van mijn zus voor de gezelligheid.
Het zijn tieners (19, 18 en bijna 17), ze hebben hun eigen programma met studeren/school, werk en vrienden. Ze vinden opa en oma wel lief, maar hun levens matchen niet, opa en oma hebben gewoon geen prioriteit in een op zichzelf gericht tienerleven. Ik ben al blij als ik zelf een beetje tijd met de kinderen kan doorbrengen. Als opa en oma bij ons komen maken de kinderen daar wel een uurtje voor vrij, maar echt geen hele middag.
Mijn vader vindt dat moeilijk. Hij mist ze heel erg. Dat begrijp ik wel. Een soort legenestsyndroom, een verlangen naar de tijd dat de kinderen uitgelaten in zijn armen sprongen en dolgelukkig waren als ze met onze ouders een dagje naar de dierentuin gingen. Maar hij wordt er ook boos om. Hij vindt dat we de kinderen op zijn minst moeten vragen vaker te komen, maar eigenlijk vindt hij dat wij dat gewoon moeten organiseren en hen moeten verplichten vaker te komen. Ook vindt hij dat de kinderen best op regelmatige basis kunnen komen helpen, bijvoorbeeld met het onderhoud van de tuin. Ik heb al vaak uitgelegd dat vijf keer per jaar voor een tiener heel acceptabel is (zelf kwam ik op die leeftijd echt niet vaker bij mijn oma, zijn moeder), dat verplichten het bezoek niet leuker maakt, dat ik het best vindt als ze eens een keer komen klussen (heeft mijn oudste pas nog gedaan), maar dat dit van mij niet hoeft op regelmatige basis. Daarvoor is de afstand te groot wat mij betreft (ben ik nu wel blij mee als excuus) en ik vind het ook echt niet nodig dat een tiener dat doet.
Kortom, ik vind dat hij niet meer van de kinderen moet verwachten dan dat er nu gebeurt. Komt nog bij dat mijn vader niet het zonnetje in huis is. Toen de kinderen klein waren was hij een hele leuke doe-opa, en ze spelen nu ook nog graag een potje rummykub oid, maar een dagje dierentuin is er niet meer bij en hij levert nu vooral veel commentaar op hun doen en laten.
Nu hoorde ik pas van een meisje (weliswaar 23-jarige), dat zij samen met haar broer de complete zorg voor haar oma met haar moeder deelde. Was doen, boodschappen, schoon maken in huis. Naast haar fulltime job. Bewonderenswaardig. Maar ik vond het ook een beetje ... eh raar? Ik zou mijn kinderen daar alleen in nood mee belasten.
Hoe gaat dat bij jullie? Wat is bij jullie de frequentie? Gaan ze graag mee? Gaan ze uit zichzelf? Verg ik te weinig van de kinderen? Is mijn vader te veeleisend?
Mijn moeder accepteert het wel, die vind het de normale gang van zaken en is blij met elke keer dat ze ze wel ziet.
Oef
Zie nu pas hoe lang dit stuk is. Sorry
Ik vind...
Dat opa nogal hoge/ onrealistische verwachtingen heeft en dat je pubers verbazingwekkend lief en attent zijn. Vrijwillig een uur in de trein om bij een mopperige en commentaar leverende opa op bezoek te gaan. Wow....
Ingrid
Nooit
Eens met IngridT. Wat een lieve kinderen heb je! Mijn dochter is ook een schat, en ze houdt van haar (ene) oma, maar ze gaat werkelijk nooit uit zichzelf op de trein naar haar toe vanwege een wens van oma. Nu zou oma dat ook niet uitspreken hoor. En ze zien elkaar wel, maar dan meestal hier, of dochter gaat met ons mee naar oma. Het komt niet in haar op om zelf in de trein te stappen naar oma toe. Naar de andere oma gaat ze al niet eens meer mee als wij gaan, want deze oma heeft zich nooit voor haar geïnteresseerd. Als die oma hier is, maakt dochter wel even tijd hoor, en dan doet ze ook haar best om gezellig te zijn. Maar zeker ook geen dagdeel.
Kortom, de ene oma is een verplicht nummer waar dochter minimale moeite voor doet, en dat komt neer op ongeveer een paar uur per maand, hier in ons huis. De andere oma is zeer geliefd maar ook die ziet mijn dochter niet meer dan een dagje per maand, en ze gaat al helemaal niet zonder ons naar haar toe.
