Dochter 16 jaar met autisme kan geen baantje krijgen
mijn dochter van 16 heeft ass niveau 1. Ze wil graag bijbaantje,maar word constant afgewezen. Bij de 1 krijgt ze na uitnodiginggesprek te horen, dat ze geen mensen nodig hebben en bij andere hoort ze helemaal niets. Ze heeft nu ook zoiets, waarom zou ik het nog proberen, ze heeft de moed opgegeven. Ik probeer haar ook aan te moedigen om te blijven proberen en nooit op te geven. Maar blijft moeilijk, dit soort dingen,want ik kan niet blijven sponsoren.
Zeilboot schreef op 14-02-2024 om 14:08:
[..]
Hier doe je toch echt mensen tekort met je kort door de bocht bevinding. Hier thuis 3 autisten en die ontwikkelen zich helemaal niet in een lager tempo. Doen "gewoon" havo/vwo en hebben een bijbaantje. Deze hebben ze zelf gevonden omdat ze geld wilde verdienen en zijn bij winkels langsgegaan. Ze hadden zelfs nog keuze waar ze wilde werken. Geen van allen heeft aangegeven dat ze autisme (+ADHD/dyslexie) hadden, maar zijn aangenomen om wie ze zijn.
Laat ze schuiven en zorg dat je er voor ze bent. Vooral niet aangeven dat je ass hebt, dat hoeft helemaal niet relevant te zijn.
Ik heb het niet slechts over cognitieve ontwikkeling. Misschien zijn jouw kinderen de uitzondering, maar ik ken eigenlijk alleen maar mensen met een ASS die langer nodig hebben om uit te rijpen. Is ook heel logisch, als het sociale aspect je heel veel energie kost en je daar meer moeite voor moet doen heb je gewoon meer tijd nodig om je volledig te ontwikkelen.
Ik doe niemand tekort, ik probeer alleen aan TO aan te geven dat zij waarschijnlijk in het geval van haar dochter te snel te veel wil. En dat kan alleen maar contraproductief werken. In jouw geval zou ik zeggen: tel je zegeningen. Maar je doet echt heel veel mensen met ASS tekort als je stelt dat ze allemaal ‘gewoon’ een baan(tje) kunnen vinden en dat ze vooral niet moeten vertellen waar ze moeite mee hebben.
Ik heb zelf geen etiketjes, maar onderdeel van mijn jaarlijkse gesprek met mijn leidinggevende is toch echt waar ik moeite mee heb. Dan kan hij (en andere collega’s) daar rekening mee houden en er wellicht omheen werken. Levert begrip op, in plaats van ergernis. Lijkt me voor iedereen een stuk prettiger werken en zeker in dit geval voor jonge mensen met autisme die vaak al ontzettend op hun tenen lopen.
MamaE schreef op 14-02-2024 om 14:36:
Het ligt dan denk ik ook wel aan hoe ernstig het autisme van een kind is of het nodig is dat te vermelden. Als een kind een baan als 'vakkenvuller' zo letterlijk neemt dat het dan denkt dat het alleen dat hoeft te doen en verder niks, dan moet je als ouders misschien nog even helpen de vertaalslag te maken.
Dit meisje komt nog niet door de sollicitatie heen, dan is het goed om wel feedback te vragen om te kijken wat er anders kan/moet.
Als mensen bijvoorbeeld vragen 'waarom wil je hier werken?' kan het antwoord zijn 'omdat ik geld nodig heb'. Ja, dat hebben we allemaal, anders gingen we niet werken. Maar waarom wil je bij winkel x werken en niet bij winkel y? Wat lijkt je leuk aan daar werken?
Als je bij de sollicitatie met een hele 'handleiding' komt aanzetten, kan dat ook afschrikken bij een werkgever. Dat die dan denkt dat hij/zij er heel veel werk aan gaat hebben om de nieuwe medewerker te begeleiden.
Maar niemand schrijft dat je een hele handleiding moet vertellen. Maar eerlijk zijn werkt vaak wel het beste ook om misverstanden te voorkomen. Het begeleiden van een baantje is voor ouders lastig want die zijn er immers niet bij, weten ook niet precies wat de afspraken daar zijn. Mensen met ASS denken vaak dat als je het niet verteld niemand het merkt maar dat is zelden zo.
