Puberzoon zonder vrienden

Maar

Je hoeft toch geen autist te zijn om het moeilijk te vinden om contacten te maken en te onderhouden en als je die moeite hebt kun je daar hulp voor zoeken en hoef je nog steeds geen autist te zijn. Ik denk dat je hem dat moet uitleggen.

als het klopt

dat hij een sociale fobie heeft, en daar lijkt het een beetje op, zul je toch moeten afwachten of hij daar zelf iets mee wil. Het heeft geen enkele zin als jullie als ouders er van alles van gaan vinden en hij misschien met heel veel moeite en tegenzin aan een therapie gaat beginnen, als je hem al zo ver krijgt. En de hulpverlening.

Hij zal echt eerst zelf moeten ervaren dat hij een probleem heeft, als dat zo is voordat er aan gewerkt kan worden.
In de tussentijd kun je hem proberen inzicht te geven en hem vooral niet te veel ondersteuning te geven. Hij moet namelijk wel de kans krijgen om zijn probleem te ervaren en dat doet hij niet als je de problemen al bij voorbaat voor hem oplost. Het zou kunnen dat je dat probeert door broer hem op sleeptouw te laten nemen of contacten te laten leggen voor hem.
Je moet echtr gaan zitten op eigen verantwoordelijkheid. Ondertussen kun je je verder verdiepen als je wil, zodat je hem van advies kan dienen als hij rijp is.
Sterkte!

Probleem...

Tja wat is een "probleem"? Ik denk dat iedere ouder graag ziet dat zijn of haar kind een leuk en rijk sociaal leven heeft. Maar zo zit niet ieder in elkaar.

Je zoon is gelukkig, schrijf je. Misschien moet je dit als uitgangspunt nemen. Dat hij met buikpijn is weggegaan van het kamp is naar voor hem. Maar misschien paste deze activiteit gewoon niet zo bij hem. Heel eerlijk gezegd kan ik me wel voorstellen dat een kamp, met alle drukte en voortdurend volk om je heen, niet voor iedereen geschikt is. Hoe leuk de inhoud ook kan zijn.

Je zoon voelt zich prettig zoals hij is: met geen of weinig contacten buiten het gezin om. Misschien hoort het wel gewoon bij zijn identiteit. Pas als hij er zelf last van heeft, is er een probleem, lijkt me.

Zoals Jasmijn

Onze zoon (15) is een beetje zoals Jasmijn beschrijft. Hij heeft op school wel contacten. Maar spreekt nooit af. Gaan voetballen doet hij ook niet want hij heeft een hekel aan voetballen. Zo'n kamp, dat zou hij echt nóóit doen. Geen haar op zijn hoofd die daaraan denkt.

Hij vertelde dat hij nu voor het eerst op de middelbare school, de jongens in zijn klas een beetje leuk vindt. Want nu zit hij in een klas met jongens die ook niet van voetbal houden en die hem niet gelijk als nerd zien, omdat hij gek is op games. Maar dat heeft nog niet in een 'vriend' geresulteerd. (op de basisschool had hij wel vrienden) Het is gewoon een nogal kritisch mens, die liever op zichzelf is, dan met mensen waar het niet helemaal mee klikt.

Online spreekt hij veel mensen. Uit Zweden, uit Engeland, uit Amerika. Zelfs iemand uit Rusland geloof ik. Dan heeft hij de grootste lol. Hij speelt een bepaald spel met die mensen, maar skypet ook veel met ze. De pc staat beneden, dus we hebben wel een beetje zicht.

Onze zoon hoeft gewoon niet zo nodig. Hij vindt het oke om met mensen om te gaan, maar hij heeft niet zo'n zin om tijd te besteden aan samen doelloos rondhangen. Zo leuk vindt hij die schoolmensen gewoon niet. Als hij er functionele contacten mee heeft, is dat genoeg. Hij kijkt er tegen aan, zoals ik tegen mijn collega's aan kijk. Leuke mensen, maar als ik ze niet van het werk zou kennen, zou ik ze nooit meer ontmoeten.

