Feestje 's avonds ver weg

blijven slapen?

Kan hij niet bij die vriend blijven slapen?

Halen?

Mmm. Mijn zoon van 15 zou denk ik niet 2 uur reizen met de trein 's avonds naar een vriend die ik niet ken mogen. Sowieso niet. Maar als dat dan tóch mag, dan zou ik 'm met de trein gaan halen. Sta ik om 23.15u (of zo) bij het opstapstation.

logeren idd

Ik woonde op die leeftijd ook ver weg en zorgde dan gewoon dat ik bij iemand overnachtte.

Omdraaiem

Jouw 15 jarige geeft een feestje. 1 gast komt in zijn uppie 2 uur met de trein aangereikt. Zet jij die gewoon met de rest vd gasten om 11 uur weer op straat in de hoop dat de laatste treinen volgens planning rijden?

No way. In zo'n geval zou ik zelf voorstellen dat die gast blijft logeren en de volgende ochtend rustig vertrekt.

Ingrid

Waar kent hij die vriend van?

Waar kent hij die vriend van? Jij kent hem niet zeg je. Kent hij de vriend wel persoonlijk of alleen via internet of zo. In dat laatste geval zal ik hem zeker niet laten gaan.

eens met ilva

Vooralsnog zou het van mij niet mogen.
Als ik die mensen niet ken, blijft hij ook niet slapen. Ik zou ook proberen hem zelf met een Goed voorstel te laten komen.

bespreken

Ik zou denk ik samen de opties bespreken. Maar 15 jaar is ook niet echt klein. En ik zou het nummer willen hebben van die ouders.
En als er iets is zou ik vragen dat zoon mij belt voor overleg.
En als hij daar blijft slapen wil ik het graag weten.
Mijn zoon is ook al heel lang zo'n reiziger. En inderdaad heb ik hem wel eens een stuk met een taxi laten halen omdat hij het niet meer haalde en het was vriezend koud midden in de nacht.
En andere keren als hij het niet haalde liep hij vanaf het station de busroute naar huis zo'n 2 uur lopen, midden in de nacht.
Nu maak je er teveel jou probleem van denk ik. Het is uiteindelijk ook jou probleem maar het is belangrijk dat ze zelf gaan nadenken over de opties. Maar ook dat ze fouten mogen maken. En dat jij er dan bent.
Daar leren ze van.

In een hotel???

Ik snap wel dat je dit bedoelt als optie als de trein wordt gemist. Maar, behalve dat je hem 'volwassen' dingen laat doen op zijn 15e (ver weg reizen, 's avonds, naar een vriend die je niet kent) is hij nog steeds maar 15. Overleg niet mogelijk? Ophalen niet aan de orde omdat hij nog in de fase zit dat hij zich schaamt voor zijn ouders? Snap ik, maar wel zijn probleem.
Dan ook niet naar het feestje dus. Misschien is dan het probleem van overleg of ophalen ineens een stuk minder groot?

Maar...

Als je nou eens zorgt dat je die vriend, en z'n ouders wel een beetje leert kennen. Facebook, Skype ofzo, dat je er een beeld van hebt. Ik heb op m'n 16de ook ver weg geslapen bij mensen die veel ouder waren dan ik en die m'n ouders niet kenden. Dat vinden ze niet makkelijk, maar ze zorgden er wel voor dat ze die vriendengroepen een beetje kenden. In het begin door voor te stellen om ze eens bij ons uit te nodigen, maar ook door me, vooral in het begin, te brengen. Vond ik toch wel fijn, want dan hoefde ik geen duur treinkaartje te betalen. Later hadden ze het vertrouwen in de groep en kon er veel meer.

tja

Je durft hem daar wel heen te laten gaan maar daar slapen is 'geen optie'? Waarom is 's nachts reizen minder gevaarlijk dan ergens slapen?

