dochter negeert mij

Steun van vader?

Zegt haar vader daar niets van? Of laat hij dit gewoon gebeuren?
Bespreek dit met jouw man. Daarna ga je samen met jouw man met jouw dochter in gesprek en meldt dat als zij er ergens niet mee eens is (in dat geval vragen hoe het op de dansvoorstelling was) dit op een normale toon kan melden en dat jij het niet accepteert dat ze op die manier tegen jou praat. Je bent nog altijd haar moeder en deze idiote reactie heb jij niet verdiend. Desnoods krijgt zij straf en dan mag ze zich verontschuldigen.

Moet niet gekker

Niemand kan mij zo adresseren, met fuck you, of hou je kop o.i.d.
Dan krijgen ze toch wel even goed van repliek gediend.
En als mijn man dit hoort, dan krijgen ze het in't quadraat. (over zijn steun daarin zou ik het even hebben met manlief)
En ik ga ook echt niet op eieren lopen om hun "tere" hartje te ontzien.
Dan maar boos, en dat kunnen ze op hun kamer uitleven.
Na de correctie ben ik heel goed in staat om weer heel normaal te communiceren.

Hoe er mee omgaan? Niet accepteren dat je op zo'n manier wordt aangesproken.
Niet accepteren dat ze je negeert, als ze net doet of je er niet bent, mag ze per direct uit het zicht vertrekken.

Vader

Laat eerst haar vader/je man met haar in gesprek gaan. Die negeert ze in ieder geval niet. Daarna, als ze er samen uit zijn gekomen, kunnen jullie beide je excuses aanbieden. Zij omdat ze je heeft uitgescholden en jij daarna omdat je haar niet naar de dansvoorstelling hebt gevraagd.
Dit taalgebruik wordt bij ons ook niet geaccepteerd hoor. Er wordt direct iets van gezegd en bij de tweede keer mag dochter naar boven vertrekken. Dat laatste vindt ze geen straf maar dan heb ik of mijn man er tenminste geen last van.
En als het echt de spuigaten uitloopt dan volgt er een straf: Wifi eraf o.i.d. Vindt puberdochter hier zo'n beetje het ergste wat er bestaat.

Wat ik zou doen

Ik zou er vandaag op terugkomen. Ik zou zeggen dat het natuurlijk niet je bedoeling is om belangrijke dingen als een dansvoorstelling te vergeten, dus sorry dat dat is gebeurd, maar dat zoiets nooit maar dan ook nooit de aanleiding mág zijn van het uitschelden van jou, haar moeder. Je laat het dit keer bij een waarschuwing, volgende keer niet. En of dat duidelijk is voor haar. Geen discussie verder, als ze daarop aanstuurt, maar dan weglopen. De kamer uit, of naar de wc, als je haar maar even in haar sop laat gaarkoken.

Ik wil graag dat mijn man mij steunt, maar het is voor alles zaak dat mijn kind van mij begrijpt dat er fatsoenlijk met mij moet worden omgegaan en dat dit niet afgedwongen moet worden door mijn man. Bijval is natuurlijk altijd plezierig en belangrijk.

bedankt voor de reacties

Ik heb al tegen haar gezegd dat het me spijt dat ik vergeten was te vragen hoe de dansvoorstelling was geweest en dat ik ook maar een mens ben. Ook zei ik dat haar reactie hierop niet in verhouding staat. Over dat uitschelden heb ik haar gezegd voorlopig niets van mij te hoeven verwachten. Zo praat je niet tegen mij punt. Maar goed, nu dus koude oorlog en dat is moeilijk zeker omdat er allerlei dingen geregeld moeten worden bijv inschrijving mbo enz. Nu laat ik haar vader zich maar om haar bekommeren. Ze heeft vorig jaar 3 maanden niet tegen haar vader gepraat behalve het hoogstnoodzakelijke omdat hij haar iphone kapot had gemaakt omdat ze niet luisterde. Dat was een hele foute actie van hem. Zo zijn er meer dingen gebeurd die niet door de beugel kunnen. Ik begreep dat ze toen boos was op hem. Hij heeft inmiddels een agressie preventie training gehad en ik heb het idee dat het goed gaat. Hoe ik omging met het feit dat ze niet tegen haar vader sprak? Aan een kant toonde ik begrip en aan de andere kant probeerde ik haar duidelijk te maken dat ze hem ook moest proberen te vergeven. Hij deed zijn best. Maar dit vind ik een hele andere situatie. Ik ben nooit heel boos op haar en zelfs ik krijg dit nu op mn bordje. Sorry voor dit lange verhaal maar wilde het even kwijt......

en nog even dit

Mijn partner vind het niet goed hoe ze tegen mij doet maar ik ben iig al zo blij dat ze met haar vader nu een betere band heeft dan vorig jaar. ...

wat heb je aan negeren???

