Begrenzen versus loslaten (pre)puberzonen
Lieve allemaal,
Al jaren in de luwte meegelezen en veel geleerd van menigeen hier. Een topic nu, omdat ik op zoek ben naar ‘hoe doe jij dat?’ Vergelijkingsmateriaal... waar doe ik goed aan?
Ik ben moeder van 2 jongens (ruim 10 en net 13) Twee hele verschillende gasten, allebei ook een andere aanpak nodig.
Ik zie mezelf als een vrij relaxte moeder en vaar veel op vertrouwen in onze kinderen. Ik merk alleen dat ze nu op een leeftijd komen waarbij ik het soms lastig vind om te balanceren tussen begrenzen en loslaten. En mezelf niet meer altijd zo ‘relaxed’ vind.
Vooral als het gaat om ‘schermtijd’. Hoe doen jullie dat? Ik vind een paar dingen belangrijk: elke dag even naar buiten, niet gamen voor 8 uur en niet na het eten. Zeker in de vakantie heeft een dag nog vele uren over. En ik merk dat ik zelf wat moedeloos kan worden als de jongens steeds hangen met een scherm voor hun neus. De ene dag trek ik het beter dan de andere dag. De jongste gaat er regelmatig op uit met vriendjes en kan zich verder thuis niet of nauwelijks vermaken zonder scherm. De oudste ziet buiten school geen vriendjes, zegt daar ook geen behoefte aan te hebben en kan zich vrij goed alleen vermaken.
Anyway, het verhaal wordt steeds langer... concreet is mijn vraag dus: hoe ga jij om met begrenzen/loslaten van je kinderen, met name gericht op gebruik van telefoon/ipad/PlayStation/laptop/etc?
Alvast bedankt voor het delen van jouw ervaringen/tips, ik ben benieuwd! (ps ik heb co-ouderschap met hun vader, wat overigens heel harmonieus gaat. Ook over dit onderwerp hebben we het en vinden we allebei soms lastig).
Ik heb twee tienerzonen (15 en 17) en ik heb het verbieden opgegeven. In deze Coronatijden kan je de schermen niet meer verbieden, en eigenlijk zelfs nauwelijks nog beperken, want wat is het alternatief? In de vakantieperiodes slapen mijn tieners lang, dus voor de middag wordt er sowieso niet gegamed. Na de middag moet er vaak een klusje gedaan worden (vaatwas, wandelen met de hond, caviahok schoonmaken, ... ). En daarna zijn ze vrij om hun tijd te spenderen zoals ze zelf willen. De oudste is vooral bezig op zijn Playstation. Voor hem is zijn Playstation ook zijn belangrijkste sociaal contact nu. Die zit constant met zijn vrienden te praten en te lachen tijdens het spelen. De jongste heeft minder sociaal contact, en kijkt vooral YouTube filmpjes, en dat stoort mij meer (omdat het zo passief is, en omdat er zoveel onzin getoond wordt op YT). Maar die houdt zich ook geregeld bezig met programmeren (dat hij dan weer leert adhv YT filmpjes) wat is dan ook weer een nuttige vaardigheid vind.
De oudste voetbalt wel (speelt zelf, en geeft training aan jonge kinderen) dus daar kruipen ook wel een aantal uurtjes in.
Wanneer wordt het 'scherm' jouw vijand? Mijn kinderen hebben ook gegamed en op het scherm gezeten. Ik heb het maar zeer beperkt tegengehouden. Het was indertijd vanzelf wel wat meer beperkt: je moest ervoor aan de computer zitten.
Maar wellicht helpt die vraag jou: wanneer wordt het scherm je vijand? Ik heb er veel positieve dingen van gezien, sociale contacten, onderhouden van de taal (Engels spreken), technische ontwikkelingen bijhouden etc. Het scherm werd een vijand toen er verslavende games op de markt kwamen. Daar heb ik wel indringend met hen over gesproken, wel in het besef dat stoppen door het te verbieden niet gaat werken, maar zelf inzicht krijgen in de gevolgen ervan en zelf de keuze maken, dat heeft wel geholpen.
Misschien toch even bespreken en meekijken: wat levert het hen op en waar stoort het jou?
Tsjor
Goede vragen... ik herken het passieve dat me kan storen. Maar ook het gevoel ‘dat het niet zo hoort’. Zoiets, nu ik erover nadenk.
