Bemoeizuchtige moeder.
Ik heb de neiging me veel te veel te bemoeien met mijn dochter van nu bijna 15.
Ik ben eigenlijk zoals iedere ouder pas gelukkig als mijn dochter het fijn heeft.
Zo heb ik haar altijd veel tips gegeven over hoe ze problemen kan oplossen met
Vriendinnen.
Ik was ook altijd diegene die haar stimuleerde vriendinnetjes te laten komen spelen en ook ergens te gaan spelen. Op zich liep dat best goed, maar lukte iets niet tussen vriendinnen, dan zat ik daar erg mee en kon ik dagen denken hoe ze dat kon oplossen. Ik had pas weer rust als het was opgelost en als een vriendinnetje haar liet stikken, begreep ik dat niet, want we hadden het nog zo goed opgelost… Nu is ze bijna 15 en heeft een vriend van net 17. Ik wil dat ze daar een leuke tijd mee heeft, maar merk ook strubbelingen. Ook die wil ik weer voor haar oplossen door haar tips te geven. Daarom vraag ik ook té vaak: en hoe was het? En alleen een vrolijk verhaal kan me een onbezorgde dag bezorgen. Is er iets, dan wil ik dat met tips oplossen en er is eigenlijk wel altijd iets, omdat hij nogal een stevige eigen mening heeft.
Mijn dochter vind nu dat ik me te veel met haar leven bemoei. Ik vind dat zelf ook, maar ik voel me ontzettend leeg en nutteloos als ik het niet doe en ben bang dat ze het fout zal doen. Haar vriendje zal verliezen, haar vriendinnen haar verlaten. Verder alles laten gaan zoals het gaat?
Op zich mag ze veel en laat ik haar wel heel vrij, omdat ze heel goed zelf haar grenzen weet wat kan en wat niet kan, maar ik hou het wel in de gaten. En zoals ik al schreef: als zij het fijn heeft, geniet ik ook. Dus thuis blijven voor straf is er nooit bij. Laat maar lekker uitgaan! Als ze zich maar amuseert! Ook school kan ze zelf ook goed hierin plaatsen. Ze doet atheneum en ze weet zelf heel goed wanneer ze de tijd aan huiswerk moet besteden. Ik weet ook dat ze zelf heel goed dingen met vriendinnen (en haar vriend) kan oplossen, maar dan sta ik ervan te kijken, dat ze niet echt vriendinnen heeft in de klas. Zelf boeit haar dat niet zegt ze, omdat het haar types niet zijn. Buiten de klas heeft ze wel wat meisjes waar ze regelmatig wat mee onderneemt. Ik zou haar het liefst nog steeds de tips geven om wel vriendinnen in haar klas te maken: zoals interesse in ze tonen ed, maar ze zal het zelf moeten doen en dat vind ik heel moeilijk.
. Ik weet dat ze het zelf zal moeten doen, maar ik weet zelf niet meer goed hoe ik het los moet laten. Alleen nog tips geven als ze er zelf naar vraagt? Zal ze het helemaal zelf aankunnen op deze leeftijd?
Puckskie
Als je dochter het zelf geen probleem vindt dat ze geen vriendinnen heeft in de klas, waarom vind jij het dan een probleem?
Zoals je je dochter beschrijft is het een slimme jongedame die stevig in haar schoenen staat. Ik denk dat je haar genoeg geholpen hebt en dat het tijd wordt om haar wat meer los te laten. Heb je zelf iets waar je je mee bezig kunt houden buiten je gezin?
Ik begrijp het gewoon niet.
Ik vind het een probleem, omdat ik het eigenlijk niet begrijp, omdat ze juist een meid is die men kan vertrouwen, er leuk uitziet, iedereen zal helpen en natuurlijk zullen er dingen zijn die bepaalde mensen niet leuk aan haar vinden, maar ik kan niet begrijpen dat mensen haar vaak weer links laten liggen voor anderen die niet te vertrouwen zijn ed. zij zegt dat ze veel mensen achter de ander ziet aanlopen, zich aanpassen aan anderen, gebruik maken van anderen en dat zij daar geen zin in heeft om op die manier vrienden te maken. ze zoeken het zich maar uit!
Naar mijn idee doet ze het ook goed bij haar vriend, alleen áls er iets is heeft hij het altijd goed gedaan volgens hem en zij fout en dan moet ze het weer met hem bespreken of het pikken. Hij is erg zelfverzekerd. Ze lachen veel samen dat wel, maar als er iets is, dan probeert ze dat zachtaardig op te lossen en dat gebeurt toch best vaak. Daarom heb ik de neiging om steeds aan haar te vragen hoe het tussen hun gaat. Als het goed gaat, ben ik gelukkig en dat wil ik dan ook horen. Als ik niks vraag (wat ik nu zal moeten doen om haar meer zelf alles te laten oplossen en beslissen) voel ik me onzeker en wacht ik tot het moment tot ze weer blij thuis komt. Ik weet, ik maak het mezelf moeilijk, maar ik zie mijn dochter zo graag gelukkig met leuke vriendinnen en een vriendje die oprecht van haar houdt.