Mijn moeder was vroeger ook zo'n type die je dan een hele dag kon negeren om je iets te laten 'voelen. En ik maar toenadering zoeken als puber, want ik kon daar niet tegen (nog steeds niet). Kijk als je even iemand negeert om stoom af te blazen, geen punt, maar na een tijdje (hooguit een half uurtje) vind ik gewoon dat je in gesprek moet gaan om het probleem uit de wereld te helpen. Situatie toen met vader is natuurlijk al niet goed geweest, DRIE maanden lang iemand negeren...hoe haalt ze het in haar hoofd. Ik had als ouders al na een dag om de tafel gezeten, zo gaan we niet met elkaar om.
Ik denk dat jullie dat toen al hadden moeten doen, en nu dus weer. Met zijn drieën om de tafel zitten en uitpraten dit probleem. Negeren lost totaal niets op.

oei oei

Wat een manipulatief meisje heb jij rondlopen. En wat jammer dat jullie je zo laten uitspelen.
Het is natuurlijk lastig als je als stel niet heel relaxed zit samen, maar je moet echt samen afspreken dat jullie veel meer op een lijn moeten zitten. Ik zou het ook niet toelaten dat zij zich nu door haar vader wel laat benaderen, ik zou eisen dat ze normaal doet. Is ze nou helemaal betoeterd:'omdat je niet had gevraagd hoe de dansvoorstelling was'...
Jullie geven haar echt veel te veel ruimte en staan veel te veel toe! je moet meer grenzen stellen: kan ze zich niet beleefd gedragen naar jou? Wegwezen naar boven en wel zonder mobiel! Ik zou hier korte metten mee maken en iets minder begrip tonen...

hier gaat ze last van krijgen

Is ze zo'n type dat mensen elke vergeten verjaardag etc. voor de rest van hun leven nadraagt? Zo klinkt het wel. Als dat zo is, dan gaat ze daar later geheid last van krijgen en kan ze dat probleem beter nu aanpakken. Mensen zijn niet volmaakt, jullie ook niet, maar zij ook niet. Haar reactie was buiten proportie, nog afgezien van het taalgebruik. Op die manier gaat ze mensen kwijtraken waar ze eigenlijk van houdt, ook in haar latere leven. Beter dan dat jullie op eieren lope, kan ze hulp krijgen om met dit probleem om te gaan, desnoods van een psycholoog als dat makkelijker gaat, gezien de situatie tussen jullie.

Verbazend

Om eerlijk te zijn vind ik het verbazend dat je, ondanks dat je aangaf dat het niet goed was, er begrip voor toont dat ze drie!!! maanden lang niet met je man praat. Bij mij zou dat begrip na een dag of hooguit twee dagen toch echt wel op zijn.

Wel wat begrip

Ik herken wel wat in je verhaal. Oudste hier heeft mij ook enorm geclaimd, en hing enorm aan me. Maar ja, toen kwam de puberteit en kwam hij tot de ontdekking dat ik helemaal niet de geweldigste slimste en leukste persoon op de wereld ben. De band tussen ons moest echt anders en dat gaat met grof geweld (figuurlijk dan he). En dus gaat hij soms ook over grenzen. Ik zie wel dat het komt omdat ik hem losser moet laten en moet accepteren dat hij volwassen wordt. Ach ja, en dat ze manipuleren, ja dat hoort er bij. Het kan niet natuurlijk maar het is wel logisch dat ze het uitprobeert. Als ik het zo lees, heeft je dochter het niet makkelijk op het moment. Dat uit ze tegen jou en dat is balen natuurlijk, maar wel begrijpelijk. Wat ik met mijn zoon doe, is de confrontatie aangaan. Dan is hij maar boos. Maar ik laat me niet negeren en ook niet uitschelden. Dus dan hebben we even knallende ruzie en dan is de lucht weer geklaard voor een tijdje. En dan probeer ik samen iets leuks met hem te doen, te lunchen ergens of wat dan ook. Ik hou mezelf maar voor dat hij er zelf het ongelukkigst onder is.

