Advies graag!
hallo allemaal,
mijn dochter is 12 en altijd al een binnen vettertje geweest.
Zelf ben ik best streng,tracht concequent te zijn,
en ben een redelijk hittepetitje soms die wat streng klinkt wat vaak als boos wordt geinterpreteerd door de kinderen,maar vooral door haar.
Dochter heeft daar moeite mee en heeft ook moeite met de waarheid te vertellen over dingen of plannen waarvan ze maar denkt dat mama het er niet mee eens zal zijn.
Ze doet dan dus dingen stiekem,
of als ik haar met iets confronteer
"wie heeft dit gedaan???"of waar ben je geweest?
neigt ze naar halve waarheden of liegen.
Ik merk het vaak wel als ze niet oprecht is en dat maakt me dan juist boos.
Ik merk dat ik het moeilijk vind haar elke keer opnieuw het vertrouwen en de schone lei te geven als ik merk dat ze toch niet altijd eerlijk is.
T gaat nog niet over grootse zaken maar vrees wel dat als ik niet nu al bedenk hoe ik hiermee om ga op een goede manier het later in de puberteit wel eens lastig kan worden....Ik wil haar graag mijn vertrouwen schenken maar eerlijk gezegd heeft ze dat vertrouwen zo vaak beschaamd ...dat ik t moeilijk vind ....en tegelijkertijd wil ik zo graag dat we elkaar kunnen vertrouwen....
Eerlijk is eerlijk....ik ben een beginner in puberland....
en weet het gewoon niet...wat is nu wijsheid.
Hoe win ik haar vertrouwen dat ze open durft te zijn tegen mij.
en ook eerlijk durft te zijn!
ze is bang dat ik boos wordt of straf krijgt.
ik heb al vaak gezegd dat ik veel bozer wordt als ik erachter kom dat ze liegt dan wanneer ze meteen eerlijk is.
Maar meteen eerlijk zijn wil natuurlijk niet zeggen dat ik het altijd leuk hoef te vinden wat er is gebeurd en geen standje geven mag?
moeilijk moeilijk....hoe ga ik hiermee om....
ik hoop dat er een paar ervaren ouders van pubers hier mij wat tips kunnen geven.
Hoe buig ik dit om naar positief gedrag
Ik zou
wel eerlijk tegen haar zijn. Dus als zij jouw vertrouwen beschadigt, dan moet je daar niet tegen beter weten in, je ogen voo sluiten. Laat haar vooral rustig, doch zonder oordeel voelen en ervaren dat jouw vertrouwen in haar miniem is. Dat is namelijk wel de realiteit. je moet haar vooral niet het idee geven dat ze van alles kan maken zonder gevolgen.
Het omdraaien naar het positieve bestaat er in dit geval vanuit dat je er geen oordeel aan verbind en dus niet boos of geirriteerd tegen haar doet, maar wel duidelijk. Dus daarnaast gewoon open staan voor leuke dingen met haar. Een leuk gesprekje, een leuke activiteit samen....
Eerlijkheid
We willen graag dat onze kinderen eerlijk zijn maar zelf schijnen we de hele dag de waarheid te verdraaien in ons voordeel. Tja, omdat er dan consequenties op staan of er een ongewenste aandacht naar een negatief detail gaat.
Pubers zijn net mensen. Als jij boos wordt of consequenteis verbind die je puber ongewenst vind heb je het er maar mee te doen denk ik. En het ene kind zal wat opzichtiger liegen dan het andere. Het is ook een goede oefening hoe je je eigen gang kunt gaan tussen andere mensen en zorgt dat jij krijgt wat je nodig hebt.
Ik denk dat pubers toe zijn aan verantwoordelijkheid en dat je er niet de hele tijd consequenties of straf aan moet verbinden. Die ervaren ze zelf wel door ook fouten te mogen maken.
En bang zijn dat je moeder boos wordt is denk ik ingebakken. Zelfs mijn kinderen hebben dat en ik ben zelden boos of laat mijn emoties zien omdat mijn kinderen dat niet kunnen hanteren vanwege hun autisme.