Gingergirl schreef op 14-02-2024 om 15:26:
[..]
Maar niemand schrijft dat je een hele handleiding moet vertellen. Maar eerlijk zijn werkt vaak wel het beste ook om misverstanden te voorkomen. Het begeleiden van een baantje is voor ouders lastig want die zijn er immers niet bij, weten ook niet precies wat de afspraken daar zijn. Mensen met ASS denken vaak dat als je het niet verteld niemand het merkt maar dat is zelden zo.
Ik bedoel ook niet dat ouders moeten begeleiden op de werkvloer. Maar wel vooraf een gesprek dat als je baas iets van je vraagt om te doen, dat dat er dan gewoon bij hoort. Dus ook iets als de vloeren vegen, producten in verkeerde schappen op de juiste plaats terugleggen en vragen beantwoorden.
Openheid kan zeker helpen, maar zou niet mijn eerste keus zijn om dat aan het begin van een gesprek al te vermelden. Voor mijn gevoel maak je het dan meteen heel groot en invloedrijk. Maar goed, daar zijn mijn 'doe maar normaal dan merkt niemand dat je autistisch bent'-opvoeding misschien ook wel een rol in spelen.
Ik heb echt wel vaker dat ik een vermoeden heb van ASS bij iemand en als dat dan later terloops ter sprake komt, denk ik 'verbaast me niks'. Maar als iemand zich voorstelt met zijn diagnose, word ik daar altijd een beetje ongemakkelijk van. Maar dat kan natuurlijk ook aan mijn liggen. Waarschijnlijk wel zelfs.
MamaE schreef op 14-02-2024 om 19:52:
[..]
Ik bedoel ook niet dat ouders moeten begeleiden op de werkvloer. Maar wel vooraf een gesprek dat als je baas iets van je vraagt om te doen, dat dat er dan gewoon bij hoort. Dus ook iets als de vloeren vegen, producten in verkeerde schappen op de juiste plaats terugleggen en vragen beantwoorden.
Openheid kan zeker helpen, maar zou niet mijn eerste keus zijn om dat aan het begin van een gesprek al te vermelden. Voor mijn gevoel maak je het dan meteen heel groot en invloedrijk. Maar goed, daar zijn mijn 'doe maar normaal dan merkt niemand dat je autistisch bent'-opvoeding misschien ook wel een rol in spelen.
Ik heb echt wel vaker dat ik een vermoeden heb van ASS bij iemand en als dat dan later terloops ter sprake komt, denk ik 'verbaast me niks'. Maar als iemand zich voorstelt met zijn diagnose, word ik daar altijd een beetje ongemakkelijk van. Maar dat kan natuurlijk ook aan mijn liggen. Waarschijnlijk wel zelfs.
Dat bedoelde ik ook niet hoor, ik zou ook zeker niet meegaan de werkvloer op. Maar als ouders weet je niet altijd wat de bedoeling is en wat de afspraken bij die winkel zijn. Dus je kunt je kind wel van te voren gaan wijsmaken wat hij moet doen bij zo'n baantje maar dat verschilt enorm per winkel.
Zoon heeft lang gedacht dat niemand het zou merken als hij maar niets vertelde. Ze merken het bijna altijd wel en vonden hem dan meestal maar een mafketel, door het te vertellen was er eigenlijk altijd veel begrip en werd er meegedacht. Hij kon het door de begeleiding die hij kreeg ook goed uitleggen dat scheelde ook enorm.
Gingergirl schreef op 14-02-2024 om 20:04:
[..]
Dat bedoelde ik ook niet hoor, ik zou ook zeker niet meegaan de werkvloer op. Maar als ouders weet je niet altijd wat de bedoeling is en wat de afspraken bij die winkel zijn. Dus je kunt je kind wel van te voren gaan wijsmaken wat hij moet doen bij zo'n baantje maar dat verschilt enorm per winkel.
Zoon heeft lang gedacht dat niemand het zou merken als hij maar niets vertelde. Ze merken het bijna altijd wel en vonden hem dan meestal maar een mafketel, door het te vertellen was er eigenlijk altijd veel begrip en werd er meegedacht. Hij kon het door de begeleiding die hij kreeg ook goed uitleggen dat scheelde ook enorm.