Ik heb ook weleens visioenen van pubers met honderden vrienden en zo. Maar ja, zo is hij niet. Hij leeft niet om mijn beelden waar te maken, hij leeft zijn eigen leven.

Hiltje, hoe is jouw zoon in sociale situaties? Bijvoorbeeld op een familiefeest, of in een winkel? Spreekt hij dan met mensen? Komt hij voor zijn mening op? Durft hij hulp te vragen? Gaat hij op school naar de concierge als hij ziek is? Sport hij? Hoe gedraagt hij zich op de sportclub? Heeft hij een hobby buiten de deur? Hoe gaat dat?

Als ik je post lees, lijkt het net alsof jij denkt dat het zorgelijk is, om weinig vrienden te hebben als puber. Maar ik denk dat dit niet zo hoeft te zijn. Iedereen is anders. Niet iedereen richt zich erg op zijn vrienden. Het is geen natuurwet, dat het zou moeten. Mijn man is ook nooit zo geweest. En echt, het is een heel sociaal mens. Maar hij laat mensen gewoon niet zo vaak echt dicht bij zijn werkelijke gevoelens komen. Onze zoon lijkt daar heel erg op. Een select groepje heeft het vertrouwen, die mag dichtbij komen. En de rest mwah, nee. (zou hij zeggen)

Ik lees in het stuk over sociale fobie, dat er dan sprake moet zijn van angst. Nu is het moeilijk om in het hoofd van een puber te kijken, maar angst kun je wel zien bij mensen. Dan worden ze warm, gaan ze ongemakkelijk bewegen, worden ze rood, of wit, gaan ze friemelen, gaan ze 'vluchten'. Zie je dat soort dingen aan je zoon in sociale situaties?

Ik niet bij mijn zoon ten minste. Hij is bij een ander precies zoals thuis. Ontspannen, maakt af een toe een droge grappige opmerking. Luistert naar anderen. Maar hij heeft gewoon nog niet een leeftijdsgenoot ontmoet met hetzelfde gevoel voor humor als hij, waarbij hij niet alleen het idee heeft, dat hij moet investeren, maar waar hij ook dingen van terug krijgt. (en hij zoekt daar ook niet hard naar, omdat hij het zelf niet als een probleem ziet).

Wij hebben een dochter die wel vrienden heeft. Altijd al. Maar zij heeft eerder een sociale fobie. Zij krijgt een rode kop als ze wat moet vragen in een winkel. Zij gaat liever drie uur zoeken dan om hulp te vragen. Zij gaat naar een open dag en zegt dan aan het einde tegen mij: 'Mam, je kan trots op mij zijn, ik heb met een vreemde gepraat vandaag.' Zij heeft die angst dus wel.

Nou ja, deze post is alweer veel te lang. Ik hoop dat iemand nog zin heeft om hem te lezen.

Christel

Helemaal

Ik heb hem ook helemaal gelezen hoor, Karmijn. En ik kwam er zo achter dat je ook nog een dochter hebt. Ik dacht eigenlijk altijd dat je alleen een zoon had. Grappig.
Ik denk dat als je kind er zelf geen last van heeft, je je er niet al te druk over moet maken. Alleen als hij er zelf ongelukkig van wordt.
Hier een dochter die in sociaal opzicht niet altijd even handig is. Vorig jaar in groep 8 had ze nauwelijks vriendinnen, nu in de brugklas weer meer. Afspreken doet ze eigenlijk maar met 1 meisje, verder blijft ze soms nog wel wat op school hangen met een groepje. Ze heeft het nu echter prima naar haar zin, vorig jaar in groep 8 niet overigens. Dus ik maak me daar geen zorgen over.