Dan niet

Als hij niet bereid is om rekening te houden met wat er mis kan gaan zoals bijvoorbeeld een trein eerder te nemen dan zou hij van mij niet mogen gaan. Blijkbaar is hij dan nog niet volwassen en verantwoordelijk genoeg. Plan zou dus dan niet doorgaan.

15 jaar

Is op een drempel dat je kind anderen leert kennen die jij niet kent. Dat jij de ouders niet kent vind ik dan ook geen argument dat je zoon daar niet mag slapen. Als hij 's avonds laat terugreist (of dat nu de laatste trein of de een-na-laatste is) zit hij ook bij mensen in de trein die je niet kent.

Ik zou zeggen vertrouw je zoon en geef hem toestemming om te gaan, mits hij mag blijven logeren, zodat hij niet midden in de nacht hoeft te reizen.

praktische vraag

Hoe laat gaat de laatste trein terug? En hoe laat gaat de een-na-laatste trein?
Dat zou voor mij nogal bepalend zijn.

uitgangspunt

Lastig is denk ik als je al op voorhand voorwaarden gaat stellen en daar je goedkeuring van af gaat laten hangen. Dan heb je het pleit zo tegen.
Je gaat er vanuit dat je zoon wel gaat en helpt hem na te denken hoe dat zo goed en veilig mogelijk te doen. Maar dat zoon gaat is het uitgangspunt, je laat de beslissing bij hem.

Tenzij ze criminele zaken ondernemen zou ik niet snel iets verbieden dat je kind wil ondernemen. Het is de tijd dat ze op eigen benen willen staan en dat is te prijzen. Jij ondersteunt daarbij maar gaat niet meer zondermeer over de beslissing in zaken die echt alleszins redelijk zijn.

Veel pubers zullen toch een keer moeten ervaren hoe het is om de laatste bus of trein te missen.
Zelf ben ik ook weleens voor de laatste bus vanaf het CS in Amsterdam gesprongen omdat de bus al van de halte vertrokken was en anders had ik zelf ook een paar uur kunnen lopen.
Of wachten op de nachtbus en dan in de buurt van mijn dorp komen.

En ja, het leven zit vol risico, maar je helpt je kind er niet mee door alle risico's bij voorbaat uit te sluiten.

nee hoor

Als er zo onvolwassen gereageerd wordt op oprechte vragen dan is het jammer de bammer. Er is nog tijd genoeg om 'm even te laten zweten. Ik zou zeggen: je gaat niet als je geen goed plan hebt.
En hij heeft nu heus wel gehoord welke plannen er kunnen komen en hoe hij dat moet uitzoeken. En dat hij dus hiermee ook de vaardigheid leert om samen met z'n ouders een goed plan te maken en dat hij dus leert dat als hij het goed voorbereidt/plant, hij meer mag .
gr Angela

Angela

Dan ben ik toch benieuwd hoe oud jou kinderen zijn en hoe zij reageren als jij je zo opstelt en hoe dat dan afloopt. Daar ben ik dan oprecht benieuwd naar.
Onvolwassen reageren op oprechte vragen lijkt me nogal kort door de bocht. Het lijkt me eerder dat ouders bezorgd zijn en moeten wennen aan de steeds grotere vrijheid die kinderen nodig hebben.
Als jij al bezorgd en afwijzend reageert kun je niet verwachten dat je kind dan begrijpend en met argumenten jou zorgen gaat weerleggen.
Dat is van 2 kanten iets teveel verwacht.
Dan krijg je botsingen. Hoe ga je daar dan mee om?

Hier net zoals bij Angela

Kinderen moeten met een goed plan komen dat mij voldoende gerust stelt.
Oudste is 16 jaar. Zij vindt dit heel normaal. Ze mag gemiddeld meer dan haar vriendinnen. En ze weet al heel lang dat vertrouwen in haar ruimte geeft aan haar.
Jongste is 12. Daar gaat het tot nu toe niet anders.