Pucksie
Toen mijn oudste dochter ongeveer 8 jaar was, zat ik met mijn handen in mijn haar. Ze was dwars, als wij a zeiden zei zij b. Ik dacht: mijn hemel als ze nu al zo is, hoe moet dat dan als ze pubert? Ik dus naar een opvoedbureau. Ik deed mijn relaas, de opvoedbureaumevrouw luisterde geduldig en zei aan het einde van mijn verhaal: "Zo te zien weet u precies wat er aan de hand is. U heeft dat heel duidelijk verteld." En vervolgens kon ze mij daardoor eigenlijk haast geen advies geven, omdat ik het niet minder goed wist dan zij. Ik moest dus gewoon op mijn eigen gevoel af blijven gaan zoals ik al deed. Uit ónze praktijk bleek dat ik mij niet helemaal voor niets zorgen gemaakt had. Ze was tot haar 16de geen makkelijke puber, maar we hebben het overleefd met ons allen. Achteraf gezien hadden er een paar dingen anders gemoeten, van onze kant uit, maar het is altijd zo dat je het achteraf beter weet.
Als ik jouw verhaal lees heb ik de neiging om tegen jou ook te zeggen dat je het heel duidelijk hebt verteld en eigenlijk door je verhaal heen al laat merken wat er aan de hand is. Jij zit ook in de fase dat je terug kunt blikken en dus achteraf ziet dat je teveel bovenop je dochter hebt gezeten. Bij een kind kun je dat nog vergoeilijken, bij een meisje die hard haar best doet om nu echt volwassen te worden niet.
Het komt er op neer dat jouw dochter thuis onder druk gezet wordt door jouw nimmer aflatende 'opdracht' om het leuk te hebben. En als er iets is dan is het wel dat een puber het soms gewoon níet leuk heeft. (Er zijn heus wel pubers die die jaren fluitend door gaan, maar even generaliserend gezegd.) Dat gebeurt door tegenvallers, dus teleurstellingen, maar ook door grenzen waar ze tegenaan lopen en ook tegenaan móeten lopen. Een puber die nooit 'nee' hoort kan een gevaarlijke puber worden. Een puber die bij alles nee hoort trouwens ook. Daar heb je weer de gulden middenweg die gezocht moet worden. Uit ervaring weet ik dat het constant een wikken en wegen is wat voor een bepaald moment de beste keuze is. Maar die keuze hoeft dus echt niet altijd 'leuk' te zijn.
Verder vertel je tussen de regels door dat je een hele verstandige dochter hebt. Ze doet het goed op school en maakt bepaalde keuzes bij vriendschappen waar zij zich goed bij voelt. Dat zal voor een groot deel uit haar zelf komen, maar natuurlijk ook door hoe jullie haar hebben opgevoed, of als je alleen bent hoe jij haar hebt opgevoed. Daar mag je tevreden over zijn, maar nu is het tijd om afstand te nemen en alleen bij te sturen als jij als volwassene met ervaring weet dat dat verstandig is. Je dochter mag ervoor kiezen om zich niet met vriendinnen te omringen, want zo zit ze dus in elkaar, ze mag een mindere dag hebben, ze mag een keer niet met je willen praten, ze mag een keer van jou horen dat ze niet uit mag, etc..
Wat het vriendje betreft lijkt het erop dat ze van jou overgenomen heeft om geliefden te 'pleasen'. Als hij het maar naar zijn zin heeft. Misschien zou je op een moment dat ze er open voor staat eens kunnen zeggen dat ze dáár mee op moet houden. En vervolgens moet je het aan haar overlaten of ze dat doet. Ik verwacht dat er een moment zal komen waarop zij het ook zat wordt en dan zal de praktijk moeten uitwijzen of de verkering daartegen bestand is. Jij bent hierin slechts de toeschouwer.
Gelukkig
Ik snap heel goed dat je je dochter gelukkig wil zien. Maar misschien helpt het om je te realiseren dat jij het je dochter nu eigenlijk moeilijker maakt. Jij geeft haar als het ware de opdracht mee in het leven om gelukkig te zijn want anders ben jij het niet. En dan vul je ook nog in op welke manier en van welke dingen zij gelukkig moet worden. (vriendinnen maken op school). Dat is een behoorlijke belasting voor een puber, die als e niet oppast tegen je kan gaan werken.
