Afspraken
Hallo lotgenoten,
ja zo voelt het soms wel is aan om ouder te zijn, vandaag toch.
Ik post dit bericht om feedback en suggesties te krijgen : hoe pak ik dit aan, hoe los ik dit op, hoe losten jullie dit op, doe ik iets fout en wat dan ....
Even kort de situatie schetsen : woon alleen als vader van 2 kinderen. Vanaf geboorte van dochter gescheiden - nu al 16 jaar - en co-ouderschap gedaan. Sinds enkele jaren verblijven de kinderen telkens 2 weken bij één van ons, voordien waren dat kortere periodes. Mijn zoon van 19 heeft begin vorig schooljaar beslist om bij zijn moeder te gaan wonen. Dus alleen de dochter van 17 gaat nog over en weer. Op vlak van opvoeden staan de moeder en ik op sommige vlakken bijna diametraal tegenover mekaar . Bijzonder moeilijk, waarschijnlijk ook voor de kinderen. Ik loste dat uiteindelijk op door te stellen dat het hier "zo" was en "elders" anders.
Wat is nu het probleem.
Mijn dochter Mayan kreeg een half jaar geleden een hondje cadeau van de moeder van haar lief - die het ondertussen uitgemaakt heeft.( heb ik hier ook es over geschreven )Het hondje is een Lhasa Apso. Ik heb een voorwaarde gesteld waarop de hond kon blijven - ik heb namelijk nooit een hond gewild omwille van de tijd dat dat vraagt - zij zou er de volledige zorg voor dragen, ook financieel. Proefperiode afgesproken en als dat goed loopt kon ie blijven. Dat liep aanvankelijk goed. Ik zorgde er daarom ook voor als zij naar school was of werken en ik thuis was. Aanvankelijk was de hond nog pup en moest er niet veel mee gewandeld worden en niet ver.Bovendien waren ze met twee om er voor te zorgen : zij en haar vriendje. Sinds de hond 4 maanden is, en een maand nadat het uit was, heb ik haar gezegd dat zo'n hond normaal 3x per dag uitgelaten moet worden, dat dat goed en belangrijk is voor zijn psychische en fysieke gezondheid en voor de band met haar. Ik heb voorgesteld om mee te gaan wandelen - dacht dat ze alleen wandelen maar triest zou vinden nu het uit is met haar vriendje. Dat motiveerde haar niet echt. Ik heb dan de afspraak gemaakt dat ze elke dag minstens 1x de hond uitlaat en dat ik dan wel mee zou doen. Ik ben van dan af meestal rond de middag met de hond gaan wandelen : bijna een uur. Ik geniet daar zelf enorm van en heb ondertussen een sterke band met het dier. Ik merk echter dat mijn dochter, die ondertussen het verlies van haar vriendje toch al erg te boven is gekomen, althans zo lijkt dat, het uitlaten verwaarloost. Dat merkte ik gisteren : toen ik zelf geen tijd had om de hond uit te laten en het dier bleef aandringen voor zijn wandeling vroeg ik haar om es in mijn plaats de hond stevig uit te laten : zij had een dag vrij, rond de middag opgestaan en al 2 uren op internet. Ik heb vreselijk moeten aandringen en argumenteren en dan ging ze het uiteindelijk "straks" wel doen. Na veel aandringen is ze dan met de hond tot bij de apotheker en terug geweest, hoop en al 15 min. Ik ben me toen vreselijk kwaad, verdrietig en ontgoocheld beginnen voelen. Uiteindelijk heb ik haar voor een keuze gesteld : nu met de hond een blok rond fietsen zodat ie goed moe is en gerend heeft, of ik draai al mijn inzet naar haar toe : niks meer brengen en halen met auto, geen rijles meer van me. Plan trekken. Als de hond na zo'n ferme uitlaat nog zou bedelen bij mij om uit te gaan dan zou dat inderdaad betekenen dat hij specifiek met mij uit wil, wat mijn dochter beweerde (en dan ook nog stelde dat ik hem dat maar niet gewoon had moeten maken ! )
Misschien begrijpen jullie mijn gevoelens ? Ik merkte dat de hond nadien niet meer zo aandrong en eerder voldaan was. Maar er heerste een spanning tussen mij en mijn dochter : onopgeloste ruzie, een onopgelost meningsverschil. Ondertussen was ze uit en heb haar ge smst dat ik het vanavond nog wilde uitpraten om elks goed naar bed te kunnen. Resultaat : welke argumenten van dierenartsen en hondenkenners ik ook aanhaalde , mevrouw heeft er een andere mening over : uitlaten is niet zo belangrijk en ze zal dat "wel is doen".