Natuurlijk weet je niet alle ins en outs van het bedrijf. Maar je kind dus ook niet als het nog moet beginnen. Net als met een eerste schooldag. Dan weet je ook niet alle ins en outs, maar leer je je kind wel dat het naar de docenten moet luisteren. Dus als die zeggen dat je iets moet doen of dat je iets niet mag, dan is dat zo. Op je werk idem dito.
Ik zeg ook niet dat je het helemaal niet moet vertellen, maar timing is wel een ding.
En dan niet alleen een diagnose, maar ook wat je lastig vindt en vooral wat je nodig hebt.
MamaE schreef op 14-02-2024 om 20:14:
[..]
Natuurlijk weet je niet alle ins en outs van het bedrijf. Maar je kind dus ook niet als het nog moet beginnen. Net als met een eerste schooldag. Dan weet je ook niet alle ins en outs, maar leer je je kind wel dat het naar de docenten moet luisteren. Dus als die zeggen dat je iets moet doen of dat je iets niet mag, dan is dat zo. Op je werk idem dito.
Ik zeg ook niet dat je het helemaal niet moet vertellen, maar timing is wel een ding.
En dan niet alleen een diagnose, maar ook wat je lastig vindt en vooral wat je nodig hebt.
Zo eenvoudig is dat niet voor een ASS kind. Je kunt het ze als ouders uitleggen maar hun stoornis maakt dat het in de praktijk zo niet werkt. Een kind zonder stoornis luistert al niet altijd naar een leerkracht, ouders of afdelingschef ook al hebben de ouders het nog zo goed opgevoed, laat staan een diagnose kind, die denken en redeneren soms zo zwart-wit, dat het anders loopt in de praktijk. Ik denk dat je iets te makkelijk denkt dat alles wat je een kind leert/ uitlegt ook opgepakt en uitgevoerd wordt door het kind, dat is helaas niet zo. Bij mijn zoon heeft hij bv 2 meeloopdagen gehad waarbij alles duidelijk werd uitgelegd wat hij moest doen. En waarom werkte het bij hem in de praktijk niet? Omdat op zijn contract vakkenvuller stond en daar hield hij heel zwart-wit aan vast en was daardoor van mening dat hij niks anders hoefde te doen. Bij het 2e baantje is dat meer begeleidt en toen ging het wel maar kon hij er meer tijd voor krijgen omdat ze wisten.dat hij moeilijk kon schakelen.
Op topic; to schrijft dat dochter nergens aangenomen wordt. Ik zou dan zeker eens navragen of ze feedback kunnen krijgen waarom dat is. Is het pech of komt ze tijdens het solliciteren a-typisch over...is daar nog wat mee te doen.
Mijn kind met ASS had haar eerste bijbaan (pas) op haar 18e. Daarvoor had ze wel al eens zonder succes gesolliciteerd. Ze is uiteindelijk gaan werken als caissière in een dorp verderop waar de populatie wat kakkineuzer is en zij met haar posh accent kennelijk precies was wie ze zochten. Kind is overigens behoorlijk slim, emotioneel ook prima op niveau, maar is minder goed in sociale interactie. Met grappen makende klanten kon ze dus helemaal niets. Best mogelijk dat die dachten dat het niet zo’n vlotte was, hoewel ze in huiselijke kring enorm gevat en grappig is.
Kind heeft wel lang ambulante begeleiding gehad die juist ook dit soort dingen met haar besprak en bijv sollicitatiegesprekken oefende. Dat geeft net wat zekerheid en vertrouwen. Plus je niet laten demotiveren door een afwijzing. Ik heb minstens 40 sollicitatiegesprekken gevoerd in mijn leven en gelukkig veel minder banen gehad dan dat.
Ik denk inderdaad dat je het even tijd moet geven. En misschien zoeken naar alternatieven. Het is ook niet zo dat bedrijven mensen persoonlijk afwijzen. Maar zo'n HR of Teamleider moet inschatten of ze binnen het team past. Om te voorkomen dat te veel druk krijgt, of dat het team haar te veel moet ondersteunen.
