Afspraak is afspraak....of toch niet.

Inderdaad

Erg herkenbaar.Wij hebben onze kinderen ook geleerd dat een afspraak niet zomaar afgezegd kan worden, maar ook dat je naar een verjaardag , feestje gaat als je een uitnodiging krijgt. Maar ik zie ook bij mijn kinderen dat het bij andere anders gaat.Dan is vooral IK erg belangrijk. Dat een ander zich verheugd heeft op een uitje , maakt niet uit! Ik merk wel dat afspraken worden afegebeld omdat vriendin op het laatst niet meekan omdat moeder, oma enz jarig is...meiden van 18 19 jaar, ik denk dan weet je toch wanneer je moeder jarig is? Dochter is in juni jarig, vorig jaar kwamen nichtjes pas in september....we hadden taart, hapjes enz in huis gehaald, dochter was in Leiden....was speciaal naar huis gekomen ...nichtje 1 is 3 kwartier geweest, want ze gingen nog winkelen..nichtje 2 was eerst nog bij andere familie langs geweest, die kwam pas tegen half 5.....mijn dochter heeft die dag besloten nichtjes niet meer uit te nodigen op haar verjaardag.
En inderdaad afspraken worden afgezegd door vriendinnen omdat ze geen zin meer hebben, moe zijn, geen geld meer hebben enz enz.
Zo dacht ik altijd dat als je naar een feestje ging , dat je dan heel de avond besteedde aan dat feestje, ik hoor van mn dochter dat het tegenwoordig heel normaal is om rond 11 uur op te stappen en uit te gaan.....ik hou er niet van, blijf mijn dochter uitleggen dat dit niet de manier is.
Ik leer mij dochter dat je soms ook iets doet om een ander een plezier te doen.....maar tegenwoordig is het vaak alleen IK wat telt. Ik vind dat erg jammer...

Gek is dat

Toch apart dat wij het hier altijd eens zijn, en het altijd de anderen zijn die zich niet aan afspraken houden. Het valt hier wel mee met niet-nakomers, maar mijn oudste heeft wel een vriendin die makkelijk afzegt. Inmiddels houdt ze daar dus altijd maar rekening mee, dan komt het niet zo hard aan.

oei

Dat van die voetbalwedstrijd begrijp ik toch niet zo. Mijn zoon had daar veel meer bovenop gezeten en als hij dat niet deed had ik het wel aan bij broer/zus/zwager/schoonzus gevraagd (de ouders van die kinderen).

Ik weet niet of het anders is dan vroeger maar ik erger me vooral aan het afzeggen van trainingen. Het team doet het al niet zo goed maar samen trainen kan wel flink helpen en van de twee trainingen wordt sinds een maand of 2 er 1 gegeven door een jonge gast van de senioren en dan presteren ze het nog om in grote getallen op maandag af te melden ivm huiswerk. Gelukkig pakt die gast door en sinds twee wk traint hij ze ook de andere dag en vandaag ging hij mee naar een wedstrijd en zowaar ziet zoon het weer iets positiever in (wilde er volgend schooljaar al zeker mee stoppen) maar waarom verpesten zijn teamgenoten het nu steeds met die training? Ik weet zeker dat ze allemaal de trainingen veel beter vinden dan eerst... maar zo blijft die gast niet.

Over feestjes weet ik verder niets. Wij proberen wel altijd met het hele gezin naar de verjaardag van neefjes/nichtjes te gaan maar mijn zus komt vaak alleen, vind ik toch wel jammer (ja huiswerk....).

had

Had mijn posting kunnen zijn. Ook hier de kinderen opgevoed met het besef dat afspraken belangrijk zijn. Mijn kinderen verwijten mij dat nog wel eens, vooral omdat zij zo ongeveer de enigen zijn die dit doen en zij dus altijd de kous op de kop krijgen.

Ook ziek melden mocht van mij altijd pas als ze echt ziek waren.
Dat is niet een keelpijntje, hoesten, niezen (tenzij je arts bent), maar dan moet je tenminste overgeven, (hoge) koorts hebben, diarree, behoorlijk wat pijn of iets dergelijks.

Ik merk in mijn omgeving dat er mensen zijn die zichzelf maandelijks 2 dagen ziek noemen en dan gewoon verkouden zijn, een dipdag hebben, zich net niet helemaal jofel voelen. Ik bedoel als ik je smiddags leuke activiteiten zie doen, ben je niet echt ziek lijkt mij.
Werk en school valt bij mij ook onder afspraken. Een ander rekent op je, dat zeg je pas af als het echt echt niet anders kan.