Verschillend
Ik vind dat jouw vader aardig wat (te veel) verwacht.
Hier is het verschillend. Beide grootouderparen leven nog en wonen op ca 20 km afstand. Bij het ene paar (mijn ouders) komen de kinderen (vergelijkbaar met de leeftijd van jouw kinderen) graag, die zijn nog wat jonger - ver in de 70 en erg actief. De kinderen logeren er ook nog regelmatig in de vakanties. De andere grootouders zijn in de 80, beiden broos qua gezondheid, slechthorend en begrijpen de helft niet van de gesprekken. Wij gaan er wekelijks heen, naast eventuele dingen die er moeten gebeuren voor ze, de kinderen gaan af en toe mee. Vooral voor de jongste is het echt een klus waar hij geen zin in heeft en blij is als hij weer voor een paar weken aan zijn verplichtingen heeft voldaan.
Nu is de band met mijn ouders sowieso altijd al erg goed geweest en met mijn schoonouders - hoewel we hier vaker komen/kwamen wat oppervlakkiger.
Naar Oma toe gaan de pubers ongeveer 3-4 keer per jaar
Daarvan is maximaal 1x dat puber zelfstandig met de trein gaat.
Verder zien ze Oma bij een familiefeestje, ik schat 2-3 keer per jaar.
En toen Oma nog zelfstandig kon reizen ook zo’n 2 keer per jaar in mijn huis.
Een aantal jaren geleden, toen de gezondheid van de grootouders nog een stuk beter was, gingen de kleinkinderen wel eens spontaan in de vakantie even 'op de koffie'. Zonder koffie, maar voor het lekkers dat er bij hoort natuurlijk 
.
Ik geloof dat het voor mijn schoonouders nu ook helemaal niet meer zo fijn is als ze meekomen. Ze verstaan ze slecht en volgen het verhaal zoals gezegd ook niet zo goed. Hoe meer mensen in de kamer, des te slechter ze ook weer alles volgen. Maar ze waarderen het uiteraard wel... Dus we proberen ieder kleinkind apart een keer in de maand of zo mee te krijgen. Het is vlakbij en het bezoek ca anderhalf uur, dus dat is prima op te brengen.
Mijn ouders hadden daar een prima oplossing voor
Mijn vader waren in de 80 toen hun kleinkinderen eind puber/begin twintig waren en studeerden. Ze kwamen er wel met hoogtijdagen, maar waren verder druk met eigen dingen en woonden op kamers. Mijn vader vond het leuk om dan af en toe naar de betreffende studiestad van een kleinkind te gaan en daar dan met 1 of meerdere ergens te gaan eten. Mijn moeder, ook in de 80, ging geregeld “shoppen” een uurtje oid en lunchen met een kleinkind die op kamers woonde. Of ze gingen samen en regelden wat.
En mijn vader had whats app en facebook, waarbij hij geregeld contacten onderhield met alle kleinkinderen. In opa-taal zoals de kinderen Zeiden. Niet heen er weer geapp, maar af en toe een wat langer verhaal.
Hij had heel goed door dat de jeugd hem best heel okee vond, maar dat hij zelf daarin een rol moest spelen. Mijn moeder was niet zo handig met de soc media.
Helaas zijn ze er ondertussen beide niet meer en ze worden door de kleinkinderen gemist
veranderende tijden
Als kinderen klein zijn, worden opa en oma geregeld gevraagd om op te passen. De kleinkinderen zijn een vast 'onderdeel' op hun agenda/van hun leven. Als kinderen opgroeien, houdt die betrokkenheid vaak op - en inderdaad, de grootouders die jarenlang gewend waren week in week uit bij de kleinkinderen te zijn kunnen dat als een 'lege nest gevoel' ervaren, nog eens extra omdat het dagelijks leven minder 'leuks' in petto heeft dan zoals ouders dat ondervinden, vaak blij met eindelijk wat meer vrijheid en ruimte. Ieder heeft zijn eigen focus. Ik vind het niet raar om kinderen zich daarvan wat meer bewust te laten worden. Toen ze klein waren, was de aanwezigheid en gezelligheid gewoon. Hoe ga je daar nu mee om.