Jouw dochter klinkt als een lieve slimme meid die het best zal gaan redden in het leven. Maar daarvoor zal ze net als ieder ander haar eigen fouten moeten maken om daarvan te leren. Eens ongelukkig zijn is helemaal geen ramp, ook verdriet hoort bij het leven en daar kan je haar niet voor altijd voor behoeden hoe graag je ook zou willen. Ook hierin zal ze haar weg moeten zien te vinden en dingen moeten ervaren om te leren.
Hoe ziet je leven er verder uit naast de opvoeding van je dochter? Heb je genoeg om handen, je eigen leven?
Snuggle's
Je moet
je heel goed realiseren dat je door haar steeds tips te geven hoe en wat ze op moet lossen, je haar eigenlijk steeds de boodschap geeft zelf niet capabel te zijn op haar zaakjes te regelen. Heel slecht voor haar zelfvertrouwen en bovendien een hele ergelijke, hoewel goedbedoelde gewoonte.
Probeer een andere gesprekstechniek te ontwikkelen: veel meer luisteren en vragen stellen. Vraag haar hoe zij denkt dat bepaalde zaken aangepakt moeten worden i.p.v. haar te vertellen hoe ze dat moet doen. Zo hou je haar klein!
Ik zeg wel eens
En het sluit een beetje aan bij wat Kaaskopje zegt: wij (= de huidige generatie opvoeders) maken het onze kinderen niet makkelijk. Wij vinden níks belangrijk op opleidingsgebied - wijzelf en onze voorvaderen moesten gewoon zo hoog mogelijk scoren en goed hun best doen. Wij vinden níks belangrijk op werkgebied - wijzelf en onze voorvaderen moesten 'een vak leren' en als het effe kon dokter of dominee worden.
Wij hebben er echter wel iets voor in de plaats gezet wat eigenlijk helemaal niet haalbaar is voor onze kinderen: gelukkig zijn.
Mijn ouders maakten zich niet druk of ik gelukkig was of niet, zolang ik het gymnasium maar deed en dokter werd. Geluk was gewoon geen onderwerp. Tegenwoordig zeggen we: geen gymnasium schat? Maakt niet uit lieverd, als je maar gelukkig bent. Geen vak leren? Maakt niet uit lieverd, als je maar gelukkig bent.
Misschien is gelukkig worden nog wel moeilijker dan dokter worden.
Jij geeft je dochter onuitgesproken de boodschap dat ze een leuk leven moet hebben. Om JOU gelukkig te maken. Ding-dong: het gáát niet om/over jou. Het gaat om HAAR leven.
Tirza
Oh tirza
Je hebt zooo gelijk, vind ik. Overigens was mijn moeder heel erg van 'als jij maar gelukkig bent'. Ze sprak het nooit uit. Maar de belasting was loodzwaar, ook al omdat ik helemaal niet zo'n 'gelukkig mens' ben, past helemaal niet zo bij me en die ambitie heb ik ook niet. Ook hield het op een bepaald moment op om mijn scores te bespreken, (terwijl ik dat tot op een bepaald punt heel goed met haar kon, want ze was uiteraard heel lief en meelevend) omdat het niet in haar plaatje van mij paste. Merk het nu nog steeds, ik deel zelden zorgen met haar, houd het plaatje positief.
Dankjulliewel!
Ik heb van alle kanten heel goed advies gekregen avn jullie stuk voor stuk!
Wat betreft de manier van gesprekstechniek betreft, vraag ik sowieso altijd al: en wat heb je toen gezegd? Eigenlijk hoef ik nooit bij te sturen en daarvan weet ik ook, zoals ik eerder schreef dat ze heel goed dingen zelf kan oplossen en dat ik me daarom altijd afvraag, omdat ze dat zo goed kan, waarom ze niet heel veel vriendinnen heeft. Maar idd is het zo dat dat haar niet echt boeit. Als ze meer haar best zou doen met dingen die ze niet van plan is om te doen: mensen achterna lopen,ed (wat ik ook al eerder schreef)zou ze ook meer vriendinnen hebben. Ze heeft nu vriendinnen zegt ze, waarmee ze bepaalde dingen doet: bijv een vriendin waarmee ze goed kan shoppen, een vriendin waarmee ze goed kan praten, enz. In de lessen wisseling wil iedereen altijd met iemand lopen en in de brugklas liefst met hele groepen, anders kom je vriendloos over. Nou als toevallig niemand met me mee loopt of naar school fietst, ben ik wel lekker op tijd en kan ik muziek luisteren door mijn oortjes. Ook eens lekker.