Het hoort er wel bij, het is 2021. Ons hele leven bestaat uit schermpjes. Bied dan ook iets aan in de vakanties wat ze wel kunnen doen. Speel een spelletje met ze, ga ergens naar toe (geocachen is ook met een schermpje maar wel buiten). Praat met ze over alternatieven in plaats van verbieden. Niet na het eten? Misschien zijn dan net hun vrienden online.
Niet.
Maar ik probeer ze ook andere dingen te laten doen.
De situatie nu is niet te vergelijken met die van een jaar geleden. Vorig jaar gingen de pubers naar school, in de avond trainen in de zaal, in de vakantie gingen we een dagje uit (museum, klimpark, uit eten) en hun vrienden ontmoetten ze face to face.
Nu is alles online, voor school zijn ze online, om hun vrienden te zien zijn ze online, om het team bij elkaar te houden organiseert de vereniging een online sportquiz. Zelfs het opgegeven huiswerk is niet 40 sommen maken uit het boek in je schrift maar dat moet op de computer om het ter controle in te kunnen sturen naar de docent.
Zelfs het lezen van een boek moet op een scherm, omdat de bieb hier alleen pakketten op genres laat reserveren en afhalen. Vorig jaar kon je nog echt een titel reserveren.
Nu het schermgebruik begrenzen kan gewoon niet om nog iets van het puberleven in stand te houden.
Dank voor jullie reacties!
Ik zie bij mijn oudste eigenlijk niet veel verschil, behalve dat we nu geen dagjes uit kunnen gaan en natuurlijk dat hij niet naar school kan (brugklas, gelukkig vanaf maandag weer 2,5 dag per week naar school). Hij gamet ook nooit met anderen (jongste wel), is altijd erg op zichzelf. Leest ook veel, we doen ook af en toe live spelletjes.
Normaal gesproken hebben we wel regels op dit gebied. Die waren wel aan verandering onderhevig maar we hebben wel regels gehad zoals maximaal 12 uur in de week gamen, alleen tussen na 17:00 schermen aan (dat was toen ze wat kleiner waren), niet doordeweeks gamen.... Verschilde per periode en zelf-regulatie.
Op dit moment is het anders. Schoolwerk is online, sociaal contact is deels online, veel hobbies zijn weggevallen... Nu hebben we dus niet echt regels.
Met name mijn oudste zoon zit vind ik nu te veel te gamen en films te kijken. Gelukkig heeft hij ook nog wel andere interesses (lezen, muziek maken) maar veel van zijn hobbies gaan nu niet door & vanwege zijn handicap is een bijbaantje ook lastig. Dus ja veel tijd achter het scherm.
De andere twee tieners ook wel maar die hebben meer bezigheden buitenshuis waaronder een bijbaan. Dus die komen sowieso meer buiten. Dan heb ik er ook minder bezwaar tegen dat ze soms een hele dag zitten te gamen.
Op dit moment kunnen ze sowieso minder dan normaal en ze missen best veel dus ik wil nu ook geen regels instellen. Van het zomer hoop ik dat we meer een evenwicht zullen vinden. Overigens vind ik sowieso dat gezien hun leeftijd we weg moeten van strakke regels en meer eigen verantwoordelijkheid. Dus daar gaan we nog een weg in moeten vinden.
Misschien helpt het je (jullie) om er over te lezen? Jellinek en Trimbos hebben informatie over gamen en wanneer het problematisch wordt. Ook geven ze tips over hoe er samen mee om te gaan. Er is zelfs een infolijn die je erover kan bellen.
https://www.gameninfo.nl/opvoeding/kind-en-gamen
Dit is misschien ook wat: ‘Schermen’, een discussie spel over schermgebruik. Zelf te downloaden en uit te printen.
Om luchtig het gesprek aan te gaan over schermgebruik door het hele gezin, want ook ouders turen vaak veel op het scherm. https://medium.com/familie-van-fonk/schermen-7a8e6b60c214
Ik heb voor de kinderen geen restricties. Wel let ik erop dat ze niet de hele dag hetzelfde spel spelen. Er moet wel afwisseling in zitten. De hele dag schermen met afwisseling tussen tablet, tv, switch en you tube vindt ik minder vervelend dan de hele dag dezelfde game spelen, want dan ligt verslaving sneller op de loer.....
Aardig artikel over gamezorgen van ouders.