vergeven

Ik heb het met je dochter te doen. Ze klinkt als iemand die een negatief zelfbeeld heeft. Een vergissing of fout in haar richting, vat ze op als een enorme krenking. Een persoonlijke aanval. Het lijkt daarnaast alsof ze het moeilijk vindt om te vergeven.
Is het een idee om het vanaf die kant te bekijken?
Dat ze vaardigheden mist, die ze nog moet leren van haar ouders?

klopt

Zij is idd heel onzeker! Als wij bijvoorbeeld op vakantie gaan hebben de jongens binnen no time een hoop vrienden gemaakt en zij zit dan alleen en geeft dan af over andere meiden op de camping. Waarschijnlijk dus omdat ze geen contact durft te maken. Eigenlijk heb ik ook met haar te doen maar kan hier niet te ver in meegaan denk ik. Maar hoe ga je hier dan mee om??

Communicatie

Dat is ook wel weer heel sneu. Toch zie ik wel paralellen in beide verhalen, ik denk dat zij qua communicatie nog wel iets kan leren. Als je iets niet leuk vindt, moet je hier op een normale manier over kunnen praten, het lijkt nu of ze daarin wat extreem is, niet aanvoelt hoe ze dit beter en subtieler kan aanpakken en als ouders kunnen jullie heel veel doen door het goede voorbeeld te geven, ze kan ook eens kijken hoe haar broers het aanpakken.

Aardje naar d'r vaardje

De emoties worden niet hetzelfde geuit misschien, maar zowel dochter als vader kunnen blijkbaar niet uit de voeten met boosheid. Boosheid is ook een lastige emotie. Maar ik zie wel een verschil in benadering door jou. Ik wed dat je man niet te horen kreeg dat hij voorlopig niets van jou hoefde te verwachten. Je dochter kreeg dat wel te horen. Als ik één ding geleerd heb, is dat mijn kinderen elke dag weer een 'schone lei' van mij moeten kunnen krijgen. Maandag afsluiten, dinsdag weer fris van start. In jullie gezin lijkt er een sport gemaakt te worden van 'lange termijn straffen'. Chanteren door elkaar negatieve beloftes te doen (jij en je dochter). Telefoon stuk maken (inderdaad een erg foute actie), maandenlang negeren, voorlopig niets van moeder mogen verwachten. Ik vind dat erg negatief. Probeer het te keren naar belonen en positievere gevoelens. Iemand moet daarmee beginnen. Jij. Daarnaast zelfverzekerd aangeven dat jij je niet laat uitschelden. Geen straffen, maar niet mis te verstaan. Ik ben erg voor democratie en gelijkheid/broederschap, maar enig overwicht moet je hier wel tonen. Het zou prettig zijn als dat wordt ondersteund door je man.

Therapie

Hoi sylvie

Ik vind het toch wel klinken of er meer aan de hand is met je dochter en hulp zoeken bij een deskundige anders zal ze nog veel problemen tegenkomen in de toekomst. mensen die niet het gedrag vertonen wat je wilt gewoon negeren en /of uitschelden daar kom je niet ver mee. 3 maanden niet met je vader willen praten vind ik ook erg extreem. Ik denk dat het echt tijd is om iets te doen met het lage zelfbeeld van je dochter. Maar als ze nu voor haar examen zit is dat moeilijk. Maar probeer toch afspraken te maken met haar over hoe straks verder.