Wat betreft dat vriendje en 'pleasen' dat lijkt idd zo, maar het is niet zo. Ik wil haar juist aanleren en daarom wil ik ook die relatie weer zo in de gaten houden, dat ze een fijne relatie krijgt. Zou ze haar vriendje pleasen, dan zou ze er niets van zeggen. Maar ze zegt er juist wel wat van en daarom hebben ze vaker woorden erover. Alleen werkt het bij hem niet om hierover 'uit te vallen' wat ze natuurlijk in eerste instantie wel doet als iets haar niet zint. Gewoon eerste reactie. Daarna gaat ze hem dan bellen en het uitpraten op een rustige manier en dan wil ik nogal eens erg adviseren hoe ze dat moet doen en ook nog eens een schepje bovenop willen doen dat ze dat niet moet pikken. Gewoonweg weer, omdat ik wil dat het weer wordt opgelost en het ook niet meer zo snel voor zal komen en ze gezellig samen verder kunnen.
Ik heb ook met haar besproken dat ze eigenlijk altijd eerst thuis komt met negatieve verhalen. Of ze nu thuis komt van school, werk , vriendinnen of vriendje, eerst moet ze haar frustraties kwijt. Ik begrijp dat wel, omdat dat haar hoog zit, maar het lijkt dan alsof ze niets leuks heeft meegemaakt. Pas een paar uur daarna komen de leukere dingen en ook als ik haar mee ga halen bij haar vriend zie ik ze lachen en lollen bij het afscheid en als ze dan met negatieve verhalen komt kan ik beter kwijt: 'kom op, net was je nog aan het lachen!' Ze maakt zeker heel veel leuke dingen mee, maar bij mij komt ze met de problemen, omdat dat haar hoog zit. Ze zegt ook: bij jou kan ik ze kwijt, vriendinnen kun je nooit vertrouwen, voor je het weet vertellen ze het weer door. Ik heb ook al voorgesteld om als ze binnen komt eerst een half uur af te koelen, bijvoorbeeld als ze net bezweet van haar fiets afstapt, en dan even naar boven te gaan en dan naar beneden te komen als alles een beetje 'gezakt' is en alles niet meer zo explosief naar buiten komt.
Ik trek me alles gewoon té erg aan en kan alleen gelukkig zijn als zij dat is.
Plucksie
Dat is wel een hele zware last om op je kind te leggen. Je geluk afhankelijk te maken van haar geluk. Ze mag niet alleen negatieve verhalen vertellen omdat het voor jou niet leuk is dat ze doet. Ik snap je wel maar ik vind het wel een hele zware last voor iemand.
Ik zou proberen jouw geluk en tevredenheid over je leven niet afhankelijk te maken van hoe jij het leven van je dochter ervaart.
Niks zegt tenslotte dat je dochter niet tevreden is. Jij vind haar alleen niet gelukkig overkomen. Net als de meeste pubers heeft ze moeilijke momenten, ze is bezig haar weg te vinden in een relatie en in haar vriendschappen... Niemand is de hele dag door gelukkig en vrolijk.
Bovendien gaat het allemaal over jouw perceptie van hoe zij haar relatie moet indelen en haar vriendschappen moet onderhouden en met haar klasgenoten om zou moeten gaan. Gun haar de ruimte om haar eigen weg daarin te vinden.
Dit is niet gezond: --> leesvoer
Maar de schaduwkant is dat de band té innig kan worden, dat moeder en dochter zich niet of onvoldoende hebben losgemaakt van elkaar. Voorbeelden van zo’n ogenschijnlijk symbiotische relatie waren onlangs in het tijdschrift Margriet te lezen in de rubriek ‘Trots op mijn moeder’, waarin een moeder en dochter over hun verhouding praten. Zo zegt kunstenares Ans Markus (57) over haar dochter Sigrid (37), enig kind: ‘Zij was mijn redding, mijn reden om te leven.’ Sigrid: ‘De band met haar zou ik bijna willen omschrijven als een verliefdheid. Zo bijzonder is die.’
Presentatrice Bridget Maasland (31) en haar moeder – in dezelfde rubriek ondervraagd – blijken elkaar meermalen per dag te bellen en zien elkaar bijna dagelijks. Elly Maasland (56): ‘Het is soms wel zwaar om zo’n band met mijn kind te hebben, we zitten zo aan elkaar vast. Als Bridget pijn in haar buik heeft, heb ik het ook (…). Als Bridget morgen een kind krijgt, zou ik wel naast haar willen wonen. Ik zie het zelfs al voor me, terwijl zij nog niet eens weet of ze kinderen wil.’