Irritatiepunt

Ik heb 2 vriendinnen die het ook niet zo met afspraken hebben. Ik vind dat zelf super irritant! Die komen altijd standaard 2 uur later aan als afgesproken of ze bellen een uur na afgesproken dat ze het niet gaan redden. Het zijn allebei vrijgezelle dames, zonder kinderen, met een fulltime dayjob dus ik snap niet hoe ze niet op tijd op een afspraak kunnen zijn. Ikzelf heb 2 kleine kinderen, geen auto, en een baan en ik ben altijd 15 minuten te vroeg als ik ergens moet zijn of met iemand afspreek. Ik vind het ook echt erg als mensen zo met me omgaan. Ik vind het een vorm van respect om gewoon ergens op tijd te zijn. Blijkbaar ben ik dan geen prioriteit ofzo. Begrijp me niet verkeerd, een keer kan gebeuren, maar standaard vind ik echt niet kunnen. Ik leer mijn kinderen ook echt dat afspraak gewoon afspraak is, en als je iets niet zeker weet, dan geef je dat van tevoren aan of spreek je niet af. Zoiets als bovenstaande met die voetbalwedstrijd, daar zou ik dus ook even de ouders over aanspreken, ik vind dat echt niet kunnen. Misschien ben ik dan een zeikerd, maar die jongen verheugd zich erop, geef dan in ieder geval aan dat het niet doorgaat en waarom niet.

Nee niet herkenbaar in zo'n situatie

Iets toezeggen en dan gewoon niet op komen dagen is ronduit onbeschoft. Mijn dochter zou dit héél erg vinden en de 'daders' dat laten weten ook. Je hoort je afspraak na te komen, klaar uit.
Mijn andere dochter is er denk ik iets lakonieker onder, maar natuurlijk zou ze zo'n streek niet waarderen. Zo ga je niet met elkaar om.

Wat ons gezin zelf betreft, gaat afspraak is afspraak helaas wel eens de mist in. Terugbetalen, op tijd aangeven of er meegegeten wordt, dat soort zaken...

Barvaux

N.a.v. jouw reactie op de voetbalafspraak.

Ik vind dat zoon dit zelf moet oplossen met neef en nicht. Ik wil me daar niet mee bemoeien, hem slechts adviseren. Zoon vindt het lastig en heeft zo iets van graag of niet; ik ga niet om mijn cadeau smeken. Dat snap ik ook wel weer. Ik heb hem geadviseerd om er wel nog iets van te zeggen maar ik ben bang dat hij dat niet gaat doen.

Pita

Probeer je zoon te leren met "humor"/op een luchtige manier de waarheid te zeggen.
Zo worden anderen zelden boos, maar ben je het toch kwijt.

Heel simpel voorbeeldje: zeg, zit ik daar voor joker te wachten in mijn supporterskleding en vuvuzela en komt er niemand opdagen!
Als ze er niet op reageren of hooguit wat grijnzen is hij het toch kwijt.
Als ze er serieus op ingaan en vragen: ben je boos? Dan kan hij zeggen: ik vond het wel heel jammer, had me er op verheugd.

Paar standaardzinnen oefenen en je komt al een heel eind

hier ook

Bij ons is ook afspraak is afspraak. Heb hier ook een verdrietige dochter gehad. Zou met iemand naar een festival gaan. Moet via social media vernemen dat die persoon ineens met anderen naar dat festival gaat. Dochter kan niet meer mee (en had daar daarna ook geen enkele behoefte meer aan). Gevolg: dochter kon niet gaan en een goede vriendschap zwaar beschadigd. En ik ben bij het maken van de afspraak geweest, het is toch echt dat wat dochter dacht wat is afgesproken, klopt.
Het draait om IK die lol heeft, dat een ander wordt gekwetst wordt lijkt niet uit te maken.

Bij zo'n afspraak probeer ik mijn kinderen te leren gewoon

wat assertiever te zijn. In dit geval minimaal een week van te voren bellen en zeggen. Wat spreken we af komen jullie me halen? Of moet ik zelf ergens naar toe komen. Overigens ik herken het hier in onze omgeving eigenlijk niet zo. Zoon is zelf wel eens een pieper en als hij niet kan trainen moet ie afbellen of afzeggen. Maar dat blijft binnen de perken. Laatst was de trainer wel vergeten hem een andere tijd door te geven maar die belde met uitgebreide verontschuldigingen.

