Buitensluiten?
Mijn dochter van 13 gaat op school om met een groepje van in totaal 4 vriendinnen. Vorig jaar zaten de meiden allemaal in een andere klas en ze hebben elkaar 'gevonden' omdat ze in hun klas niet zoveel aansluiting hadden. Afgelopen week ving ik een gesprek op tussen mijn dochter en een vriendin, dat ging over een ander meisje X dat schijnbaar achter hen aan hobbelt en er altijd bij wil zijn. Later heb ik mijn dochter gevraagd wat er aan de hand is, en gezegd dat ze geen mensen moet buitensluiten ('dat vond je zelf vorig jaar ook niet leuk').
We zijn er niet zo goed uitgekomen. Volgens mijn dochter sluiten ze X niet echt buiten, maar ze proberen haar wel te ontlopen. Dat lukt maar met moeite want X loopt speurend door de schoolgangen en als ze er eenmaal is, blijft ze erbij. Volgens mijn dochter heeft ze slechte tafelmanieren (smakt en boert) en praat ze alleen maar over games. Kortom, ik begrijp mijn dochter wel, als het niet klikt is het ook lastig, maar vind het toch niet goed dat X er buiten valt.
Hoe los je zoiets nou op?
Heel lastig
Wij hebben hier precies dezelfde situatie gehad. Dochter is in de eerste behoorlijk gepest en vond gelukkig aansluiting bij drie andere meisjes uit verschilende klassen, die hetzelfde meemaakten. In de tweede kwamen de vier bij elkaar in de klas (op verzoek van de ouders). In die klas zat ook een meisje dat aansluiting zocht. Mijn dochter en haar vriendinnen waren de enigen die aardig tegen haar waren omdat ze wisten hoe het meisje zich moest voelen. Maar het meisje paste helemaal niet bij het groepje. Praatte overal doorheen en dan vooral over een totaal ander onderwerp. Liep zo dicht achter de vriendinnen dat ze tegen ze opbotste als die stilstonden. Wij hebben hier thuis ook vele gesprekken gevoerd over buitensluiten. Uiteindelijk zijn de vriendinnen het meisje maar een beetje gaan 'opvoeden' in sociale situaties. Klinkt onaardiger dan het was en ze dachten ook zeker niet dat zij nou de wijsheid in pacht hadden. Maar dit meisje werd overal gepest en buitengesloten en de vriendinnen dachten dat als ze doorkreeg wat ze anders deed dan wat 'normaal' was, ze het misschien gemakkelijker zou krijgen. Ze hebben haar gewoon steeds op een aardige manier verteld wat er zo irritant aan haar gedrag was. 'We hebben het nu over het komende klassenfeest, dan is het best vreemd als jij er dwars doorheen roept dat bij jullie thuis de wc verstopt is.'
Het lukte niet helemaal, wel een beetje. En het meisje bleef zitten en dat lostte een deel van het probleem op...
Precies...
jouw dochter heeft een lesje nodig Feedback geven! Probeer haar concreet te vertellen hoe ze dat soort dingen goed kan zeggen, zodat het aankomt.
ik-boodschap en zo...
Wat ik ook denk...
Het meisje in mijn dochters klas bleek een lichte vorm van autisme te hebben. Sommige dingen kwamen gewoon helemaal niet aan bij haar. Ik weet natuurlijk niet hoe dat bij het meisje in de klas van jouw dochter is. Misschien kunnen ouders van IADH-kinderen hier ook nog tips geven? Ik denk dat mijn eigen dochter daar ook nog erg blij mee zou zijn.
Met feedback alleen kom je er niet
Vriendschap valt niet af te dwingen.
Mijn dochter had een vergelijkbare situatie; 6 meiden die elkaar in de brugklas in de armen zijn gevallen en een hechte groep werden en een meisje dat er graag bij wilde horen. Het meisje in kwestie paste er niet bij en was een echt buitenbeentje (kinderlijk en incommunicatief), maar de meiden wilden niet lullig doen en tolereerden haar. Toch bleef het drama, want het was nooit genoeg en ze was behoorlijk dominant aanwezig. Het meisje wilde vriendinnen worden en dat zat er gewoon niet in.
Mentor heeft zich er nog mee bemoeid, maar eigenlijk werd mijn dochter met haar vriendinnengroep met dit meisje "opgezadeld", terwijl de rest van de klas inclusief de mentor de handen van haar af trok. De zes vriendinnen stelden beurten in wie er een dag met "haar" moest optrekken en meer van dat soort oplossingen. Maar gingen de meiden eens ergens chillen zonder haar, liep ze te huilen door school (zie je wel, jullie zijn niet echt vriendinnen; ja dûh hebben we ooit iets anders beweerd) en belden klasgenoten mijn dochter op of ze haar wilden komen halen. In de beleving van het meisje was zij waarschijnlijk zielig en uitgesloten, maar in de beleving van mijn dochter was zij dwingend en manipulatief. Uiteindelijk (3 trainingen sociale vaardigheden verder) is zij in de derde tot grote opluchting van de vriendinnenclub van school gegaan.