Ik leg deze citaten voor aan psychologe en therapeute Elsbeth Kors, werkzaam in Psychologenpraktijk Amersfoort-Noord. ‘Als Ans Markus zegt dat haar dochter haar redding is geweest, vraag je je af of er wel ruimte is geweest voor Sigrid. Het is zwaar voor een kind om een moeder overeind te houden. Een moeder die jou zo hard nodig heeft, kun je moeilijk afvallen zonder je schuldig te voelen. Als moeder en dochter ongeveer verliefd zijn op elkaar loop je het risico dat ze een twee-eenheid zijn geworden waardoor anderen, zoals eventuele echtgenoten, buitengesloten worden. Kleine meisjes zijn vaak verliefd op hun moeder, maar als ze volwassen worden is het belangrijk dat ze zich losmaken. Dat ze een eigen individu worden, een onafhankelijk persoon met meningen die anders kunnen zijn dan die van de moeder, zonder dat de moeder zich afgewezen voelt. Losmaken wil ook zeggen dat je op eigen benen leert staan en intieme banden aangaat met anderen, zoals met mensen van je peergroup.’
het hele artikel vind je op
http://www.opzij.nl/WAD-Mediabank-pagina/Te-close-met-je-moeder.htm
Geluk
je schreef: Ik trek me alles gewoon té erg aan en kan alleen gelukkig zijn als zij dat is.
Tja, dan ga je nog een beroerde periode tegemoet.
Er komt namelijk een tijd dat zij zich van je los gaat maken, en haar eigen beslissingen neemt, en haar eigen fouten gaat maken.
Geluk kun je trouwens alleen maar ervaren als je ook weet wat ongeluk is.
En vraag 2: Waarom maak jij jouw geluk afhankelijk van het geluk van je dochter? Waarom heeft zij die verantwoording gekregen? Wordt het niet eens tijd dat je daar zelf voor gaat zorgen?
Tja
Puckskie, het ziet er op een beeldscherm altijd wat zwaarder uit dan het misschien in het echt is; ik denk dat iedere moeder het gevoel wel kent van 'gelukkig zijn als de kinderen dat zijn'. Dat is voor veel mensen een reden om te kamperen, toch? Als zíj het maar naar hun zin hebben..........En het ís ook moeilijk om zelf vrolijk en opgewekt door te leven als je kind in de shit zit. Maar ik denk dat je wel kritisch naar je eigen rol moet kijken.
Het ventileren van alle negatieve verhalen herken ik wel 
Dochter belt mij regelmatig hétzij boos hétzij verdrietig en als ze dan ophangt, is zíj het lekker kwijt. En dan zit ik er mee Maar goed, dat is een kwestie van wennen. Als het allemaal gloria-victoria gaat, hoor ik haar niet Daar attendeer ik haar voorzichtig wel eens op en dan gaat het ook wel weer, maar ik denk dat dat overal wel zo'n beetje gaat
Tirza
Ans markus
De uitspraak dat Ans Markus en haar dochter een vorm van verliefdheid voor elkaar voelen verbaast mij niets. Ze kijken altijd heel erg gelukkig naar elkaar en die band moet altijd even benoemd worden. Ik gun ze dat, maar ik als buitenstaander krijg het er een beetje benauwd van. En dan lijken ze ook nog eens zo op elkaar
Gloria-victoria
he Tirza, zoals jij schrijft is het precies!
Hebben ze sores, dan bellen ze ma, maar gaat alles super, dan zie je dat -net als de rest van de wereld- op Facebook.
Wat ik wel nog bedenk
Dochter (de mijne dus) heeft een hele zware periode gehad, waarin ze 3-5 keer per dag huilend opbelde. Dat gaat je als moeder niet in de kouwe kleren zitten, los nog van alle emoties die er rondom het 'haar aangedane' leefden. Als je ze per week ziet vermageren, hoort hyperventileren en ziet huilen - dan is het niet zo eenvoudig om vrolijk en opgewekt te zijn.
Maar als ik het zo lees van jouw dochter Puckskie, dan zít ze helemaal niet in de shit. Ze heeft een leuk leven, gaat naar school, heeft een vriendje.....wat zij over je uitstort zijn de gewone puberergernissen, verdrietjes, scheldtirades op docenten - enzovoort.
Dus ik denk dat je inderdaad een manier zal moeten vinden om *jezelf* aan te pakken in plaats van het leven van je dochter te willen runnen zoals JIJ vindt dat het zou moeten lopen.
Tirza
Pucksie
Tirza had het niet beter kunnen verwoorden. Poeh zeg wat een last leg je onbewust en onbedoeld op de schouders van je dochter.
Maar ik heb nog een andere vraag (die overigens ook al eerder voorbij is gekomen). Hoe ziet je eigen leven er ui? Heb je genoeg eigen bezigheden en afleiding? Meer eigen leven kan helpen om je dochter wat meer los te laten.
Marlou
Tonny
Heel herkenbaar )))) En dan mag ik niet eens een vriend zijn op Facebook, ik mag alleen maar haar moeder zijn. Wij Zijn Geen Vriendinnen, mam. Je bent m'n móeder.