Het lijkt me goed de hedendaagse communicatiemiddelen in te schakelen, vanuit de verwachting dat grootouders van nu daarmee om willen gaan. Inderdaad is de tijd voor fysiek contact veranderd, basisschoolkinderen en pubers/jonge twintigers hebben een heel ander leven.
Dat grootouders commentaar leveren - tja dat kan vervelend zijn. Maar ja veel gewoonten zijn zo anders dan zij het ooit gewend waren. Dat kun je je als puber nauwelijks voorstellen. (Zoon, begin 30, had onlangs een stagiair van 17 in de auto. Het gesprek kwam op walkman en discman. Had-ie nooit van gehoord. Zelfs dan zie je al een generatiekloofje, laat staan bij 70-plussers!)
Vijf keer per jaar - tja, hoeveel (gezonde) jaren zijn er nog? Op een dag zijn de kansen voorbij. Dan denk je - had ik maar. Maar ja, ook dat hoort bij het leven.
Minder dan ze willen
Naar mijn oma ga ik meestal in mijn eentje doordeweeks een bakkie doen; met de kinderen erbij is het al snel een drukte en niet goed te volgen voor haar. Dus ze zien haar eigenlijk alleen op verjaardagen.
Mijn ouders is geen verplicht wekelijks bezoek, ze gaan regelmatig mee (als werk of school dat toelaat) en ook komen ouders hier regelmatig, goed contact dus.
Schoonmoeder hoeven ze van ons niet mee (willen ze ook niet). Maar dat is een verhaal op zich.
Belangrijk
Heeft het misschien ook te maken met de plaats die oma en opa innemen in het gezinsleven? Als ze er vanzelfsprekend bij horen dan zie je elkaar ook vaker.
Ik had vroeger een hele hechte band met mijn grootouders en zeker de oma die dichtbij woonde zag ik vaak. Bij de andere opa en oma logeerde ik elke vakantie, ook toen ik wat ouder was. Ik had daar overigens ook vrienden en dergelijke omdat ik in mij vroegere jaren daar vaak was. Dus het was niet alleen oma en opa maar ook de andere mensen die ik daar kende + dat ik daar vaak de familie zag.
Mijn moeder woont dicht in de buurt en is er bij elke familie gelegenheid bij. Ze eet hier regelmatig mee. De kinderen zien haar dus meerdere keren per week en gaan ook wel vaak spontaan even langs. Het is niet ver weg dus dat is ook makkelijk. Ze hebben ook wel dingen gemeen met oma (zoals televisie programma's die ze volgen()
Hun andere omas en opas wonen ver weg en die zien we alleen als familie (wonen in een ander land). Alleen daar heen gaan kan juist pas nu ze ouder zijn. De tweeling gaat dit jaar een week naar hun oma en dat is voor het eerst dat ze de reis alleen doen (we hebben wel eens de kinderen daar achtergelaten voor logeren en dan zelf ergens anders heen)
Verschilt
De ene opa woont vlakbij en die zien mijn kinderen meerdere keren per week, soms bij ons thuis, een andere keer gaan ze daar heen. Oudste kijkt regelmatig een voetbalwedstrijd met opa en tweede gaat er vaak heen om samen te eten. Mijn ouders wonen verder weg, die zien de pubers met verjaardagen hier, verjaardagen van oma en opa en met kerst. De jongste kinderen gaan meestal mee als wij er heen gaan, al dan niet met tegenzin.
over een paar jaar
De oudste is nog lang geen eind-tiener. Ik kan me niet voorstellen dat ze er over een paar jaar zelf heengaan. We gaan er nu al nooit heen als gezin (ze komen wel eens hier). Ze wonen niet om de hoek.
Mochten opa en oma op een gegeven moment dingen niet meer kunnen, dan worden daar echt geen kleinkinderen voor ingezet. Echt niet. Sowieso is er geen band, maar dan nog. Als ze iets niet meer kunnen huren ze er maar iemand voor in. Dat gaat natuurlijk niet gebeuren, want die mag het huis niet in, vermoed ik.
Als de band slecht is...
..dan ligt het voor de hand dat de contacten tot een minimum worden beperkt. Maar dat lees ik niet bij TS
Wilgenkatje
Oma en opa kunnen zelf een heel ander idee hebben van de band, of andere verwachtingen, en dan kun je toch nog gezeur krijgen, vermoed ik.