"Toch waarschuwt Braaf voor te strenge regels omtrent schermgebruik. "Omdat je veel hoort over gameverslaving, denk je als ouders al snel dat je streng moet zijn. Het wordt pas gevaarlijk als je kind het doet om te vluchten van de echte wereld en elke greep op de realiteit verliest. Zolang je kind ook nog andere dingen doet naast het gamen, is er niets aan de hand. Sterker nog: gamen kan nu juist dé manier voor pubers zijn om hun sociale contacten te onderhouden."
AnneJ schreef op 28-02-2021 om 20:08:Aardig artikel over gamezorgen van ouders.
"Toch waarschuwt Braaf voor te strenge regels omtrent schermgebruik. "Omdat je veel hoort over gameverslaving, denk je als ouders al snel dat je streng moet zijn. Het wordt pas gevaarlijk als je kind het doet om te vluchten van de echte wereld en elke greep op de realiteit verliest. Zolang je kind ook nog andere dingen doet naast het gamen, is er niets aan de hand. Sterker nog: gamen kan nu juist dé manier voor pubers zijn om hun sociale contacten te onderhouden."
Tja, dat strenge toezicht kwam omdat diezelfde deskundigen eerder met hele andere adviezen kwamen. Maar dat kan nu natuurlijk niet meer, met alle online lessen en huiswerkopdrachten. Grote kans dat na de lockdown de oude adviezen afgestoft worden en alle kinderen weer verplicht buiten moeten spelen 😠
Ik heb vooral moeite met spellen die verder gaan als je kind niet speelt (slaapt, eet etc). Die wil ik niet op deze leeftijd want als er iets gameverslaving in de hand werkt is het dat wel.
Hier wordt, vooral door één kind, ook erg veel gegamed en youtube gekeken op dit moment. Niet goed maar niet oplosbaar, om allerlei redenen, in de huidige situatie. Ik hoop, en verwacht, dat het weer meer in evenwicht komt, als zijn leven zich weer wat normaliseert.
Maar, wat ik evengoed wel doe met mijn kinderen (pubers) is met ze praten over de mechanismen achter bepaalde spel- en marketingelementen. Ik probeer ze te laten zien dat veel dingen bedóeld zijn om jou als klant 'aan zich te binden': er is bij dit soort producten een bijzonder dunne lijn tussen potentiële klanten enthousiast maken en (jonge) klanten zodanig psychologisch manipuleren dat ze wel 'moeten' blijven hangen. Cru gezegd: voor een producent is een zekere mate van 'verslaving' de jackpot. Ze kunnen wel zeggen dat het niet zo is maar dat is gewoon politiek correct geleuter. En dat je je dus als gebruiker/klant altijd moet afvragen: "Is dat wat ík wil?" Als ik met wat meer afstand kijk, wat brengt deze tijdsbesteding mij dan? Is dit echt nog wel 'leuk' of voel ik me onder druk staan? Doe ik dit alleen nog maar omdat ik anders iets verlies? Wat is precies de waarde van wat wil behouden? De emotionele rush van de door de producent opgeroepen ervaring gaat vaak over de subtiele twijfel of tegenzin heen. Als gebruiker moet je leren die subtielere gevoelens naar voren te halen en ernaar te 'luisteren'.
Het is ook een lastig ding. Ik merk het zelf aan bijvoorbeeld mijn activitytracker: je stelt een doel in en je wil het ook halen. Dat is ook precies waarom je zo'n ding aanschaft: als stok achter de deur. En het werkt. Maar, het is moeilijk om iedere dag precies hetzelfde (hoge) doel te halen. En als je het niet haalt, hoe voel je je dan? Je krijgt punten voor een reeks. Die wil je graag behouden. Hoe dwangmatig ga je daarmee om? Wanneer is het een stimulans en wanneer gaat het je dwars zitten? Zo ook bepaalde webwinkels: gratis verzending vanaf x bedrdag: mooi natuurlijk, maar dan ga je er nog maar iets bij zoeken. En wat dochter vorige week meemaakte: nét over x bedrag heen, proces resetten omdat er iets is misgegaan en vervolgens is één van de producten een euro goedkoper. Wat doet ze instinctief: nóg iets erbij zoeken. Daar hebben we het toen wel over gehad: wil je zo met je laten sollen?
Ikzelf voel ook de trekkracht van dit soort dingen, zelfs al wéét ik dat er bewust aan me getrokken wordt. Ik denk dat iedereen dit voelt. Je moet er stuur over zien te krijgen.