O jee tango

Daar gaat weer een schilletje van mijn cover... Gauw vergeten hoor die dochter.

hiltje

Vindt zoon het gebrek aan vrienden zelf ook een probleem of vindt hij het prima zo?
Ik heb ooit eens gelezen dat vrienden voor pubermeiden heel belangrijk zijn, maar voor puberjongens veel minder.
Hier klopt dat precies

Neeeee!!!! geen therapeut

Ik vind het super dat je zoon wel met het kamp mee is gegaan. Dat wijst erop dat hij geen sociale fobie heeft (dan was hij er zeker niet aan begonnen en was wegens buikpijn nooit de deur uit gegaan). Bovendien wijst het erop dat hij er voor open staat nieuwe onbekende dingen te proberen. Een prima houding voor puber.
Je zoon zelf heeft geen probleem. Door hem naar een psycholoog te sturen geef je hem een heel sterk signaal dat hoe hij is, niet OK en gezond voor jullie is. Dit is echt de nekslag voor het zelfbeeld en zelfvertrouwen van een puber. Bovendien met zijn opmerkingen over autisme heeft hij jullie al de boodschap dat hij weet dat jullie zijn manier van doen niet wenselijk vinden. Dus zeker geen therapeut inschakelen; voor je het weet heb je inderdaad een probleem! Hij doet het prima, is een evenwichtig kind en geen rare excessen. Waar hij zich goed bij voelt is OK voor hem en het is belangrijk dat een kind leert om zijn eigen geluk te vinden, ook al voldoet het niet aan jullie verwachtingen of beeld van een gelukkige puber.

Herkenning

Mijn zoon van 15 heeft ook geen vrienden zoals in het ideale puberplaatje. Hij neemt nooit iemand mee naar huis; hij heeft op school al zijn sociale energie opgestookt. Vervolgens wil hij thuis lekker alleen zijn en ongestoord zijn eigen ding doen. Ik hoorde op school dat hij daar gezellig meedoet met de anderen en hij wordt een paar keer per jaar gevraagd door zijn voormalige basisschool buddy's om iets samen te gaan doen. Hij is zelf gelukkig met deze situatie. Het is nooit bij mij opgekomen om dit te problematiseren, omdat zijn vader en ik uit hetzelfde hout gesneden zijn

Geen problemen maken

Ook hier een zoon van 15 waarbij de sociale contacten niet echt makkelijk verlopen. Op school gaat het redelijk en probeert hij zich steeds meer aan te passen, maar thuis vindt hij het ook prima in zijn uppie. Ik vind het soms ook een gemis, gemiste leuke contacten in deze pubertijd die je tenslotte maar één keer kan meemaken. Maar ik laat het al een langere tijd los, het valt niet te sturen en zoon is gelukkig. Zelf vindt hij het, net zoals jou zoon, irritant als ik erover wil praten, hij vindt dat ik van geen probleem een probleem maak.
Het is zijn leven en als hij aangeeft zeer tevreden en gelukkig te zijn moet ik dat geloven, vertrouwen noemt hij het zelf. Speciale hulp zou ik alleen inschakelen als hij ongelukkig zou zijn met de situatie en het zelf graag anders zou willen.

afspreken

Ik heb het met mijn zoon doorgesproken. Hij zei: 'Mam, maak je nu maar geen zorgen het gaat goed met me!' Toen zei ik: 'Ik ben zo bang dat het niet goed met je gaat en dat ik dat dan niet door heb. En dat je later terug kijkt en denkt dat je moeder dat anders aan had moeten pakken.' Toen zei hij: 'Dat kan toch niet? Ik zeg zelf dat ik tevreden ben zo, dus ik kan dan later niet tegen jou zeggen dat je het anders had moeten doen.' En toen vroeg ik hem, of hij het wel eerlijk zou zeggen, als hij niet meer tevreden was. En dat beloofde hij. En nu maak ik er soms een grapje over, op het juiste moment. En verder vraag ik er niet meer naar. Zijn mentor zegt dat hij gezellig meedoet met de jongens uit de klas. Dat is genoeg.

