Aangerand?
Ik ben even heel erg van de kaart. Onze dochter heeft ons vandaag verteld dat er kortgeleden iets heeft plaatsgevonden met een jongen dat wij als ouders zouden omschrijven als aanranding.
Hoewel dochter op het oog niet heel erg onder de indruk leek, was wel duidelijk dat ze op het moment zelf niet wist wat ze moest doen en is ze denk ik bevroren.
Inmiddels heb ik begrepen dat de betreffende jongen het verhaal verdraaid heeft en zijn moeder nu erg boos is op mijn dochter.
Wij twijfelen wat we moeten doen, omdat we bang zijn dat dit zich tegen dochter gaat keren, zeker in een tijd waarin social media een grote rol speelt. Gezin van jongen is geen fijn gezin en daar zit een groot deel van de angst bij ons.
Wie heeft raad?
SuzyQFive schreef op 18-03-2025 om 22:44:
[..]
Zelfs met lieve ouders vertelde ik het niet, ik wilde niet dat ze boos zouden worden (niet op mij) maar vooral niet dat ze verdrietig zouden worden.
Het spijt me dat jij het ook mee hebt moeten maken en ik kan me ook goed indenken waarom jij het niet verteld hebt.
SuzyQFive schreef op 18-03-2025 om 22:50:
[..]
Helaas zien we dit wel vaker… Ik werk op een vmbo en hier krijg je bovengemiddeld vaak met ernstige familiezaken te maken. Zelfs van dit soort families waarvan collega’s in het verleden het kind niet eens uit de les durfden te verwijderen omdat dan binnen een kwartier een aantal familieleden in de school verhaal stond te halen.
Bijna onnodig te vertellen dat we een soort van opgelucht waren dat deze jongen gesloten kwam te zitten.
Het is vreselijk tegenwoordig en ik vind dat heel veel kinderen door hun ouders op een voetstuk geplaatst worden. Ze leren hun kroost niet om om te gaan met kritiek en tegenslagen en plaatsen de kinderen (onterecht) op een voetstuk. Mijn kind doet dat niet lijkt het credo en men is blind voor de fouten die een kind maakt. Geloof nooit dat het daar uiteindelijk fijne volwassenen van worden.
SuzyQFive schreef op 18-03-2025 om 22:44:
[..]
Zelfs met lieve ouders vertelde ik het niet, ik wilde niet dat ze boos zouden worden (niet op mij) maar vooral niet dat ze verdrietig zouden worden.
Dat is super verdrietig voor je
Ik wilde alleen maar zeggen dat TO een lieve, goede moeder is. Ik sprak vanuit mijn eigen ervaring en verder bedoelde ik geen aannames over anderen of andere situaties hoor.
Het is even geleden dat ik hier schreef, maar ik merk dat ik worstel.
De aanranding zit bij dochter nog aan de oppervlakte. Niet gek ook natuurlijk, want het is nogal wat. Wat ik merk is dat ze er liever niet over praat. Dat geeft niet, maar dat maakt wel dat ik het lastig vind om te peilen hoe het er voor staat bij haar.
Net wilde ik haar iets uitleggen, waarom ik het bv lastig vindt dat ze morgen met een groep bij iemand thuis gaat zwemmen. Dat als de andere meiden weggaan, dat zij dan ook moet gaan. Poef, de bom explodeerde. Hels werd ze en nu zit ze boos boven.
Los van dat zij er nog last van heeft, heb ik dat zelf ook. Van de week kwam ik de broervan de 'dader' tegen en mijn hart schoot in mijn keel. Hoewel die broer er vermoedelijk niks aan kan doen, werd ik zó ongelooflijk boos, dat ik hem bijna heb aangesproken. Daarnaast, en ik weet dat dit onzin is, reken ik het mezelf enorm aan dat dit heeft kunnen gebeuren en ben ik nóg zuiniger op haar dan ik al was. Tegen haar zeggen wat ik net gezegd heb, was fout, maar ik voel me machteloos en wil haar beschermen 
Edjekroketje schreef op 27-04-2025 om 21:34:
Het is even geleden dat ik hier schreef, maar ik merk dat ik worstel.