Mijk

Deels herkenbaar

Ik ken wel een paar mensen die ook wel erg makkelijk zijn met afspraken afzeggen. Ik hou er ook niet zo van. Als ik een afspraak heb gemaakt dan heb ik dus tijd gemaakt voor die persoon en bovendien verheug ik me op die afspraak. Natuurlijk zijn er soms goede redenen waarom iets niet door kan gaan maar puur slordigheid, vergeten of er komt iets leukers voorbij vind ik geen goede redenen. Maar in mijn omgeving is het redelijk beperkt. In mijn schoonfamilie heb je ook wel mensen die zo ontzettend moeizaam zijn met afspreken. Ze bedoelen het niet slecht maar ze leven gewoon op een hele andere manier. Ik heb er verder niet zo'n last van wat hun betreft want het zijn niet mijn eigen vrienden verder. En als ik zelf vrienden heb die zo zijn, nu ja, ik ben volwassen ik kan er wel tegen.
Voor kleine kinderen vind ik het wel sneu als ze vriendjes hebben waar het zo moeizaam meeloopt. Dan wil je leuk afspreken en heb je er zin in en dan gaat het niet door.
Ook heel vervelend als volwassenen van alles beloven en het gaat niet door. Dat doen sommigen in mijn schoonfamilie ook. Wederom ze bedoelen het niet slecht maar het is gewoon sneu. Ik vind het zeker tegenover kinderen gewoon niet leuk om ze van alles te beloven en dat gaat het niet door.

Sport afzeggen doen we hier wel eens maar dan gaat het niet om teamsporten maar om individuele sporten dus bij afzegging heeft alleen mijn portemonnaie er last van. Teamsporten is anders vind ik want dan heb je inderdaad een verplichting tegenover het team dus dan moet je voorzichtiger zijn met afzeggen. Mijn jongste zoon doet nu weer een teamsport en ik vind het dan wel belangrijk dat hij dan naar de trainingen en wedstrijden gaat. Bij mijn jongste dochter die twee individuele sporten doet maakt het me niet zo veel uit.

Pinkie

Ik ben met je eens dat humor de scherpte van een opmerking af kan halen. Maar je moet er ook mee uitkijken. Een ander kan denken 'nou... dat viel mee, zo erg vond ie het blijkbaar niet, pfiew...'. Dus als de ander zou zeggen 'ben je boos?' dan mag zoon in dit geval best zeggen 'boos.. boos... ja eigenlijk wel, ik was er niet blij mee, zoiets flik je niet.' (of hoe ze dat ook tegen elkaar zeggen) Zeggen dat je het jammer vond, vind ik in deze situatie te mild.

Kan echt niet.

Een halfgemaakte belofte en dan vergeten herken ik wel uit mijn omgeving, sporadisch.
Maar een kind dat een kaart krijgt, met vaststaande uitnodiging, een cadeau voor zijn verjaardag en dan er niet meer op terugkomen, vind ik echt schandalig eigenlijk. Je zoon heeft ze zelfs een berichtje gestuurd toen hij niets hoorde over de afspraak. Assertief genoeg zou ik denken.
Zelfs geen afzegging of alsnog een excuus? Kom zeg, ze zijn boven de 20, niks geen pubergedrag.
Gewoon respectloos en egoistisch, mooier kan ik het niet maken. Blijkbaar vinden ze het prima om iemand blij te maken met een dode mus. Als het mezelf betrof zou ik het nog wel van mijn schouders kunnen laten glijden, maar als het om mijn kind gaat zou ik toch wel pissig zijn.

beetje de leeftijd wel

Hoi,

Ik herken het niet uit mijn eigen omgeving, maar misschien kies ik de mensen er ook wel om uit. Als ik een afspraak met een vriendin heb, wordt die niet op het laatste moment afgezegd behalve als een van ons ziek is.
Bij jongeren ligt het volgens mij soms wel anders. Niet dat het dan niet vervelend is, maar het lijkt alsof ze er minder bij stilstaan dat ze anderen tekort doen. Zeker als ze dat thuis niet geleerd hebben. Zoon organiseerde een keer een reünie. Twintig mensen wilden komen en er kwamen er vier! De rest belde af toen zoon al in de trein naar Amsterdam zat. Ja, ik heb toch geen tijd, of geen geld, of iets anders te doen. Vrijblijvendheid is troef. Ik heb zoon geadviseerd om het vooral niet persoonlijk te nemen. Dat is het namelijk niet. Het is gewoon gemakzucht. Ook heb ik hem tips gegeven om de dingen volgende keer iets beter te organiseren.
Maar helaas, voorlopig organiseert hij even helemaal niets!