Elkaar helpen door de generaties heen
Dat is toch wel iets wat onze participatiesamenleving in gedachten heeft. Al is zoiets niet te doen als je als familie niet bij elkaar in de buurt woont. Hoewel - ik ken oma’s die wekelijks 50 km heen en idem dito terug reizen om op de kleinkinderen te passen. Zoiets doe ik alleen in een noodgeval. En kan me voorstellen dat dat ook andersom gebeurt. Twee neven/ nichten zouden in een vakantie een dag kunnen plannen om bij de grootouders bij iets groters te helpen, een dagje dus.
Ik ben het er niet mee eens dat pubers puur vanwege hun leeftijd niets zouden kunnen doen voor grootouders. Als grootouders zou ik er wel iets tegenover stellen, mits daar geld voor is.
Hulp inkopen - dat is niet altijd zo eenvoudig als het lijkt. Is hulp betrouwbaar, gun je iemand het vertrouwen van alles in je woning te doen. Niet iedereen die zich aanbiedt, is betrouwbaar. En hulp volgens indicatie is soms maar heel beperkt, dat is per gemeente verschillend.
Nou ja, er zitten allerlei kanten aan de vraag van TS. Sowieso fijn dat de oma in kwestie meer op een lijn ligt met de jongere generaties.
drie grootouderparen
Bij ons:
* mijn moeder/stiefvader zien ze wekelijks op een vaste dag, al zijn mijn kinderen inmiddels oudere pubers. Ik vind het soms wel een beetje apart dat we elkaar niet zo vaak met zijn allen zien, zij zien mijn kinderen dus veel vaker dan mij (hun eigen dochter). Maar de band is in ieder geval heel goed en de regeling is altijd zo gebleven omdat alle partijen tevreden waren.
* mijn vader/stiefmoeder zijn weinig geinteresseerd in het grootouderschap. Ze wonen net als jouw ouders op een uur rijden of anderhalf OV (toegegeven, doe ik inmiddels praktisch nooit meer zo). Ze communiceren ingewikkeld, en ik met hen ook, dus ik heb geen idee wat zij zouden willen. We zien elkaar alleen op de verjaardagen. Maar juist daarom wil mijn oudste ze niet meer uitnodigen op de verjaardag, omdat ze elkaar vrij slecht kennen. Ze weten weinig van kinds leven. Mijn vader voert het hoogste woord op hun verjaardag en vindt het leuk om mijn moeder weer eens te spreken, maar het gaat dus ook niet echt om het jarige kind. Vanaf de 16e verjaardag vond ik dat kind dat zelf wel mocht kiezen. Ik vind de relatie met mijn vader/stiefmoeder ingewikkeld (soms is het wel vrij leuk daar.... moet er echt eens een draadje aan wijden 
)
* mijn schoonmoeder is midden 90. Ik mag haar graag, het is een erg leuke vrouw. Behalve dan dat ze vrij erg op zichzelf gericht is en ook niet zo heel erg geinteresseerd in deze kleinkinderen. Dat is wel jammer. Een bezoek is dus vrij saai voor de kinderen. Het komt misschien (tot mijn schaamte) ook maar neer op ±6 keer per jaar. Het is minder dan een uur rijden, mijn man gaat ook wel vaker. De verjaardagen zijn we natuurlijk ook bij elkaar en nog enkele gelegenheden.
Ik vind het weinig
Ik vind dat ook tieners best wel eens af en toe verplicht naar hun grootouders kunnen ook al hebben ze (nog maar), weinig aansluiting met hen. Oude mensen zijn niet altijd meer leuk, dat kan omdat ze dat nooit waren maar ook omdat ze niet goed in hun vel zitten. De kwaliteit van zo'n bezoek is dan niet zo fantastisch voor het kind maar voor de grootouder waarschijnlijk wel.
hier
Onze kinderen zijn 15 en 17 jaar. Oma aan vaderskant zien we ongeveer 1 keer per 3-4 weken. Meestal zien we haar met zijn allen, soms gaan mijn man en ik met haar alleen iets ondernemen. Mijn kinderen vinden de gesprekken inderdaad niet altijd even interessant maar we vinden het belangrijk dat ze hun oma zien. En oma vindt het ook fijn om hun te zien en is ook geïnteresseerd in wat de kinderen doen.
