13 en negeren wat ouder zegt
Hoi allen
onze puberzoon van 13 maakt er m.i. op dit moment een gewoonte van zijn zin door te (willen) drukken en mijn mening(0f terechtwijzing) of die van andere ouders/leraren volstrekt te negeren.
Alsof wat ik zeg niet eens bestaat.Hij praat dan ook dwars door me heen, kijkt me niet aan, en haalt desnoods zijn schouders op gaande mijn betoog of berisping.
Ik word hier razend van, maar dat heeft op dat moment dus ook geen enkele invloed. Helaas.
Meestal verzanden we daarna (na verloop van tijd) dan wel in eindeloze dramatische scenes, want ik probeer dan toch vast te houden aan wat ik heb gezegd ,gedaan.Ik probeer dus consequent te blijven , ook in mijn maatregelen naar hem toe en dat pikt hij dan niet van me. Dan worden het grote huilscenes waarbij het er uiteindelijk voor hem om gaat dat ik mijn straf of maatregelen opschort of afschaf .
In het verleden ben ik door ex heel vaak ondermijnd in mijn gezag/regels naar zoon, dat heeft ook zijn sporen nagelaten. En zoon is gewend dat hij via mijn ex toch vaak zijn zin krijgt, als ik hem iets verbied.
De laatste tijd gaat hij mijn ex echter ook zo behandelen zoals hij mij doet.
Het gedrag komt op mij heel arrogant en zogenaamd onaantastbaar over.
Ik moet er wel bij zeggen dat hij op school heel erg gevoelig is voor de mening van anderen en zijn stinkende best doet om zich een superstoer, onkwetsbaar image aan te meten.
Ik hoor graag of jullie dit herkennen bij jullie jongens in deze leeftijd? En wat moet ik eraan doen, ik merk dat ik het echt niet kan hebben hoe hij tegen mij doet en ik wil het ook niet accepteren of gewoon vinden.
groet van katja
Opvoedingsstijl
Je kunt het niet hebben wilt het ook niet accepteren of gewoon vinden. Dan heb je een probleem Katja.
Het klinkt allemaal wel flink, consequent zijn, maar ik vraag me af of het sop de kool wel waard is.
Pubers zoeken manieren om hun eigen weg te gaan. Als jij daar dan bot tegenin gaat heb je een conflict.
Mijn advies zou zijn om er eens naast te gaan staan. En beter uitzoeken wat je nu echt belangrijk vind om een conflict over te krijgen.
En geef zelf het goede voorbeeld. Zoek het conflict niet maar geef het even tijd om te bezinken. Zoek samen naar een oplossing en ga er niet meer vanuit dat je er alleen over gaat.
Neem het ook wat luchtiger en met meer humor. Als zoon zich arrogant en bot opstelt ga ik heus niet in op de boodschap maar op het gedrag. En ik realiseer me dat het voortkomt uit zijn ontwikkeling als puber en niet omdat het een aankomende aso is.
En als ik het niet kan verdragen stel ik het gesprek uit en trek me terug. Irritatie heeft vaak meer met jezelf te maken dan met zo'n opgroeiend kind.
Absoluut consequent
Ik ben het absoluut niet met vorige poster eens. Ik denk dat je goed bezig bent. Leuk is het niet, maar blijf consequent regels stellen en je grenzen aangeven. Laat je vooral niet beinvloeden door huilscenes e.d.
Wat ex doet, moet hij maar weten. Het is goed als je op een lijn kan komen maar aangezien dat toendertijd al niet lukte... Hou je eigen lijn maar aan en laat hem zelf de consequenties voelen van zijn gedrag. De kunst is om jezelf er zo min mogelijk over op te winden....
succes en sterkte!!
Uit ervaring...
Ik sluit me aan bij Anne. Op die manier kun je ook consequent zijn en je grenzen hanteren. Het lijkt soms alsof het niet binnenkomt wat je zegt, maar echt, het komt wel binnen, en dat zul je op een ander tijdstip merken. En inderdaad, als ik het even niet kan hebben, dan stel ik voor het er later nog eens over te hebben.
Dan heb ik tijd om bij mijzelf na te gaan of het echt erg is wat hij wil, en of er een compromis mogelijk is. En als kindlief zich echt onmogelijk gedraagt, dan stel ik duidelijk dat ik zo geen gesprek inga. Als hij normaal kan doen, komt ie maar terug.