De aanranding zit bij dochter nog aan de oppervlakte. Niet gek ook natuurlijk, want het is nogal wat. Wat ik merk is dat ze er liever niet over praat. Dat geeft niet, maar dat maakt wel dat ik het lastig vind om te peilen hoe het er voor staat bij haar.
Net wilde ik haar iets uitleggen, waarom ik het bv lastig vindt dat ze morgen met een groep bij iemand thuis gaat zwemmen. Dat als de andere meiden weggaan, dat zij dan ook moet gaan. Poef, de bom explodeerde. Hels werd ze en nu zit ze boos boven.
Los van dat zij er nog last van heeft, heb ik dat zelf ook. Van de week kwam ik de broervan de 'dader' tegen en mijn hart schoot in mijn keel. Hoewel die broer er vermoedelijk niks aan kan doen, werd ik zó ongelooflijk boos, dat ik hem bijna heb aangesproken. Daarnaast, en ik weet dat dit onzin is, reken ik het mezelf enorm aan dat dit heeft kunnen gebeuren en ben ik nóg zuiniger op haar dan ik al was. Tegen haar zeggen wat ik net gezegd heb, was fout, maar ik voel me machteloos en wil haar beschermen
Ik snap dat je haar wil beschermen, maar dat doe je op deze manier niet. Haar vertellen wat ze moet doen om jou een veiliger gevoel te geven is verre van haar beschermen. Zij wil verder met haar leven, en als jij haar dan terugtrekt en afremt omdat het voor jou anders niet goed voelt snap ik dat ze erg boos wordt. Je maakt haar daarmee verantwoordelijk voor wat er gebeurd is, ze mag niet gewoon door met haar leven maar moet zich aanpassen, en ze wordt zo ook nog eens verantwoordelijk voor wat het met jou gedaan heeft en nog doet. Jij bent de volwassene, jij zal zelf met je emotie moeten dealen. Als je ongerust bent, dan ga je stiekem kijken en zorgt dat je buiten beeld blijft. Of je vraagt aan haar wat jij zou kunnen doen om haar zich veilig te laten voelen (en als ze je vraagt om je niet te bemoeien, dan respecteer je dat). Wat je nu doet is het omgekeerde.
Je kunt haar niet behoeden voor alles. Dat is nu eenmaal met kinderen, je moet loslaten en ja, dat kan verdraaide lastig zijn. Maar anders zijn ze niet vrij, dan kooi je haar.
Het laatste wat ik wil is haar het gevoel geven dat ze schuld heeft. En je hebt gelijk, zij zou niets mogen merken van mijn gevoel.
Kan het zijn, dan niet zij, maar jij er nog veel last van hebt?
Het klinkt of jij haar er steeds mee confronteert en beperkingen oplegt door wat er gebeiurd is.
Mogelijk kan zij zelf wel.gewoon verder.
Zeg haar dat je spijt hebt van wat je tegen haar zei. Dat het beslist niet is dat je haar de schuld geeft, dat je haar vertrouwd, maar de rest niet. Zeg haar dat je het moeilijk vind wat er gebeurd is, dat je haar wilt beschermen, maar dat je dat niet altijd kunt. Geef haar het vertrouwen van jou.
wellicht zelf een paar gesprekken met de poh bij de huisarts hier over hebben. Niet alleen je dochter moet dit verwerken, jij ook. En je dochter heeft hulp, die kun jij hier ook voor krijgen.
'Dat het beslist niet is dat je haar de schuld geeft, dat je haar vertrouwd, maar de rest niet.' Dat is een gevaarlijke uitspraak, als je je dochter daarmee de wereld in stuurt! Iedereen moet met vertrouwen rond kunnen lopen. Natuurlijk, na een nare ervaring wordt je op sommige punten wat voorzichtiger, maar dat moet niet de grondtoon van je leven worden, anders ben je levenslang getraumatiseerd. Hoeveel jongens/mannen heeft dochter in haar leven ontmoet zonder dat er een incident plaats heeft gevonden? "De meeste mensen (zelfs mannen) deugen" is een mooi uitgangspunt. Wat nare ervaringen onverlet laat, maar die hoeven gelukkig niet de basis te zijn voor de rest van je leven. Dochter wil dat in elk geval niet en dat is ook goed.