Ik zeg dan ook altijd dat ze bij mij terecht kunnen met alles ook al zijn ze bang dat ik boos wordt. Als ik al boos wordt, ik zal ze in elk geval helpen.
Er is denk ik toch vaak een verschil van opvatting wat jij graag zou willen van je kind en wat jij normaal vind en wat je kind zou willen. Misschien is het mogelijk om dat te overbruggen door het met elkaar te bespreken. Gewoon neutraal, zonder oordeel, zonder boos te worden, als intellectuele oefening.
Wat kinderen vragen is niet snel te extreem en ze zijn ook vaak wel gevoelig voor argumenten. Je denkt soms te snel dat je kind het niet zelf kan beslissen omdat jij al bedacht hebt wat er niet goed aan is. Die kans kun je je kind ook geven om daar over na te denken en iets meer ruimte om over de schreef te gaan daarin. Uiteindelijk voed je ze op tot zelfstandigheid en wil je niet die keuzes voor ze blijven maken.
Consequentie
Je hebt nu gemerkt wat de consequentie is van een kind dat haar eigen gan wil gaan en jou daarin niet vertrouwt dat ze dat van jou ook mag. Eigenlijk is het omgekeerd dus. Ze vertrouwd jou niet.
Nu kun je dus kiezen. Liefdevol grenzen stellen en blijven botsen met je kind, schijnt door sommige kinderen, met name achteraf, ook gewaardeerd te worden. En sommigen menen zelfs dat het nodig is om je los te kunnen maken van je ouders, dat gehaal en getrek, ontwijken, liegen.
Of je kunt er wat meer naast gaan staan. Je kind wordt groter en wil zelf ruimte innemen om te beslissen en jij staat er naast om ze daar, op vraag, advies bij te geven. Hoe erg abnormaal is het eigenlijk wat je kind wil en wat ze van je vraagt?
Het klinkt
Het klinkt alsof jullie een heel ander karakter hebben. Jij confronterend en duidelijk. Zij gevoelig en conflictvermijdend.
Alle karaktereigenschappen brengen valkuilen, uitdagingen en allergieën met zich mee. Als je die dingen onderzoekt, leer je zien, dat die karaktereigenschap van de ander (die je niet zo goed begrijpt), prachtige kanten heeft. En dat jouw karakter ook zijn valkuilen met zich meebrengt. Hier wordt dat uitgelegd. http://patrickschriel.nl/2012/06/20/kernkwaliteiten-en-kernkwadranten-voorbeelden-lijst/
Ik zou dat gaan onderzoeken met je dochter. Mijn meiden vinden dat echt hartstikke leuk om te doen. Dan gaan we elkaar beschrijven en zoeken we bij de omschrijvingen valkuilen en allergieën en daar zoeken we dan weer personen bij uit onze kennissenkring. (leuk gezelschapsspel voor een druilerige middag ☺)
En verder zou ik het niet zo zwaar maken. Zij vindt het moeilijk om open en eerlijk te zijn. Dat is rot, maar het is toch ook weer geen ramp. Het lijkt nu net alsof jij elke keer hoopt dat het 'over' is, dat je dochter na een correctie ineens wel open en eerlijk tegen je wordt. Alsof er een knopje is, wat ze om kan zetten. Maar dat gaat natuurlijk niet gebeuren. Vooral niet als je streng en confronterend met haar spreekt. Als ik je post lees, gaat ze dan gewoon wenselijke antwoorden geven, omdat ze bang is voor je reactie als ze eerlijk is. Het klinkt alsof zij wat voor je wegduikt, in verzinsels, omdat jij heel direct bent en zij daar niet mee om kan gaan.
Ik zou geloof ik op een heel andere manier gaan werken aan dat vertrouwen. Samen leuke dingen doen. Samen kletsen over zaken. En niet focussen op wat er nu waar is.
Angst voor mama's boosheid?