Naar vader
Ik snap wel dat ik hier gelijkhaberig mee overkom maar zie het eens zo: zelf zou je ook niet willen huilen en smeken om iets te bereiken wat je belangrijk vindt, dat is vernederend op een bepaalde leeftijd. En dan heb je ook nog de kans dat je zoon naar vader verhuist.
Die oplopende conflicten zijn alleen maar slecht voor je bloeddruk en ik vraag me echt af wat je daar nu mee bereikt dan dat puber zich steeds meer van je terugtrekt en zijn eigen gang gaat en je niet meer meeneemt in zijn groeiende oordeel over de wereld.
Als je respect wilt zul je toch eerst zelf veel meer respect moeten geven. Laat het niet zo hoog oplopen en probeer je wat meer in te leven in je zoon en wat meer geduld te hebben.
Mmmmm
er zit zeker iets in, wat jullie zeggen.Ware het niet dat zoon wérkelijk lijkt te denken dat hij degene is die bepaalt wat er gebeurt. Het helpt dus niet als ik hem naar boven stuur, of hem zeg dat hij zijn mond moet houden, dat wij het er op een later moment over zullen houden. Dat is dus juist het punt, mijn probleem.
Hij gaat daar het liefst dwars over- en doorheen met allerlei argumenten waarom iets wel of niet klopt ,dat zijn zus vorige week...etcetcetc. Als ik zeg, dat bespreken we later accepteert hij dat ook niet of soms nauwelijks. Ik heb het gevoel mijn plek echt te moeten bevechten; dat heeft mi te maken met het feit dat mijn ex en ik zo verschillend denken over zijn opvoeding.En dat mijn ex mij zo vaak, in bijzijn van zoon, onderuit heeft gehaald. Ik heb zelf daarom juist het gevoel dat ik nu heel consequent moet zijn, en blijven.
Maar dat negeren spant voor mij de kroon eigenlijk. Maar nu ik dit typ gaat mij opeens( nu pas) een belletje rinkelen: dat deed ex ook als hij zijn zin wilde krijgen.....
groet,katja
Koentje
dank je wel voor je posting!
groet, katja
Scheiden
Ik denk dat het goed zou zijn als je het gedrag van je zoon kan loskoppelen van zijn vaders gedrag naar jou. Van zijn vader ben je gescheiden, van je zoon kun je niet scheiden 
. Je zult een weg moeten vinden om met zijn gedrag om te gaan, en hierboven heb je denk ik al wat goede tips staan.
Misschien is het verstandig om eens op een rustig moment met je zoon afspraken te maken hierover, een goed keukentafel- of afwasgesprek (in de auto is ook een goede plek, dan kan hij niet weglopen), waarin je hem uitlegt dat het jou bij dergelijk gedrag voor jullie beiden verstandig lijkt om even tot rust te komen en dat als jij (of hij!) zegt: ik kom hier later op terug. Dan spreek je af dat je er binnen 24 uur op terugkomt.
sterkte!
Die zin
was niet afgemaakt. Het moet zijn:
voor jullie beiden verstandig lijkt om even tot rust te komen en dat als jij (of hij!) zegt: ik kom hier later op terug, dat de ander dat respecteert en zich daar ook aan houdt.
Eens met koentje
Hier ook een exemplaar van 13. Natuurlijk is het goed om naast je kind te staan en hem/haar serieus te nemen maar als ouder ben je nog steeds de gezaghebbende en geen vloerkleed waar je overheen kan walsen.
Regels, consequent zijn en een veilige warme structuur. Overigens ben ik het wel eens dat dramatische scenes niet moeten hoewel ze soms onvermijdelijk zijn en ook iets kunnen opleveren. Soms kan het een muur slechten.
Moeder van een puber
wij zijn het eens hoor
Mijn twee centen...
Uit je posts begrijp ik, dat hij maar door gaat met zijn verhaal vertellen en dat hij dan helemaal niet meer naar je luistert.
Is het een idee om eerst te proberen heel actief te luisteren? Dus met allemaal spiegelende zinnen te reageren: 'Jij vindt het oneerlijk dat we nooit eten wat je lekker vindt' 'Jij vindt dat je zelf mag bepalen hoe laat je thuis komt.' Dus eerst helemaal niet ingaan op het argument, maar alleen maar laten merken dat je hoort wat hij zegt. Het woord 'maar' niet noemen, alleen maar zijn mening/visie spiegelen.
Als hij dan nog doorgaat met ratelen, zou ik geloof ik zoiets zeggen als: 'Ik heb je gehoord, ik luister naar jou, ik wil dat je nu ook naar mij luistert, als je dat niet doet, vind ik dat ongepast en ga ik weg.' En dan zou ik de ruimte verlaten.