bij sommigen

Ik herken het grotendeels niet, maar bij enkelen wel. Jongste heeft 2 vriendinnen (puber) die zo wel omgaan met afspraken. Of dat de opvoeding is, durf ik zo niet te zeggen. Verder zijn t leuke meiden. Het is denk ik meer hun chaotische inslag.............dat ze even niet in de gaten hebben dat als ze het geld opmaken, ze niks meer hebben voor Zaterdag. Of dat ze even uit t oog verliezen dat als je ergens op tijd wil zijn, er reistijd bij in moet calculeren.
Jongste kan er erg verdrietig om worden, krijgt dan het gevoel dat ze haar ' in de steek' laten. Ik probeer haar te stimuleren ook duidelijk te maken aan die meiden dat ze het zo ervaart. Zodat ze er rekening mee houden. Maar dat lukt tot nu toe nog niet echt. Ik push haar ook enigzins om er boos om te zijn, tegen hun dan. Assertief, duidelijk maken dat je dit niet wil zo op deze manier. Soms lukt dat en gaat het weer even wat beter. Ze doen dan zichtbaar hun best of geven van tevoren aan: " Kan je me ff appen als je weggaat? Dan ga ik ook weg..." Zoiets.Maar dat werkt altijd maar tijdenlijk. Net als jongste er vertrouwen in krijgt, gebeurd er weer s wat...........Zucht.
Ze heeft nog een heleboel vriendinnen die deze dingen niet hebben. Het is dus niet zo dat ze de aloude regel van : Afspraak is afspraak nu daardoor niet meer geloven ofzo.
Van oudste ken ik dit helemaal niet, die had geen vriendinnen die dat hadden. Wel heeft ze al een tijd een vaste vriend, die soms nogal van de vergeetachtige is. Maar ach, dat heeft ie niet vaak..........Dan is het meer doordat zijn leven behoorlijk druk is en daar dan wat tussendoor glipt.
Misschien hoort het bij die 2 meiden, misschien komt t goed als ze nog wat ouder zijn. De tijd zal het leren.
Maar vooralsnog houd jongste een slag onder de arm als er afspraken zijn met deze 2.........ook om teleurstellingen te voorkomen.
groeten albana

Albana

Het gaat hier om een neef en nicht van 21/22 jaar oud, volwassen mensen ( tot op zekere hoogte) Niks geen pubergedrag toch? Over welke leeftijd heb jij het als je het hebt over de 2 vriendinnen? 15/17 jaar?

ja herkenbaar

En ook hoe makkelijk mensen iets beloven (oh dat doe ik wel, geen probleem) en het dan gewoon niet doen.
Kan me er kapot aan ergeren, maar dat moet ik niet doen. Merk wel dat ik bij zulke mensen op mijn hoede ben.
Extra vervelend als zoiets bij je kinderen gebeurt. Maar ook mijn dochter van 9 begint al te leren wie ze wel en niet kan vertrouwen...

Cadeau neef en nicht

Dank voor al jullie reacties. Ik vind het ook een slechte actie van neef en nicht maar vind onze relatie met hen ook belangrijk (ligt een beetje gevoelig) dus voor nu laten we het maar. Super leuk is namelijk dat ze wel gezellig op de verjaardag van hun neefje komen maar alleen wat makkelijk zijn in hun afspraken na komen. Hebben we al vaker meegemaakt.

Volgende week zien we elkaar bij een etentje en dan probeer ik er wel met een grapje op terug te komen. Met dank aan Pinkie voor de suggesties.

vrijblijvendheid is troef

schreef Jutta. Dat is inderdaad hoe ik het ervaar bij veel vrienden van zoon. Blijkbaar des pubers maar ook weer niet allemaal hoor. Hij heeft 2 vrienden die hij nog van de basisschool kent en daar kan hij wel afspraken mee maken. Het zijn zegmaar de afspraken met klasgenoten en meestal ook nog die in groepjes.

Met mijn eigen vrienden gaat afspraken maken overigens prima.

begin twintig

dan zijn dat toch mensen die inmiddels werken/stage lopen/hun studie afronden. Dat zijn geen pubers meer.

Je kunt ook te voorzichtig zijn hoor, ik vind het raar dat ze zoiets beloven en daar geen concrete gevolgen aan verbinden - zelfs niet toen hij als reminder een appje stuurde.
Mijn neefjes zouden er niks van begrijpen als mijn kinderen (deels ook twintigers) zoiets zomaar zouden laten lopen. Ik neem aan dat jouw twintigersfamilieleden, Pita, zoiets niet hoeven te flikken op hun werk of in hun eigen vriendenkring. Ze moeten niet het idee krijgen dat het 'maar om een kind gaat' of zoiets, al komen ze nog zo gezellig langs

Eens met bromvlieg....

Ik vind het ronduit onbeschoft van neef en nicht en erg leuk dat ze nog gezellig langskomen (hoewel.....dat moet ik nog maar zien ik zou me niet inhouden, omdat de relatie een beetje gevoelig ligt. Uiteraard zou ik het netjes zeggen, maar wel laten merken dat dit niet kan....