Onze afspraken waren ook geen afspraken maar waren mijn wil. Dat heeft ze wel niet gezegd toen ik er mee afkwam. Het zijn toch redelijke verwachtingen, of niet ? Blijkbaar hebben we nu het probleem dat de term "goed zorgen voor je hond" in haar taal iets anders betekent dan in mijn taal.
Ten einde raad heb ik haar gezegd dat ik een afspraak maak met de dierenarts voor ons en de hond, en dat we het daar verder zullen hebben over mijn en haar mening en argumenten. Ik wil namelijk liefst dat ze de hond uitlaat omdat ze het belang daarvan inziet. Als ook dat niet helpt kan ik alleen nog bedenken dat de hond hier niet meer is als zij niet thuis is, dus dat de hond dan bij haar moeder blijft die ook geen punt maakt van uitlaten maar waar hij tenminste in de tuin kan rennen, en dat ik mijn band met de hond dan maar opgeef of minimaliseer tot het hoogst noodzakelijke, hoe moeilijk ik dat ook zal vinden. Ik kan en wil niet lijdzaam toezien dat het dier niet krijgt wat het nodig heeft, wil het ook niet in haar plaats doen als zij het onbelangrijk vind en het zelf vertikt en wil mijn eigen afspraken met haar niet negeren. Het rottige van deze beslissing is dat het dier er mee de dupe van is en dat
de kans er inzit dat ze dan bij haar moeder blijft. Dat is een soort zwaard van Damocles dat altijd boven mijn hoofd hangt als ik mij integer aan mijn opvoedingswijze wil houden. Het is een vreselijk rottig gevoel van onmacht en éénzaamheid. Ik heb de voorbij 12 uur in gedachte mijn dochter al naar de hel verwenst en voor alles uitgemaakt omwille van haar eigenzinnige en koppige redeloosheid. Wat dat betreft is ze 2 druppels water als haar moeder : juist dat onredelijk gedrag van andere meningen te hebben over de meest voor de hand liggende en duidelijk als juist en waar te herkennen basisprinciepes in het leven, is een van de redenen waarom het met mijn ex voor mij niet meer leefbaar was.
En nu kom ik dat dus weer tegen in mijn dochter. Ik voel me enorm emotioneel bij de zaak en lig er van wakker en twijfel soms ook : overdrijf ik misschien, ben ik te veeleisend, ben ik onredelijk ...?
Vandaar deze "noodkreet".
Bedankt om dit epistel helemaal uit te lezen.
Johan
Namen
Ja natuurlijk, is daar iets mis mee ?
Belonen
Ik las enkele topics uit de rubriek "pubers" en daar wordt veel gewezen op het belang van te ondersteunen, de zelfstandigheidsbehoefte te erkennen, goed gedrag te belonen i.p.v. ongewenst te straffen .... maar hoe pas ik dat dan concreet toe bij dit hondenprobleem ?
Johan
Namen!
Voor de privacy van jou en je kind kun je beter een nick gebruiken in plaats van echte namen. Wat je aan internet toevertrouwt, blijft altijd te vinden.
Namen
Ah zo, ok. Maar ik ben er niet zo angstig om. Denk niet dat men veel met deze informatie mis kan doen. maar zal in't vervolg een andere namen opgeven.
XX
Namen
Heel verstandig !
Lastig
Tja, dat is precies de reden waarom ik mijn 16 jarige dochter geen hondje geef, want ik kan bijna wel voorspellen dat ze het precies zoals jouw dochter doet en ik ga dan teveel van het beestje houden en draai voor de zorg op. (oh en nog herkenbaarder, ik heb vroeger ooit een hondje gekregen, ik was toen weliswaar pas 10 jaar, maar ook toen al ging dit zo, hondje werd uiteindelijk de hond van mijn moeder en ik liet hem maar zelden uit)
Volgens mij is ze misschien echt nog te jong om te overzien wat het inhoud om een hond te hebben. Wellicht kan je haar nog eens wat afleveringen van The Dog Wisperer laten zien (Cesar Milan) daar komt ook aldoor aan de orde dat een hond goed en veel uitgelaten moet worden (in de usa is het nog meer de gewoonte om de hond maar een paar keer per week uit te laten en de rest van de tijd in de tuin te laten, ook al zijn dat daar enorme tuinen, zag ik bij dat programma) het gaat om het wandelen en rennen wat zo'n beest moet doen.