Daarom laat ik het los. Mijn zorgen maken anders zijn leven zuur. Dat moet niet. Hij is puber. Hij mag in het nu leven.

Ik had trouwens zelf ook geen idealistische goud omrande 'beste tijd van je leven' puberteit. Waarom zou ik dat dan wel voor mijn kinderen opeisen? En wat is het toch triest, als je voor je twintigste al de beste tijd van je leven gehad hebt. En als het abnormaal is, zo weinig vrienden, so what? Wie heeft gezegd dat alle kinderen 'normaal' moeten zijn?

En ik ben het met Marieke eens. Zeker geen therapeut als hij dat niet wil. Hij is 16! Dan moet je dat soort dingen toch echt zelf bepalen.

Snap het wel

Mijn zoon (15) heeft wel vrienden, maar dat zijn veelal jongens die al heel lang kent van de basisschool en waar hij nu nog mee in de klas en/of op voetbal zit. Ik merk wel dat er vaak wordt af gesproken zonder hem, maar ja of ik dat nou erg moet vinden? Er wordt dan toch geexperimenteerd met alcohol en sigaretten, eentje heeft al eens zijn hele kamer onder gekotst. Ik heb het idee dat zoon daar gewoon niet zo'n behoefte aan heeft aan die puberdingen, soms ben ik wel eens bang dat hij zijn vrienden kwijt raakt daardoor, maar ik moet zeggen dat ze vrij loyaal zijn. Als ze gewoon gaan voetballen ofzo dan is zoon wel van de partij. En onlangs kwam ik erachter dat een vriend van hem op dezelfde plek op wintersport is als hij, hadden ze samen bekonkeld. Dus als het om sporten gaat is hij overal voor te porren, maar de typische puberdingen doen hem niks. Misschien komt het nog, hij is lichamelijk ook nog niet echt aan het puberen, maar misschien ook niet. Zowel zijn vader als ik zijn nooit van die typische pubers geweest.

denk je soms...............

Ik heb geen verstand van zonen en van sociale fobiën, las het toevallig...maar het eerste wat ik dacht was:
Als je zoon zo reageert in de geest van : "Je denkt zeker dat ik een autist ben..." Is het dan niet dat dat zijn 'eigen angst' is?
Dat herken ik wel...als mijn kinderen emotioneel reageren ook al zijn het meisjes, dan weet ik zeker dat we een puntje te pakken hebben waar ze zélf mee bezig zijn, zelf misschien bang voor zijn.
Wat dan dus misschien op de een of andere manier bespreekbaar moet worden, waar we 'iets' mee moeten zodat ze van die angst af kunnen komen. Zeker als het niet klopt.
groeten albana

herkenbaar

Misschien is het de leeftijd? Onze zoon is er nu bijna 13 en waar hij vroeger heel veel afsprak, doet hij dat de laatste tijd minder en minder. Ik probeer hem ook te stimuleren om wat meer af te spreken, maar dat werkt niet want dan krijg ik scheve blikken, draaiende ogen. Ook ik maak mij zorgen maar voor de rest is hij gelukkig. Gaat graag naar school, zit ook op voetbal, zit in een jeugdbeweging en ook daar heeft hij wel contacten maar die beperken zich enkel op de dagen dat de activiteit doorgaat.
Maar ook hij heeft absoluut nog niets met puberdingen (meisjes, opscheppen, macho-gedrag) maar sport wel heel graag. Er is wel 1 jongen die hem meermaals belt om te gaan voetballen en dan is hij ook wel enkele uurtjes weg. Dit draadje is heel erg herkenbaar en gaf mij wel een gerust gevoel tot op zeker hoogte.

dank voor jullie reakties!