De volgende zin van jou viel mij op:
"en ben een redelijk hittepetitje soms die wat streng klinkt wat vaak als boos wordt geinterpreteerd door de kinderen,maar vooral door haar."
Kan het zijn dat ze dingen verzwijgt omdat ze bang wordt als haar moeder zo boos wordt als je erachter komt? Misschien is zij een heel gevoelig kind dat angstig wordt als je boos bent?
Ik kan mij nog herinneren dat mijn zoon toen hij nog in groep 8 zat door een kind van groep 5 werd beschuldigd dat hij 5 euro van hem heeft gejat. Dat had heel veel voeten in de aarde gehad. De school wilde zelfs nog, na verhoor van beide kinderen, de buurtregisseur (wijkagent) erbij halen en de vader van jongen zou mijn zoon brulde tegen ons dat hij mijn zoon wel eens een lesje zou leren. Gelukkig had de jongen uiteindelijk tegen de leraar bekend dat hij die 5 euro had verloren en dat hij het niet aan zijn vader durfde te zeggen omdat hij anders uit zijn dak zou gaan... daarom zei hij maar dat mijn zoon dit had gejat..
Misschien kan je daar eens over nadenken? Uiteraard neemt het niet weg dat jouw dochter geen dingen kan doen waarvan zij weet dat het niet mag. Probeer eens op een rustige manier in gesprek te gaan met jouw kind.
Ook bang
Beste Puberella moeder,
Consequent zijn is heel goed, niks mis mee. Streng en boos zijn als moeder (je bedoelt het niet zo) is heel heftig voor een kind. Kinderen kunnen jouw pittige toon niet relativeren. NIet alleen voor kinderen ook voor andere mensen om je heen kan het heftig zijn. Ik heb een vriendin en een ex-collega die net als jij pittige moeders zijn. Hoewel ik deze mensen waardeer ben ik zelf altijd wat terughoudend in het verstrekken van informatie over gevoelens en feiten. Ik schrik ook altijd heel erg als ze hun kinderen ter verantwoording roepen. Voor de ex collega hield ik ook vaak werkgerelateerde informatie achter, bang dat ik ter verantwoording geroepen zou worden. Schijterig ja.
Je noemt jezelf een hittepetitje, volgens het woordenboek is dat een prikkelbare vrouw. Bedoel je dat ook? Als andere mensen streng tegen jou zijn (als ze dat durven) hoe ervaar je dat? Je kunt je kinderen niet veranderen maar jezelf wel, met of zonder hulp.
Fijn dat jullie meedenken!
Fijn dat jullie meedenken en even jullie gedachten met mij willen delen hierover!Ik vond het nog best lastig om goed te verwoorden wat ik nu bedoelde maar
@koolmees, jij slaat denk ik de spijker op zijn kop !!Zo is het denk ik idd!
Mijn confronterende karakter en haar conflictvermijdende karakter ,wat een eye opener ,bedankt voor je advies!
de link is een interessante...daar ga ik eens uitgebreid voor zitten.
Ik denk dat ik mag proberen flexibeler te reageren en neutraal...hoe lastig is dat ...als je zelf nooit een goed voorbeeld hebt gehad!
Valkuil!
Maar waar een wil is ,is een weg....ik ben ook zeker bereid te kijken naar mijn eigen aandeel ....met vallen en opstaan zullen we er vast gaan komen samen!
bedankt allemaal!
Monique en mimi
Ja ik denk dat dat zeker een rol speelt.
angst voor mamas streng klinkende toon,want is ze nu boos?
Dat geeft ze ook wel aan als we praten.
Ik probeer me er echt van bewust te zijn ....
Met hittepetitje bedoel ik eerder ongeduldig denk ik....
tis fijn dat jullie reageren...
niet alleen pubers, ook mamas moeten soms nog veel leren!
Oho monique d
Wat erg! Voor zoon en ook voor jullie!
Hoe lang ben je boos?