Ja hier ook

In redelijkheid en overleg is er veel mogelijk maar dat gaat alleen als de andere persoon zich ook als een volwassen gesprek partner wil opstellen die bereid is om te luisteren naar wat wij als ouders te zeggen hebben en wat onze zorgen zijn. En het houdt ook in dat ze groot genoeg zijn om te beseffen dat ouders soms bepaalde zorgen hebben die misschien niet 100% terecht zijn maar dat je ze dan toch moet geruststellen. Dus als ze hier iets willen dan verwacht ik een goed uitgewerkt plan van wat ze gaan doen en waarheen en met wie en hoe ze dat regelen of dat als ze dat plan nog niet hebben ze serieus een gesprek aangaan. En natuurlijk zijn er momenten dat ze dat niet doen en dat is voor mij dan wel een punt waarop ik bedenk dat ze blijkbaar nog niet volwassen genoeg zijn en dat ik dus nog maar even weer de beslissingen moet nemen, in elk geval op dit specifieke punt.

Er komen hier regelmatig de meest wilde plannen voorbij. Ik zeg nooit gelijk nee maar ik ga het gesprek aan. Soms weten ze me te overtuigen en mag het wel (al dan niet in aangepaste vorm) en soms wordt het toch nee. En soms concluderen ze zelf na even te hebben nagedacht dat dit niet gaat werken. Maar als ik echt nee zeg dan heb ik wel de verwachting dat ze dit accepteren want uiteindelijk ben ik de ouder en de eindverantwoordelijke.

Accepteren

Kinderen weten vaak heel goed wat jij wel en niet acceptabel vindt. Maar je kunt wel vinden dat jij er over gaat maar op deze leeftijd vinden ze zelf vaak dat zij er over gaan. Dat ze dan jou beslissing accepteren of ontlopen heeft met verschillende dingen te maken denk ik.
Met name met verwachtingen, maar ook met de ruimte die je ze wel geeft. of de manier waarop jij met ze praat. Misschien zijn er ook hele makkelijke flexibele kinderen die gewoon doen wat je zegt. Niet alle kinderen zijn hetzelfde.
Klinkt wel erg makkelijk dat jij de ouder bent en dat jij bepaalt op deze leeftijd omdat jij verantwoordelijk bent.

Hier idem

Oudste hier, bijna 16, mag veel maar alles in overleg. Met een houding zoals de zoon van moeder zou ik zo klaar zijn. Een goed plan of niet.

Wie als een bijna volwassene behandeld wil worden,moet zich ook zo opstellen. Of zoals ik al eens eerder gezegd heb: in mijn ogen komt vrijheid met rechten EN plichten. En is het altijd verstandig om een plan B te hebben. Dat plan B mag wat mij betreft ook best zijn: dan bel ik mijn moeder om 3 uur uit haar bed. Maar dat wil ik dan wel maar vooraf besproken hebben. Dan is ook maar duidelijk dat ik beter om 10 uur naar bed kan en mijn telefoon onder mijn kussen moet leggen.

Moeder =

Moeder Mop

AnneJ

Natuurlijk bepaal ik. Althans voor mij is dat natuurlijk. Ik ben hier thuis gewoon de baas. En dat benoem ik ook zo. Dat gaat misschien niet overal zo maar de verhoudingen zijn hier heel duidelijk. Er is veel mogelijk binnen de grenzen maar er zijn wel grenzen en die bepalen wij als ouders.

Waarom zou je moeilijk doen AnneJ ?

Het is makkelijker om te zeggen dat jij de ouder bent en dat jij bepaalt op deze leeftijd omdat jij verantwoordelijk bent.
Het is wel slim om langzamerhand steeds meer verantwoordelijkheid aan je kind te geven. En dat doe ik ook. En dat dwingt kind af door met steeds meer argumenten te komen en onderbouwingen. Dat is een natuurlijk proces.
Pubers hebben dit nodig om zich los te maken van hun ouders.
Ouders hebben dit nodig om hun kinderen los te laten op een verantwoorde manier.