Tsjor
Edjekroketje schreef op 27-04-2025 om 21:34:
Het is even geleden dat ik hier schreef, maar ik merk dat ik worstel.
De aanranding zit bij dochter nog aan de oppervlakte. Niet gek ook natuurlijk, want het is nogal wat. Wat ik merk is dat ze er liever niet over praat. Dat geeft niet, maar dat maakt wel dat ik het lastig vind om te peilen hoe het er voor staat bij haar.
Net wilde ik haar iets uitleggen, waarom ik het bv lastig vindt dat ze morgen met een groep bij iemand thuis gaat zwemmen. Dat als de andere meiden weggaan, dat zij dan ook moet gaan. Poef, de bom explodeerde. Hels werd ze en nu zit ze boos boven.
Los van dat zij er nog last van heeft, heb ik dat zelf ook. Van de week kwam ik de broervan de 'dader' tegen en mijn hart schoot in mijn keel. Hoewel die broer er vermoedelijk niks aan kan doen, werd ik zó ongelooflijk boos, dat ik hem bijna heb aangesproken. Daarnaast, en ik weet dat dit onzin is, reken ik het mezelf enorm aan dat dit heeft kunnen gebeuren en ben ik nóg zuiniger op haar dan ik al was. Tegen haar zeggen wat ik net gezegd heb, was fout, maar ik voel me machteloos en wil haar beschermen
Zo fout was het niet Edje . Het was maar een advies . Samen uit samen thuis . Dochter voelt je bezorgdheid. Wees mild naar jezelf.
Je kunt er met dochter op terugkomen.
Denk dat het wel goed is dat jij wat met je emoties doet . Vraag eens aan de huisarts wat de mogelijkheden zijn . Sterkte.
TrefleQ schreef op 28-04-2025 om 01:28:
Kan het zijn, dan niet zij, maar jij er nog veel last van hebt?
Het klinkt of jij haar er steeds mee confronteert en beperkingen oplegt door wat er gebeiurd is.
Mogelijk kan zij zelf wel.gewoon verder.
Zij gaat wel verder, maar het ligt bij haar ook nog erg aan de oppervlakte.
Verder mag ze van ons alles doen wat ze deed, alleen zie ik zelf nu vaker ergens gevaar in zeg maar.
Fourtyfour schreef op 28-04-2025 om 06:38:
Zeg haar dat je spijt hebt van wat je tegen haar zei. Dat het beslist niet is dat je haar de schuld geeft, dat je haar vertrouwd, maar de rest niet. Zeg haar dat je het moeilijk vind wat er gebeurd is, dat je haar wilt beschermen, maar dat je dat niet altijd kunt. Geef haar het vertrouwen van jou.
Dank je, heb ik gedaan.
tsjor schreef op 28-04-2025 om 08:21:
'Dat het beslist niet is dat je haar de schuld geeft, dat je haar vertrouwd, maar de rest niet.' Dat is een gevaarlijke uitspraak, als je je dochter daarmee de wereld in stuurt! Iedereen moet met vertrouwen rond kunnen lopen. Natuurlijk, na een nare ervaring wordt je op sommige punten wat voorzichtiger, maar dat moet niet de grondtoon van je leven worden, anders ben je levenslang getraumatiseerd. Hoeveel jongens/mannen heeft dochter in haar leven ontmoet zonder dat er een incident plaats heeft gevonden? "De meeste mensen (zelfs mannen) deugen" is een mooi uitgangspunt. Wat nare ervaringen onverlet laat, maar die hoeven gelukkig niet de basis te zijn voor de rest van je leven. Dochter wil dat in elk geval niet en dat is ook goed.
Tsjor
Dat is zo Tsjor en dat is ook niet wat ik haar wil meegeven. Dat is weleens door mijn hoofd geschoten toen het net gebeurd was, dat we haar beter tegen jongens hadden moeten beschermen, maar inderdaad, toen zei ik ook tegen mezelf: dan zou ze geen leven gehad hebben want dan is elke jongen een potentieel gevaar.
Gisteravond toen ik ging slapen bedacht ik me dat ik zelf inderdaad ook iets moet met mijn gevoel en emoties, dus ik heb zojuist contact opgenomen met de huisarts voor een doorverwijzing naar mijn psycholoog.