Oooooooo ja kind, da's waar ook. Je zou het zomaar ineens vergeten
Tirza
Klankbord
Als moeder ben je soms ook een klankbord voor de kinderen. Een van de jongens hier reageert altijd heel primair. Is hij boos dan weet je het gelijk, is hij vrolijk ook... Komt hij met een vervelend gevoel uit school dan moet hij gelijk zijn verhaal kwijt. Daarna is hij het weer kwijt en gaat meestal weer vrolijk verder. Ik heb echt moeten leren om er dan niet eindeloos over na te denken. Ik weet nu dat hij alles op het moment zelf altijd iets dramatischer in ziet dan het eigenlijk is. Het is ook niet de bedoeling dat als hij zijn verhaal kwijt is dat ik er dan vervolgens mee zit.
Onze andere zoon is heel anders. Die denkt eindeloos na voordat hij wat zegt. Hij reageert heel secondair waardoor je altijd een genuanceerd verhaal krijgt. Als hij zegt dat er wat serieus aan de hand is dan is er ook echt iets aan de hand. Hij zegt dat niet zomaar. Terwijl met de ene zoon elke dag drie drama's mee maken bij wijze van spreken. Drama's die allemaal minder dramatisch zijn dan ze in het begin lijken. Het is ook ontzettend vermoeiend voor mij. Hij is zo'n intens persoon in alle opzichten. Hij vraagt gewoon heel veel energie.
Geen herkenning
Heb een kind die echt diepongelukkig was (en af en toe nog is). Tuurlijk heb ik daar verdriet van (gehad), maar in plaats van diep ongelukkig door het leven te gaan zijn we hulp gaan zoeken. Ik vind het fijner om zo positief mogelijk te blijven, de gevoelens van je kind erkennen maar je daar niet teveel in mee te laten trekken. En niet ongevraagd advies geven. Kan mij ook niet voorstellen dat je je kind helpt door zichtbaar ongelukkig te zijn en dat je kind dan weet dat het zijn/haar "schuld" is. Ook in de zwaarste periode heb ik plezier gehad en leuke dingen gedaan en de moed erin gehouden.
Kom op hoor, je dochter heeft geen grote problemen. Ga je energie in iets nuttigs steken.
Gesprekstechniek
Puckskie, je schrijft:
Wat betreft de manier van gesprekstechniek betreft, vraag ik sowieso altijd al: en wat heb je toen gezegd? Eigenlijk hoef ik nooit bij te sturen etc
////////////
Dat is dus een hele oordelende manier van vragen. Dat is geen gesprek voeren, dat is een verhoor afnemen. 'Eigenlijk hoef ik nooit bij te sturen' - daarmee zeg je dus, dat jij de perfecte gesprekken kunt voeren en dat je dochter daar coaching in nodig heeft. Je overhoort haar, wat heeft ze precíes gezegd, dat beoordeel je (mja mja mja, dat kan beter) en dan stuur je al dan niet bij - oftewel: je corrigeert haar.
Hoe denk je dat dat overkomt? Welke boodschap denk je dat je over brengt? Wat wil je er mee bereiken?
Tirza
Toepasselijk
Kreeg ik vandaag toegestuurd:
"If your happiness depends on your children being happy, that makes them your hostages. Be your own happiness. That way you are the teacher for your children: someone who knows how to live a happy life." - Byron Katie
Tirza
Ontwikkelingsspurt.
Mijn dochter heeft volgens mij een ontwikkelingsspurt gehad en was een paar (lange) weken overal negatief over, voelde zich niet lekker, zat niet lekker in haar vel. Dan ga je je als ouder overal zorgen over maken. Opeens is ze weer positiever ingesteld en dan ga ik opeens weer ergens aan denken: een... sprongetje! 'oei ik groei' het boek is ze al lang uitgegroeid, maar het hele kinderleven lang blijf je het tegenkomen beschrijft het boek. En wéér is het zo ver. De tijd dat een baby veel huilt, lastig is, ziekjes is, slecht in zn velletje zit en opeens daarna: een mijlpaal: de baby kan opeens superveel nieuwe dingen! Nu is ze bijna 15 en dnek je daar helemáál niet meer aan. Maar als ze dan opeens gaat zitten en je heel verstandig vertelt dat ze nu weet hoe ze in het leven staat... (letterlijk zo verwoord)en dan vaak nog 'verstandiger'reageert op situaties als dat ik zelf ooit zou bedenken, geeft je weer moed. Ik kán haar gewoon niet meer leiden! Ze roept me nu constant toe: mam, dat beslis ik zelf. Mam, ik weet hoe ik dat het beste kan oplossen met mijn vriend, mam je hoeft me geen tips te geven over mijn haar, ik weet ook hoe ik ze het best stijl kan krijgen. Het is heel moeilijk om geen vragen meer te stellen. Ik vraag: en was het leuk? Zij: ja, het was heel leuk. Verder kunnen er na een paar dagen iets meer details uit zichzelf naar buiten komen, maar als ik er maar niet naar vraag. Ze is inderdaad zoals ze zo mooi verwoorde aan het ontdekken hoe zij in het leven staat. Ze koopt meer kleding en ze ontdekt nu zelf dat ze meer van het chique is (panty's, glanzend bloesje, verschillende tassen, hakkenschoenen. Ze is er zó duidelijk in, dat ik er vertrouwen in heb. Hiervoor was ik gewoon bang dat ze de verkeerde keuzes maakte en dat ik constant tips, adviezen wilde geven. Maar ze is zó zeker van haar zaak! Het is wel wennen voor mij, om niet alles te weten. Ik voel mezelf een beetje... leeg: wil helpen, maar kán niet meer helpen, wéét dat zij de beste oplossingen heeft voor haar eigen probleempjes, maar weet ook dat een 15- jarige nog veel moet leren.