Mijn ouders zijn erg aan het sukkelen. Mijn vader is dement, en gaat heel hard achteruit. Ik ben er zelf zeker iedere week een keer. De kinderen zien ze zeker iedere maand, vaak komt mijn zus dan ook met haar kinderen. We hebben allemaal een echte band met elkaar, dus dat vindt iedereen fijn. Er zijn ook gelegenheden zoals de verjaardag van mijn moeder dat zowel kinderen als kleinkinderen helpen om daar een leuke dag van te maken. (dus echt ook mee helpen met afwassen, eten klaar maken etc..) Ze mopperen daar ook niet over, ze vinden het fijn om er voor opa en oma te zijn. Met name oma waardeert dit ook erg. Ze is ook echt geïnteresseerd in de kleinkinderen.
Ik denk ook dat het goed is dat de pubers meegenomen worden in het zorgen voor de grootouders, niet door echt praktische zorg te geven. Maar door op een aantal gelegenheden er te zijn voor hun opa en oma. Net als dat opa en oma, tante en oom etc er ook voor hun zijn.
Hier
Ze zijn hier goed bevriend met andere oudere mensen. Daar zouden ze uit zichzelf heen gaan. Maar opa en oma? Nee.
Het zijn de enige kleinkinderen, dus die wil ik niet verantwoordelijk maken voor de levenskwaliteit van oma en/of opa. Het is alweer anders als je een grotere familie hebt. Plus een oma die niet al eerder haar kwaliteit van leven heeft opgehangen aan de komst van een kleinkind.
Ik denk wel als een van de twee wegvalt, de overgebleven grootouder op het idee komt. Desnoods bedenkt kinderloze schoonzus het wel. Ik vind het wel nuttig te overdenken wat ik zou doen.
Nog maar 1 oma
Mijn dochter heeft nog maar 1 oma over, de moeder van haar vader. Ze gaat daar wekelijks of om de week naar toe, maar altijd samen met haar vader. Wel vindt mijn dochter het leuk om te koken, dus af en toe organiseert ze een etentje bij oma. Voor een verjaardag of kerst bijvoorbeeld. Dan kom ik ook mee, nemrn we tassen vol boodschappen mee en maakt mijn dochter een 3-gangendiner in de keuken van oma. Oma altijd helemaal blij, want ze heeft zelf een hekel aan koken ☺
Moeilijk onderwerp
Ik ben een beetje lui wat familie betreft en dat lijkt een familiekwaal te zijn. Mijn zussen lopen hier ook niet de deur plat. Wat de kinderen betreft, waren alleen mijn schoonouders in hun leven vanaf hun kleutertijd. Ze woonden op een dik half uur treinen en dat deden we nu niet bepaald wekelijks, of maandelijks. Dit wel tot verdriet van schoonmoeder. Maar schoonmoeder was helemaal niet zo'n leuk kindermens. Ze snapte dat allemaal niet zo goed. Ze vond wel van alles over hoe kinderen moesten doen en zijn, maar dat was niet altijd realistisch in de tijd van nu. Het is gemeen gedacht, maar ze heeft met haar eerste man pleegkinderen gehad en ik heb medelijden met die kinderen, inmiddels ook mensen van rond de 60. Ze snapte niets van die kinderen en vond het achteraf raar dat het contact verwaterd was. Ik niet. Opa was een joris goedbloed, die hobbelde achter zijn vrouw aan, hém vonden de kinderen best 'schattig', maar in het algemeen vonden ze het maar saai bij opa en oma. Vanaf het moment dat ze niet meer mee moesten, vanwege hun leeftijd (te jong om thuis te blijven), hoefde dat niet meer van ons. Tot ongenoegen van oma dus. Die vond dat we dat moesten verplichten. Nou... echt niet. Niet tegen hun zin. Gelukkig waren opa en oma mobiel door het rijbewijs van oma, dus ze kwamen regelmatiger onze kant op, ook met feestdagen. Dat werd een traditie. Brunchen deden ze bij ons. Als opa en oma bij ons waren, schoven de dochters wel een poosje aan, maar gingen dan weer hun eigen dingen doen (vond oma ook niet leuk). We hebben het één keer omgedraaid met kerst, man, wat voelden we ons weinig feestelijk daar. Eens maar nooit weer.