Als ze echt niet omturnt dan kan je of echt besluiten de hond jezelf toe te eigenen, dan doe je het zelf (hoe irritant het ook is om je dochter zich te zien onttrekken van haar verantwoordelijkheid) of je gaat op zoek naar een gezin die de hond over wil nemen, of... je regelt een hondenuitlaat dienst en laat haar dat betalen. (in mijn omgeving zie je dat veel, de honden worden opgehaald in een busje en met een groep uitgelaten op de hei een paar uur lang, lekker hollen en rennen)
Het enige
wat je kan doen is jouw waarden en normen blijven herhalen en daar zelf het goede voorbeeld in geven. Verder zul je helder moeten aangeven wat je exact minimaal van haar eist en er consequenties aan verbinden als zij zich niet aan haar afspraken houdt. Als ze de boel ontvlucht door bijv. meer naar haar moeder te gaan, vrees ik dat je daar niets aan doet maar dat aan jou dan de keus is of je de hond houdt of probeert hem goed weg te plaatsen. Maar maak voor jezelf op een bepaald moment duidelijk wat je daarin wilt; als zij zich niet aan de eisen voldoet heeft ze op een bepaald moment ook een zeggenschap meer over de hond. Hij is dan van jou en jij bepaalt. Maak dat wel van te voren duidelijk. Het leeft voor ju ook prettiger als je accpeteert hoe de zaken ervoor staan en jij een besluit hebt genomen over de oplossing van dit probleem. Misschien vind je het dan leuk om het hondje te houden en ervan uit te gaan dat zij dus niets ermee doet. Dwingen tot een goede band met de hond kun je haar niet!
Schrijffoutje
natuurlijk ggggeen zeggenschap meer over de hond...
Merel en koentje
Bedankt voor jullie ondersteunende en meelevende reacties. Bijkomend probleem is dat ze telkens als ze naar de mama gaat de hond natuurlijk meeneemt.Dus ik kan geen drastische beslissingen nemen daaromtrent want de moeder zal zich daar tegen verzetten, of mij er zeker niet in steunen. Waar sta je dan ?
De tip van The dogwisperer vind ik wel goed en daar ga ik zeker achteraan. Ik heb besloten om haar mening te respecteren maar duidelijk te maken dat ik het er helemaal niet mee eens ben. Wij hebben blijkbaar andere invullingen voor wat wat goed zorgen voor dieren is. Dat zal ik haar zeggen, en ik zal er bij zeggen dat ik de zorg voor de dieren vanaf nu daarom voor de volle 100% bij haar leg als zij hier is. Zij moet voorlopig niet meer op mijn hulp rekenen en de zaken maar zo regelen dat het naar haar normen in orde komt : vroeger op om eten en drinken te geven en te laten plassen, na school opnieuw en als ze weg wil oppas regelen of op tijd naar huis komen. Als dat op een aanvaardbare manier loopt zal ik er nog es over denken welke bijdrage ik wil leveren. Misschien gaat ze dan ook wel es nadenken over wat het allemaal inhoud en aan den lijve ondervinden wanneer ze de dieren verwaarloost en wanneer ze er voldoende aandacht en zorg aan geeft. Ik hou op met argumenteren en dwang en straffen. Het enige dat ik nog wil investeren is informatie aanbieden over het belang van regelmatige zorg en uitlaten van een hond. Ik wil dat ze de hond uitlaat omdat ze inziet dat dat noodzakelijk is en niet omdat ik haar er toe dwing.
wat denken jullie van deze aanpak ?
Mosterd na de maaltijd
Neem nooit een hond in huis als je dat zelf als volwassene, als ouder, niet enorm leuk en gezellig vindt.
Een hond wordt al gauw een jaar of 12, 14? Een middelbare scholier heeft wellicht genoeg tijd om met zo'n beest te gaan wandelen, maar daarna kan het sterk veranderen. (Ik heb hier nu een studente die de bus van kwart over zeven moet hebben en vaak pas na zessen thuis is - daar past echt geen hond bij.)
Een hond is alleen leuk en goed te doen als iedereen in huis een steentje bijdraagt én de volwassene in huis de eindverantwoordelijkheid neemt. Met 16 kan iemand zoiets helaas nog niet overzien.
Zelf meer doen?
Misschien kun je zelf wat meer voor de hond doen? Per slot van rekening heb je er ook de gezelligheid van. Je houdt van wandelen dus dat zou je niet erg moeten vinden. Ik zou er zelf geen grote zaak van maken. Wat iemand anders al voorstelde was ook een goed idee, de hondenuitlaatservice voor overdag.