En dat betekent ook echt niet dat zij niet goed genoeg is. Maar het is denk ik ook een beetje ter bescherming van beide partijen 😟
Heb je al eens gedacht aan vrijwilligers werk? Puur om wat ervaring op te doen? Dan kan ze ook een beetje een CV opbouwen en zeggen: Ik heb hier al een jaar gewerkt. 😊
Cyriel schreef op 15-02-2024 om 10:37:
Ik denk inderdaad dat je het even tijd moet geven. En misschien zoeken naar alternatieven. Het is ook niet zo dat bedrijven mensen persoonlijk afwijzen. Maar zo'n HR of Teamleider moet inschatten of ze binnen het team past. Om te voorkomen dat te veel druk krijgt, of dat het team haar te veel moet ondersteunen.
En dat betekent ook echt niet dat zij niet goed genoeg is. Maar het is denk ik ook een beetje ter bescherming van beide partijen 😟
Heb je al eens gedacht aan vrijwilligers werk? Puur om wat ervaring op te doen? Dan kan ze ook een beetje een CV opbouwen en zeggen: Ik heb hier al een jaar gewerkt. 😊
Ja maar een beetje CV waardig vrijwilligerswerk, daar moet je ook wel voor solliciteren.
troelahoep schreef op 15-02-2024 om 11:05:
[..]
Ja maar een beetje CV waardig vrijwilligerswerk, daar moet je ook wel voor solliciteren.
Mijn kind heeft vrijwilligerswerk gedaan op een kinderboerderij waar ook mensen met een beperking werkten (zij was daar als reguliere vrijwilliger) en bij een buurtcentrum. Dat waren toch wat laagdrempeliger gesprekjes. Ze zijn allang blij dat er iemand komt.
Meesje schreef op 14-02-2024 om 13:21:
[..]
Maar misschien zijn de banen waar ze nu op solliciteert ook wel passend? Er staat toch nergens dat het werk niet lukt, ze komt helemaal niet tot werk omdat ze niet wordt aangenomen. Het solliciteren gaat kennelijk mis. En we weten gewoonweg niet waarom.
Ik heb gewerkt met de doelgroep. Wel jongvolwassenen, dus net een paar jaartjes ouder. Maar daar waren er ook bij die niet op het idee kwamen schone en nette kleding aan te trekken voor een sollicitatiegesprek. Dus die gerust in een shirt met gaten en vlekken op gesprek gingen. Anderen gingen juist volledig in pak wat ook een wat wonderlijke uitstraling kan geven. Als zo iets aan de hand is kunnen we hier wel allerlei baantjes gaan bedenken of gissen dat kind er vast nog niet klaar voor is of dat kind niet tegen vragen van klanten kan enz enz enz. Maar we weten het niet.
Ook een jongeman meegemaakt die bij de gesprekken meldde dat hij wel pas om 11.00 wilde beginnen omdat hij altijd uitsliep (gamen). Dan moet mogelijk eerst worden gekeken of er iets aan het ritme kan gebeuren. Of een baan zoeken in de middag.
Ook jongedame die vond dat ze hoogbegaafd was en dus de manager wel kon vertellen (tijdens het sollicitatiegesprek) dat hij zijn zaak niet goed runde. En als zij aangenomen werd zou zij wel adviseren. Is ook geen goede start.
En een heel aantal die zichzelf gewoon niet konden verkopen. Daar ging iemand mee om het gesprek te begeleiden, wat uitleg te geven en die bleven vaak nog 'achter de hand' in de starttijd of zo lang nodig.
Maar ja, we weten nu niet wat het probleem is. Het advies van TO zelf dat kind maar gewoon moet doorgaan en niet moet opgeven lijkt me sowieso niet handig als je niet weet waar het op misloopt. Maar het advies maar niet te gaan werken omdat een 16 jarige met ASS dat niet kan lijkt me ook wat voorbarig. We kennen dat meisje niet.
Dat zeg ik toch ook helemaal niet? Ik gaf aan dat met het meisje gekeken kan worden of de baantjes waar ze op solliciteert bij haar passen.
En verder heb je gelijk, we weten niet waar het misgaat. TO weet dit mogelijk ook niet en reageert ook niet meer.