Dit gezegd hebbende voel ik me wel wat hypocriet als het om mijn eigen toekomst als 'bejaarde' gaat. Ik ben echt een beetje bang voor als mijn dochters de stad willen verlaten. Ik heb de neiging om heel hard 'hier blijven' te roepen. Ik wil met mijn kleinkinderen, mochten die er al komen, een andere band en ander contact. Een beetje creëren wat wijzelf gemist hebben. Een opa en oma waar je zomaar aan kon waaien, waar gewoon gezellig gedaan werd en er geen eisen aan je werden gesteld. Een opa en oma die de leuke dingen met je doen. Ik wil wel oppassen, kom maar hier. Als ze de stad uitgaan, zie ik het ook zo gaan als hoe we zelf deden. Een paar bezoeken per jaar, te weinig voor een 'natuurlijk' contact. Ik zou dat echt erg vinden. Het bezorgt me ook een schuldig gevoel, met terugwerkende kracht dus. Oma was weliswaar niet de biologische oma van mijn dochters, maar ze vond het duidelijk wel een verrijking van haar leven. Ze ging er alleen niet zo handig mee om.
Pubers krijgen eigen leven
Zelf ging ik al kind 2x per week naar de ene opa en oma, voelde als verplichting. Bij de andere 1x per 3 weken. Als puber werd dit met verjaardagen en feestdagen. Ook toen was het dan met feestdagen de hele dag daar zitten van 11.00 uur tot na avondeten terwijl we in dezelfde woonplaats woonden. Dat vond ik nooit fijn dus dat wilde ik mijn kinderen niet aan doen.
Mijn kinderen zagen de ene opa en oma 1x per week ( niet als oppas), de andere 1x per maand. Nu als puber gaan ze 4x per jaar naar opa en oma, dit omdat opa en oma niet meer naar ons toe kunnen komen. Andere opa en oma komen nog wel onze kant op, die zien ze ook 4x per jaar. De kinderen hebben echt hun eigen leven, afstand is te groot om even langs te gaan dus ze zijn hier dan meteen minimaal een hele middag mee zoet als er bv alleen koffie gedronken zou worden, dus houden we het bij verjaardagen van de kinderen en opa's en oma's.
Vaak
Mijn grootouders woonden dichtbij ( halverwege/andere kant stad) en zag ik allemaal minimaal 1 a 2 keer per week; met ouders maar heel vrijwillig. Ook als volwassene, wonend in een andere stad, ging ik met eigen kinderen toch zeker eens per maand naar het laatste oma/opa-stel toe.
Ook zoveel mogelijk naar de opa's en oma's van mijn kinderen. 1 Oma en opa gingen steeds verder weg wonen en waren niet zo warm. De band met hen was neutraal maar we kwamen er niet heel vaak. Misschien zagen we elkaar maximaal 5 keer per jaar door die afstand.
Ik heb de band met grootouders altijd warm en liefdevol ervaren. En al is de laatste al 14 jaar geleden overleden, ik mis ze nog elke dag.
hier
Dochter is 21 en woont in een studentenstad. Opa en oma wonen in het dorp waar ik zelf ook woon. Dochter is niet zo vaak meer 'thuis', maar als ze er is probeer ik het zo te organiseren dat opa en oma even een kopje koffie komen drinken. Gewoon even een half uur, drie kwartier, dan kan iedereen daarna weer door met zijn eigen leven. Werkt hier goed.
Opa en oma van vaders kant wonen in België, maar die doen overal moeilijk over. Dochter wilde op weg naar een seminar in Frankrijk samen met haar vriend bij die opa en oma langs, maar dat vonden ze te druk. Dochter mocht wel, maar met die vriend hadden ze niks dus die was niet welkom. Dan niet hoor. (En als er 1 iemand rustig en behulpzaam is, dan is het dochters vriend wel.)
Afstand
Wisselende reacties, maar ik denk dat de afstand de belangrijkste belemmering is. Ik denk dat mijn kinderen wel vaker even zouden binnenwippen, of dat ik ze even met een boodschap naar opa en oma zou sturen als ze in dezelfde stad woonden. Dat is niet het geval.