Liefde is
loslaten. Dat wil niet zeggen dat het geen pijn doet. Tirza, wat jij verteld over fb is zeer herkenbaar.
Tirza
Gesprekstechniek: Ik bedoel dit gesprek met haar te voeren, om haar te laten zien dat ze zelf de beste oplossingen heeft. Ik zeg dan ook meestal: ja, dat is toch prima wat je doet! Heb ik daar zelf nog een andere tip bij... (ja tip, want ik zeg nooit: dat is niet goed wat je doet, maar dan zou ik meer vragen: maar denk je dan niet dat diegene... of draai de rollen eens om: wat zou jij vinden?) dan zeg is: misschien zou je ook kunnen proberen... of denk je dat dat niets is? Want zij kent haar vriend/ vriendinnen het beste. Dus het gaat niet zoals jij dacht dat het zou gaan, maar ik kan me wel voorstellen dat je dat dacht. Ik overleg dit meer met haar. Maar zoals ik al schreef, merk ik dat ze het zo goed zelf kan, dat dat 'tippen' van mij niet nodig is, of dat zij zelf ermee komt dat het toch beter is zoals ze het zelf dacht en dan laat ik het daar ook bij.
Fayw
'Kan mij ook niet voorstellen dat je je kind helpt door zichtbaar ongelukkig te zijn en dat je kind dan weet dat het zijn/haar "schuld" is. Ook in de zwaarste periode heb ik plezier gehad en leuke dingen gedaan en de moed erin gehouden.'
Nee, ik weet dat dat niet leuk overkomt. Maar mijn vader bijvoorbeeld is net zoals ik. Als het mijn dochter of mij niet goed gaat is het mijn moeder die me moed inspreekt en daar verder niet haar dag door laat bepalen, maar mijn vader daarentegen weer wel. Is heel moeilijk om als je je situaties zo aantrekt om je daaroverheen te zetten. Wat ik dan ook doe: ik kom niet aan mijn werk toe, zonder 1 minuut van die gedachte af te wijken. Ik weet ook dat het vaak al de dag erna heel anders is, dus ik kan dan niet wachten tot de dag om is. Net zoals ik al schreef gaat nu ook alles weer beter. Het enige 'probleem' wat ik nu heb is: me niet meer in haar zaakjes mengen, ze weet alles zelf zo goed: echtecht los laten, terwijl het meer emotioneel loslaten is, want voor haar leeftijd mag ze heel veel wat betreft uitgaan, vriendje, vriendinnen, zelf bepalen hoe laat ze naar bed gaat, etc.
Fijn dat het beter gaat
Je mist wel een beetje mijn punt, jouw dochter heeft niet echt grote problemen, en zelfs dan kan jij niet normaal functioneren. Hoe moet dat bij echte grote problemen, stort jij dan in?
Accepteren ze het op je werk als je niets kan doen omdat je dochter een ruzietje heeft met een schoolvriendin (ik verzin maar wat)?
Het is niet zo dat ouders die wel zoveel mogelijk gewoon doorgaan met hun werk en leven (en andere gezinsleden) zich niets aantrekken van een kind met problemen. Heus wel. Maar met je werk slecht doen en alleen maar met je kind bezig zijn raak je op den duur nog veel meer in de problemen.
Fayw
ik denk dat die problemen vooral op sociaal vlak zijn. Ik ben er eigenlijk altijd mee bezig geweest dat mijn kind vooral veel vriendinnen 'moet' hebben. Omdat ze enig kind is, heb ik altijd heel veel kinderen over de vloer gehad. Het maakte mij zelfs niet uit als ze met vieren binnen waren. En in de tuin waren vaak meerdere kinderen in de zomer. Alles, omdat ze dan goed met leeftijdsgenootjes leerde omgaan en daarbij wilde ze dagelijks vriendjes of vriendinnetjes mee naar huis nemen en ik vond het heel gezellig. Nu met haar vriendje wil ik ook alleen maar dat ze een gezellige tijd met hem heeft. Het is heel normaal dat ze in dat jaar zo nu en dan tegen problemen aanlopen, want jongens zijn heel anders dan meisjes. Ik zie nu dat ze echt veel van elkaar leren.