Bromvlieg,merel,koentje,minke,
Hey lieve mensen, allen bedankt voor jullie reacties.
Ik heb de zaak uiteindelijk aangepakt zoals ik boven al beschreef :Ik heb besloten om haar mening te respecteren maar duidelijk te maken dat ik het er helemaal niet mee eens ben. Wij hebben blijkbaar andere invullingen voor wat wat goed zorgen voor dieren is. Dat zal ik haar zeggen, en ik zal er bij zeggen dat ik de zorg voor de dieren vanaf nu daarom voor de volle 100% bij haar leg als zij hier is. Zij moet voorlopig niet meer op mijn hulp rekenen en de zaken maar zo regelen dat het naar haar normen in orde komt : vroeger op om eten en drinken te geven en te laten plassen, na school opnieuw en als ze weg wil oppas regelen of op tijd naar huis komen. Als dat op een aanvaardbare manier loopt zal ik er nog es over denken welke bijdrage ik wil leveren. Misschien gaat ze dan ook wel es nadenken over wat het allemaal inhoud en aan den lijve ondervinden wanneer ze de dieren verwaarloost en wanneer ze er voldoende aandacht en zorg aan geeft. Ik hou op met argumenteren en dwang en straffen. Het enige dat ik nog wil investeren is informatie aanbieden over het belang van regelmatige zorg en uitlaten van een hond. Ik wil dat ze de hond uitlaat omdat ze inziet dat dat noodzakelijk is en niet omdat ik haar er toe dwing.Verder is zij misschien "maar 17" maar ze is echt wel verstandig en matuur genoeg om te beseffen wat een hond houden inhoudt. Alleen wat erg eigenzinnig puberen. Ik heb het haar daarstraks in de auto verteld en weet je wat haar reactie was ? " Zo is het toch altijd geweest" Ik heb vanbinnen even gelachen en gereplikeerd : "ah ok dan verandert er dus niets". Ik heb haar gevraagd of ze er nog iets over kwijt wilde of zeggen en dat was niet nodig. Nu is de spanning opgeklaard en komen we weer goed overeen.Ik heb zelfs de indruk dat ze het goed vind dat ik het zo duidelijk gesteld heb en bij haar gelegd heb en helemaal aan haar gegeven heb. Ze voelt zich denk ik gerespecteerd,erkend ?
Ze hielp me spontaan bij het eten en ik heb mijn waardering onmiddellijk uitgesproken. Ik had zo iets van : ze beseft en waardeert misschien wat ik voor haar doe en toont dat door een handje mee te helpen...
Enfin, ik voel me er goed bij en zij blijkbaar ook en nu zien hoe de dieren er zich bij gaan voelen. Ik heb het dus losgelaten. het heeft me een hoop emoties gekost maar ik heb het gevoel dat dit nu klopt.
Nog es : allen bedankt voor jullie luisterende oor !!
Liefs
Johan
Pubers...
Ik zou mijn relatie met mijn dochter niet zo laten verpesten alleen over het feit dat ze haar hond volgens jou niet vaak genoeg uitlaat.je schrijft:"Ik ben me toen vreselijk kwaad, verdrietig en ontgoocheld beginnen voelen" Hoho, het gaat over geen zin om de hond uit te laten hoor, niet over een persoonlijke dwarszit-actie?
Er klinkt nog flink wat wrok tegen je ex door als je je dochters koppigheid en onredelijkheid (volgens jou) herkent van je ex, en haar gedrag daardoor verklaart.
Het lijkt me gewoon een luie puber, die liever iets anders doet dan met de hond wandelen. Tja...
Een flinke wandeling per dag is genoeg voor de hond, dus als jij dat nou doet? (en dan natuurlijk nog wat kleinere wandelingen om te plassen/poepen) En dan eens met haar om de tafel gaan zitten en vragen op welk tijdstip zij het liefste haar hondje zou uitlaten? in plaats van dat je haar verteld wanneer en hoevaak je dat MOET doen. Overleggen werkt misschien beter , bij een puber?
En een hond die bij jou komt bedelen? Ach joh, het is de hond hoor, hij past zich wel aan, stuur hem gewoon weg. Die van ons willen wel 10 keer per dag naar het bos, iedere keer als je je jas aan doet en je autosleutels pakt staan ze weer hoopvol bij de deur, ook al zijn ze net uit geweest.Een dagje geen lange wandeling als je daar geen tijd voor hebt is helemaal geen ramp.
Net iets te laat
je had het al opgelost, dus mijn posting kwam net iets te laat, ik zat hem net te typen toen je zelf al gepost had.