Veel succes
Saar

cursus

Wat kaaskopje zegt idd ik vind het ook niet goed dat negatieve en lange termijn gedoe.
Op de een of andere manier kan ik haar nergens mee straffen. Als ik bijv zeg ga nu naar je kamer. ..doet ze gewoon niet. Als ik haar telefoon in beslag neem doet ze of het haar niks doet. Toen ze me na 3 dagen nog steeds negeerde wist ik even niks anders te zeggen dan je hoeft van mij voorlopig niks te verwachten. Ik weet wel dat dat niet zo werkt. Inmiddels praat ze tegen mij, tenminste dat was gisteren. Ik kwam thuis van mijn werk en ze had een presentatie voorbereid voor frans. Ze was aan het huilen want ze vind het verschrikkelijk om voor de klas te gaan staan. Dit was voor mij een mooie ingang om het over een cursus te hebben. Die cursus heet rots en water. Ga ik vandaag voor bellen. En ze wil zelf dus heel graag! ! Er komen zaken zoals voor jezelf opkomen aan de orde. Maar ja vanochtend ging het alweer mis. Ik kom uit bed en ze was vannacht bij haar broer in bed gaan liggen (doet ze ook vaker. ..soms is ze bang als ze wakker wordt hier hebben we ook al een heel traject voor doorlopen). Hij wilde dat ze vanochtend uit zijn bed ging hij was nl eerste 2 uur vrij. Maar ze was zo moe en weigerde gewoon. Ik werd boos en op een gegeven moment trok ik haar uit bed. Foute boel dus. En zo gaat het er hier dus aan toe. Heel vermoeiend....zucht

arm kind...

en ook arme jij! Echt een nare situatie. Maar Rots en water lijkt me uitstekend! Met dat straffen zou ik echt nu stoppen, zie haar gedrag maar als uitingen van wanhoop. Ze heeft een probleem en dat moet opgelost worden. Of zoals Karmijn zegt: ze mist een paar vaardigheden. Met straf leer je geen vaardigheden aan. En misschien heeft ze wel meer nodig dan Rots en Water, maar dat lijkt me wel een mooi begin. En ondertussen maar blijven praten en geruststellen.

hardemoeder

Gewoon de pleuris in rammen die handel hoe wil dat jong dat nou negeren

Dat zouden mijn ouders ook doen!

"Gewoon de pleuris in rammen die handel hoe wil dat jong dat nou negeren".
Precies! Zo hadden mijn ouders ook gehandeld als ik op die leeftijd ook zo hadden gereageerd!

En die neiging zou ik ook hebben als mijn dochter mij zo zou behandelen!
Maar..dat kan goed uitpakken of helemaal fout.. zelfs in "mijn" tijd liepen de zgn moeilijke jongeren weg, naar bijvoorbeeld het JAC. Dan gingen ze naar een pleeggezin. Of ze zwierven rond over straat.

Zij heeft totaal geen respect voor jou. Jouw straf heeft geen effect. Ik vind wel dat jouw man jou beter moet steunen. Hij moet zeggen dat hij naar jou moet luisteren, anders krijgt ze straf van hem. Dit moet je zeker regelen en goede afspraken met haar maken! Zij MOET jou respecteren, anders gaat het tussen jullie fout! Het lijkt wel een spelletje: eerst negeert ze haar vader en nu is hij haar goede vriend en negeert zij jou! Scheldpartijen kan je over je heen krijgen! Dat heb je als moeder niet verdiend!

En ja, het is een foute actie van haar vader om haar mobiel stuk te maken. Heeft hij zijn excuses aangeboden en haar een nieuwe mobiel gegeven?

Schrijf haar gelijk in voor de cursus Rots en Water. Hopelijk doen ze wat aan die onzekerheden en angsten. Maar die spelletjes moet ze niet meer spelen èn ook niet haar wil doordrammen!

jezelf

Het is niet handig om hier eerst te verwachten dat de dochter verandert. Het is handiger om eerst na te denken wat jij zelf kunt veranderen. Uiteindelijk kun je een ander niet dwingen of veranderen maar wel hoe je zelf met anderen omgaat.
Ik zou hier toch meer afstand houden. Beschikbaar zijn maar meer neutraal. Boos worden heeft zo weinig zin.
Als een kind er een drama van maakt wil niet zeggen dat je daar in mee hoeft te gaan. Ik zou proberen meer 'o' te zeggen, dat adviseren we elkaar hier regelmatig, zeg 'o' en reageer verder niet. Als de zaak gekalmeerd is kun je altijd nog voorzichtig het juiste moment zoeken en dan een onvoorwaardelijk gesprek aangaan. Je kunt gesprekken waarbij je direct voorwaarden stelt behoorlijk verzieken zonder dat er een oplossing komt.
Ik zou wat meer vragen stellen, daar oefen ik mezelf ook in, 'waar was dat nou voor nodig?' en zoeken naar leuke dingen om met de kinderen te doen of naar mogelijkheden om ze meer te waarderen of gewoon even rustige momenten te hebben.

