Onzeker
Heb half januari een draadje gestart over de thuiskomtijd van onze dochter als er de volgende ochtend gecoacht moet worden.
In het verleden heb ik ook wel eens draadjes gestart en meestal was onze dochter het onderwerp.
Ik vraag jullie mening bij een "probleem", krijg eerlijke antwoorden van jullie en dan wordt ik onzeker.
Doe ik het allemaal wel goed?
Ik heb 3 zonen opgevoed tot leuke, spontane jongens dit heeft ook wel eens tot strubels geleid, maar onze dochter van 14 spant de kroon. Ze zoekt al haar hele leventje de grenzen op en probeert deze op allerlei manieren steeds verder te rekken. Ze is goed gebekt en kan goed argumenteren.
Ik merk dat ik daar onzeker van wordt en zij voelt dit aan en maakt hier gebruik van.
Doordat haar broers apart van elkaar grote vriendengroepen hebben kent bijna iedereen haar in het dorp en dit is voor haar erg lastig. Ze heeft het gevoel dat iedereen haar in de gaten houdt en wordt gezien als kleine zusje van......Hier kan ze lastig mee omgaan. We hebben het gevoel dat hier haar gedrag vandaan komt.
Zij vind dat ze veel minder mag als haar broers, ja ze is ook een stukje jonger dus logisch. Ze vind ons kinderachtig en bemoeials.
Weet iemand hoe ik met die onzekerheid om kan gaan en tips hoe ik met onze dochter het beste om kan gaan tussen al die jongens hierin huis
Dat is een puber
Klinkt als een normale puber. En dan inderdaad de meisjes-versie en volgens mij zijn die gewoon wat heftiger. Grenzen opzoeken, vinden dat je je overal mee bemoeit etc. Dit horen wij ook zeer regelmatig van onze 15-jarige dochter. Die vindt ook altijd dat ik over alles loop te zeuren, of zeiken zoals ze dat noemt.
Belangrijk is dat je duidelijke afspraken maakt: zo laat ben je thuis, doorgeven waar je bent, rommel achter je opruimen etc. Maak regels waar jij achter kan staan, dat maakt het makkelijker ze te verdedigen.
En kijk ook vooral naar wat wel goed gaat. Benoem wat je leuk vindt aan haar. Ik vond het bijvoorbeeld zo positief dat je dochter zo'n voetbalteam van kinderen begeleidt. Mijn dochter kan heel geïnteresseerd zijn en hele goede vragen stellen, bijv. bij een bezoek aan een mogelijke vervolgopleiding. Daar gaf ik haar toen ook een compliment voor. Vond ze heel fijn. Pubers zijn zelf ook heel onzeker, complimenten hebben ze echt nodig.
vooral
niet te veel medelijden. Dat ze er last van heeft bekend te staan áls zusje van...'Kom op zeg.En dat daar het gedrag vandaan komt?
WElnee, klinkt als heel gemiddeld pubergedrag zoals ook hierboven staat.
Wat betreft je onzekerheid. Probeer dat niet te zijn (haha, zo gemakkelijk he). Stel gewoon je grenzen zoals jullie denken dat gezond is. En trek je vooral niet veel aan van haar mening van kinderachtig en bemoeials. Dat is des pubers!
En je vraag:'Doe ik het allemaal wel goed'
Het antwoord is 'nee''
Waarschijnlijk niet, niemand doet alles goed en dat is ook helemaal nergens voor nodig. Stel je voor dat je perfect was, getver!
Dan heeft ze niks te mopperen!
Probeer wat luchtiger te denken, echt!
Goed genoeg
Je schrijft zelf al dat je 3 zoons opgevoed hebt tot leuke spontane jongens. Dan heb je dat in ieder geval al behoorlijk goed gedaan toch? Dan lijkt me dat je best weet dat je het eigenlijk goed genoeg doet, al is een meisje toch weer anders. Ik heb zelf geen ervaring met dochters, maar kan me goed voorstellen dat je met een meisje toch voorzichtiger bent met 'loslaten' in de grote boze wereld.
franmi
Tango zegt dit: "Pubers zijn zelf ook heel onzeker, complimenten hebben ze echt nodig."
Helemaal mee eens, en dit is erg belangrijk. Vanwege hun gedrag lokken pubers nogal eens gemopper en negatieve feedback uit. Uit breinonderzoek blijkt dat hun hersenen eigenlijk helemaal niet reageren op negatief commentaar. Wél gebeurt er iets wanneer ze positieve feedback krijgen. Maw: probeer de sfeer en het contact zo goed mogelijk te houden door haar positieve kanten/gedrag te benoemen. Ze moet weten dat ze gezien wordt.
Ze klinkt verder als een heel gewone puber hoor - en idd heel leuk dat ze jongere kinderen traint!
onzekerheid is ook fuctioneel
Ja, ik denk wel dat je dochter je onzeker maakt met een goede reden, maar daar is ze zich natuurlijk niet bewust van. Ze wil verandering, groei, meer ruimte. (logisch pubergedrag, hoe moeten ze anders groot worden?)
Juist doordat jij je af gaat vragen of je het wel goed doet kun je je eigen gedrag en motieven tegen het licht houden. En misschien kom je dan wel tot de conclusie dat ze toch wat meer ruimte mag krijgen. Misschien houd je haar wel een beetje klein omdat ze de laatste is? (ik roep maar wat hoor)
Prijs haar idd, niet in de laatste plaats voor haar goed kunnen argumenteren.
Neem het ook niet te serieus trouwens inhoudelijk, pubers 'moeten' ook gewoon leren argumenteren en oefenen daarbij graag op ouders. Oefening baart kunst.
En ja, hier jongen en meisje en wereld van verschil, meisje 'vecht de hele wereld met me uit'.