Als hij wel stopt met ratelen, zou ik nog een keer bevestigen dat ik zijn visie snap, en dan vervolgens mijn zorg/visie er naast leggen. Daar moet je dan wel over nagedacht hebben. 'Omdat ik het zeg,' is niet voldoende. Je moet dus eerst duidelijk hebben wat jezelf van de kwestie vindt, en waarom je dat vindt.
En dan kun je samen op zoek gaan naar een oplossing, een compromis. Ik denk dat het wel goed is, om hierbij echt rekening te houden met zijn wensen. Als ik je openingspost lees, heeft hij enorme behoefte om gezien/gehoord en serieus genomen te worden. Als je alleen maar jouw wil bij hem wilt opleggen, zal hij dat niet accepteren en dan zit je in een machtstrijd die je niet gaat winnen.
Kobalt
zinnig, wat jij zegt. Volgens mij heb jij veel gesprekstechnieken geleerd?
Ik hoop dat ik, als het zover is, op zo'n manier tegenover/naast mijn kinderen kan staan.
Jons
Eens met kobalt
Mooi uitgelegd, zo kan het inderdaad ook en probeer je te voorkomen dat het hard tegen hard wordt.
Boek
Het boek "Problemen laten bij wie ze horen", (Help jezelf en anderen door begrijpend te luisteren), Van Lundberg. Gemakkelijk te behappen en meteen te gebruiken.
Dit sluit erg aan bij wat Kobalt zegt
Een aanrader!!!
Kobalt
Dat werkt inderdaad ook erg goed. Grinnik, zo goed dat mijn zoon gister vroeg of hij vandaag op iets mocht terugkomen. Ik vond dat zo knap van hem!
Reaktie
beste allen,
allereerst: wat ben ik blij met jullie reakties.
Ik heb hier veel aan.
Ik denk dat ik me veel te veel mee laat slepen door dat geruzie (zit zelf nog in nogal stresvolle omstandigheden vanwege de scheiding), en daarnaast ook dat ik moeite heb met grenzen stellen naar hem toe en die te blijven vasthouden. Ook daarom wordt het zo'n prestigestrijd naar zoon ook.
Als je positie als moeder jaren lang is onderuitgehaald (ex ging zoon bijvoorbeeld excuses maken als ik zoon grenzen stelde) moet je iets nieuws gaan opbouwen als moeder als je gescheiden bent.
Kortom ik wil zelf óók gehoord worden door zoon, net als hij door mij gehoord wil worden
.
Maar hij is natuurlijk maar een kind, 13 jaar en gewend van vader zijn zin te krijgen als hij ergens een drama van maakt.
Ik merk dat er ,na een drama waarbij ik hem overigens ook troost hoor en hij zich laat troosten, altijd een moment komt bij zoon dat hij heel boos op me wordt omdat hij dan daarna zijn zin niet van mij krijgt (hoe zeer hij ook gehuild heeft). Ik denk dan op dat moment juist dat ik door moet zetten en consequent moet blijven, omdat dit huilen kennelijk ook bedoeld is om alsnog zijn zin te krijgen. Daarin verschil ik dus dramatisch met zijn vader.
Ik heb zoon net aangesproken en met hem besproken dat we iets anders gaan uitproberen: een time out als het hoog oploopt en er binnen 24 uur dan rustig met elkaar op terugkomen. Hij moest een beetje lachen maar stemde er wel mee in. Nu nog uitproberen!
dank jullie wel voor jullie waardevolle inbreng,
groet van katja
Jezelf serieus nemen
Ik kan me voorstellen dat opvoeden niet makkelijk is als je als relatie niet op één lijn staat.
Van de andere kant is het ook zo dat jij het hebt laten gebeuren dat je ex jouw gezag ondermijnde. Dat zegt ook iets over jou. En ik bedoel dat niet lullig, maar echt als tip om er nu mee verder te kunnen: misschien speelt het je nog steeds parten, en ergens proef ik ook in je postings dat je graag serieus genomen wilt worden door je zoon, misschien net zoals toen door je ex?
Maar echt, je hebt het niet nodig dat zoon het met je eens is. Als je het zelf maar met jezelf eens bent. Dan ook kan je zoon je niet meer manipuleren met huilbuien etc, dan ligt dat probleem bij hem want jij weet wat je doet. En pas als je jezelf serieus genoeg neemt straal je dat ook af op anderen, en kan je zoon je pas serieus genoeg nemen.