Wat mijn werk betreft, bedoel ik meer dat ik met mijn gedachten niet bij het werk ben. Ik doe mijn werk goed, maar er gaat geen uur voorbij en ik pieker gewoon verder. Maar dankzij mijn eigen dochter, kan ik het nu meer loslaten. Ik heb dankzij haar 'wijze woorden' meer vertrouwen in haar gekregen. Ik wil haar nog weleens tips geven, zoals gisteren nog en dan schrijf ik het op. dan ben ik het kwijt en als de hoge nood dan wat eraf is en ik lees het nog eens door, dan kom ik tot de conclusie tot ze eigenlijk in zooo een leerproces zitten. Ik kan haar wel voor alles behoeden, maar als ik het laat lopen, leren ze zo veel van elkaar.
Loslaten met mate
Hoi...eigenlijk heb ik ook een beetje (veel) het gevoel gehad zoals jij die nu ervaardt.Als moeder heb ik ook altijd zo het gevoel gehad,dat wanneer mijn kinderen zich goed voelen en het goed maken,ik me ook geweldig voel en andersom.Misschien zijn we té emotioneel op dat vlak?
Wellicht ben ik voor de moment niet echt de aangewezen persoon om jou raad te geven,maar misschien ook wel.Hangt ervan af hoe je't bekijkt.
Mijn dochter heeft na een relatie van 8 jaar een punt gezet achter haar relatie,één en al drama hier (vooral bij mijn man),want ex-vriend en hij waren twee handen op één buik.Ik heb het er ook zeer moeilijk mee gehad,maar kan het nu allemaal wat meer gaan loslaten.
Dochter was,net zoals jou dochter,net 15 toen ze stapelverliefd werd en ook al vond ik haar nog te jong,ze dreef haar zinnetje door.Wij hebben haar die kans gegeven,met de nodige afspraken.
Hoe zoiets verloopt kan niemand op voorhand voorspellen en bang zijn dat ze haar vriendje misschien zal verliezen heeft geen enkel nut.Wij hebben daar nooit echt bij stilgestaan,dat zoiets kan gebeuren.
Ik denk dat elke ouder het beste wil voor zijn kind en dat je al eens goede raad wil geven als er ergens iets fout zit.Dat hebben wij hier ook gedaan,maar ik weet nu,dat zij het vaak wel zien als bemoeizucht.Het gevaar hierin is,dat velen dichtklappen uit angst hun ouders en omgeving te kwetsen en dat de problemen hierdoor alleen maar blijven aanslepen en erger worden.
Vijftien is nog zeer jong,dus ik zou echt niet te erg op wolkjes gaan lopen wat die relatie betreft en geloof me,ik spreek uit ervaring.Als er problemen zijn,mag je gerust tips geven,hebben wij ook gedaan,maar pers lot van rekening moeten ze der zelf uitkomen.
Dit geldt ook zo voor vriendinnen,binnen of buiten de school.Ik merk aan de jongste (15,5),dat ze op die leeftijd vaak wispelturig zijn,nog niet goed weten hoe of wat op vele vlakken,veel humeur en interresseschommelingen vertonen enz...
Je kan niet eeuwig de problemen van je kinderen oplossen,dat heb ik nu wel ondervonden,maar ik begrijp wel dat je je als ouder slecht voelt wanneer het je kind niet goed afgaat en omgekeerd.Toch moeten we proberen van ze los te laten en de dingen een plaats te geven.Veel sterkte.
Andie
Dankjewel dat je zegt dat je jezelf hierin wel herkent. Ik denk idd dat iedere moeder dat wel heeft, maar de ene is er wat emotioneler in als de ander. Gelukkig heb ik het nu een beetje samen met mijn dochter opgelost zoals ik al schreef. In ieder geval bedankt aan iedereen die me hierin begreep! Kus!
Projectie
Pucksie, ik denk dat er meer a/d hand is dan je gewoon verantwoordelijk voelen voor het welzijn van je dochter, wat alle moeders zullen herkennen. Juist door de manier waarop je schrijft en de manier waarop je reageert. Ik denk dat jouw probleem vooral te maken heeft met projectie.
Met een angst diep van binnen, die oud zeer aanspreekt. Als jouw dochter in het hier en nu wordt afgewezen triggert dit oud zeer bij jou. Dus (jouw) oud zeer, dat jij in het hier en nu probeert te voorkomen, omdat je dezelfde emoties voelt als toen. Je schrijft: "en kan alleen gelukkig zijn als zij dat is". Dat is de vinger op de zere plek.
Ik denk dat jij in je vroegere leven zelf veel te maken hebt gehad met afwijzing, er niet bijhoren, of i.i.g. de angst daarvoor?