hier niet Annet

Zo'n houding is voor mijn kinderen niet logisch en voor mijzelf ook niet. Honden hebben een baas, kinderen niet.
Ik vind het dan ook prettig als ze zelf verstandige beslissingen gaan nemen. Ik ben er niet altijd bij dus we bespreken veel vooraf.
En ik sta er meer naast dan er bovenop.
Hier dus geen situatie van 'teugels vieren' maar van jongsaf aan komen we gezamenlijk tot verstandige beslissingen.
Maar het is ook maar hoe je zelf opgevoed bent denk ik.
En ik denk ook weleens dat het misschien niet zo verschillend is maar dat ouders 'flinke' taal bezigen omdat dat van ze verwacht wordt.

Rechten

Ik heb wel rechten vertel ik ze altijd. Op zorgen maken en op 'zeuren'.
Het zal ook schelen of je met een ouderpaar te maken hebt en of je fysiek zaken af kunt dwingen, los nog van je eigen stijl en karakter.
Tot op de basisschool kun je ze meestal fysiek wel aan.
Ik heb dan ook het idee dat het rond het 12e jaar gaat veranderen.
Voor die tijd moet je ze de meeste zaken dan bijgebracht hebben, daarna gaan ze die 'bouwstenen' zelf mixen.

AnneJ

Je hebt een vreemde manier van herformuleren. Mijn kind is geen paard en ik heb geen teugels. Ik ben niet de baas van mijn kinderen en ik heb geen fysieke kracht nodig bij mijn pubers.

Ik geef langzaam meer verantwoordelijkheid aan mijn kind. Dat doe ik mede op basis van hun eigen argumenten. Ik luister dus naar ze. Wij hebben thuis een overlegcultuur. Dat past prima bij deze ouders en kinderen.
En zo komt mijn kind van jongs af aan tot verstandige beslissingen, passend bij de leeftijd. Of tot onverstandige beslissingen die ik laat gaan omdat ze daarvan leren.
Ik ben er ook niet altijd bij en ik zit er ook niet bovenop. Ik begeleid mijn kinderen, lang niet altijd vooraf omdat dat niet zo nodig is bij ze, wel achteraf om ervan te leren.
Het enige verschil is het uitgangspunt. Ik bepaal als ik dat nodig vind omdat de beslissingen op dat moment te onverstandig zijn en daar ga ik zo wijs mogelijk mee om. Die enkele keer dat mijn kind een duidelijk 'nee, dat mag jij niet' krijgt, worden prima geaccepteerd. Juist omdat er een goede reden voor is en omdat het weinig voorkomt.

Stoere taal heb ik niet nodig. Ik ben stoer genoeg van mezelf

Niet fysiek

Ik denk niet dat het handig is om bij een kind fysiek de strijd aan te gaan want dat ga je op een gegeven moment verliezen. Ik denk dat strijd aangaan sowieso niet heel handig is. Een kind gaat wel soms de strijd aan natuurlijk en dan moet je er wel voor zorgen dat je wint maar eigenlijk is het beter om die strijd te vermijden. Al is dat niet met elk kind altijd mogelijk. Maar fysiek zou ik het niet laten worden. Dat werkt niet denk ik.

Ik ben het helemaal met je eens dat je dat fundament al tijdens de eerste jaren moet leggen. Ik denk niet dat een tiener het zal accepteren als je van de ene dag op de ander opeens heel autoritair wordt bijvoorbeeld. Er moet al een zekere gewenning zijn aan regels en hoe daar mee moet worden omgegaan.

Ik weet niet of wij een echte overlegcultuur hebben thuis. Er is wel overleg en er is wel inspraak maar tegelijk is het niet zo dat alle stemmen even zwaar meetellen. Uiteindelijk beslissen wij toch echt. Dat is gewoon zo. Dat wordt ook heus wel geaccepteerd al is het soms onder protest. En als ik het zo zie dan doen de meeste ouders het op die manier. Ik ken eigenlijk weinig gezinnen waarbij de kinderen echt gelijke gesprekspartners zijn en evenveel inspraak hebben als de ouders.