Soms is er gewoon geen match en dat verander je niet zomaar. Het was wel flauw om via via terug te horen dat het meisje de vriendinnenclub elders als een stel gemene bitches had afgeschilderd, terwijl zij zeker hun best hebben gedaan om er iets van te maken.
Moeilijk
Het is natuurlijk best wel moeilijk voor zo'n meisje wat er buiten valt. Zij heeft andere interesse. Maar ik begrijp van mijn pubers, dat alleen zijn in de pauzes echt absoluut triest is. Dat is iets wat je in alle gevallen moet zien te voorkomen.
Dat arme kind zoekt natuurlijk haar zekerheid en houding door bij dat groepje te gaan staan. Anders is ze alleen.
Als ouder kun je erg weinig doen. Ten minste, het hele sociale gebeuren van mijn kinderen op school, ken ik alleen maar van de spaarse verhalen die zij zelf vertellen.
Maar misschien kun je je dochter proberen te spiegelen hoe het voor dat meisje kan voelen. En misschien helpt het, als ze haar gericht feedback geven. 'We vinden het prima als je erbij staat, maar dan moet je niet de hele tijd over games praten, want dat interesseert ons niet.'
(mijn dochter heeft trouwens een groep vrienden die bijna uitsluitend over games praat. Daar zou dat kind waarschijnlijk zo bijpassen. 
)
Leven en laten leven
Je zult altijd in je leven mensen tegen komen waar je niet zo'n klik mee hebt. De truc is om wel beleeft te blijven. En om netjes feedback te geven.
En dat is nou juist moeilijk voor pubers.
Mooie les dus voor ze.
Spiegelen
Jongste zat in een vergelijkbare positie begin dit schooljaar. Jongste kan met 'iedereen' opschieten, heeft eigenlijk altijd wel vriendinnen, maar is bepaald niet de populairste, heeft (gelukkig) geen neigingen tot diva gedrag. Haar vriendinnengroep is een samengeraapt zooitje qua karakter, uiterlijk en interesses, zó verschillend...Ik snap nooit hoe ze aan zoveel juist zo verschillende meiden komt. Maar dit jaar kwam ze als enige in een heel nieuwe klas. Ik wist wel dat dat voor haar geen groot probleem was. En school wist dat ook. Zij zou dat wel 'redden' en zo aansluiting vinden. Maar in die klas is ook een meisje dat wordt buitengesloten en al de nodige klassen hierdoor versleten heeft. En jongste 'kent' haar vaag een beetje van iets waar ze ooit op zat. En mentor heeft gemeend die 2 naast elkaar te zetten en jongste te vragen om 'r een beetje mee te trekken in de groep. Ik was daar nogal verbaasd over. Zo'n geheel nieuwe klas en dan meteen een buitengesloten meisje bij je die je (in opdracht) een beetje moet meetrekken. Jongste deed er luchtig over, ze zou wel zien. De eerste weken liep het meisje nogal claimerig achter jongste aan...Dat was niet makkelijk. Jongste was zelf al druk genoeg om aansluiting te vinden. En irriteerde zich erg aan haar ook al vond ze haar verleden écht zielig en best aardig. Het enige dat ik (op afstand, kende het hele meisje niet) kon doen, was spiegelen. In alle verhalen van jongste klonk gewoon door dat het meisje onzeker was en zich geen houding wist te geven en van onzekerheid domme dingen zei en deed. Dat herkennen alle pubers wel. We weten toch allemaal wel hoe dat voelt als je je enigzins opgelaten voelt in een situatie en vreselijk je best doet om het goede te doen, dat je dan nét het hele verkeerde doet? En helemaal de plank misslaat? Dat snapte jongste wel...en zo 'hield' ze het vol. En toen ze zelf een beetje lekker in de klas zat is ze voorzichtig dingen gaan zeggen (ja feedback geven) heeft haar ook meegenomen naar huis (leuke meid hoor, niks mis mee) en gevraagd om wat leuks te gaan doen. Meisje groeide in zekerheid en de domme verkeerde opmerkingen en het claimgedrag nam af en via jongste deed ze ook andere contacten op en daar zaten er genoeg bij waar ze méér klik/gelijke interesses mee had. En nu zijn ze zowaar een beetje vriendinnen geworden. Geen echte dikke vriendinnen, maar ze kunnen het prima vinden en met elkaar lachen (jongste's grootste hobby) en houden elkaar meestal gezelschap in tussenuren. Pas geleden hoorde ik bij toeval van de moeder van het meisje dat het meisje zelf gevraagd had om naast jongste te zitten. Omdat jongste altijd 'aardig' had gedaan tegen haar als 1 van de weinigen. Daar hadden wij (jongste en ik) geen idee van dat het haar eigen idee was.
Nou ja, missie geslaagd in ieder geval van die mentor. Maar het blijft moeilijk. Zo'n kind dat zo buitengesloten is, is toch logisch dat die zich altijd erg onzeker voelt en daardoor in een groep de verkeerde dingen doet/zegt? Dat kan je toch zo uitleggen?
groeten albana