pardon

Ik wil even reageren op jan met dat pleuris in rammen...??? Kunnen zulke uitspraken?
Sorry maar dat vind ik niet normaal! Of ben ik nu gek?
Iig de gang van zaken nu: de boel is geneutraliseerd. Ik heb met haar een gesprek gehad. Zij weet echt wel wat gewenst gedrag is maar haar frustraties komen er thuis soms uit. Wij zijn weer een stapje vooruit denk ik maar nog een weg te gaan. Geweld lost niets op en dit soort uitspraken schieten in het verkeerde keelgat. Mijn dochter heeft al eens eerder geweld meegemaakt! Dat is eerder de reden van haar lage zelfbeeld!

jan is een trol

Niks van aantrekken, het is een puber die de laatste tijd weer actief is. Er lopen ook wat draadjes van hem onder verschillende namen en met twee verschillende schrijfstijlen, of misschien zijn ze al verwijderd door Forumbeheer.

verdrietig

Hallo, inmiddels een tijdje verder. ..ik probeer echt de tips die ik krijg ter harte te nemen. Maar ik word langzamerhand echt radeloos. Het ging even neutraal. Toen weer fout. Ik weet niet eens meer waarom. Eergisteren werd ze boos omdat ik weer eens niet reageerde op iets zoals zij dat wilde. Met alle liefde en geduld krijg ik het niet voor elkaar om op de juiste manier te handelen. Wat ik ook doe....het gaat fout. Gisteren is ze boos naar boven gegaan met de mededeling dat ze naar een pleeggezin wil. Mijn hart ging tekeer. Ik begon te huilen en vroeg hardop wat ik in godsnaam heb misdaan. Toen ik later op haar kamer kwam omdat ik haar wilde troosten zei ze dat ze idd naar een pleeggezin wil zodat ik dan rust zou hebben en geen last van haar. Ik zei dat ik geen last heb van haar maar dat ik me wel zorgen maak. Ook zei ze dat ze niks meent van alle lelijke dingen die ze zegt en dat ik niks fout doe. Ik heb haar vastgehouden en getroost. Vandaag was ze blij en lief. Totdat ik na het eten eerst de afwas ging doen voordat ik haar ging helpen met een opdracht voor school. Het ging niet snel genoeg en ze begon te schreeuwen tegen mij en riep dat ze me vanaf nu wat gaat negeren en morgen gaat ze een pleeggezin regelen. Ik ben op ik kan niet meer. En ik denk ondertussen doe maar meisje. als het ergens anders echt beter is. Maar in werkelijkheid ben ik zo ontzettend verdrietig. Mijn zoontjes zien het ook en troosten mij...mama je bent lief hoor en je doet niks fout hoor...wat moet ik doen? ????

Sylvie

Het is een schrale troost, maar je maakt dit niet alleen mee. Je dochter zit heel 'des pubers' met zichzelf in de knoop en reageert dat op jou af.

Ik zou tegen je dochter zeggen dat een pleeggezin zoeken geen goed idee is. Jullie moeten er sámen uit zien te komen omdat je graag een fijne toekomst met haar wilt hebben. Ze mag tegen je schreeuwen, ze mag lelijk tegen je doen, maar dat verandert niets aan dat jij haar nooit weg zult sturen en nogmaals dat je geen last van haar hebt. Ze blijft je dochter waar je veel van houdt. En als ze met een ánder wil praten, is dat prima. Stel voor om daarmee naar de huisarts te gaan om de mogelijkheden te bekijken.

Ik had vroeger net zulke gesprekken met mijn dochter. Ze begreep niet waarom ze zo deed, moest huilen, ze haatte ons heuz niet echt en de vrede was daarna weer even getekend. Tot de volgende ronde. Hier is ook wel eens héél kort ter sprake gekomen dat een uithuisplaatsing misschien rust zou geven, maar ik was van mening dat dat wel het láátste was wat we moesten doen.