Vraag aan bromvlieg:
Ik ben het met je eens dat je als volwassene beslist of er huisdieren in huis komen en de verantwoordelijkheid er voor neemt, dus ook als het kind wat eigenlijk 'het baasje' is er met de pet naar gooit. Maar in geval van Johan is het hondje hem in de mik geschoven door de moeder van haar ex-vriendje. Ik begrijp werkelijk niet hoe iemand zo dom kan zijn om een hondje cadeau te doen. Ik kan er met mijn pet niet bij. Maar ik concludeer dus dat Johan te lief is geweest en niet vervelend wilde doen toen de hond gegeven was. Zeg maar eens nee als je dochter een hondje mag hebben. Ik weet niet of ik me heel principieel tegen zijn komst op had kunnen stellen. Je wilt toch geloven dat je kind haar/zijn best zal doen?
Ik weet het niet hoor
Wat ga je doen als ze de hond geen eten geeft? Of niet uitlaat? Erbij staan kijken en niets doen? Ik zou dat niet kunnen. Ik zou me inderdaad dood ergeren in deze situatie ook al is het 'maar een hond" zoals anderen schrijven. Nu is het een klein hondje maar die moet toch zeker 3 keer per dag uit, 's ochtends, 's middags en 's avonds. Daarvan zou het toch minstens één keertje meer dan een kwartiertje moeten zijn. En bijvoorbeeld in het weekend eens een wat langere wandeling.
Nou ja, laten we hopen dat het beter zal gaan, geef het een kans.
Prahanat
Mijn dochter maakt een enorme zooi. Ze laat echt een spoor van narigheid achter als ze ergens rondloopt. Haar kamer is een zwijnenstal, echt je wil het niet weten. Ik heb me daar heel lang over opgewonden en haar steeds tot opruimen gemaand. Maar het enige wat het opleverde was mijn enorme frustratie en haar irritatie. Ik heb het losgelaten. De zwijnenstal is nu nog groter en ik vrees de dag dat ze eruit zal gaan als ze het huis uit gaat. Dit betreft 'slechts' een kamer. Verwaarlozen heeft geen rampzalige gevolgen in de zin van dood en verwaarlozing van iets levends (in tegendeel, er kan genoeg in leven volgens mij
) Jouw dochter heeft de verantwoordelijkheid over een levend wezen. Daar kun jij je handen niet van afhalen, zolang je dochter de ernst van haar verantwoordelijkheid niet begrijpt. Ik vrees dus dat je nooit achterover zult kunnen leunen. Maar wel goed van jullie allebei dat er tenminste een begin is gemaakt naar beter gedrag van je dochter.
Wat is je vraag?
Of ik zou willen geloven dat dochter haar best zal doen. Tuurlijk, dat wel.
Maar de praktijk is weerbarstig.
Als het mij zou overkomen, zou ik de hond gaan uitlaten.
Een zwakke partij zoals een huisdier mag niet lijden onder de domme beslissing van een volwassene om een kind zo'n huisdier cadeau te doen. Dus ja, dan zou ik dat hondje gaan uitlaten. En in gesprek gaan met de gever van het beestje!
Kaaskopje
Je voelt heel precies aan hoe het voor me was. Dat ontroert me, die herkenning en ook die bevestiging dat het zo in elkaar kan zitten binnen in je. Wil niet sullig doen, maar als alleenstaande vader mis ik dat dikwijls heel erg. Bedankt ! Overigens is het contact met mijn dochter nu weer helemaal prima en daar ben ik - en zij ook - hartstikke gelukkig mee. Ze heeft lekkere chocomousse gemaakt en samen hebben we er lekker van gesmuld. Zo leuk dat ik haar dan kan complimenteren met dat geslaagd dessertje. Daar geniet ze dan zichtbaar van. Ik denk echt dat ze dit wilde : helemaal zelf de verantwoordelijkheid krijgen en ook mijn vertrouwen dat ze het goed genoeg zal doen. En vooral geen druk van mij, geen dwang. Ze wil zélf. Dat heb ik nu geleerd. Of ze nu meer met de hond zal uitgaan dat weet ik nog niet. Ik laat het nu wat los en zie het wel even aan. Ik laat ze nu zelf maar wat zoeken en ervaren.
Nog es erg bedankt voor je deugddoende woorden !
Johan
Merel
Dat is wat ik ga doen, het een kans geven en het even loslaten en bij haar laten liggen. Lees maar in mijn laatste reactie op kaaskopje.
Nog bedankt voor je aandacht en slaap ze.
Johan