Ik weet nog goed, dat ik (die toch liever voor de lieve vrede gaat) vroeger toen ik puber was, meer 'angst' had voor mijn vaders 'boosheid' dan voor de consequenties die iets had. Mijn vader kon uren, wat zeg ik dagen 'boos' zijn. Dan negeerde hij mij of eigenlijk zei hij alleen het hoogstnodige. Zeker de eerste dag. Dag 2 was het al wat minder, maar dan zuchtte hij de hele dag alsof hij een zware last op zijn schouders had. Als ik toch pogingen deed om die 'straf' (b.v. huisarrest) af te tasten (wat was nu precies de bedoeling? Mocht ik ook niet naar gym of alleen niets met vriendinnen doen?) dan kon zo zijn 'boosheid' een uur retour zijn. Mij kon die hele straf amper iets schelen. Die had ik verdiend, klaar af 
En dus aanvaarde ik die en dat was wel balen, maar geen groot drama en te overzien. Maar dat boos zijn dat kon ik écht amper verdragen...En ook de onzekerheid dat ik nooit wist hoe lang hij erin bleef hangen. Het hele gezin had eigenlijk 'straf' want de stemming was dan beneden nul-pijl. We liepen dan allemaal op onze tenen.
Wij werden niet geslagen, er werd zelfs zelden tegen ons geschreeuwd of gescholden. Maar dit gaf me zo'n gevoel dat ik gefaald had en mijn vader teleurgesteld. Hoewel het in praktijk vaak kleinigheidjes waren, iets als 30 minuten te laat komen ofzo.
Het maakte ook dat ik eerlijker durfde te zijn tegen mijn moeder dan mijn vader. Liever vertelde ik mijn vader niet dat ik b.v. iets gebroken had, want ik was altijd bang voor die boosheid van hem. Hoewel die dan misschien niet eens gekomen was. Mijn ouders waren gescheiden, maar écht tegen mijn moeder zei ik zulke dingen rustig, terwijl de consequenties hetzelfde waren (betaal dat gebroken ding maar van je zakgeld), want mijn moeder was even boos (schreeuwt over hoe onvoorzichtig ik altijd ben en dat ik zorgvuldiger met mijn spullen om moet gaan en geeft me straf) en deed daarna weer gewoon, hoewel ze wel consequent die straf uitvoerde.
Je stemming en hoe je reageert op eerlijke bekentenissen of voor mij part als je achter dingen komt is dus degelijk wel van invloed op hoe 'eerlijk' kinderen tegen je zijn. Ik denk dat de straf op zich en het consequent uitvoeren ervan al genoeg straf is. Boosheid hoeft daar helemaal niet bij als schepje erbovenop. Even boos zijn á la. Een preek houden kan ook nog en zeker bij herhaling van steeds hetzelfde kan de straf oplopen. Maar ik denk niet dat boos zijn veel positiefs uitlokt, maar eerder negativiteit.
Ook omdat boosheid zoiets onvoorspelbaars is, niet te overzien, onduidelijk....
groeten albana
Mussie: zoon heeft er een tijdje last van gehad..
..omdat hij enorm onder druk werd gezet door de leraar. Hij wilde het zelf "bekennen", al heeft hij niets gedaan. Ik heb hem gezegd dat hij dat niet moet doen, want dit maakt de zaak veel erger. Gelukkig had die jongen het uiteindelijk bekend. Hij moest mij een excuusbrief schrijven. Mijn zoon was nog heel lang boos geweest op die leraar. Hij wilde niets meer van hem weten. Later dacht ik dat ZOON die excuusbrief van die jongen moest ontvangen. Mijn zoon hoopte ook op een excuus van die leraar, maar dat was uitgebleven.. zo zie je maar weer hoe ver het kan komen door angst voor ouders. Mijn kinderen kunnen met een gerust hart zeggen dat ze wat kwijt zijn geraakt (sleutels, abonnement). Ik vind dat helemaal niet leuk en word boos, maar ze hebben geen angst voor mij. Zij weten wel dat de kosten voor hun eigen rekening zijn.