Dat gedrag is na haar 16de verdwenen. Haar hormonen kwamen misschien tot rust en ik heb iets beter met haar gebruiksaanwijzing leren omgaan. Op school viel ook op dat het niet helemaal van een leien dakje ging met haar en die hebben haar aangemoedigd om te laten testen of ze misschien add had. Het onderzoek is geweest en inderdaad vond de psychiater dat ze add had. Mijn dochter ervaarde dat als een enorme erkenning. Zie je wel, er is iets waardoor ik anders reageer. Ze was toen 18.

Ze is inmiddels 23. Ze is een hele leuke meid, maar ach, ze heeft zo haar gebruiksaanwijzing. Wie niet? Ik ben nog steeds blij dat we er samen uit zijn gekomen.

heuz = heus

...

Wat het afwasincident betreft

Helpen je kinderen nooit met de afwas?
Ik zeg eerlijk dat de afwas bij ons een 'faalpunt' is. Mijn dochters zullen nooit zomaar uit zichzelf afwassen als mijn man en ik thuis zijn en het dus kunnen doen. Misschien kun jij het tij nog keren en voortaan álledrie de afwas een keer per week laten doen. Of doen jouw kinderen wel eens de afwas?

Ik zie dat je in termen van 'mijn zoontjes' praat. Sylvie... ze zijn 13 en 14! Kan het zijn dat daar een pijnpuntje zit voor je dochter? Jouw 'zoontjes' aan de ene kant en zij als obstinate dcohter aan de andere kant.

Tot slot: Misschien heeft je dochter meer duidelijkheid nodig. Geef haar taken waardoor het overzichtelijk voor haar wordt. "Wat heb je nodig voor die opdracht? Pak het bij elkaar en leg het vast op tafel." Misschien kan ze alvast wat zelf doen, maar dat jij op afstand met haar meedenkt. Als je maar betrokken overkomt.

Hoe komt ze op het idee van een pleeggezin?

Redelijk onrealistisch om zoiets uit te kramen.

Je wilt haar vriendin zijn, maar je bent haar moeder, een moeder die leiding moet geven, en in de regel voel je jezelf meer haar politieagent.
Een fase waar je ook wel weer uit komt.
Zet het gezellig samen winkelen met je dochter van 15 maar even uit je hoofd, (komt vanzelf als ze deze fase voorbij is) laat je niet verleiden tot eindeloze discussies, kap ze af, en neem de leiding.

OT
Heb zoiets ook wel eens naar mijn moeder geroepen.
En ook wel, volgens mij ben ik niet een kind van jullie, dat kan niet, ik lijk helemaal niet op jullie.
Haar antwoord was: Nou meisje, als je denkt dat het daar beter is voor je, zoek je maar een andere moeder.

x jaar na dato, ben ik mijn ouders, (en het zijn genetisch echt wel mijn ouders, verschrikkelijk dankbaar voor wat ze in mijn leven hebben betekend en nog betekenen.

misschien

Zo heb ik het nog nooit bekeken van "mijn zoontjes". Het is ondertussen wel zo dat ook de jongens, zoals ik ze ook noem, zich tegen haar keren omdat ze haar niet aardig vinden. Ook hen zit ze vaak te irriteren. Zij reageren daarop zoals ieder ander kind zou doen. Wel probeer ik ze duidelijk te maken dat ze het misschien moeilijk heeft met de puberteit. Vwb de afwas...ze hebben ieder een afwasbeurt per week. De enige die het vertikt is zij. En zoals ik eerder aangaf kan ik haar heel moeilijk "straffen". Ze heeft altijd een smoes om niet de afwas te doen. ..dat proberen natuurlijk wel meer pubers. Maar onder dwang lukt het ook niet. Geen zakgeld, dat is misschien wel het beste. Maar dan moet ik heeeel sterk in mijn schoenen staan want ze is in staat om er een gigantisch drama van te maken. Ik denk dat ik dit wel MOET gaan doen. Ik heb het al eerder gedaan maar dan moest ze voor school weer van alles kopen. .verplicht zgn. En idd ik moet niet haar vriendin zijn en de leiding geven. Het is alleen verschrikkelijk moeilijk als je zelf niet zo'n leiderstype bent en een dochter hebt die altijd gelijk wilt hebben. In ieder geval heb ik haar vanochtend gezegd dat ik van haar hou en dat een pleeggezin geen oplossing is, maar als ze daar een oplossing in ziet het haar keuze is. Ze moet dan ook maar zelf zoeken naar informatie hierover.