Dag allemaal,
dank voor jullie reakties, heb ik veel aan!
ik wil het niet groter maken dan het is, en op zit moment is het (ook voor mij) ok zoals het is. Hij is inderdaad iemand die goed zichzelf kan vermaken.
Maar, nog ff ter verduidelijking: hij heeft geen online vrienden/chat/gane't niet (dat laatste heeft ook zijn voordelen!) en ook op familiefeestjes is contact (vooral met leeftijdgenoten) moeizaam/er bijna niet, hij heeft nooit een feestje, en hij had als jonger kind ook weinig contacten.
En bij een schoolfeest is er stevast buikpijn (hij gaat iha wel, en komt dan relatief vroeg thuis).

Laat het bij hem

Als hij er last van heeft, kan hij er iets aan doen, eventueel met jullie op zoek naar een vorm van therapie.
Hij kan later in zijn leven in een groep komen van mensen die beter bij hem passen. In mijn geval bijvoorbeeld pas op de HBO.

niets doen, iets doen

Beste Hiltje,

Leuk om te lezen dat je ooit iets hebt gehad aan de mails die ik schreef over mijn, soms eenzame, puber. Hier gaat het intussen op sommige momenten heel goed: zoon is bijvoorbeeld een week via school naar Litouwen geweest en heeft het helemaal top gehad, en op andere momenten zit het weer tegen en is hij down. Blij of niet blij heeft te maken met contact met leeftijdsgenoten. Wordt hij geaccepteerd, dan gaat het goed maar heeft hij maar heel even het gevoel niet geaccepteerd of zelfs bespot te worden dan duikt hij weer weg en voelt zich alleen. Die angst is groot. Mijn zoon volgt nu een soort coaching. Het valt op dat hij hierbij veel opdrachten niet goed aandurft omdat hij daarbij op anderen moet afstappen. Ook is de coaching best confronterend voor hem. Hij leert er wel van.
Als je mijn zoon ziet, dan zie je geen bange jongen. Je ziet een lange, prachtig rechtop lopende, maar afstandelijke jongen die zich wat wantrouwend gedraagt. Hij is niet spontaan. Hij functioneert prima in een zakelijke setting; hij kan zelfs debatteren in een internationaal jeugdparlement! Het gewone contact vindt hij echter moeilijk. Daar wilden we hem toch bij helpen en hij wilde dat uiteindelijk ook.
Mijn boodschap is eigenlijk: angst kan zich op allerlei manieren manifesteren. Angst kan betekenen dat je net doet of je contact niet belangrijk vindt. Angst kan wantrouwen betekenen.
Het is best lastig om je kind werkelijk te doorgronden. Of dat altijd moet weet ik niet. Het kan ook prima te zijn om de dingen te laten zoals ze zijn. Maar hulp hoeft ook niet te betekenen dat jij niet goed genoeg bent; het betekent dat je een aantal dingen misschien nog beter kunt leren. En dat is een mooie investering in jezelf.

groet, Jutta

Zoon eenzaam

Is deze groep nog actief? Ik zou graag mn zorgen willen delen en advies krijgen

Liselotte

Hallo Liselotte,

Je kunt inderdaad onder aan dit bericht een nieuwe vraag stellen of zelf een nieuw topic openen, mensen gaan dan op je vraag/verhaal reageren als ze je helpen kunnen, dus geef maar door wat er op je hart ligt (hier of in een nieuw bericht, dat maakt niet uit)

Liselotte

Een tijdje geleden heb ik ook een draadje geopend over hetzelfde probleem. Mijn zoon van zeventien is een enorme einzelganger, geen vrienden, wel een jongen waar hij op school veel mee optrekt. Volgend jaar wil hij gaan studeren en ik hou een beetje m'n hart vast, alhoewel ik ook wel zie dat hij aan verandering toe is, het leven zoals het nu is begint hem wat aan te vliegen. Deel gerust je situatie hier, je krijg zeker ook andere reacties van ouders met soortgelijke zorgen, en ook waarbij de zorgen over zijn gegaan, en dat is ook heel fijn om te lezen.